درخت حوزه‌های تخصصی

اهداف:تعلق پذیری پدیده ای مهم برای دانشجویان پرستاری و سایر افراد درگیر در آموزش دانشجویان تلقی شده و به عنوان حس پیوند تجارب دانشجو با محیط یادگیری درک می شود همچنین یکی از مهم ترین نیازهای دانشجویان جهت داشتن عملکرد صحیح در محیط های یادگیری است.مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان تعلق پذیری دانشجویان کارشناسی پرستاری در محیط های بالینی انجام شد. ابزار و روش ها:در این مطالعه توصیفی، 93 نفر دانشجوی پرستاری در حال تحصیل در نیمسال دوم 1395-1394 به طور در دسترس انتخاب و از مقیاس انطباق یافته از مقیاس تعلق پذیری بالینی لوت جونز و همکاران استفاده شد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمون اماری تی مستقل و تحلیل واریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین و انحراف معیار نمره تعلق پذیری نسبت به محیط بالینی 0/56 ±3/31، در خرده مقیاس عزت نفس 0/65 ±3/34 ، در خرده مقیاس پیوستگی 0/64 ±11/3، در خرده مقیاس کارامدی 0/67 ±46/3 بود.آزمون تی مستقل تفاوت معناداری را بین میانگین نمره تعلق پذیری بالینی دانشجویان علاقمند و غیر علاقمند به رشته تحصیلی (0/009p=) ، دانشجویان دارای سابقه کار دانشجویی و فاقد سابقه کار دانشجویی (0/05p=) نشان داد. آزمون اماری تحلیل واریانس تفاوت معناداری را بین میانگین نمره تعلق پذیری بالینی دانشجویان ترم های تحصیلی مختلف نشان داد (0/001 > p) نتیجه گیری: مطابق نتایج تعلق پذیری بالینی دانشجویان پرستاری در حد متوسط بود، علاقه مندی به حرفه و تجربه کار در عرصه بالینی هر دو از جمله عواملی بودند که بر تقویت حس تعلق دانشجویان نسبت به محیط بالینی تاثیر داشتند.

هدف این پژوهش بررسی تأثیر آموزش مثبت نگری زوجی بر اسنادهای زناشویی زنان متأهل شهر اصفهان بود. روش پژوهش شامل دو بخش کیفی و کمی بود. در بخش کیفی روش پژوهش مطالعه متون و منابع مربوط به مفاهیم مثبت نگری بود. در بخش کمی روش پژوهش نیمه تجربی و از نوع پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. برای انتخاب نمونه مورد نظر 60 نفر از زنان متأهل داوطلب از مراکز مشاوره و فرهنگ سرای خانواده انتخاب و به صورت در دسترس در دو گروه آزمایش و گروه کنترل گمارده شدند (هر گروه 30 نفر). ابزار پژوهش پرسشنامه اسنادهای زناشویی برادبوری و فینچام بود. آموزش مثبت نگری زوجی در نه جلسه روی گروه آزمایش اعمال شد و گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند. نتایج حاصل از تحلیل واریانس چند متغیره و مرحله پیگیری نشان داد که مثبت نگری زوجی، اسنادهای زناشویی زنان متأهل را بهبود بخشیده است. این شیوه ابعاد اسنادها شامل اسنادهای درونی/ بیرونی به همسر، درونی/ بیرونی به خود، عمدی/غیرعمدی، انگیزه خودخواهانه/ نوع دوستانه و سزاوار سرزنش/ گذشت را بهبود بخشیده ولی بر ابعاد پایدار/ ناپایدار و کلی/ جزئی اسنادها موثر نبوده است.