درخت حوزه‌های تخصصی

هدف این تحقیق، مقایسه عزت نفس و رضایت از زندگی دانشجویان ورزشکار و غیرورزشکار دانشگاه تربیت مدرس است که با روش تحقیق توصیفی-تحلیلی و به صورت میدانی اجرا شده است. جامعه آماری این پژوهش را کلیه دانشجویان دانشگاه تربیت مدرس تشکیل میدادند. برای گردآوری اطلاعات از پرسشنامه ویژگیهای جمعیت-شناختی، پرسشنامه رضایت از زندگی داینر و پرسشنامه عزت نفس کوپر اسمیت استفاده شد. پرسشنامه های مذکور در میان نمونه آماری (240 دانشجوی ورزشکار و 240 دانشجوی غیرورزشکار) توزیع شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش آمار توصیفی و برای مقایسه بین گروه ها از آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی دانکن استفاده شد. یافته ها نشان داد بین عزت نفس دانشجویان ورزشکار و غیرورزشکار تفاوت معنی داری وجود دارد (05/0P<،591/7F=) و در آزمون تعقیبی دانکن مشخص شد که دانشجویان زن ورزشکار، در مقایسه با سایر گروه ها دارای بیشترین میزان عزت نفس بودند (01/0P<). همچنین بین رضایت از زندگی دانشجویان ورزشکار و دانشجویان غیرورزشکار تفاوت معنی داری وجود داشت (05/0P<،732/25F=) و در آزمون تعقیبی دانکن مشخص شد که دانشجویان زن ورزشکار، در مقایسه با سایر گروه ها دارای بیشترین میزان رضایت از زندگی بودند (01/0P<). نتایج تحقیق نشان میدهد فعالیت های ورزشی توانایی ارتقای سطح عزت نفس و رضایت از زندگی را دارد.

هدف اصلی این تحقیق، بررسی میزان بروز آسیب در فوتبالیست های حرفه ای که در پست های مختلف بازی می کنند، است. بدین منظور 38 مسابقه از مسابقات لیگ برتر کشور در فصل 85-84 انتخاب و تجزیه و تحلیل ویدئویی شد. میزان آسیب بازیکنان در پست های مختلف، زمان بروز آسیب، علت آسیب و ناحیه آسیب دیدگی بررسی شد. در مجموع 121 آسیب در 38 مسابقه مشاهده شد. میزان آسیب در بازیکنان هافبک (4/40 درصد) به طور معناداری (05/0 P<) بیشتر از دیگر پست ها بود. بعد از پست هافبک، مدافعان با 8/29 درصد، مهاجمان را با 7/16 درصد و در نهایت دروازه بان با 1/13 درصد رتبه های بعدی را از نظر دریافت آسیب به خود اختصاص دادند. در خصوص زمان بروز آسیب، اختلاف معناداری (05/0 P<) بین دوره های مختلف بازی مشاهده شد. تفاوت معناداری در میزان آسیب پایین تنه (6/63 درصد) نسبت به بالاتنه (4/36 درصد) مشاهده شد. بیشترین آسیب دیدگی بازیکنان از نوع آسیب های برخوردی (6/87 درصد) بود. نتایج پژوهش حاصر نشان می دهد که پست و موقعیت بازیکن و زمان بازی در میزان آسیب دیدگی مؤثر است.

هدف از این پژوهش، ارائة انواع و میزان رفتارهای تهاجمی در استادیوم های ورزشی فوتبال و نیز بررسی ارتباط عوامل فردی تماشاگران، رفتار کلامی مدیران و کارکنان استادیوم، جبهه گیری و سوگیری رسانه های ورزشی، الگوبرداری از تماشاگران تیم های معروف جهانی، داوری بازی ها و روحیة خشونت طلبی تماشاگران با رفتارهای تهاجمی تماشاگران است. به این منظور از بین تماشاگران نُه بازی انتهایی و حساس برنامة لیگ برتر فوتبال کشور با شیوة نمونه گیری چند مرحله ای 727 پرسشنامة محقق ساخته در بین تماشاگران به صورت تصادفی تکمیل و تحلیل شد. تحلیل داده ها با استفاده از ضریب همبستگی و تحلیل رگرسیون چندگانه با روش گام به گام انجام شد. یافته های پژوهش بیانگر شیوع بیشتر رفتارهای تهاجمی کلامی مانند شعار علیه طرفداران و بازیکنان تیم رقیب و شیپور زدن در خیابان نسبت به رفتارهای تهاجمی فیزیکی بود. روحیة خشونت طلبی تماشاگران با ضریب بتای مثبت و حضور نیروی انتظامی با ضریب بتای منفی به طور معنی داری رفتار تهاجمی تماشاگران را تبیین کرد.

هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر بازی های بومی- محلی بر رشد مهارت های حرکتی درشت کودکان کم توان ذهنی تربیت پذیر بود. به همین منظور 30 کودک کم توان ذهنی تربیت پذیر از مرکز سازمان بهزیستی شهرستان مریوان با میانگین سنی 12/1±8/12سال و ضریب هوشی 81/7±61/33 با روش نمونه گیری هدفمند مطالعه شدند. از همه کودکان پیش آزمون گرفته شد، سپس نمونه ها به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم و به عنوان گروه مداخله و کنترل در نظر گرفته شدند. در این پژوهش در بخش های مربوط به مهارت های حرکتی درشت از آزمون تبحر حرکتی برونینکس- اوزرتسکی استفاده شد. بازی های بومی- محلی توسط گروه آزمایش طی 32 جلسه تمرین، هر جلسه 50 تا 60 دقیقه و 4 روز در هفته تمرین شد. پس از 32 جلسه تمرین از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. برای بررسی فرضیه های پژوهش از آزمون های ناپارامتریک ویلکاکسون و یومن ویتنی (SPSS16) بهره گرفته شد. نتایج آزمون های آماری تفاوت معناداری را در نمره های پس آزمون مابین گروه های آزمایش و کنترل نشان داد (05/0P˂) . گروه مداخله نمره های بیشتری کسب کرد. از نتایج به دست آمده چنین برداشت می شود که برنامه تمرینی به کاررفته در تحقیق حاضر برای بهبود مهارت های حرکتی درشت در کودکان کم توان ذهنی تربیت پذیر مناسب است.

هدف از انجام این پژوهش، تاثیر تکلیف دوگانه بر تعادل و فعالیت الکتریکی عضلات بود. بدین منظور، 40 آزمودنی از بین دانشجویان غیرورزشکار دانشگاه تهران به طور تصادفی انتخاب و در 4 گروه 10 نفری قرار داده شدند (گروه تکلیف دوگانه، حرکتی – تعادل، شناختی– تعادل، تکلیف مجرد تعادل و گروه بی تمرینی (کنترل) ). گروه اول علاوه بر تمرین تعادل بر روی دستگاه تعادل، با راکت پینگ پنگ به توپ ضربه می زدند، گروه دوم علاوه بر تعادل، آزمون اثر استروپ را انجام می دادند، گروه سوم فقط تمرین تعادل را انجام می دادند. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون های تجزیه و تحلیل واریانس یکطرفه، کرت های خرد شده و تی همبسته و مستقل نشان داد هر دو تکلیف دوگانه حرکتی _ تعادل و شناختی _ تعادل موجب تغییرات معنی داری بر تعادل شدند. تکلیف دوگانه حرکتی _ تعادل روش مناسب تری بود. هیچکدام از گروه ها پس از دوره تمرینی بر فعالیت الکتریکی عضلات تاثیر معنی داری نداشتند. همچنین در بررسی میزان تداخل تکلیف ثانویه مداوم حرکتی و تکلیف ثانویه مداوم شناختی بر تعادل و فعالیت الکتریکی عضلات مشخص شد که تکلیف حرکتی تداخل بیشتری را بر تعادل و فعالیت الکتریکی عضلات ایجاد می کند. ازاین رو، می توان گفت اثر تمرین تکلیف دوگانه مناسب با کاهش نیازهای تکلیف یا خودکاری مؤثر خواهد بود.

هدف این مقاله، بررسی عوامل محیطی مؤثر بر توسعه کارآفرینی در ورزش کشور و ارائه الگوی مناسب است. روش پژوهش، توصیفی تحلیلی است. جامعه آماری شامل مدیران باشگاه های ورزشی، مدیران ستادی سازمان ورزش و جوانان، دانشجویان دکتری و اعضای هیأت علمی مدیریت ورزشی و مدیریت کارآفرینی بود. نتایج نشان داد ارتباط معنا داری بین زیرساخت های کسب وکار و برنامه های آموزشی با توسعه کارآفرینی ورزشی وجود دارد؛ ولی عناصری مانند فناوری و سیاست گذاری ها با توسعه کارآفرینی ارتباطی ندارند.. در نتیجه تقویت و توسعه عوامل زیرساختی در توسعه کارآفرینی ورزشی در کشور نقش زیادی دارد و عواملی مانند سیاست گذاری های توسعه و برنامه های آموزشی برای کارآفرینی در سطح جامعه و توسعه فناوری ها در ایران، تأثیری در توسعه کارآفرینی ورزشی ندارند. به نظر می رسد اتخاذ سیاست هایی که در عمل، قابلیت اجرایی نداشته و آموزش های ناکارآمد و عدم توسعه فناوری ها با نیازهای افراد جامعه، تأثیر معنا داری بر توسعه کارآفرینی در ورزش کشور ندارد.

هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر تمرینات اسکات روی یک پا بر تعادل پویا، قدرت و توان اندام تحتانی ورزشکاران نخبه بوده است. روش تحقیق نیمه تجربی بود و 24 نفر ورزشکار، داوطلبانه در آن شرکت کردند که به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. قبل و بعد از اعمال برنامه تمرینی اسکات روی یک پا، تعادل پویا، قدرت و توان اندام تحتانی آزمودنیها با استفاده از آزمون های تعادل ستاره (SEBT)، یک تکرار حداکثر(1RM) پرس پا و پرش عمودی اندازه گیری شد. گروه تجربی، تمرینات اسکات روی یک پا را در شش هفته و هر هفته سه روز، به مدت 30 تا 45 دقیقه انجام دادند، در حالیکه گروه کنترل به تمرینات معمول خود پرداختند. برای تحلیل داده ها از روش های آماری t وابسته و مستقل استفاده شد. نتایج نشان داد که تمرینات اسکات روی یک پا، تأثیر معنی داری در تعادل پویا، قدرت و توان اندام تحتانی گروه تجربی ورزشکاران نخبه دارد، در حالیکه در گروه کنترل تفاوت، معنی داری یافت نشد. با توجه به یافته های تحقیق و آثار مثبت این روش تمرینی در بهبود تعادل پویا، قدرت و توان اندام تحتانی ورزشکاران نخبه، به مربیان و ورزشکاران پیشنهاد میشود که علاوه بر تمرینات اختصاصی، برای بهبود عملکردهای جسمانی و اجراها و در نهایت رسیدن به نتایج بهتر، این پروتکل تمرینی را به کار گیرند.

هدف تحقیق: هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی تاثیر یک دوره تمرین ذهنی تعادلی بر کنترل پاسچر پویای دانشجویان مرد غیر ورزشکار بود. روش تحقیق: 30 نفر دانشجوی مرد غیر ورزشکار با میانگین و انحراف استاندارد سن 14/2 ± 5/22 سال، وزن 35/4±91/70 کیلوگرم و قد 14/4± 42/174 سانتی متر، بدون سابقه در آسیب اندام تحتانی، اختلالات دهلیزی و آسیب هایی که منجر به عدم توانایی آنها در انجام آزمون های در نظر گرفته شده برای این تحقیق شود، آزمودنی-های این تحقیق را تشکیل دادند. آزمودنی ها به صورت تصادفی به دو گروه 15 نفری (شاهد و تجربی) تقسیم شدند. برای برآورد کنترل پاسچر پویای آزمودنی ها از تست تعادل ستاره (SEBT) در هشت جهت استفاده شد. طی دوره تمرین(10 روز) آزمودنی های گروه تجربی، تمرین ذهنی تعادلی را انجام دادند و آزمودنی های گروه شاهد به فعالیت های عادی روزانه خود، طبق روال گذشته، ادامه دادند. از آمار توصیفی برای محاسبه میانگین و انحراف استاندارد سن، قد و وزن آزمودنی ها و نیز فاصله دستیابی آنها در هشت جهت SEBT، و برای مقایسه فاصله دستیابی آزمودنی ها در دو گروه پس از اعمال برنامه تمرینی از آزمون t مستقل و از آزمون t همبسته برای تعیین تاثیر تمرین بر کنترل پاسچر پویا در سطح معنی داری 05/0 P< استفاده شد. نتایج: پس از اجرای دوره تمرینی و در پس آزمون SEBT فاصله دستیابی آزمودنی های گروه تجربی در جهت های (خلفی، خلفی جانبی، خلفی داخلی، داخلی و قدامی داخلی) افزایش معنی داری داشت که نشانگر تاثیرات افزایشی اجرای تمرینات ذهنی برکنترل پاسچر پویای افراد غیر ورزشکار بود. در حالی که در فاصله دستیابی آزمودنی های گروه کنترل در پیش و پس آزمون SEBT هیچ تفاوت معنی داری مشاهده نشد. ضمن این که فاصله دستیابی آزمودنی های گروه تجربی در سه جهت سخت آزمون SEBT (قدامی، قدامی جانبی و جانبی) در پیش آزمون و پس آزمون تفاوت معنی داری نداشت. بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق تمرین ذهنی را می توان به یک روش کاربردی در بهبود کنترل پاسچر پویای افراد سالم محسوب نمود.

یکی از مهم ترین درمان های توصیه شده به بیماران مبتلا به کمردرد مزمن است و تا به حال تمرینات مختلفی برای درمان این بیماران پیشنهاد شده است. هدف از پژوهش حاضر عبارت است از مقایسه درد، ناتوانی، و عوارض روانی ناشی از کمردرد مزمن پیش و پس از یک دوره ورزش ثبات دهنده. بدین منظور 16 زن مبتلا به کمردرد مزمن با دامنه سنی 20 تا 40 سال به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. شدت درد، ناتوانی، و سلامت روانی تمامی آزمودنی ها به ترتیب با استفاده از پرسشنامه های کبک، اوسوستری، و فهرست کنترل R-90-SCL سنجیده شد. این اندازه گیری ها پس از 14 جلسه پی درپی ورزش ثبات دهنده تکرار گردید. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون t زوجی نشان داد میزان درد و ناتوانی بیماران به ترتیب 9/50 و 2/50 درصد کاهش یافت. همچنین، میزان افسردگی و اضطراب نیز کاهش داشت (001/0=P). با توجه به یافته های این تحقیق می توان نتیجه گرفت که ورزش های ثبات دهنده در ارزیابی ذهنی بیماران نسبت به درد، سطح ناتوانی، افسردگی، و اضطراب نقش مثبتی دارد.

در عصر حاضر، توسعه در ورزش حرفه ای به عنوان نمادی از قدرت یک کشور محسوب می گردد و بدون شک بازاریابی ورزشی، ضامن بقا و رشد ورزش حرفه ای می باشد؛ لذا هدف از پژوهش حاضر، ارزیابی موانع توسعه بازاریابی ورزشی در ایران بود. پس از انجام مطالعات کتابخانه ای و نظرسنجی از اساتید برجسته مدیریت ورزشی، موانع توسعه بازاریابی ورزشی کشور در چهار گروه:1. موانع سیاسی، 2. موانع حقوقی و قانونی، 3. موانع علمی، تخصصی و پژوهشی و 4. موانع فنی، مدیریتی و سازمانی طبقه بندی گردیدند. نمونه آماری پژوهش را 14 نفر از اساتید برجسته مدیریت ورزشی، 19 نفر از مدیران ورزش کشور در وزارت ورزش و جوانان و کمیته ملی المپیک، 18 نفر از مدیران ارشد فدراسیون ها و باشگاه های مطرح ورزشی کشور و 14 نفر از مدیران عالی شرکت های تجاری تشکیل می دادند. نتایج پژوهش نشان می دهد عدم وجود اعتقاد به بازاریابی ورزشی در بین مدیران عالی رتبه بخش صنعتبه عنوان یک منبع درآمد، عدم توجه ویژه به ورزش در کنار سایر بخش های صنعتی، عدم هم سویی سرمایه گذاری در ورزش با سیاست های توسعه ای کشور، عدم وجود قوانین اقتصادی مناسب جهت تشویق سرمایه گذاران بخش صنعتی در سرمایه گذاری در ورزش و عدم امکان تشخیص دقیق میزان سود بازاریابی ورزشی برای سرمایه گذاران از مهم ترین موانعی هستند که باید مورد توجه مسئولان و مدیران ورزشی کشور قرار گیرند.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر فعالیت استقامتی بر سطوح مولکول های چسبان بین سلولی و عروقی در زنان میانسال دارای اضافه وزن است. به این منظور 20 زن چاق کم تحرک با میانگین و انحراف استاندارد سن، درصد چربی بدن، وزن و شاخص توده بدنی (88/6 1/49 سال، 18/6 7/36 درصد، 10/9 56/73 کیلوگرم و 15/4 53/25 کیلوگرم بر مترمربع) انتخاب و به صورت تصادفی به گروه فعالیت ورزشی و کنترل تقسیم بندی شدند. برنامه تمرینی گروه تجربی شامل دویدن روی تردمیل به مدت 50 تا 60 دقیقه، هفته ای 5 جلسه با شدت برابر 7 مت به مدت 8 هفته اجرا شد و در شیوه زندگی گروه کنترل تغییری ایجاد نشد. مرحله اول خون گیری پس از 12 ساعت ناشتایی و 48 ساعت پس از خاتمه تمرینات در شرایط تجربی اجرا شد. از آزمون t زوجی برای بررسی اختلاف میانگین تغییرات قبل و بعد بین گروه ها و از آزمونt مستقل در سطح معنی داری (05/0 P< برای تعیین اختلاف معنی دار تغییرات بین گروه ها استفاده شد. نتایج آزمون t مستقل از متغیرهای پیش آزمون عدم تفاوت معنی دار بین گروه ها را نشان داد. (05/0 P>). سطح سرمی ICAM-1 در گروه تجربی پس از 8 هفته تمرین 18 درصد کاهش یافت (05/0P<). VCAM-1 تا 8 درصد کاهش نشان داد، ولی معنی دار نبود (05/0P>). وزن، شاخص توده بدنی و درصد چربی بدن آزمودنی ها به ترتیب 6/4، 2/6 و 10 درصد کاهش یافت (01/0 P<). بین تغییرات درصد چربی بدن با تغییرات ICAM-1 (62/0 = R، 01/0=P) رابطه معنی داری مشاهده شد. براساس نتایج پنج روز دویدن با شدت تقریبی 7 مت به مدت 8 هفته با کاهش وزن موجب افت معنی دار سطوح خونی ICAM-1 در افراد دارای اضافه وزن می شود. در نهایت اجرای فعالیت هوازی منظم علاوه بر کاهش وزن و درصد چربی بدن، افت معنی دار ICAM-1 را در پی خواهد داشت، هر چند ممکن است تغییر معنی دار VCAM-1 مشاهده نشود.

تصویرسازی به مفهوم تجسم نمودن اجرای موفقیت آمیز یک مهارت حرکتی و یا تصویری آرامش بخش در ذهن بدون هیچگونه تمرین بدنی و تجربه خارجی است. هدف از انجام این تحقیق مقایسه اثر تمرین تصویرسازی به روش سنتی و تصویرسازی به روش PETTLEP بر تعادل ایستا و پویا بود. جامعة آماری تحقیق حاضر را دانشجویان دختر دانشگاه تهران که در نیمسال اول 90-89 واحد عمومی 1 را اخذ کردند تشکیل داد که از این میان 54 نفر از آنها (میانگین سنی 89 /1± 94 /21 سال) به صورت داوطلبانه در تحقیق حاضر شرکت داشتند.ابتدا آزمودنی ها پرسشنامه تجدید نظر شدة تصویرسازی حرکت هال و مارتین (1997) را پر کردند، سپس پیش آزمون تعادل ایستا (آزمون لک لک) و تعادل پویا (آزمون اصلاح شده بَس ) از آنها به عمل آمد. با مشاهدة توزیع طبیعی داده ها شرکت کنند گان بطور تصادفی به سه گروه همگن18 نفره (تمرین فیزیکی ، تصویرسازی سنتی و تصویرسازی PETTLEP) تقسیم شدند و تحت یک دوره تمرین به مدت 12هفته ( هر هفته 1 جلسة 20 دقیقه ای)، قرار گرفتند.در پایان دوره مداخله، پس آزمون تعادل ایستا و پویا شبیه به پیش آزمون انجام شد. سپس آزمون یادداری 24 ساعت بعد و آزمون انتقال مهارت ها 30 دقیقه پس از آزمون یادداری انجام شد. نتایج حاصل از تحلیل واریانس چند متغیری نشان داد تفاوت معنی داری بین گروه های مختلف در پیش آزمون تعادل ایستا و پویا و نمرات تصویر سازی وجود نداشت(P>0.05) . علاوه بر این، بر اساس نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری های تکراری نشان داده شد با وجود این که اجرای هر سه گروه در آزمون تعادل ایستا و تعادل پویا روند پیشرفت را نشان داد(P<0.05) اما هیچ تفاوت معنی داری در پس آزمون بین گروه ها مشاهده نشد P>0.05)). به طور کلی نتایج تحقیق نشان داد که مدل تصویرسازی PETTLEP در اجرای تعادل ایستا موثر بود اما از از کارایی کافی در تعادل پویا برخوردار نبود.

اسفنگوزین-1-فسفات(S1P) یک اسفنگولیپید بیواکتیو مشتق از پلاکت ها می باشد که در تنظیم، تکثیر، تمایز، هایپرتروفی، مقابله با مرگ برنامه ریزی شدة سلولی و فعال سازی سلول های ماهواره ای نقش دارد. هدف این تحقیق بررسی اسفنگوزین-1-فسفات(S1P) به عنوان یک فاکتور رشدی در پاسخ به تمرین مقاومتی در موش صحرایی نر نژاد ویستار است. در این تحقیق از 12 موش صحرایی 8 هفته ای نر نژاد ویستار (250-190گرم) استفاده شد. بعد از یک هفته آشناسازی، حیوانات به صورت تصادفی به گروه های کنترل(12N=) و تجربی (12N=) تقسیم شدند. نردبان مقاومتی یک متری با فاصلة میله های 2 سانتی متری با شیب 85 درجه به عنوان وسیلة تمرین مقاومتی و وزنه های متصل شده به دم حیوان به عنوان مقاومت استفاده شد. مقدار S1P در لایه کلروفرم به وسیلة دستگاه HPLC اندازه گیری شد. به منظور بررسی بیان ژن از تکنیک Real-Time PCR استفاده شد. بیان ژن های S1P1، S1P2، S1P3، MyoD، Myogenin در عضله تندانقباض تاکنندة بلند انگشت پا (FHL) و عضلة کندانقباض نعلی (SOL) بررسی شد. نتایج نشان داد تمرین مقاومتی محتوای S1P پلاسما (001 /0=p) را در مقایسه با گروه کنترل افزایش داد. به علاوه، تمرین مقاومتی موجب افزایش بیان ژن گیرندة S1P1 در عضلة FHL (001 /0=p) و SOL (000 /0=p) ، S1P2 در عضلة FHL (000 /0=p) و SOL(603 /0=p) ، S1P3 در عضلة FHL (021 /0=p) و SOL (009 /0=p) ، MyoD در عضلة FHL (000 /0=p) و SOL (001 /0=p) ، میوژنین در عضله FHL (000 /0=p) و SOL (000 /0=p) گروه تمرینی نسبت به گروه کنترل شد. همبستگی مثبت معناداری بین مقدار S1P پلاسمایی گروه تمرین کرده و بیان ژن MyoD مشاهده شد. همبستگی معناداری بین بیان ژن گیرندةS1P1 و بیان ژن MyoD در هیچ یک از گروه ها و عضلات مشاهده نشد(05 /0p>)، اما همبستگی مثبت و معناداری بین بیان ژن گیرندةS1P1 و بیان ژن میوژنین مشاهده شد. همبستگی مثبت و معناداری بین بیان ژن گیرندةS1P2 و بیان ژن MyoD وجود دارد. همبستگی مثبت و معناداری بین بیان ژن گیرندةS1P3 و بیان ژن MyoD مشاهده شد. تمرین مقاومتی می تواند مقدارS1P در سطح پلاسما و گیرنده های سطح سلولی آن را افزایش دهد. با توجه به نقش ساختاری و عملکردی این اسفنگولیپید و گیرنده هایش و افزایش آنها به دنبال یک دوره تمرین مقاومتی، شاید یکی از مسیرهای سیگنال دهی در سازگاری عضلانی محسوب شود.

هدف از این تحقیق، تعیین منابع قدرت مدیران سازمان تربیت بدنی و ارتباط آن با سطح آمادگی و رضایت کارکنان بود که با استفاده از روش توصیفی – همبستگی انجام شد. جامعه آماری این تحقیق کلیه کارشناسان سازمان تربیت بدنی بودند که از بین آنها 118 نفر، به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه نفوذ یا منابع قدرت سوسمان و دیپ، پرسشنامه تعیین سطح آمادگی کارکنان پاول هرسی، همچنین پرسشنامه سنجش رضایت مینه سوتا استفاده شد. روایی این پرسشنامه ها توسط استادان صاحب نظر مدیریت ورزشی تایید شد. همچنین پایایی آنها با استفاده از آلفای کرونباخ به ترتیب 88/0، 73/0 و 89/0 به دست آمد. داده های به دست آمده با استفاده از آزمون های کلموگروف اسمیرنوف و تحلیل واریانس ANOVA، آزمون توکی و آزمون LSD مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد در افرادی که آمادگی بیشتری دارند، قدرت مرجعیت در افراد با آمادگی کمتر قدرت اجبار بیشترین میزان رضایت از سرپرست را در کارکنان ایجاد کرده است.

ینک در قرنی زندگی می کنیم که دارای اوقات فراغت بسیار هستیم. انسان امروزی نسبت به پدر و پدربزرگش کمتر کار می کند و از ساعات فراغت بیشتری برای سرگرمی و تفریح بهره مند است و در نتیجه از آزادی بیشتری متنفع می باشد و از آن لذت می برد. این اوقات در حقیقت یک مسئله طبیعی اجتماعی در قرن حاضر است. اوقات فراغت حق طبیعی انسان بوده و باید بعنوان احتیاج اساسی و پایه برای وی محسوب گردد. ضمناً باید به گونه ای باشد. بنابراین با برنامه ریزی برای اوقات فراغت آسایش روحی و روانی ایشان تأمین می شود و هم شخصیت آنان رشد و شکوفایی می یابد. فعالیت های فراغتی به ویژه ورزش, سهم قابل توجهی در اجتماعی کردن جوانان دارند. ورزش نهادی است اجتماعی که ارزش ها و هنجارها را به شرکت کنندگان منتقل می کند و بدین گونه به هماهنگ ساختن جامعه کمک می کند. دانشجویان نیز بخشی از جوانان جامعه هستند که در فرصت های فراغتی زمان دانش آموزی خود به کسب علم و دانش پرداخته اند. بنابراین زمان دانشجویی برای ایشان می تواند بهترین فرصت برای استفاده از برنامه های فراغتی که از سوی دانشگاه تعیین می شود باشد تا سرزندگی و نشاط لازم برای ادامه فعالیت های آینده توفیق بیشتری بدست آورند. در این پژوهش توصیفی سعی شده نحوه فعالیت دانشجویان علوم پزشکی؛ غیرپزشکی و دانشجویان دانشگاه آزاد در اوقات فراغت؛ میزان اوقات فراغت؛ جایگاه ورزش و فعالیت های بدنی, میزان پرداختن به ورزش و ... مورد مقایسه قرار گیرد و همچنین پرسش¬های دیگر که بیانگر وضعیت موجود فوق برنامه دانشگاه های مورد مطالعه باشد را مورد بررسی قرار می دهد. بدین منظور پرسش نامه های ویژه پژوهش بصورت تصادفی بین دانشجویان سراسر کشور توزیع گردید و اطلاعات حاصله مورد ارزیابی و تحلیل قرار گرفت که خلاصه آن در این مقاله ارائه شده است.

هدف از پژوهش حاضر شناسایی عوامل مؤثر بر قضاوت داوران لیگ برتر فوتبال ایران است. 23 نفر از داوران لیگ برتر فوتبال ایران که درجة ملی داشتند، با میانگین سن 5/6 ± 2/30 سال و سابقه داوری 4/6 ± 3/10 سال در این پژوهش شرکت کردند. از پرسشنامه تعدیل شدة اندریو و همکاران (2006) برای جمع آوری اطلاعات استفاده شد. در این پژوهش تأثیرشاخص هایی مانند: عوامل فردی (عقیده، تمرکز، کنترل)، عوامل تجربی (شخصیت، زندگی شخصی، تجربه) و عوامل موقعیتی (عوامل جمعیتی، واکنش بازیکنان، عوامل محیطی) در قالب 32 سؤال سنجیده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی (تحلیل عاملی) استفاده شد. نتایج تحلیل عاملی نشان داد که سه عامل فوق در مجموع 9/58 درصد بر تصمیم گیری داوران تأثیر داشتند که عوامل موقعیتی (57/29 درصد) بیشترین تأثیر را بر قضاوت داوران داشت و عوامل تجربی (32/16 درصد) و فردی (07/13 درصد) در رتبه های بعدی قرار داشتند. در بین عوامل موقعیتی، دخالت و اعتراض بازیکنان و مربیان با 81/0 و 80/0 درصد بیشترین تأثیر را بر قضاوت داوران داشتند. همچنین در مورد تأثیر بازی خانگی و خارج از خانه بر قضاوت، داوران معتقد بودند که بازیهای خانگی تأثیری بر نتیجه قضاوت آنها ندارد (6/82 درصد). در نهایت، با توجه به تأثیرگذار بودن نقش داوران در سرنوشت تیم هایی که برای رسیدن به قهرمانی در لیگ، هزینه های هنگفتی را متحمل شده اند، ضروری است در مورد کاهش اثر این عوامل بر قضاوت داوران تدابیر مهمی اندیشیده شود. بدیهی است با این عمل، میزان اعتراض طرفداران تیم ها کاهش مییابد و میتوان از عواقب و مشکلات قضاوت ضعیف داوران در پایان بازیها کاست.

هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر اعتیاد و فعالیت بدنی رت مادر بر شاخص های رشد جسمی فرزندان نر است. روش تحقیق از نوع تجربی است. جامعه آماری تحقیق، رت های صحرایی نژاد آلبینو – ویستار بخش پرورش حیوانات آزمایشگاهی انستیتو پاستور بودند. در نهایت نتایج حاصل از عملکرد 116 فرزند نر در 4 گروه (مادر معتاد، مادر ورزشکار، مادر معتاد ورزشکار، گروه دست نخورده) و 80 مادر (به منظور ارزیابی مدت زمان بارداری) ارزیابی شد. داروی مورد استفاده در این تحقیق آمپول های مورفین 10 میلیگرمی ساخت کارخانه داروپخش تهران بود. به طور کلی باتوجه به نتایج به دست آمده از شاخص های رشدی (قد، وزن، پهنای سر و دوره جنینی) تأثیرات اعتیاد (قبل از بارداری) در دوره ابتدایی رشد (5 روز اول) پس از تولد نقش مؤثری بر شاخص های رشدی داشته که این امر ممکن است با افزایش دوره بارداری به تبع تأثیرات مورفین مرتبط باشد (01 /0>P) . اما روند رشد آزمودنیهایی که از مادران ورزشکار به دنیا آمده بودند، در نهایت بهتر بود (01 /0>P) ، به نحوی که ورزش در مادران معتاد تأثیر مخرب اعتیاد را تا حدی تقلیل میدهد.