رفتار حرکتی

پژوهش حاضر با هدف بررسی همبستگی بین نیازهای اساسی روانشناختی با میل به تداوم فعالیت ورزشی و ترک آن در دانش-آموزان انجام شد. تعداد 200 دانش آموز (95 نفر پسر و 105 نفر دختر) در مقاطع پنجم و ششم ابتدایی یکی از مدارس شهر زنجان به صورت در دسترس در این پژوهش شرکت کردند. به منظور جمع آوری داده ها از مقیاس های نیازهای اساسی روانشناختی، میل به تداوم فعالیت های ورزشی و ترک فعالیت ورزشی استفاده شد. یافته ها نشان داد که بین متغیرهای میل به ادامه فعالیت ورزشی و رضامندی از نیازها بصورت کلی (4/0r =،p < 0.01 ) و همچنین در سطح سه عامل استقلال (44/0r =، p < 0.01)، شایستگی (40/0r =، p < 0.01) و وابستگی (26/0r=، p < 0.01) همبستگی مثبت معنادار و بین متغیر میل به ادامه فعالیت ورزشی با متغیر تخریب نیازها بصورت کلی (30/0-r=، p < 0.01) و همچنین در سطح 3 عامل استقلال (34/0- r = ، p < 0.01)، شایستگی (24/0-r =، p < 0.01) و وابستگی (16/0- r =، p < 0.01) همبستگی منفی معنادار گزارش شد. نتایج مدل معادلات ساختاری، نشان داد که تنها رضامندی از نیازها میل به ادامه ورزش را به طور مثبت پیش بینی، و ترک فعالیت ورزشی را به طور منفی پیش بینی می کند. پس می توان نتیجه گرفت که احساس رضامندی دانش-آموزان از نیازهای اساسی روانشناختی شان در کلاس های تربیت بدنی باعث تمایل بیشتر آنها به انجام فعالیت های بدنی و همچنین کاهش تمایل به ترک ورزشی در آنها می شود.

تعادل عنصری حیاتی در کودکان فلج مغزی می باشد و انتخاب راهکارهای تمرینی موثر در نیل به آن از اهمیت بالایی برخوردار می باشد. به منظور بررسی تعادل کودکان فلج مغزی از روش مداخله تمرینی فعالیت بدنی و واقعیت مجازی استفاده شد. از طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل و آزمون تعقیبی بر روی 15 کودک فلج مغزی اسپاستیک (همی پالژی) (12-6 سال) از مدرسه استثنایی گلها در شیراز استفاده شد. نمونه ها به صورت تصادفی در دو گروه تجربی؛ فعالیت بدنی (5 نفر) با برنامه تمرینات ایروبیک، مهارتهای تعادل، مهارتهای توپی و واقعیت مجازی با برنامه باز های واقعیت مجازی با سیستم ایکس باکس کینکت (5 نفر) و گروه کنترل معاف از مداخلات تمرینی (5 نفر) تقسیم شدند. مداخلات تمرینی در گروه های تجربی به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته انجام شد. به منظور ارزیابی تعادل از مقیاس تعادل کارکردی کودکان در مراحل پیش آزمون (دو هفته قبل و یک روز قبل از مداخله)، پس آزمون (یک روز پس از اتمام مداخله) و آزمون تعقیبی (4 هفته بعد از پس آزمون) استفاده شد. از آزمون تحلیل کوواریانس یک-طرفه آنکوا (ANCOVA) و آزمون تعقیبی بونفرونی در تحلیل آماری استفاده شد و سطح معناداری 05/0 در نظر گرفته شد. از نظر آماری بهبود معناداری در تعادل کودکان در گروههای تجربی نسبت به کنترل و برتری واقعیت مجازی نسبت به گروه فعالیت بدنی گزارش شد. در نتیجه واقعیت مجازی به عنوان مداخله تمرینی برتر، در بهبود تعادل کودکان فلج مغزی موثر می باشد.

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرینات تصویرسازی حرکتی بر توانایی راه رفتن ، شدت خستگی و کیفیت زندگی زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (ام اس) بود. جامعه پژوهش شامل زنان 20 تا 50 سال مبتلا به ام اس با مقیاس وضعیت شدت ناتوانی 1 تا 5/2 و عضو انجمن ام اس شهر اصفهان بودند. از بین بیماران داوطلب 30 نفر به روش نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه آماری انتخاب و در دو گروه تجربی وکنترل (15 نفر) تقسیم شدند. آزمودنی های هر دو گروه قبل از شروع برنامه تمرینی پرسشنامه های کیفیت زندگی و شدت خستگی بیماران ام اس را تکمیل کردند و در آزمون های برخاستن و راه رفتن زمان دار شرکت کردند. گروه تجربی هشت هفته تمرینات تصویرسازی حرکتی را سه جلسه در هفته و هر جلسه به مدت25 تا 30دقیقه اجرا کردند و گروه کنترل در این مدت فعالیت های روزمره خود را انجام داد. پس از هشت هفته دو گروه مجدد با آزمون های قبلی مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها از طریق آزمون آنالیزکوواریانس در سطح خطای 05/0 تحلیل شد. نتایج نشان داد پس آزمون های برخاستن و راه رفتن زمان دار (001/0= p)، شدت خستگی (001/0= p) و کیفیت زندگی (001/0= p) بین دو گروه تفاوت معناداری داشت. همچنین نتایج گروه تجربی نشان داد به ترتیب توانایی برخاستن و راه رفتن زمان دار 09/31 درصد و کیفیت زندگی 57/19 درصد، افزایش و خستگی بیماران 55/15درصد کاهش داشت. درمجموع استفاده از تمرینات تصویرسازی حرکتی به دلیل مزایای عدم نیاز به حرکت بدنی و عدم بروز خستگی حاصل از آن در مقایسه با دیگر روش های تمرینی در برنامه توانبخشی بیماران ام اس توصیه می گردد.

مطالعات نشان دادند تمرین در شرایط کلیشه ای جنسیتی می تواند یادگیری حرکتی را به طور منفی تحت تأثیر قرار دهد. این پژوهش باهدف کاهش اثر منفی کلیشه های جنسیتی بر یادگیری حرکتی کودکان از طریق حمایت خودمختاری انجام شد. تعداد ۵۴ دختر (میانگین سن = 37/10، انحراف معیار = ۴۸/۰ سال) بر اساس نمرات پیش آزمون در یکی از گروه های تهدید کلیشه ای+حمایت خودمختاری، تهدید کلیشه ای جفت شده و کلیشه خنثی شده جفت شده قرار گرفتند. قبل از فراگرفتن یک تکلیف دریبل فوتسال، شرکت کنندگان گروه های تهدید کلیشه + حمایت خودمختاری و تهدید کلیشه ای دستورالعملی دریافت کردند که بر برتری پسران در عملکرد ورزشی به ویژه فوتسال تأکید داشت. علاوه براین، به شرکت کنندگان گروه تهدید کلیشه ای + حمایت خودمختاری حق انتخاب داده شد تا پیش از هر بلوک تمرینی، توپی با رنگ موردعلاقه خود انتخاب کنند. انگیزه درونی شرکت کنندگان بعد از مرحله اکتساب اندازه گیری شد. نتایج تحلیل واریانس عملکرد شرکت کنندگان در مراحل یادداری و انتقال نشان داد که گروه های تهدید کلیشه ای + حمایت خودمختاری و کلیشه خنثی شده اجرای مشابهی داشتند، در حالی که گروه تهدید کلیشه ای عملکرد ضعیف تری در مقایسه با دو گروه دیگر نشان داد. طبق نتایج، بین نمرات انگیزش درونی و زمان اجرای دریبل در آزمون های یادداری و انتقال ضرایب همبستگی منفی معنادار بدست آمد. این یافته ها نشان می دهد که حمایت از خودمختاری می تواند اثر منفی تهدید کلیشه ای جنسیتی بر یادگیری حرکتی کودکان را کاهش دهد و متعاقباً بینش ارزشمندی را برای مداخلات و اقدامات آینده ارائه می دهد.

هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر تداخل زمینه ای فزاینده و یادگیری کم خطا بر دقت شوت بازیکنان فوتبال بود. به این منظور 50 شرکت کننده مبتدی (دامنه سنی 10 تا 12 سال) راست پا بر اساس روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی به 5 گروه (تداخل فزآینده، کم خطا، مسدود، تصادفی و کنترل) تقسیم شدند. شرکت کنندگان بعد از اجرای یک پیش آزمون (12 کوشش) به تمرین شوت فوتبال به مدت 4 روز (هر روز 3 بلوک 12 کوششی) پرداختند. یک هفته بعد از آخرین روز تمرین، یک آزمون یادداری مشابه با پیش آزمون اجرا شد. سپس دو آزمون انتقال با استفاده از فاصله متفاوت و دستکاری فشار روانشناختی اجرا شد. به طور کلی نتایج این پژوهش نشان داد که گروه تداخل افزایشی نسبت به سایر گروه ها در مرحله اکتساب دقت بالاتری داشته است. همچنین نتایج نشان داد که گروه تصادفی نسبت به گروه مسدود در مرحله یادداری دقت بالاتری داشته است. به طور جالب توجهی، گروه کم خطا در هر دو آزمون انتقال نسبت به سایر گروه ها دقت کمتری داشت. این یافته ها بر اساس پیشینه نظری زیربنای تداخل زمینه ای و همچنین محدودیت های موجود در این پژوهش مورد تفسیر قرار گرفتند.

هدف از انجام پژوهش حاضر، آموزش و حمایت از والدین مبتنی بر شواهد تجربی مطالعه اقدام پژوهی بود. در این مطالعه، 30 والد (پدر یا مادر)، 21 فرزند ورزشکار و 2 مربی، از یک آکادمی تخصصی فوتبال که در لیگ برتر شهرستان های اصفهان حضور داشت، به عنوان شرکت کننده انتخاب شدند. روش تحقیق، اقدام پژوهی و شیوه جمع آوری اطلاعات به صورت کیفی بود. داده ها با مشاهده و ثبت رفتارهای کلامی و غیر کلامی جمع آوری گردید. برای درک بهتر افکار، احساسات و نگرش مشارکت کنندگان نیز مصاحبه نیمه ساختار یافته با مربی و والدین ورزشکاران انجام شد. داده های به دست آمده به دقت پیاده سازی و با استفاده از روش تحلیل محتوا مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. 9 مقوله فراگیر دلبستگی روانشناختی، جهت گیری هدف، نوع مشارکت والدین، آموزشی، رفتار جوانمردانه و بازی عادلانه ، ورزشی، ارزش محوری، هدف گرایی ورزشی، سبک فرزندپروری نوین ورزشی را از دیدگاه والدین مبتنی بر شواهد تجربی در فصل شناسایی کردند و مورد ارزیابی قرار دادند. آموزش و حمایت از والدین بر اساس نیاز آن ها در فصل مسابقه متفاوت می باشد. از آن جایی که توجه به نیازهای شناسایی شده و آموزش و حمایت از والدین مبتنی بر شواهد تجربی آن ها در فصل مسابقه برای تقویت رابطه والد و فرزند و ارتقاء مشارکت ورزشی والدین و ورزشکاران اهمیت فراوانی دارد، ضروری است که مربیان، روان شناسان و مدیران ورزشی، عوامل محیطی و فردی را برای آموزش و حمایت از والدین مبتنی بر شواهد تجربی اثرگذار مورد توجه قرار دهند.

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر دو روش خودالگودهی (پیشخوراند و مرورگری مثبت) بر یادگیری سرویس تنیس روی میز می باشد. 21 پسر مبتدی با میانگین سنی 10 تا 14 در این پژوهش شرکت کردند که به شکل تصادفی در 3 گروه 7 نفری خودالگودهی پیشخوراند، خودالگودهی مرورگری مثبت و کنترل تقسیم شدند. گروه خودالگودهی پیشخوراند اجرای موفقیت آمیز آینده خود را که تا به حال قادر به انجام آن نبوده را مشاهده می کرد.گروه خودالگودهی مرورگری مثبت، رفتار مطلوب که با حداکثر توانایی انجام داده بود را مشاهده می کرد و گروه سوم گروه کنترل بود که تمرینات را بدون دیدن فیلم انجام می دادند. در ادامه هر کدام از نوآموزان در هر جلسه 50 سرویس پیچ زیر را به مدت 10 جلسه تمرین کردند. در انتهای جلسه دهم آزمون اکتساب گرفته شد و یک هفته پس از آن آزمون انتقال تحت فشار انجام شد. نتایج تحلیل واریانس مختلط در هر دو مرحله اکتساب و انتقال نشان داد که هر سه گروه در عملکرد سرویس تنیس روی میز پیشرفت معنی دار داشتند اما یادگیری گروه های خودالگودهی به شکل معنی داری از گروه کنترل بهتر بود. نتایج به طور کلی بیانگر اثربخشی روش خودالگودهی در بهبود یادگیری می باشد.