درخت حوزه‌های تخصصی

هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثر یک دوره تمرین با محرک های بینایی بر زمان واکنش انتخابی تکواندوکاران مرد می باشد. این پژوهش از نوع مطالعات نیمه تجربی با طرح پیش آزمون پس آزمون و گروه کنترل بود و جامعه آماری آن را تکواندوکاران مرد 10 تا 16 سال که در نیمه اول سال (1392) به سه باشگاه در شهر اصفهان مراجعه کرده و دارای کمربند قرمز بودند تشکیل دادند که از این تعداد، 30 نفر (16/2 ± 2/13) به صورت در دسترس انتخاب شدند و به شکل تصادفی به دو گروه تجربی (15 نفر) و کنترل (15 نفر) تقسیم گردیدند. گروه تجربی، تمرین با محرک های بینایی و گروه کنترل، تمرینات رایج تکواندو را به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه 45 دقیقه انجام دادند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش ، دستگاه دوره بی پاسخی روان شناختی و زمان واکنش مدل 9010 بود که به منظور سنجش زمان واکنش انتخابی در مراحل پیش آزمون و پس آزمون استفاده گردید. همچنین، پس از جمع آوری داده ها از روش آماری تحلیل کوواریانس (0.05 =α) استفاده شد. یافته ها نشان می دهد که هشت هفته تمرین با محرک های بینایی، تأثیر معناداری بر کاهش زمان واکنش انتخابی پای راست و چپ در ضربات دولیوچاگی، آپ دولیوچاگی و باندال چاگی گروه تجربی (P=0.001) دارد؛ بنابراین، این احتمال وجود دارد که تمرین با محرک های بینایی، روش تمرینی سودمندی برای بهبود زمان واکنش انتخابی در تکواندوکاران باشد.

یک پدیده رایج در رفتار ورزشی افت موقتی است که هنگام از سرگیری اجرا پس از یک دوره وقفه اتفاق می افتد. این پدیده افت گرم کردن نامیده می شود. در این تحقیق اثر دوره های زمانی مختلف تکالیف تداخلی بر افت گرم کردن در سرویس والیبال آزمایش شد. نمونه تحقیق 56 نفر با میانگین سنی 53/1 ± 20 بود که به طور تصادفی از میان دانشجویان پسر تربیت بدنی دانشگاه ارومیه انتخاب شدند. آزمودنی ها 20 کوشش اولیه را اجرا کردند، سپس 10 دقیقه استراحت کرده و پس ازآن 5 کوشش پایانی را اجرا کردند. در حین 2 یا 5 دقیقه پایانی زمان استراحت، آزمودنی ها یکی از تکالیف تداخلی شامل دویدن، تصویرسازی ذهنی، ضربه زدن به توپ والیبال و ادامه استراحت را اجرا کردند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس دوطرفه با اندازه گیری های مکرر (4*2*4) تحلیل شد. نتایج نشان داد تمرین ضربه زدن موجب حذف افت گرم شدن و تصویرسازی ذهنی و دویدن سبب کاهش آن می شود. همچنین دویدن به مدت 2 دقیقه بهتر از دویدن به مدت 5 دقیقه بود و موجب کاهش بیشتری در افت گرم کردن شد. بین دیگر تکالیف تداخلی تفاوت معنی داری در حالات 2 و 5 دقیقه وجود نداشت. این یافته ها از فرضیه فعالیت _ آمایه (ناکسون و اشمیت، 1971) حمایت می کند.

هدف این تحقیق بررسی و مقایسه میزان توسعه شاخص های خلاقیت در بین دانش آموزان گروه سنی 8 سال با مقیاس پال تورنس با تاکید بر فعالیت های حرکتی است روش تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی بوده و به شکل میدانی اجرا شده است نمونه آماری را 360 دانش آموز که 180 نفر در گروه تجربی 90 دانش آموز پسر و 90 دانش آموز دختر و 180 نفر بقیه به عنوان گروه کنترل و به همان تعداد گروه تجربی به شیوه نمونه گیری تصادفی ساده در نظر گرفته شدند برای گردآوری اطلاعات نیز از آزمون روا و پایای خلاقیت پال تورنس TCAM برای تعیین شاخص های خلاقیت آزمودنی ها استفاده شد نتایج تحقیق نشان می دهد تفاوت معنی داری در شاخص های خلاقیت سیالی و ابتکار و تخیل بین گروه تجربی و گروه کنترل وجود دارد همچنین دیگر یافته ها نشان می دهد به غیر از شاخص سیالی( روانی ) تفاوت معنی داری بین گروه تجربی با معیار استاندارد تورنس در شاخص های ابتکار و تخیل مشاهده شد

کودکان فلج مغزی (CP) با انواع اختلالات حرکتی، حسی و ساختاری روبرو هستند. به منظور مطالعه و بررسی تاثیر سوارکاری درمانی بر روی کودکان فلج مغزی، گروهی از بیماران فلج مغزی با رده سنی 3 الی 14 سال انتخاب شدند. اولین گروه شامل 50 کودک، 30 نفر با هایپرکنتیک و 20 نفر از نوع اسپاسم بودند. این افراد تحت عنوان برنامه توان بخشی بر روی اسب به میزان 3 الی 4 بار در هفته و به مدت 90 الی 120 دقیقه قرار گرفتند. به منظور تاثیرات بهتر درمانی اسب هایی با ویژگی خاص انتخاب شدند. این اسب ها پیر، ساکت و آموزش دیده بودند. هر اسب برای کار درمانی 4 الی 6 کودک مورد استفاده قرار گرفت. گروه دوم (کنترل) نیز شامل 50 کودک بودند که بر اساس برنامه تمرینی Bobth به مدت 90 الی 120 دقیقه روزانه تمرین می کردند. دوره درمانی برای هر دو گروه 2 الی 4 ماه در نظر گرفته شده بود. به منظور ارزیابی میزان تاثیرات توان بخشی از مقیاس ارزیابی امتیازگذاری استفاده شد. قبل از شروع برنامه توان بخشی، در مرحله آماده سازی اولیه، کودکان به صورت تئوری با محیط اصطبل، خود اسب ریتم های مختلف سواری و نیز نحوه غذا دادن و مراقبت با اسب آشنا شدند. در طی مراحل تمرین، کودکان بدون در نظر گرفتن شدت اختلالات از هر دو طرف بر روی اسب حمایت شدند. مقیاس های ارزیابی به کار گرفته شده نشان داد که علائم و حرکات غیرارادی شدید، در صورت، تنه و اندام های فوقانی طرفی و تحتانی در بیماران هر دو گروه در قبل از شروع توان بخشی یکسان بوده است  0.176)±0.164, 3.566  ±3.567  امتیاز(. اما بعد از اجرای برنامه های تمرینی نتایج نشان می دهد که در گروه اول (گروهی که بر روی اسب برنامه های تمرینی خود را اجرا نموده اند) امتیاز به 0.009±1.002 و در گروه دوم 0.135±2.001 امتیاز رسید (P<0.001).. شدت و میزان هیپوکنتیز به صورت معنی داری در کودکان تحت تمرین بر روی اسب نسبت به گروه دیگر کاهش بیشتری داشته است. همچنین حرکات غیرارادی با اجرای فعالیت های ارادی کمتر شده است. مطالعات همچنین نشان می دهد که شدت سندرم اسپاسم قبل از تمرین در هر دو گروه در حدود 0.131±2.150 و 0.150±2.150 امتیاز بود، در حالی که در پایان دوره این میزان در کودکان گروه اول تا 0.100±0.150 امتیاز کاهش یافته است (P<0.001). از بررسی فعالیت های حرکتی بر روی اسب، چنین می توان نتیجه گرفت که در این نوع تمرینات در خصوص بیماران هایپرکنتیز دارای تاثیر درمانی بالاتری نسبت به حالت اسپاستیک دارد.

هدف از این تحقیق، مقایسه مشکلات مدیریت کلاس های تربیت بدنی (مشکلات مربوط به رفتار دانش آموزان و سایر عوامل آموزشی) در مدارس محروم و برخوردار از امکانات ورزشی است. این تحقیق از نوع توصیفی است و ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه ای بود که از مقاله (Mc Cormack، 1997) با اعتبار 87 درصد استخراج و ترجمه شد. ضریب پایایی این پرسشنامه با تغییراتی اندک، در یک مطالعه راهنما روی 50 نفر از معلمان، با روش آلفا، کرونباخ 86 درصد به دست آمد. جامعه آماری تحقیق 141 معلم تربیت بدنی مدارس راهنمایی و دبیرستان شهر رشت بودند که 108 نفر (59/76 درصد) در تحقیق شرکت کردند و پرسشنامه ها را به طور کامل بازگرداندند. در تجزیه و تحلیل استنباطی اطلاعات از برنامه رایانه ای SPSS و آزمون t مستقل، F و آزمون تعقیبی شفه در سطح معنی داری (05/0? P) استفاده شد. نتایج نشان داد که مشکلات مربوط به رفتار دانش آموزان در مدارس به ترتیب بی نظمی، پرخاشگری و عدم انگیزه (تنبلی) است و این مشکلات در مدارس محروم کمتر از مدارس برخوردار از امکانات ورزشی است. از بین مشکلات مربوط به سایر عوامل آموزشی، عامل امکانات و معلم بالاترین اولویت را داشت. مشکلات مربوط به تأثیر سایر عوامل آموزشی از دیدگاه معلمان با سابقه زیر 10 سال بیشتر از معلمان با سابقه 20 – 11 سال و بالای 20 سال بود. در ضمن از دیدگاه معلمان زن، مشکلات رفتاری در مدارس دخترانه بیشتر از مدارس پسرانه است. باتوجه به نقش عامل امکانات از دیدگاه معلمان و شیوع مشکلات رفتاری دانش آموزان ، این موضوع به تحقیقات بیشتری برای بررسی روش های کلاس داری نیاز دارد.

هدف این پژوهش ارزیابی همبستگی بین تغییرات در اندازه های روان شناختی و عملکردی مرتبط با افتادن مردان سالمند متعاقب یک برنامه ی تمرینی - ترکیبی و مقایسه ی میزان تأثیر تمرین بر این متغیرها بود. نمونه ی آماری، 31 سالمند بالای 60 سال بودند که به طور تصادفی به دو گروه مداخله (با میانگین سنی 39/4±08/66) و کنترل (با میانگین سنی 33/7±14/70) تقسیم شدند. برای اندازه گیری متغیرها از پرسش نامه مشخصات فردی، آزمون نشستن و برخاستن 30 ثانیه، بنشین و برسان، تعادل روی یک پا، بلندشدن و رفتن، 10متر راه رفتن، مقیاس اعتماد به تعادل ویژه ی فعالیت ها و کارآمدی افتادن – بین المللی استفاده شد. تجزیه و تحلیل آماری با آزمون t مستقل، محاسبه ی درصد تغییر، ضریب همبستگی پیرسون و اندازه ی اثر انجام شد. میانگین نمره ی آزمون های قدرت عضلانی اندام تحتانی، انعطاف پذیری، چابکی و تعادل پویا، سرعت حرکت، تعادل ایستا، مقیاس ترس از افتادن و اعتماد به تعادل در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل، به طور معناداری بهبود یافت (P≤0.05). تأثیر برنامه ی مداخله ی تمرینی بر اندازه های عملکردی و روان شناختی یکسان نبود. بیشترین اندازه ی اثر به ترتیب در قدرت اندام تحتانی و اعتماد به تعادل و کمترین اندازه ی اثر در انعطاف پذیری و ترس از افتادن مشاهده شد. تغییرات قدرت عضلانی با تغییرات سرعت و تغییرات انعطاف پذیری با تغییر چابکی و سرعت به طور معناداری همبسته بود (P≤0.05). بین تغییرات در اندازه های عملکردی و روان شناختی، همبستگی معناداری وجود نداشت (P≤0.05). هم چنین بین میزان تغییرات در ترس از افتادن و اعتماد به تعادل، همبستگی معناداری مشاهده شد (P≤0.05, r=-0.66). بنابراین، برنامه ی تمرینی به اضافه ی برنامه ی آموزش درباره ی افتادن، بر بهبود عوامل روان شناختی و عملکردی مرتبط با تعادل و افتادن مردان سالمند مؤثر بود.

هدف از این پژوهش، مقایسه دو روش تمرینی برای ایجاد انعطاف پذیری حرکتی در مهارت پرتاب آزاد بسکتبال می باشد. بدین منظور، 12 نفر از دانشجویان دانشگاه فردوسی مشهد انتخاب شدند و به صورت تصادفی به دو گروه متغیر و ثابت تقسیم گردیدند. شایان ذکر است که افراد پس از پیش آزمون به تمرین مهارت مربوطه پرداختند؛ بدین شکل که گروه متغیر در طول تمرین می بایست هر بار به صورت تصادفی توپ را از بالای مانعی با ارتفاع متفاوت پرتاب می کرد، اما برای گروه ثابت، ارتفاع مانع همواره ثابت بود. علاوه براین، پس از هفت روز تمرین متوالی، آزمودنی ها دو آزمون انتقال و یادداری را انجام دادند که یکی مشابه با شرایط گروه ثابت و دیگری مشابه با شرایط گروه متغیر بود. این آزمون ها یک هفته بعد نیز تکرار شدند. نتایج نشان می دهد که عملکرد آزمودنی ها در طول مرحله اکتساب پیشرفت معنا داری داشته است، اما بین گروه ها در آزمون های انتقال و یادداری فوری و تأخیری، تفاوت معنا داری مشاهده نمی شود. به نظر می رسد که تمرین گونه های مختلفی از یک تکلیف، فایده ای برای ایجاد انعطاف پذیری در حرکت ندارد.

هدف از این پژوهش، بررسی اثر یک برنامه تمرینی منتخب بینایی و دو مهارت مختلف تنیس روی میز بر برخی مهارت های بینایی دانشجویان پسر جوان بود. شرکت کنندگان پس از شرکت در آزمون های اولیه غربالگری بینایی سنجی، به صورت تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند که عبارت هستند از: گروه تمرینات بینایی و سرویس های تاس تنیس روی میز، گروه تمرینات بینایی و درایو فورهند تنیس روی میز، گروه تمرینات بینایی و گروه تمرینات ورزشی (درایو فورهند و سرویس های تاس تنیس روی میز). پیش و پس از هشت هفته تمرین، آزمون های استاندارد بینایی سنجی از تمامی شرکت کنندگان به عمل آمد. تحلیل واریانس مرکب چهار (گروه) × دو (زمان) نشان می دهد که پس از اتمام هشت هفته تمرین، گروه های یک و دو در حرکات ساکادی، گروه های دو و سه در سهولت تطابقی ، گروه های یک، دو و سه در زمان واکنش بینایی و درنهایت، گروه یک در هماهنگی چشم دست، بهبودی بیشتری نسبت به گروه های دیگر دارند؛ بنابراین، می توان نتیجه گرفت که به منظور بالا بردن مهارت های بینایی خاص یک مهارت ورزشی، تمرین آن مهارت به تنهایی کافی نیست. بلکه، انجام تمرین ورزشی به همراه تمرینات بینایی مربوط به آن می تواند بهترین نتیجه را به همراه داشته باشد. دراین صورت، هم نیازهای ادراکی حرکتی مهارت مورد نظر از طریق تمرین تخصصی ورزشی بهبود می یابد و هم تمرین بینایی می تواند به عنوان عامل کمکی، نیازهای بینایی مهارت را توسعه بخشد.

شیوه های جدید تعلیم وتربیت معطوف به انتقال مسئولیت یادگیری از یاددهنده به یادگیرنده است. خودآموزی ومطالعه ی مستقل یکی از شیوه های یادگیری فعال است که درپایداری یادگیری برخی دروس ورشته های تحصیلی مؤثر است. این تحقیق ،پژوهش نیمه تجربی است که با هدف بررسی اثر خودآموزی ویادگیری فردی در یادداری دانش آموختگان تربیت بدنی انجام شده است. اطلاعات مورد نیاز این پژوهش به وسیله ی هیئت پرسشنامه ی پاسخ بسته ‹240 سوال›حاصل شده وجامعه ی آماری تحقیق،شامل دانش آموختگان تربیت بدنی دانشگاه های دولتی در نیمسال دوم 79-78 بوده است.نتایج این مطالعه نشان می دهد که بطور کلی مطالعه ی مستقل وخودآموزی در یادداری دانش آموختگان مؤثر است وکسانی که تحت شرایط خودآموزی ومطالعه ی فردی آموزش دیده اند،نسبت به گروه حضوری ‹معلم محور›،سطح یادداری بالاتری دارند.این اختلاف از نظرآماری درسطح 03/0 =? معنی دار است.