درخت حوزه‌های تخصصی

هدف از این تحقیق مطالعه تاثیر خستگی بر فعالیت الکتریکی عضلات پهن داخلی مایل VMO و پهن خارجی VL در زنجیره حرکتی بسته زانوست برای این منظور 23 دانشجوی مرد سالم غیر ورزشکار سن08/1+21 وزن 10+66 و قد 8+174 انتخاب شدند نخست با نصب الکترودهای دو قطبی بر روی موتور پوینت عضلات VMO و VL فعالیت الکتریکی EMC این عضلات از حالت طبیعی ایستادن در زوایای 90-75-60-45-30-15-0 درجه زانو توسط دستگاه بیوفیدبک ثبت شد با اتمام این مرحله پس از پنج دقیقه فعالیت با آهنگ سی مرتبه بالا و پایین آمدن در دقیقه از نیمکت با ارتفاع 50 سانتی متر مجددا تمامی آزمون های EMC انجام شد نتایج نشان داد نسبت فعالیت الکتریکی این دو عضله در زوایای مختلف مفصل زانو پیش و پس از خستگی اختلاف معنی داری دارند به طوری که در تمامی زوایا زاویه نزدیک به اکستنشن کامل زانو دارای نسبت بیشتری به نفع عضله پهن داخلی مایل بوده و با افزایش زاویه مفصل زانو از اکستنشن به فلکشن این نسبت به تدریج کاهش و در زاویه 90 درجه به پایین ترین اندازه خود تنزل یافته است همچنین بر اثر خستگی قوس حرکتی کار از 60-0 درجه پیش از خستگی به 45-0 درجه پس از خستگی محدود شد با مقایسه میانگین های نسبت فعالیت الکتریکی عضلات VMO:VL پیش و پس از خستگی اختلاف معناداری مشاهده نشد به همین دلیل می توان گفت خستگی اثری بر تغییر الگوی فعالیت عضله و نیز ایجاد اختلال در مکانیسم اکستنسوری عضله چهارسررانی ندارد بنابراین سندروم درد کشککی – رانی نمی تواند ثانویه به خستگی عضلانی باشد

هدف از تحقیق حاضر، مقایسه تاثیر دو نوع برنامه اصلاحی ساختاری و اصلاحی هوازی بر برخی از شاخصهای عملکرد ریوی دانشجویان مبتلا به کیفوز دانشگاه شهید چمران اهواز بود. بدین منظور، 45 آزمودنی با میانگین سنی 1.81± 21.39 سال، قد 3.09 ± 172.16 سانتی متر و وزن 4.72 ± 66.93 کیلوگرم از بین دانشجویان مرد دانشگاه شهید چمران اهواز به طور تصادفی انتخاب شدند. سپس آزمودنیها به طور کاملا تصادفی در سه گروه: کنترل، تجربی 1(گروهی که فقط تمرین اصلاحی را اجرا می کردند) و گروه تجربی 2 (گروهی که پس از اتمام برنامه اصلاحی تمرین هوازی را نیز اجرا می کردند)، تقسیم بندی شدند. برای اجرای تحقیق، نخست پرسشنامه تعیین سلامتی را تکمیل کردند، سپس وزن، قد، دامنه کیفوز و شاخصهای اسپیرومتری ظرفیت حیاتی (VC)، حداکثر تهویه ارادی (MVV)، ظرفیت حیاتی با فشار (FVC) و حجم هوای بازدمی با فشار در ثانیه اول (FEV1) اندازه گیری شد. برای اطمینان از یکسان بودن گروه های تجربی، کنترل و همتراز کردن نمونه ها از نظر شاخصهای ریوی، قبل از وارد کردن هر گونه متغیری از آزمون آنالیز واریانس یک سویه استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات حاصل از پیش آزمون و پس آزمون گروه های تجربی متعاقب 12 هفته تمرین اصلاحی ساختاری و تمرین اصلاحی هوازی از آزمونهای t وابسته، ANOVA (آنالیز واریانس یک سویه) و برای تعیین تفاوت میان گروه ها از آزمون L.S.D استفاده شد و حداقل سطح معناداری برای این تحقیق 0.05 تعیین شد. نتایج تحقیق نشان دادند که بین MVV، VC، FVC و FEV1 گروهی که تمرین اصلاحی هوازی و گروهی که تمرین اصلاحی ساختاری را اجرا کردند، تفاوت معناداری وجود داشت. (P?0.05) با این حال، بین دامنه کیفوز در گروه تمرین اصلاحی ساختاری و اصلاحی هوازی تفاوت معناداری وجود نداشت (P?0.05).

پیچ خوردگی خارجی مچ پا شایع ترین ضایعه لیگامانی در ورزشکاران است و یکی از پیامد های ناتوان کننده پیچ خوردگی مچ پا بی ثباتی عملکردی است. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر شش هفته تمرینات عصبی-عضلانی تحت نظارت بر روی حس وضعیت و عملکرد اندام تحتانی ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا بود. 28 ورزشکار پسر مبتلا به بی ثباتی عملکردی که داوطلبانه در این مطالعه شرکت داشتند، به طور تصادفی به دو گروه چهارده نفره تمرین و کنترل تقسیم شدند. عملکرد اندام تحتانی با استفاده از پرسشنامه های اندازه گیری توانایی مچ پا و پا در فعالیت های روزانه و ورزشی و حس وضعیت مفصل با گونیامتر حس عمقی مچ پا اندازه گیری شد. تجزیه وتحلیل داده ها نشان داد، میانگین خطای مطلق بازسازی زاویه مفصل در حرکت اینورشن در گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل بهبود معنا داری نشان داد (05/0 >P). همچنین آزمودنی های گروه تمرین نسبت به گروه کنترل بهبود معنا داری در امتیازهای پرسشنامه های اندازه گیری توانایی مچ پا و پا در فعالیت های روزانه و ورزشی نشان دادند (01/0 >P). انجام شش هفته تمرینات پیش رونده تحت نظارت عصبی-عضلانی با استفاده از تخته تعادل و تخته لغزان به طور معنا داری عملکرد اندام تحتانی اندازه گیری شده و حس وضعیت مفصل ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا را بهبود می بخشد.

اختلال حرکتی، حسی و اندام لنفاوی در اندام فوقانی و کاهش خودپنداره، از جمله مشکلات پس از جراحی ماستکتومی است. اثر برنامه های بازتوانی بر این مشکلات متناقض است. ازاین رو، این تحقیق با هدف تأثیر سه روش تمرینی یوگا، پیلاتس و فعال رایج بر دامنه حرکتی، اندام فوقانی و خودپنداره بدنی زنان متعاقب جراحی ماستکتومی اجرا شد. در یک کارآزمایی نیمه تجربی، 38 زن (45-28 ساله و میانگین وزن08/22±66 کیلوگرم) مبتلا به سرطان پستان به صورت تصادفی در سه گروه یوگا، پیلاتس و فعال رایج قرار گرفتند. گروه یوگا به مدت دو هفته در زمان بستری شدن، 15 جلسه تمرین یوگا شامل پنج حرکت آسانا یوگا را انجام داد و گروه پیلاتس در همین مدت تمرینات mat پیلاتس و گروه فعال رایج پنج حرکت اندام فوقانی را اجرا کردند. دامنه حرکتی، محیط و خودپنداره بدنی قبل و پس از فعالیت اندازه گیری شد و با استفاده از تحلیل واریانس یکطرفه و تی همبسته در سطح معناداری 05/0 بررسی شد. پس از تمرینات یوگا و پیلاتس میزان فلکشن، اکستنشن، چرخش داخلی و خارجی شانه، فلکشن و اکستنشن آرنج، فلکشن، اکستنشن، انحراف به سمت زند اعلا و زند اسفل مچ و خودپنداره بدنی افزایش معنادار و محیط بازو و ساعد کاهش معنادار یافت. درحالی که فلکشن، اکستنشن، چرخش داخلی و خارجی شانه، فلکشن، اکستنشن آرنج و فلکشن مچ و خودپنداره بدنی در گروه فعال رایج افزایش معنادار یافت. نتایج نشان داد تمرینات یوگا و پیلاتس در کاهش عوارض جانبی ماستکتومی از جمله افزایش دامنه حرکتی اندام فوقانی و خودپنداره بدنی و کاهش ادم مؤثرتر بوده اند، ازاین رو پیشنهاد می شود از این تمرینات به عنوان روش مؤثر در بازتوانی بیماران پس از جراحی ماستکتومی استفاده شود.

سندرم درد کشککی رانی، یکی از ناهنجاری های آناتومیکی است که موجب بروز نوعی درد جلو زانو می شود و یکی از شایع ترین مشکلات مفصل زانو به شمار می رود. ضعف عضله پهن مایل داخلی و کوتاهی عضلات پلانتار فلکسور، از جمله مهم-ترین دلایل ذکرشده برای این بیماری است، از این رو هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثر تمرینات همزمان کششی عضلات پلانتار فلکسور و قدرتی عضله پهن مایل داخلی بر سندرم درد کشککی رانی بود. به این منظور 30 نفر از زنان مبتلا به سندرم درد کشککی رانی (سن 5/3 ±4/38 سال، وزن 9/2 ±5/70 کیلوگرم) به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه مساوی تجربی و کنترل قرار گرفتند. گروه تجربی به مدت 8 هفته علاوه بر درمان های معمول پزشکی، تمرینات همزمان کششی عضلات پلانتار فلکسور و قدرتی عضله پهن مایل داخلی و گروه کنترل تنها درمان های معمول پزشکی را انجام دادند. از آزمودنی ها قبل و بعد از دوره درمانی، آزمون های درد، عملکرد و سفتی مفصل (WOMAC)، زاویه Q، دامنه حرکتی دورسی فلکشن و اکستنشن زانو به عمل آمد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس برای اندازه های تکرارشده در سطح 05/0>P تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که پس از 8 هفته درمان، میانگین امتیاز WOMAC نسبت به پیش آزمون در هر دو گروه به طور معناداری (05/0>P) کاهش یافت. این تغییرات در گروه تجربی بیشتر از گروه کنترل بود. میانگین زاویه Q در هر دو گروه نسبت به پیش آزمون به صورت یکسان کاهش معناداری (05/0>P) یافت. میانگین دامنه حرکتی دورسی فکلشن گروه تجربی نسبت به پیش آزمون و گروه کنترل افزایش معناداری (05/0>P) یافت. میانگین دامنه حرکتی اکستنشن زانو در هر دو گروه نسبت به پیش آزمون افزایش یافت، اما گروه تجربی نسبت به گروه کنترل افزایش بیشتری نشان داد. براساس یافته های این تحقیق می توان گفت که تمرینات همزمان کششی عضلات پلانتار فلکسور و قدرتی عضله پهن مایل داخلی موجب افزایش کارایی درمان و بهبود بیماران مبتلا به سندرم درد کشککی رانی می شود. از این رو برای این دسته از بیماران این نوع تمرینات توصیه می شود.

هدف از این تحقیق، اندازه گیری شدت فعالیت عضلات کمربند شانه ای هنگام ضربه مشت مستقیم در سه روش سایه زدن، ضربه به کیسه بوکس و ضربه به گارد حریف واقعی بود. آزمودنی ها 10 بوکسور نخبه (سن 3±24 سال، جرم 24±78 کیلوگرم و قد 5±177 سانتی متر) و همچنین 10 بوکسور آماتور (سن 4±20 سال، جرم 13±81 کیلوگرم و قد 8±173 سانتی متر) بودند. میزان فعالیت عضلات ذوزنقه میانی، دلتوئید قدامی، دلتوئید میانی، دلتوئید خلفی، سینه ای بزرگ، دوسر بازویی و سه سر بازویی هنگام ضربه مشت مستقیم در سه روش مختلف به وسیله دستگاه الکترومایوگرافی سطحی در دست ضربه زننده اندازه گیری شد. برای ارزیابی آماری تأثیر سه روش مختلف ضربه مشت مستقیم از تحلیل واریانس طرح اندازه گیری مکرر و برای ارزیابی تأثیر سطح مهارتی متفاوت از تحلیل واریانس طرح چندمتغیره استفاده شد (05/0P≤). نتایج نشان داد که عضله دلتوئید قدامی بیشترین و عضله سینه ای بزرگ کمترین شدت فعالیت را هنگام ضربه مشت مستقیم داشتند. اثر عامل سه تکنیک مشت زدن بدون در نظر گرفتن سایر عوامل معنادار است (000/0=P). عضلات ناحیه کمربند شانه ای هنگام ضربه مشت به کیسه بوکس و سایه زدن به ترتیب بیشترین و کمترین میزان فعالیت را از خود نشان دادند. اثر عامل سطح مهارت اختلاف معناداری را در میزان فعالیت الکترومایوگرافی عضلات نشان نداد (22/1=P). نتایج این پژوهش حاکی از وجود یک راهبرد فعالیت عضلانی، وابسته بر نوع هدف هنگام اجرای ضربه مشت مستقیم است.

ایجاد شرایط مناسب و برنامه های خاص برای توسعه و بهبود مهارت های حرکتی در افراد دارای ناتوانی های حرکتی و شناختی از جمله اهداف تحقیقات علمی در حوزه رفتار حرکتی است. بنابراین، هدف از انجام این پژوهش بررسی تأثیر دو برنامه تمرینی کم خطا و پر خطا بر مهارت پرتاب دارت در نوجوانان دختر دارای ناتوانی های ذهنی بوده است. 24 آزمودنی به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و بر اساس نمرات پیش آزمون به دو گروه تقسیم شدند. میانگین ده اجرا به عنوان پیش آزمون یک هفته قبل از مرحله اکتساب از تمام آزمودنی ها در فاصله 5/3 متر گرفته شد. گروه کم خطا، مرحله اکتساب را در چهار فاصله مختلف، از کمترین به سمت بیشترین فاصله و گروه پرخطا بصورت معکوس تمرین کردند. آزمون یادداری و انتقال دوگانه 48 ساعت بعد از مرحله اکتساب انجام شد. نتایج مربوط به خطای متغیر و مطلق با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری تکراری و آزمون تی مستقل محاسبه شد. یافته ها نشان داد که در خطای متغیر بین دو گروه در مرحله اکتساب (P=0.001) و یادداری (P=0.002) تفاوت معنی داری وجود داشت. در آزمون انتقال دو گانه، هم خطای مطلق (P=0.025) و هم خطای متغیر (P=0.001) در گروه کم خطا بطور معنی داری کمتر از گروه پر خطا بود. بطور کلی براساس نتایج تحقیق، بویژه آزمون انتقال دوگانه به عنوان یک معیار معتبرتر، برنامه های تمرینی که خطاها را محدود می کند، سودمند بوده و پیشنهاد می شود از این رویکرد جهت بهبود دقت، ثبات و همسانی اجرا در افراد دارای اختلال ذهنی استفاده شود.

تغییرات وضعیت بدن مادران در دوران بارداری عامل بروز ناهنجاریها مانند کیفوز پشتی و لوردوز کمری در ستون مهره هاست . در این تحقیق به بررسی وضعیت کیفوز پشتی و لوردوز کمری زنان باردار ، قبل و بعد از زایمان ، در شهر کرمان ، به منظور ارائه برنامه حرکات اصلاحی مناسب ، پرداخته شده است . به این منظور ، زاویه کیفوز پشتی و لوردوز کمری 30 نفر از زنان باردار واجد شرایط تحقیق حاضر با استفاده از کانفورماتور به دست آمد . نمونه ها همه سالم بودند . دامنه سنی 20 تا 30 سال و دامنه قدی 150 تا 170 سانتی متر داشتند ...

خطر آسیب دیدگی، در فوتبال زیاد است، اما تحقیقات معدودی میزان بروز آسیب در قاره های آسیا و اروپا را با هم مقایسه نموده اند. هدف اصلی این تحقیق، مقایسه آسیب های بازیکنان فوتبال در جام ملت های آسیا و اروپا بود. 31 مسابقه از جام ملت های آسیا 2007 و 31 مسابقه از جام ملت های اروپا 2008 با استفاده از روش آنالیز ویدئویی تجزیه و تحلیل شدند. نتایج این تحقیق نشان داد که میزان بروز آسیب در جام ملت های آسیا به طور معنی داری بیش از جام ملت های اروپاست (05/0 P< ، 75/5 = Z) (7/109 آسیب در برابر 6/39 آسیب در هر 1000 ساعت مسابقه)، ولی اختلاف معناداری در بروز آسیب در زمان های مختلف مسابقه در دو تورنمنت دیده نشد (05/0 P>، 41/4 = c2 ). همچنین میزان بروز آسیب در پست های مختلف در دو تورنمنت با هم اختلاف معنی داری داشتند (05/0 P<، 88/16 = c2)، به گونه ای که دروازه بانان در جام ملت های آسیا (4/22 درصد) و هافبک های میانی در جام ملت های اروپا (9/28 درصد) بیش از بازیکنان پست های دیگر آسیا دیدند. موضع آسیب دیده در بازیکنان شرکت کننده در دو تورنمنت با هم تفاوت معنی داری نداشتند (05/0 P>، 96/12 = c2). اما بازیکنان آسیایی بیشتر از ناحیه ساق پا (8/20 درصد) و بازیکنان اروپا بیشتر از ناحیه سر (4/24 درصد) دچار آسیب شدند. از تحقیق حاضر می توان نتیجه گرفت که میزان بروز آسیب در جام ملت های آسیا بیش از جام ملت های اروپا است. همچنین عواملی مانند پست بازیکنان آسیب دیده در بازیکنان آسیایی و اروپایی در میزان بروز آسیب بازیکنان مؤثر است.

هدف از این تحقیق، مقایسه ریتم اسکاپولوهومرال دانشجویان مبتلا به گردپشتی با دانشجویان سالم و مقایسه ریتم اسکاپولوهومرال در دست غالب و غیرغالب دانشجویان مبتلا به گردپشتی است. 25 دانشجوی سالم و 25 دانشجوی مبتلا به گردپشتی از دانشجویان پسر دانشگاه اراک به روش هدفمند انتخاب شدند. برای ارزیابی زاویه گردپشتی و اندازه گیری ریتم اسکاپولوهومرال به ترتیب از دستگاه اسپاینال موس و گونیامتر استفاده شد. تجزیه وتحلیل آماری با استفاده از آزمون t مستقل و در سطح معناداری 05/0 انجام گرفت. نتایج تحقیق نشان داد که اختلاف معناداری در لحظه شروع حرکت کتف، زاویه چرخش کتف، میزان درجه دور شدن بازو و همچنین نسبت ریتم اسکاپولوهومرال در دانشجویان مبتلا به گردپشتی و دانشجویان سالم وجود دارد ( 05/0P<). اختلاف معناداری بین ریتم اسکاپولوهومرال دست غالب و غیرغالب دانشجویان مبتلا به گردپشتی وجود نداشت ( 05/0P<). نتایج نشان داد که گردپشتی می تواند موجب بر هم خوردن ریتم اسکاپولوهومرال شود. همچنین گردپشتی به یک اندازه بر ریتم اسکاپولوهومرال در دست غالب و غیرغالب دانشجویان اثر دارد. بنابراین توصیه می شود دانشجویان ضمن حفظ ملاحظات اصلاحی درمانی در راستای درمان عارضه کایفوز و تقویت عضلات کمربند شانه ای براساس تمرینات پروتکل های اصلاحی اقدام کنند.

درد کمر فعالیت فیزیکی و اجتماعی بیمار را محدود کرده و زندگی را با درد و رنج همراه می سازد هدف از این تحقیق بررسی اهمیت ویژگی های استقامت عضلانی و آنتروپومتریکی بعنوان عوامل هشدار دهنده در بروز بیماری کمر درد مزمن و نیز بررسی ضرورت ورزش درمانی پس از بهبود درد بود بدین منظور 16 زن مبتلا به کمردرد مزمن و 30 زن سالم با دامنه سنی 20 تا 40 ساله بهطور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند شدت درد ناتوانی استقامت عضلات فلکسور تنه و اکستنسور های تنه و اندام های تحتانی و ترکیب و تیپ بدنی کلیه آزمودنی ها اندازه گیری شد این اندازه گیری ها پس از سه ماه ورزش درمانی ویژه تکرار گردید نتایج نشان داد درد کمر و میزان ناتوانی بیماران به ترتیب حدود 58 و 53 در صد بهبود یافتند قبل از درمان استقامت عضلانی بیماران به طور متوسط حدود 62 در صد نسبت به افراد سالم کمتر بود ویژگی های آنتروپومتریکی هر دو یکسان بود استقامت فلکسورها پس از درمان تغییری نکرد اما در اکستنسورها حدود 51 در صد در تنه و 44 در صد در اندام تحتانی افزایش به وجود آمد 01/0=P نتیجه نهایی اینکه استقامت عضلانی بیماران کمر درد دچار ضعف بود ورزش درمانی منجر به بهبود درد کاهش ناتوانی و افزایش استقامت اکستنسورهای تنه و اندام تحتانی گردید بین ابعاد گردید بین ابعاد بدنی و کمر درد ارتباطی وجود نداشت ضعف استقامت فکلسورها پس از درمان عاملی برای پیش بینی بروز مجدد کمر درد تلقی می شود

هدف اصلی این تحقیق، تجزیه و تحلیل ویدئویی آسیب های بازیکنان لیگ برتر فوتبال ایران در فصل 86-85 است. بدین منظور فیلم ویدئویی 123 مسابقه از 240 مسابقه این بازی ها توسط یکی از محققان مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. زمان وقوع آسیب، منطقه بروز آسیب، مکانیزم بروز آسیب، نوع برخورد منجر به آسیب، ناحیه آسیب دیده در بدن بازیکن، نتیجه مسابقه هنگام وقوع آسیب و تصمیم داور در صحنه منجر به آسیب، در برگه مخصوص ثبت شد. در مجموع، 306 آسیب در 125 مسابقه مشاهده شد، یعنی 8/66 آسیب در هر 1000 ساعت مسابقه یا 44/2 آسیب در هر مسابقه. در این تحقیق بیشترین تعداد آسیب در 15 دقیقه پایانی بازی (9/21 درصد) (05/0 P>) و بیشتر آسیب ها در نیمه دوم (176 = N) نسبت به نیمه اول (130=N) اتفاق افتاد (05/0 P<) . میزان بروز آسیب در منطقه پنالتی زمین خودی به طور معناداری (05/0P<) بیش از دیگر مناطق زمین بود. در میان مکانیزم های آسیب، تکل شدن به طور معناداری (05/0 P<) بیش از دیگر مکانیزم ها موجب آسیب بازیکنان شد. همچنین نتایج تحقیق نشان داد که ساق پای بازیکنان (18 درصد) بیش از دیگر نقاط بدن آنها آسیب دید. از نتایج این تحقیق می توان نتیجه گرفت که میزان بروز آسیب در بازیکنان فوتبال لیگ برتر ایران در مقایسه با همتایان اروپایی خود زیاد است. همچنین آگاهی از زمان و منطقه بروز آسیب، مکانیزم های اصلی به وجود آورنده آسیب و آسیب پذیرترین اندام ها هنگام مسابقه فوتبال، در طراحی برنامه های پیشگیرانه از آسیب مؤثر است و به بازیکنان، مربیان و گروه پزشکی کمک می کند.

در پژوهش حاضر، دو گروه ورزشکاران مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی (15 نفر با میانگین سنی 06/24 سال) و ورزشکاران سالم (15 نفر با میانگین سنی 06/24 سال) از دو رشته کشتی و فوتبال شرکت کردند. زمان استقامت در ورزشکاران دچار کمردرد مزمن به طور معنی داری کمتر و شیب فرکانس میانه بیشتر بود (05/0) که نشان دهنده خستگی پذیری بیشتر در این گروه است. آنالیز همبستگی نشان داد که بین زمان استقامت و BMI همبستگی مثبت معنی داری در گروه کمردرد وجود دارد (61/0=). وزن و BMI نیز همبستگی مثبت متوسط تا قوی معنی داری با شیب فرکانس میانه عضلات ارکتوراسپاین در هر دو گروه داشتند (76/0 – 62/0 = r). پیشنهاد می شود ورزشکاران در برنامه های تمرینی خود به بهبود استقامت عضلات اکستنسور کمر و ران توجه بیشتری داشته باشند و کاهش وزن را به عنوان راهکاری احتمالی در پیشگیری از رخداد مجدد کمردرد در آینده مورد توجه قرار دهند.

هدف این تحقیق عبارت است از مطالعه پاسخ برخی شاخص های تنفسی در فازهای لوتئال و ابتدای فولیکولار چرخه قاعدگی زنان فعال و غیرفعال هنگام دو نوع فعالیت ورزشی فزاینده. بدین منظور، 20 دانشجوی فعال که عضو تیم بسکتبال دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی بودند و20 دانشجوی زن سالم غیرفعال که هیچ گونه فعالیت ورزشی منظم و تفریحی نداشتند، به صورت داوطلب در این تحقیق شرکت کردند. هر یک از گروه های فعال و غیرفعال، به طور تصادفی به دو گروه تجربی کار با نوارگردان و چرخ کارسنج تقسیم شدند. میانگین قد، وزن، و سن آزمودنی های در چهار گروه به قرار زیر بود: در گروه فعال در کار با نوارگردان، قد (50/4±165) سانتی متر، وزن (44/2±31/52) کیلوگرم، و سن (3±22) سال؛ در گروه چرخ کارسنج، قد (77/3±165) سانتی متر، وزن (19/4±43/53) کیلوگرم، و سن (3±22) سال؛ در گروه غیرفعال در کار با نوارگردان، قد (51/5±163) سانتی متر، وزن (16/4±32/55) کیلوگرم، سن (3±22) سال؛ در گروه چرخ کارسنج، قد (30/4±162) سانتی متر، وزن (78/5±56/56) کیلوگرم، سن (3±22) سال. آزمودنی های گروه نوارگردان، فعالیت ورزشی فزاینده را در فازهای لوتئال و ابتدای فولیکولار چرخه قاعدگی و آزمودنی های گروه چرخ کارسنج نیز، فعالیت ورزشی فزاینده را در فازهای لوتئال و ابتدای فولیکولار چرخه قاعدگی اجرا کردند. فاز لوتئال، سطح هورمون های پروژسترون، پرولاکتین، هورمون محرک فولیکولی و هورمون لوتئینی با نمونه گیری خونی اندازه گیری شد. در چهار گروه، تهویه دقیقه ای، با استفاده از دستگاه آنالیز گازهای تنفسی در دو فاز سنجیده شد. برای تعیین اختلاف عملکرد دو فاز در دو نوع فعالیت ورزشی از روش آماری t-test همبسته استفاده شد (05/0=α). نتایج نشان داد بین میانگین تهویه دقیقه ای در فازهای لوتئال و اوایل فولیکولار چرخه قاعدگی زنان فعال در هیچ یک از دو نوع فعالیت ورزشی تفاوت معناداری مشاهده نشد. بین میانگین تهویه دقیقه ای در فازهای لوتئال و اوایل فولیکولار چرخه قاعدگی زنان غیرفعال در هیچ یک از دو نوع فعالیت ورزشی تفاوت معناداری مشاهده نشد. بین میانگین متغیر تهویه دقیقه ای در دو نوع فعالیت ورزشی نوارگردان و چرخ کارسنج در هر دو گروه زنان فعال و غیرفعال تفاوت معنادار وجود داشت (05/0>Ρ) که در نوارگردان بیشتر از چرخ کارسنج بود. به نظر می رسد با توجه به افت جسمانی زنان به دلیل عدم فعالیت در دوران خونریزی چرخه قاعدگی، نمی توان جایگزینی دو نوع فعالیت ورزشی دویدن و رکاب زدن را با هدف تسهیل فعالیت و ترغیب به عدم ترک آن توصیه کرد.

هدف از پژوهش حاضر تدوین نورم ملی وزن کوله¬پشتی برای دانش¬آموزان پسر ایرانی در مقاطع تحصیلی مختلف بود. نمونه آماری شامل 2000 نفر (ابتدایی: 790 نفر با میانگین سن 1/9 سال، وزن 9/31 کیلوگرم و قد 7/135 سانتی متر؛ راهنمایی: 600 نفر با میانگین سن 2/13 سال، وزن 32/48 کیلوگرم و قد 9/154 سانتی متر؛ دبیرستان: 610 نفر با میانگین سن 6/16 سال، وزن 85/62 کیلوگرم و قد 74/169 سانتی متر) بود که به طور تصادفی خوشه ای از پنج منطقه جغرافیایی مختلف کشور انتخاب شدند. این مطالعه طی دو مرحله اجرا شد: در مرحله اول که 2000 دانش آموز مورد پیمایش اولیه قرار گرفتند، ویژگی¬های جمعیت-شناختی نمونه ها و وزن مطلق (کیلوگرم) و نسبی (درصد وزن بدن) کوله پشتی آن ها اندازه گیری و ثبت شد. سپس، چارک های اول تا سوم وزن نسبی کوله پشتی حملی موجود در توزیع طبیعی داده ها برای هر یک از مقاطع تحصیلی به¬دست آمد. در مرحله دوم اثر حمل بارهایی به میزان چارک های اول تا سوم وزن نسبی کوله¬پشتی بر پارامترهای فیزیولوژیکی (ضربان قلب، فشار خون، اکسیژن مصرفی، هزینه انرژی و تهویه دقیقه ای) 54 دانش¬آموز در آزمایشگاه، با استفاده از دستگاه گاز آنالایزر مطالعه شد. همچنین در ادامه، اثر حمل این بارها بر میزان دردهای جسمانی دانش¬آموزان، با استفاده از مقیاس DRS بررسی شد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد حمل کوله¬پشتی با وزن¬هایی معادل 30/11%، 50/10% و 9% وزن بدن و بیشتر، به ترتیب در دانش¬آموزان مقاطع ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان به تغییرات منفی معنی داری در عملکرد فیزیولوژیکی و نیز افزایش معنی دار میزان دردهای جسمانی آن ها منجر می شود. همچنین، با وجود آسیب¬پذیر بودن ساختارهای عضلانی- اسکلتی در سنین کمتر، نتایج تحقیق نشان داد که دانش¬آموزان دبستانی، در مقایسه با دانش¬آموزان مقاطع بالاتر کوله پشتی سنگین تری حمل می کنند. با توجه به نتایج، به طور کلی نورم طبیعی و حداکثر وزن نسبی مجاز کوله¬پشتی، به ترتیب برای دانش¬آموزان ابتدایی، 5/9% و 11% وزن بدن، راهنمایی، 8% و 5/9% وزن بدن و دبیرستان، 7% و 5/8% وزن بدن تعیین شده است. بر همین اساس، نورم و حداکثر وزن مجاز کوله¬پشتی بر حسب کیلوگرم برای پایه های اول تا پنجم ابتدایی با وزن طبیعی، به¬ترتیب (10/2 و 35/2)، (40/2 و 80/2)، (70/2 و 15/3)، (10/3 و 50/3) و (40/3 و 90/3) کیلوگرم، برای پایه های اول تا سوم راهنمایی با وزن طبیعی، به ترتیب (55/3 و 22/4)، (80/3 و 50/4) و (12/4 و 90/4) کیلوگرم و برای پایه های اول تا سوم دبیرستان با وزن طبیعی، به ترتیب (25/4 و 15/5)، (36/4 و 30/5) و (60/4 و 60/5) کیلوگرم تعیین شده است؛ بنابراین، با توجه به رعایت نکردن حمل وزن مجاز کوله پشتی از سوی دانش¬آموزان ایرانی که تاکنون به دلیل نبود نورم ملی در مدارس، عادی به نظر می رسید و آثار منفی خود را بر دردها و ناهنجاری های قامت آن ها برجای می گذاشت، پیشنهاد می شود دانش آموزان، والدین، مدیران و مسئولان آموزش و پرورش از نتایج تحقیق حاضر به عنوان مبنا و نورم وزن کوله پشتی استفاده کنند.