تعاملات

بیان مسئله: جهان امروز جهان تحول و دگرگونی ها است و یکی از دگرگونی های عصر حاضر در مفاهیمی چون جامعه اطلاعاتی، ارتباطی و فعالیت های مشارکتی و جمعی رخ داده است. که این موضوع در زمینه طراحی و شهرسازی گاهی موجب سردرگمی در تعیین راه حل ها می شود. لذا توجه به مقوله رضایتمندی و دوام حضور شهروندان از عناصر اصلی همبستگی اجتماعی است. بر این اساس، توجه به تحولات دنیای طراحی، دیدگاه های امروز و دستاوردهای جدید و به دنبال آن یافتن مفاهیم و رویکردهای مؤثر و پایدار موجود در فضای معماری برای رهایی از پیچیدگی ها می تواند راه حلی منطقی باشد. هدف: هدف اصلی پژوهش یافتن معیاری برای حل سردرگمی ها در طراحی فضاهای جمعی، در جهت ارتقاء کیفیت فضا و افزایش تعاملات است و"صمیمیت فضا" به عنوان معیاری جدید در مطلوبیت فضاهای جمعی تبیین می گردد.سؤال: بنابراین سؤال اصلی پژوهش این است که صمیمیت فضا و عوامل مؤثر برآن چیست و چگونه می تواند بر ایجاد تعاملات در فضاهای جمعی مؤثر باشد؟ روش تحقیق: روش پژوهش به صورت کیفی، با تحلیل مفهوم صمیمیت در حوزه روانشناسی و تعمیم آن به حوزه فضا و معماری انجام شده است. بر این اساس، مفهوم صمیمیت فضا بر مبنای نظریات روان شناسی و معماری، تعریف و طبقه بندی می شود و رابطه آن با انسان، روش زندگی جمعی و نحوه تعامل با محیط معماری و خصیصه های فرهنگی پیرامونش تبیین می شود.نتیجه گیری: نتایج اصلی این پژوهش نشان می دهد که مفهوم صمیمیت فضا به واسطه توانایی در ارائه راهکارهای مؤثر در زنده سازی فضای شهری و افزایش تعاملات اجتماعی، نقش مهمی در شکل گیری و افزایش کیفیت فضاهای جمعی دارد. صمیمیت فضا حاصل ارتباطی عمیق است که میان فضا با انسان شکل می گیرد و به عنوان ویژگی در فضا به واسطه تعلق پذیری، خوانایی و راحتی (دنجی)، در مخاطبان ایجاد می گردد و منجر به ارتقاء تعاملات میان افراد و فضا می شود.

نظام صفوی با مرگ شاه طهماسب، دچار یک دهه بحران عمیق و بی سابقه جانشینی توأم با هرج ومرج و نابسامانی شد. بحرانی که به لحاظ خشونت ورزی های بی حد داخلی و ناتوانی حفظ قلمرو از دست درازی دشمنان، حکومت را به سمت ناامنی سوق و بقای آن را در معرض خطر قرار داد. اقدام قبیله استاجلو در به تخت نشاندن شاه عباس، پس از تقابل و تلاش برای مشارکت سران قزلباش، هرج ومرج را خاتمه داد. مسئله عمده نظام حکمرانی دوره شاه عباس (996-1038ق)، پس از تجربه ناخوشایند یک دهه آشوب، برقراری امنیت با هدف بقا و دوام نظام صفویه بود. دستیابی به این مهم نیازمند سازوکارهایی غیرشخصی بود که توان مرزبندی و مهار قدرت سیاسی را ممکن کند. فرایند سامان سیاسی مذکور که بر مناسبات و تعاملات دوره شاه عباس حاکم بود، با تعامل فرادستان ممکن و به تدریج تحکیم و تثبیت شد و تعهدات را به قواعد تبدیل کرد. مهار قدرت به مرور، عوامل اخلال سامان دهی سیاسی را رفع و موجب اطمینان بخشی و پایداری و تمایز حکومت شاه عباس شد. پرسش اصلی نوشتار به چرایی دلایل، عناصر و پیامد سیاسی و اجتماعی مؤثر بر سامان سیاسی و مناسبات و تعاملات دوره می پردازد. فرض بر این است که سامان سیاسی، غیرشخصی و محصول تعامل فرادستان بود. روش تبیین تاریخی و تکوینی به کاررفته، با بررسی سازوکار فرایند وقایع تلاش می کند تا با این رویکرد به بازنمایی دوره بپردازد.