درخت حوزه‌های تخصصی

هدف از تحقیق حاضر، بررسی ارتباط بین نمره های آزمون برگ با قدرت آبداکتورهای ران و پلانتار فلکسور مچ در زنان سالمند است. 32 زن سالمند (میانگین سن 98/5±20/66 سال، وزن 78/5±60/62 کیلوگرم و قد 8/7± 94/159 سانتی متر) داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند. اجزای آزمون برگ به چهار دسته تقسیم شد: 1. حفظ وضعیت، 2. حرکت درون تکیه گاه، 3. حرکت خارج تکیه گاه و 4. حرکت درون و خارج تکیه گاه. حداکثر انقباض ارادی (MVC) عضلات آبداکتور ران و پلانتار فلکسور مچ پا به وسیله دستگاه دیناموتر دستی (MMT) اندازه گیری شد. ارتباط بین اجزای آزمون برگ و قدرت عضلات با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون در سطح معناداری 05/0 بررسی شد. نتایج نشان داد که بین قدرت آبداکتورهای ران و پلانتارفلکسورهای مچ پا و نمره های آزمون برگ در زنان سالمند ارتباط معناداری وجود دارد (05/0≥ᴩ). همچنین نتایج نشان داد که میزان همبستگی قدرت آبداکتورهای ران با بخش های آزمون برگ (62/0-54/0r = ) بیشتر از قدرت پلانتارفلکسورهای مچ با بخش های آزمون برگ بود (53/0-35/0r = ). بنابراین با توجه به نتایج تحقیق حاضر، می توان نتیجه گرفت که قدرت آبداکتورهای ران و پلانتارفلکسورهای مچ پا با اجرای آزمون برگ ارتباط دارد و کاهش قدرت عضلات مذکور، کاهش اجرای آزمون برگ را به همراه دارد.

در تحقیق حاضر سعی گردیده ضمن ارایه یک برنامه حرکت درمانی علاوه بر تعیین وضعیت نیروی عضلات عمل کننده بر زانوها سرعت بهبودی نمونه ها و توانائی آنها در انجام تمرینات ویژه مورد ارزیابی قرار گیرد لذا تعداد 20 نفر از افراد بستری شده که تحت عمل جراحی زانو قرار گرفته اند در گروه سنی مشابه جهت مطالعه انتخاب گردیدند. این بیماران مجموعاً 2 ماه تحت برنامه درمانی قرار داشته به گونه ای که گروه تجربی برنامه درمانی خود را بر اساس شیوه ارایه شده از سوی محقق اجرا نموده و گروه شاهد صرفاً به انجام برنامه¬های درمانی بیمارستان و نیز اجرای برنامه های فیزیوتراپی پرداختند. نتایج حاصله نشان داده است که روند بهبودی گروه تجربی در دستیابی به توانایی فعالیت با دوچرخه ثابت و جمع نمودن زانوی خود در زاویه 80_75 درجه سریع تر بوده است قدرت عضلات چهار سر رانی نمونه های گروه تجربی پس از 50_40 روز از عمل جراحی 61 کیلوگرم و در گروه شاهد فقط 52.7 کیلوگرم بوده است. شروع فعالیت راه رفتن و دویده آهسته در مورد گروه تجربی در زمینه شروع راه رفتن 1.7±14.3و در گروه شاهد 6.1 ±15.2روز پس از عمل جراحی بوده و این میزان برای آغاز مرحله دویدن آهسته برای گروه تجربی 6.3±26.4 و در گروه شاهد 6.1±15.2روز پس از عمل جراحی بوده و این میزان برای آغاز مرحله دویدن آهسته برای گروه تجربی 6.3±26.4و برای گروه شاهد 2.8±35.4روز پس از عمل جراحی بوده است. زمان انجام تستهای حرکتی و مقایسه دو گروه در کسب این توانایی نیز نشان می دهد که 98.3 درصد از افراد گروه تجربی این توانایی را حداکثر تا 2 ماه پس از عمل جراحی کسب نمودند. در حالیکه این میزان در گروه شاهد در مدت زمان مشابه برابر با 81.5 درصد بوده است

هدف از این پژوهش بررسی سطح سلامت جسمانی دانشجویان ورزشکار شرکت کننده در المپیاد ورزشی کرمان از دیدگاه طب ورزشی است. جامعه آماری تحقیق حاضر را کلیه دانشجویان(1460 نفر) پسر شرکت کننده در المپیاد ورزشی سال 85 کرمان تشکیل می دهند. نمونه آماری این تحقیق350 ورزشکار هستند که به صورت تصادفی یا با مراجعه به درمانگاه های مستقر در المپیاد انتخاب شده اند. برای بررسی ارتباط بین متغیرهای کمی از ضریب همبستگی پیرسون و دربخش کیفی از ضریب کندال و اسپیرمن استفاده شده است. نتایج شاخص توده بدنی آزمودنی ها نشان داده است که 6/74٪ جامعه مورد تحقیق از وضعیت بدنی طبیعی برخوردار بوده 9/8٪ دارای مشکل اضافه وزن 1/1% چاق و 4/15٪ با کمبود وزن و لاغری مواجه بوده اند. از نظر شاخص محیط دور کمر به باسن نتایج نشان داد 7/95% آزمودنی ها از وضعیت مطلوب برخوردار بوده و تنها 3/4% جامعه مورد تحقیق در معرض خطر «متوسط روبه بالای» گسترش نارسایی های قلبی قرار داشته اند. فشار خون 2/82 % جامعه مورد تحقیق در وضعیت طبیعی بود 7/15% مشکل پیش پر فشارخونی داشته و2% نیز با پر فشارخونی مواجه بوده اند. بر اساس نوع اندام بیشترین آسیب های بدن در اندام تحتانی(26% ) و کمترین آن در سر و صورت( 2%) مشاهده شد. در تقسیم بندی بافتی آسیب های استخوانی با 3/18% بیشترین و آسیب های عضلانی با 3/6%کمترین میزان شیوع را داشته اند. در جامعه مورد تحقیق بیماری سردرد (میگرن)بیشترین شیوع را به میزان 7/5 درصد و بیماری دیابت با 9/0درصد کمترین میزان شیوع را داشته است. با توجه به نتایج به دست آمده به نظر می رسد اکثر ورزشکاران از ترکیب بدنی و وضعیت فیزیولوژیکی- بالینی مناسب و قابل قبولی برخوردار بوده اند که می تواند نتیجه تاثیر مثبت ورزش در تعدیل شاخص های مورد نظر در تحقیق باشد.

تعادل فیزیکی یکی از عوامل مهم در فعالیت های روزانه و ورزشی است. تعادل پویا به توانایی حفظ توازن در نیروهای وارد بر بدن در ورزش بسیار حائز اهمیت است و افزایش آن عملکرد حرکتی و ورزشی را بهبود می بخشد. هدف این تحقیق تعیین آثار تمرینات نوروفیدبک بر تعادل پویای مردان جوان است. بیست وچهار دانشجوی کارشناسی تربیت بدنی پسر داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند و در یک طرح دوسوکور شامل گروه کنترل و تجربی سازماندهی شدند. شرکت کننده ها در گروه تجربی در تمرینات نوروفیدبک شامل بازداری امواج مغزی4 -7 هرتز و تقویت امواج 15-18 هرتز در نقاط (01,02) در ناحیه خلفی مغز به مدت 10 جلسه و هر جلسه سی دقیقه شرکت کردند. گروه کنترل در همان شرایط قرار گرفتند، اما فقط امواج ضبط شده تمرینات گروه تجربی را به عنوان تمرین مشاهده کردند. آزمون ثبت امواج مغزی و تعادل پویا در مرحله پیش از تمرین ، جلسات پنجم و دهم از هر دو گروه به عمل آمد. نتایج آزمون ها نشان داد د میزان تعادل گروه تجربی در جلسه پنجم و پس آزمون به صورت معناداری افزایش یافته بود. یافته های تحقیق نشان می دهد تمرینات نوروفیدبک می تواند تعادل پویای مردان جوان را بهبود بخشد. پیشنهاد می شود از این تمرینات برای افزایش تعادل پویای ورزشکاران استفاده شود.

هدف از انجام این تحقیق،بررسی میزان شیوع وعلل آسیب های جسمانی کشتی گیران سطح ملی کشور‹رشته آزاد› است. نمونه های تحقیق 50 نفر از کشتی گیرانی بودند که طی سال های 1374-1377 حداقل سه بار به اردوی تیم ملی کشتی آزاد دعوت شدند، که نمونه های آماری ، وجامعه ی آماری را تشکیل دادند. روش مورد استفاده در این تحقیق ،روش آمار توصیفی است،همچنین برای جمع اوری اطلاعات ،از پرسشنامه ی بسته استفاده شده است.تجزیه وتحلیل اطلاعات ،با استفاده از جدول مورد مطالعه قرار گرفته است. دراین تحقیق چهار نوع آسیب استخوانی ، پوستی ،عضلانی ،مفصلی بررسی شد که شامل آسیب های شکستگی وترک خوردگی ،خراش وزخم،ضرب دیدگی وکوفتگی ،کشیدگی و پارگی ،دررفتگی ،پیچ خوردگی، دیسک بین مهره ای ومینیسک میشود. در مورد علل وقوع آسیب ها میتوان به عواملی نظیرخستگی مفرط، وجود آسیب های قبلی ،تکنیک غلط و حرکات غیر ورزشی ،شرایط روحی نامناسب ، کاهش وزن عدم مراجعه به پزشک در آسیب های شدید وجزئی، استفاده از وسایل نا مناسب واستاندارد، زمان تمرین ومسابقه گرم کردن قبل از شروع فعالیت، تمرینات نامنظم ومنقطع وعدم حضور مربی اشاره کرد.

هدف تحقیق حاضر بررسی پارامترهای زمانی- فضایی و زاویه واروس زانو هنگام راهرفتن با سرعتهای مختلف در جوانان مبتلا به واروس زانو بود. 81 آزمودنی مبتلا به واروس زانو درجه 3 و 81 آزمودنی سالم برای مشارکت در این تحقیق داوطلب شدند. متغیرهای مدتزمان استقرار، تابخوردن، حمایت دوگانه، برداشتن یک گام، تواتر گامبرداری، طول قدم، زاویه واروس در لحظه تماس پاشنه، میانه استقرار و جداشدن پنجه در هنگام راهرفتن روی تردمیل با به همراه 6 دوربین اپتوالکترونیک اندازهگیری motion analysis 888 و 828 درصد از سرعت خودانتخابی، با استفاده از سیستم سهبعدی ، سرعتهای 18 شدند. نتایج آزمونهای بینگروهی نشان داد که پارامترهای زمانی- فضایی گروه واروس مشابه با گروه سالم است. متغیرهای زاویه واروس زانو نیز مبین مقادیر بالاتر در گروه واروس نسبت به گروه سالم بود، ولی اختلافات معنیدار نبود. نتایج آزمونهای درونگروهی نیز نشان داد که زاویه واروس زانو بهطورکلی با افزایش سرعت بیشتر میشود که هیچکدام از تفاوتها معنیدار گزارش نشد. با توجه به نتایج بهدستآمده، افزایش سرعت راهرفتن موجب افزایش زاویه واروس زانو میشود. ازاینرو راهرفتن با سرعتهای کمتر از سرعت راهرفتن عادی، احتمالاً میتواند راهکاری مناسب جهت کاهش بارهای واردشده به مفصل زانو و پیشگیری از ابتلا به استئوآرتریت زودرس در جوانان مبتلا به واروس زانو باشد

دیابت با اختلال در ارگان های مختلف همراه بوده و پیامدهای ناشی از آن شایان توجه است. پیلاتس روش مفیدی به منظور کنترل بیماری است. هدف از این مطالعه تعیین اثر بخشی تمرینات منتخب پیلاتس بر قدرت عضلانی، تعادل و هموگلوبین گلیکوزیله بیماران مبتلا به دیابت نوع2 بود. 30 بیمار زن مبتلا به دیابت در دامنه سنی 45-30 سال به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی هشت هفته تمرینات پیلاتس را انجام دادند. قدرت با دستگاه دینامومتر، تعادل ایستا و پویا با آزمون های ایستادن روی یک پا و ایستادن و رفتن و هموگلوبین گلیکوزیله از طریق آزمایش خون، پیش و پس از هشت هفته اندازه گیری شد. به منظور آنالیز داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها نشان داد که پس از هشت هفته بهبود معناداری در قدرت عضلانی، تعادل ایستا و هموگلوبین گلیکوزیله گروه تجربی مشاهده شد و در گروه کنترل تغییر معناداری مشاهده نشد ( 05/0≥P). همچنین نتایج تغییر معناداری را در تعادل پویا در هر دو گروه تجربی و کنترل نشان نداد ( 05/0≥P). نتایج نشان داد از این تمرینات می توان به عنوان روش درمانی مکمل سودمند برای این بیماران استفاده کرد.[1]

مولتیپل اسکلروزیس یا به اختصار ام.اس بیماری مزمن دمیلینه کننده (ازبین برنده میلین) سیستم عصبی مرکزی است که با اختلال در هدایت عصبی همراه می باشد و با مشخصه های کلینیکی متعدد ظاهر می شود. با توجه به بار مالی سنگین، عوارض جانبی و عدم درمان قطعی این بیماری به وسیله داروها، درمان های غیردارویی برای کنترل علائم ام.اس پیشنهاد می شود. هدف از این تحقیق بررسی تأثیر هشت هفته تمرینات هوازی داخل آب بر سرعت راه رفتن و EDSS زنان مبتلا به ام.اس بود. به این منظور 30 بیمار زن مبتلا با درجه 2 EDSSتا 5.5 و دارای فرم R-R(عودکننده-فروکش کننده بیماری و دامنه سنی 40-20 سال به عنوان نمونه های تحقیق انتخاب شدند و به طور تصادفی هدفدار در دو گروه تجربی (پانزده نفر) و کنترل (پانزده نفر) همتاسازی شدند. گروه تجربی برنامه تمرینی هوازی داخل آب را به مدت هشت هفته هر هفته سه جلسه و هر جلسه به مدت 60-40 دقیقه با 40 تا60 درصد حداکثر ضربان قلب انجام دادند. هر جلسه شامل سه مرحله حرکات کششی و انعطاف پذیری خارج از آب، حرکات نرمشی و حرکتی داخل آب، بازی و سرگرمی داخل آب بود.EDSS بیماران با استفاده از ابزار EDSS و توسط نورولوژیست و سرعت راه رفتن به وسیله آزمون 10 متر ارزیابی شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون T مستقل و وابسته استفاده شد. براساس نتایج بین نمره EDSS و سرعت راه رفتن بیماران مبتلا به ام.اس در دو گروه تجربی و کنترل تفاوت معناداری دیده شد (P<0.05) . بنابراین تمرینات هوازی داخل آب می تواند EDSS و سرعت راه رفتن افراد مبتلا به ام.اس را بهبود بخشد.

در این پژوهش که ازنوع نیمه تجربی است تعداد 45 نفر از بیماران شیمیائی گازهای جنگی استان خوزستان همکاری داشتند در این تحقیق با استفاده از شاخص های اسپیرومتری حجم اجباری ثانیه اول FEV1 ظرفیت حیاتی اجباری FVC وقدرت تحمل بدن از طریق آزمون شش دقیقه پیاده روی اندازه گیری و ثبت شد نمونه های تحقیق را سه گروه الف- گروه تجربی شنا 14 آزمودنی ب_گروه تجربی دو 12 آزمودنی ج – گروه کنترل 14 آزمودنی تشکیل می دادند روش هایتمرنی به صورت شنا ودو در گروه های مستقل به کار گرفته شد روش های آماری شامل تحلیل داده ها آمار توصیفی آزمون T و تحلیل واریانس چند متغیری بود درجلسات تمرین با استفاده از اصل اضافه بار شدت تمرینات در گروههای تجربی شنا ودو اعمال شد نتایج پژوهش با احتساب 001/0>P نشان مدی دهد بین حجم اجباری ثانیه اول در گروه های تجربی و کنترل تفاوت معناداری وجود ندارد بین ظرفیت حیاتی اجباری در گروه تجربی شنا نسبت به گروه تجربی دو تفاوت معنی داری وجود دارد بین قدرت تحمل بدن نسبت به تمرین در گروه های تجربی شنا و دو نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی دار مشاهده شد

صدمه به مغز در حال رشد افراد فلج مغزی، منجر به نقص در تعادل و قدرت عضلانی می شود و مشکلاتی را در انجام فعالیت های زندگی روزمره و راه رفتن به وجود می آورد و سبب افتادن می شود. هدف از پژوهش حاضر، بررسی ارتباط بین قدرت عضلات اندام تحتانی و تعادل عملکردی کودکان فلج مغزی اسپاستیک می باشد. بدین منظور، 54 کودک فلج مغزی پسر 6 تا 12 ساله که طبق کلاس بندی عملکرد حرکتی درشت در کلاس های یک تا سه قرار داشتند، انتخاب شدند. نتایج نشان می دهد که بین قدرت عضلات اندام تحتانی و تعادل عملکردی، رابطه معناداری وجود ندارد؛ بنابراین، این دو عامل مستقل از یکدیگر هستند و تمرینات می بایست به صورت مکمل و در جهت بهبود کارایی در انجام فعالیت های روزمره و جلوگیری از افتادن مورد استفاده قرار گیرند.

هدف از این پژوهش، تعیین روایی و پایایی پرسش نامه رضایتمندی نیازهای اساسی می باشد. جامعه آماری آن را جانبازان و معلولان ورزشکار است ان خراسان رضوی (700=N) تشکیل دادند که از میان آن ها 181 نفر به شکل تصادفی به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. یافته ها نشان دهنده پایایی مطلوب برای پرسش نامه رضایتمندی نیازهای اساسی می باشد. در خصوص روایی سازه و بر اساس میزان روابط و سطح معناداری، تمامی عامل ها رابطه معناداری با مفهوم رضایت مندی نیازهای اساسی دارند. شاخص های برازندگی هم برازش مدل را تأیید می کنند. همچنین، نتایج در خصوص روابط عامل ها با مفهوم رضایت مندی نیازهای اساسی نشان می دهد که تمامی عامل ها توانسته اند پیشگوی خوبی برای مفهوم رضایت مندی نیازهای اساسی باشند. در نتیجه، روایی درونی و بیرونی مدل ""رضایت مندی نیازهای اساسی"" مورد تأیید قرار می گیرد.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر تمرینات ثبات مرکزی بر استقامت و کنترل تنه در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود. جهت انجام پژوهش، آزمودنی های (با دامنه سنی 40 20 سال) با مقیاس ناتوانی جسمانی 4 1، به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. شایان ذکر است که تمرینات به مدت هشت هفته انجام گرفت و برای ارزیابی استقامت ایزومتریک عضلات ثبات دهنده تنه از تست خم کردن تنه، بازکردن تنه و آزمون پل زدن به چپ و راست استفاده شد. مقیاس اختلالات تنه نیز برای ارزیابی کنترل تنه مورداستفاده قرار گرفت و داده ها توسط آزمون تحلیل کوواریانس در سطح (05/0) تحلیل گردید. نتایج نشان می دهد که تمرینات ثبات مرکزی منجر به افزایش استقامت ایزومتریک عضلات ثبات دهنده تنه و توانایی کنترل تنه شده است. همچنین، تفاوت معناداری بین استقامت ایزومتریک عضلات ثبات دهنده تنه و توانایی کنترل تنه در پس آزمون بین دو گروه تجربی و کنترل مشاهده می شود. براساس یافته های پژوهش، تمرینات ثبات مرکزی می تواند عاملی برای بهبود استقامت و کنترل تنه در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس باشد.

کینماتیک صحیح عاملی مؤثر در کاهش مشکلات اسکلتی- عضلانی است. هدف از مطالعه حاضر مقایسه فعالیت عضلات در گروه دارای ناراستایی پویای زانو و افراد سالم در اسکات یک پا، بود. این مطالعه مقایسه ای روی 23 زن فعال با میانگین سنی 2±86/21 سال انجام گرفت. فعالیت عضلانی RMS اندام تحتانی، زاویه افت لگن، جابه جایی جانبی تنه و والگوس زانو در حرکت اسکات یک پا ثبت و برای مقایسه از تی مستقل با سطح معناداری آلفای 05/0 استفاده شد. نتایج حاکی از عدم تفاوت معنادار در افت لگن (86/0=P) و خمش جانبی تنه (25/0=P) بود. والگوس زانو در ناراستایی پویای زانو بیشتر از گروه کنترل بود (00/0=P). هرچند درصد MVC تمام عضلات، در ناراستایی پویای زانو بیشتر از گروه کنترل بود، ولی تنها عضله راست رانی (04/0=P) و سرینی بزرگ (05/0=P) تفاوت معناداری نشان دادند. همچنین همبستگی ضعیفی بین والگوس زانو با خمش جانبی تنه (33/0=r) و فعالیت راست رانی (37/0- =r) مشاهده شد. یافته ها فعالیت عضلانی بیشتری را در ناراستایی پویای زانو به خصوص در راست رانی و سرینی بزرگ نشان داد که نشان دهنده اهمیت این عضلات در کنترل راستای اندام تحتانی حین حرکات عملکردی است. همچنین احتمالاً ناراستایی پویای زانو حین اسکات یک پا، به صورت جبرانی تنه را به سمت پای تکیه متمایل می کند.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر هفت هفته تمرینات ثبات مرکزی و تعادلی بر عملکرد حرکتی و نارسایی های شناختی زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود. بدین منظور، 18 نفر از زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (با مقیاس وضعیت ناتوانی گستردة 0 تا 5/4 و میانگین سنی 62/8 ± 66/36 سال) براساس شرایط ورود به پژوهش به طور هدفمند انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و تجربی جای گرفتند (گروه کنترل 10 نفر و گروه تجربی هشت نفر). جهت ارزیابی عملکرد حرکتی از آزمون 25 فوت راه رفتن و آزمون برخاستن و حرکت کردن زماندار استفاده شد و به منظور بررسی نارسایی های شناختی از پرسش نامه نارسایی های شناختی بهر ه گرفته شد. درادامه، گروه تجربی به مدت هفت هفته و به صورت سه جلسه در هفته تمرینات را انجام داد. این تمرینات شامل: تمرینات ثبات مرکزی روی توپ سوییسی و زمین و تمرینات تعادلی بود. شایان ذکر است که طی این مدت گروه کنترل هیچ برنامة ورزشی را انجام نداد. جهت تحلیل نتایج از تحلیل کواریانس استفاده گردید. نتایج نشان می دهد که عملکرد حرکتی گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل پس از هفت هفته بهبود یافته است (P=0.002 برای آزمون 25 فوت راه رفتن و P=0.001 برای آزمون برخاستن و حرکت کردن زماندار)؛ اما نمرة کلی نارسایی های شناختی (P=0.001)، نمرة خرده مقیاس حواس پرتی (P=0.001)، مشکلات حافظه (P=0.001) و مشکلات سهوی گروه تجربی کاهش داشته است (P=0.001)؛ بنابراین، می توان تمرینات ثبات مرکزی و تعادلی را برای بهبود عملکرد حرکتی و کاهش نارسایی های شناختی از قبیل حواس پرتی، مشکلات حافظه و مشکلات سهوی در زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس به کار برد.

The purpose of this study was to compare the EMG activity of Vastus Medialis Oblique (VMO) and Vastus Lateralis (VL) muscles in the single- joint knee extension (KE) and the multi- joint leg press (LP). Subjects performed two maximal voluntary isometric contractions (MVC) and LP and KE actions subsequently performed at individual load، equal 80% of MVC in each exercise modality. 15 healthy men، (mean age 31.93 ± 7.08 yrs، mean height 176.6 ± 5.93 cm، mean weight 72± 12.62 kg) with no previous of knee pain، trauma، surgery، or other joint disease participated in the study.The EMG signal of VMO and VL muscles was recorded bilaterally during both exercises. Results showed no significant difference between LP and KE. However when EMG activity of VMO and VL muscles were compared whit each other، a significant difference was found (p ≤ 0.05)، and in both action the activity of VMO was more than VL. Regardless of the exercise model this suggests the increased demand of involvement may not be equally shared among muscles possessing different anatomical origin and insertion. Motor control plays an important role in rehabilitation in general and patellofemoral joint problems in particular

پارکینسون  (PD)اختلالی مزمن در مغز است که روی حرکات بدن تأثیر می گذارد. هدف این پژوهش، بررسی اثر تمرینات ترکیبی تعادلی و ثبات دهنده مرکزی پیش رونده بر تعادل بیماران مسن مبتلا به بیماری پارکینسون بود. این پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح متقاطع بود. از بین بیماران مرد مبتلا به پارکینسون شهر ساری 16 بیمار به صورت داوطلبانه و در دسترس در این پژوهش شرکت کردند. سپس بیماران به روش انتساب تصادفی و رعایت اصل معادل سازی، به دو گروه تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل دو بخش چهارهفته ای تمرین پیش رونده تعادلی و ثبات دهنده مرکزی )هفته ای سه جلسه، میانگین 30 دقیقه) بود که به صورت ضربدری در چهار هفته دوم نوع تمرین گروه ها جابه جا شد. متغیر تعادل چشم باز و بسته به عنوان متغیر وابسته اندازه گیری شد. تحلیل آماری داده ها در پایان برنامه، بیانگر تغییر معنادار نمره های آزمون تعادل در هر دو وضعیت چشم باز و بسته بود (001/0=P). همچنین تفاوت دو گروه در نمره های تعادل چشم باز معنادار بود (023/0=P). براساس این نتایج در مجموع برنامه ترکیبی تعادلی و ثبات دهنده مرکزی برای ارتقای تعادل بیماران مبتلا به پارکینسون مناسب است و برنامه ای که در آن ابتدا تمرینات ثبات دهنده مرکزی انجام می گیرد، برنامه مفیدتری برای آنهاست.