درخت حوزه‌های تخصصی

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرینات تصویرسازی حرکتی بر توانایی راه رفتن ، شدت خستگی و کیفیت زندگی زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (ام اس) بود. جامعه پژوهش شامل زنان 20 تا 50 سال مبتلا به ام اس با مقیاس وضعیت شدت ناتوانی 1 تا 5/2 و عضو انجمن ام اس شهر اصفهان بودند. از بین بیماران داوطلب 30 نفر به روش نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه آماری انتخاب و در دو گروه تجربی وکنترل (15 نفر) تقسیم شدند. آزمودنی های هر دو گروه قبل از شروع برنامه تمرینی پرسشنامه های کیفیت زندگی و شدت خستگی بیماران ام اس را تکمیل کردند و در آزمون های برخاستن و راه رفتن زمان دار شرکت کردند. گروه تجربی هشت هفته تمرینات تصویرسازی حرکتی را سه جلسه در هفته و هر جلسه به مدت25 تا 30دقیقه اجرا کردند و گروه کنترل در این مدت فعالیت های روزمره خود را انجام داد. پس از هشت هفته دو گروه مجدد با آزمون های قبلی مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها از طریق آزمون آنالیزکوواریانس در سطح خطای 05/0 تحلیل شد. نتایج نشان داد پس آزمون های برخاستن و راه رفتن زمان دار (001/0= p)، شدت خستگی (001/0= p) و کیفیت زندگی (001/0= p) بین دو گروه تفاوت معناداری داشت. همچنین نتایج گروه تجربی نشان داد به ترتیب توانایی برخاستن و راه رفتن زمان دار 09/31 درصد و کیفیت زندگی 57/19 درصد، افزایش و خستگی بیماران 55/15درصد کاهش داشت. درمجموع استفاده از تمرینات تصویرسازی حرکتی به دلیل مزایای عدم نیاز به حرکت بدنی و عدم بروز خستگی حاصل از آن در مقایسه با دیگر روش های تمرینی در برنامه توانبخشی بیماران ام اس توصیه می گردد.

مقدمه و هدف: در سال های اخیر رابطه بسیار نزدیکی بین miRNA و بیماری های دیابت و قلبی عروقی پیدا شده است. بنابراین، این تحقیق با هدف بررسی تاثیر هشت هفته تمرین هوازی بر بیان ژنmir-195 در بافت قلب موش های صحرایی مبتلا به دیابت نوع دو انجام شد.مواد و روش ها: برای این منظور، 18 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (با میانگین وزنی 240 گرم و میانگین سن 8 هفته ای) بصورت تصادفی به سه گروه 1) کنترل سالم، 2) کنترل دیابتی، و 3) تمرین دیابتی تقسیم شدند. برای القاء دیابت نوع دو، ابتدا یک رژیم غذایی پرچرب (60 درصد) به مدت دو هفته و سپس تزریق استرپتوزوسین در حالت ناشتا صورت گرفت. پروتکل تمرین دویدن روی تردمیل پنج روز در هفته با رعایت اصل اضافه بار در هفته اول با سرعت 10-5 متر در دقیقه به مدت 10-15 دقیقه و در هفته هشتم با سرعت 18-24 متر در دقیقه به مدت 60 دقیقه به دست آمد. برای بررسی بیان ژن miR-195 از روش Real-time PCR استفاده شد. از آزمون های تحلیل واریانس یک راهه و تعقیبی توکی، در سطح معنی داری 0.05≥P استفاده شد.یافته ها: هشت هفته ابتلاء به T2DM منجر به افزایش معنی دار در گلوکز و بیان ژن miR-195 شد (0.05≥P). با این حال هشت هفته تمرین هوازی منجر به کاهش معنی دار در گلوکز و بیان ژن miR-195  نسبت به گروه کنترل دیابتی شد (0.05≥P).نتیجه گیری: نتایج ما نشان داد که ورزش به ویژه تمرینات هوازی یک استراتژی مناسب برای کاهش miR-195 و بهبود عملکرد میوکارد در موش های دیابتی است.

مقدمه و هدف: بیماری کبدچرب غیرالکلی از تجمع بیش از حد تری گلیسرید در کبد به وجود می آید. NAFLD در بدن منجر به التهاب و فشار اکسایشی می شود، به نظر می رسد براثر فشار اکسایشی بیان سیرتوئین ۶ دچار اختلال شده و تلومر دچار فرسایش می شود. بنابراین هدف از تحقیق حاضر بررسی هشت هفته تمرینات تناوبی شدید (HIIT) و مصرف مکمل خرفه بر سطح SIRT6 و مقاومت به انسولین در موش های دارای کبدچرب غیرالکلی می باشد. مواد و روش ها: 25 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار با سن شش هفته و با دامنه وزنی 160 تا 185 گرم، به طور تصادفی انتخاب و برای القای NAFLD، موش ها به مدت 12 هفته تحت رژیم غذایی پرچرب قرار گرفتند. سپس موش ها در پنج گروه کنترل سالم، کنترل کبدچرب، تمرین، مکمل خرفه و تمرین+مکمل خرفه قرار گرفتند. مکمل خرفه با توجه به وزن موش ها با دوز 400 میلی گرم بر کیلوگرم به گروه های مربوطه خورانده شد. پروتکل تمرینی HIIT به مدت 8 هفته 5 روز در هفته با 7 تکرار یک دقیقه ای با شدت 90 درصد سرعت بیشینه انجام شد که با تناوب های استراحت فعال شامل 2 دقیقه دویدن با شدت 20 درصد بیشینه همراه بود. میزان SIRT6 باروش وسترن بلات اندازه گیری شد . داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری 0.05≥P تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: مقاومت به انسولین در گروه کنترل کبدچرب به طور معناداری نسبت به گروه کنترل سالم بالاتر بود. سطح این شاخص در گروه تمرین، مکمل خرفه و تمرین+مکمل خرفه به طور معناداری پایین تر از گروه کنترل کبدچرب بود. همچنین سطح پروتئین سیرتوئین 6 در گروه کنترل کبدچرب به طور معناداری نسبت به گروه کنترل سالم پایین تر بود. سطح این شاخص در گروه تمرین، مکمل خرفه و تمرین+مکمل خرفه به طور معناداری بالاتر از گروه کنترل کبدچرب بود (0.05≥P). بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد ترکیب تمرین تناوبی شدید با مصرف مکمل خُرفه می تواند به عنوان درمان مکمل در افراد مبتلا به کبدچرب غیر الکلی استفاده شود.

پژوهش حاضر با هدف بررسی همبستگی بین نیازهای اساسی روانشناختی با میل به تداوم فعالیت ورزشی و ترک آن در دانش-آموزان انجام شد. تعداد 200 دانش آموز (95 نفر پسر و 105 نفر دختر) در مقاطع پنجم و ششم ابتدایی یکی از مدارس شهر زنجان به صورت در دسترس در این پژوهش شرکت کردند. به منظور جمع آوری داده ها از مقیاس های نیازهای اساسی روانشناختی، میل به تداوم فعالیت های ورزشی و ترک فعالیت ورزشی استفاده شد. یافته ها نشان داد که بین متغیرهای میل به ادامه فعالیت ورزشی و رضامندی از نیازها بصورت کلی (4/0r =،p < 0.01 ) و همچنین در سطح سه عامل استقلال (44/0r =، p < 0.01)، شایستگی (40/0r =، p < 0.01) و وابستگی (26/0r=، p < 0.01) همبستگی مثبت معنادار و بین متغیر میل به ادامه فعالیت ورزشی با متغیر تخریب نیازها بصورت کلی (30/0-r=، p < 0.01) و همچنین در سطح 3 عامل استقلال (34/0- r = ، p < 0.01)، شایستگی (24/0-r =، p < 0.01) و وابستگی (16/0- r =، p < 0.01) همبستگی منفی معنادار گزارش شد. نتایج مدل معادلات ساختاری، نشان داد که تنها رضامندی از نیازها میل به ادامه ورزش را به طور مثبت پیش بینی، و ترک فعالیت ورزشی را به طور منفی پیش بینی می کند. پس می توان نتیجه گرفت که احساس رضامندی دانش-آموزان از نیازهای اساسی روانشناختی شان در کلاس های تربیت بدنی باعث تمایل بیشتر آنها به انجام فعالیت های بدنی و همچنین کاهش تمایل به ترک ورزشی در آنها می شود.

هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر تداخل زمینه ای فزاینده و یادگیری کم خطا بر دقت شوت بازیکنان فوتبال بود. به این منظور 50 شرکت کننده مبتدی (دامنه سنی 10 تا 12 سال) راست پا بر اساس روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی به 5 گروه (تداخل فزآینده، کم خطا، مسدود، تصادفی و کنترل) تقسیم شدند. شرکت کنندگان بعد از اجرای یک پیش آزمون (12 کوشش) به تمرین شوت فوتبال به مدت 4 روز (هر روز 3 بلوک 12 کوششی) پرداختند. یک هفته بعد از آخرین روز تمرین، یک آزمون یادداری مشابه با پیش آزمون اجرا شد. سپس دو آزمون انتقال با استفاده از فاصله متفاوت و دستکاری فشار روانشناختی اجرا شد. به طور کلی نتایج این پژوهش نشان داد که گروه تداخل افزایشی نسبت به سایر گروه ها در مرحله اکتساب دقت بالاتری داشته است. همچنین نتایج نشان داد که گروه تصادفی نسبت به گروه مسدود در مرحله یادداری دقت بالاتری داشته است. به طور جالب توجهی، گروه کم خطا در هر دو آزمون انتقال نسبت به سایر گروه ها دقت کمتری داشت. این یافته ها بر اساس پیشینه نظری زیربنای تداخل زمینه ای و همچنین محدودیت های موجود در این پژوهش مورد تفسیر قرار گرفتند.

اختلال در نوشتن از مهم ترین ناتوانایی های یادگیری است که ممکن است بر عملکرد تحصیلی دانش آموزان موثر باشد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر اضافه شدن یک برنامه حرکتی منتخب به روش آموزش چند حسی فرنالد بر وضعیت دست خط دانش آموزان نارسانویس دوره ابتدایی بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان نارسانویس دارای هوش بهنجار مقطع ابتدایی منطقه 15 شهر تهران بود. تعداد 45 دانش آموز با میانگین سنی 8.4 سال به صورت در دسترس انتخاب و بطور تصادفی به دو گروه تجربی آموزش با روش فرنالد و روش ترکیبی و یک گروه کنترل (هر گروه 15 نفر) جایگزین شدند. مداخلات در هر یک از گروه های تجربی به مدت 5 هفته 3 جلسه ای و هر جلسه 45 دقیقه اجرا شد. جهت جمع آوری اطلاعات از چک لیست نارسانویسی و آزمون هوش کتل استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آنالیز واریانس آمیختهاستفاده شد. نتایج نشان داد در هر یک از گروه های تجربی امتیازات نارسانویسی در پس آزمون به طور معنی داری کمتر از پیش آزمون بود. پس از مداخله امتیازات نارسانویسی گروه های تجربی نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری کاهش یافت. همچنین روش آموزشی ترکیبی منجر به کاهش بیشتر امتیازات نارسانویسی نسبت به روش آموزشی فرنالد شد. نتایج نشان داد غنی کردن محیط آموزش با فعالیت های حرکتی می تواند بر نحوه نوشتن دانش آموران تاثیرگذار باشد لذا پیشنهاد می گردد از روش های ترکیبی برای بهبود دست خط دانش آموزان نارسا نویس استفاده شود.

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر بازخورد افزوده با استفاده از دستگاه شبیه ساز بر اکتساب مهارت تیراندازی بود. که به صورت نیمه تجربی و با طرح دوگروهی پیش آزمون و پس آزمون بر روی 30تیرانداز مبتدی با دامنه سنی 18تا22 انجام شد. آزمودنی ها به دو گروه کنترل و آزمایشی تقسیم شدند و 12 جلسه تمرین تیراندازی را انجام دادند. گروه کنترل فقط از مربی بازخورد می گرفت و گروه آزمایشی هم از مربی و هم دستگاه اسکت بازخورد می گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد که بازخورد آگاهی ازنتیجه ارائه شده توسط مربی، بر اکتساب مهارت تیراندازی تاثیر معنی داری دارد (p = 0.01)، و همچنین بازخورد آگاهی ازنتیجه ارائه شده از طریق دستگاه اسکت بر اکتساب مهارت تیراندازی تاثیر معنی داری دارد (p = 0.01). علاوه بر این، بین روند تغییرات عملکرد در طول اکتساب، در گروه ارائه بازخورد توسط مربی و گروه اسکت تفاوت معنی داری وجود دارد (p = 0.01). به طور کلی نتایج نشان داد که بازخورد افزوده توسط مربی و دستگاه اسکت به صورت همزمان به علت اینکه باعث شناسایی خطا، کنترل لرزش دست و تمرکز در تیرانداز می شود باعث ارتقاء مهارت در تیراندازی می شود.