تحقیق حاضر با هدف بررسی موانع استعدادیابی در ورزش ایران انجام گرفته است. روش پژوهش حاضر آمیخته از نوع اکتشافی متوالی بود و فرایند جمع آوری اطلاعات تحقیق در سه مرحله، مطالعات کتابخانه ای، 26 مورد مصاحبه و توزیع پرسشنامه محقق ساخته که حاصل مطالعات کتابخانه ای و سپس مصاحبه های انجام گرفته توسط محقق بود، صورت گرفت. نمونه پژوهش 145 نفر بود که از شش گروه رؤسای فدراسیون ها، مسئولان کمیته استعدادیابی آن فدراسیون ها، افراد شاغل در دفتر استعدادیابی وزارت ورزش و جوانان، استادان دانشگاه، مربیان استعدادیاب و مسئولان استعدادیابی باشگاه ها، تشکیل شده بودند. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها علاوه بر آمار توصیفی از آزمون های آمار استنباطی مانند تحلیل عاملی اکتشافی، تحلیل عاملی تأییدی در نرم افزار پی ال اس و آزمون فریدمن استفاده شد. در نهایت تعداد 70 مانع در استعدادیابی ورزش ایران شناسایی شد که در هفت فاکتور دسته بندی شدند و موانع انسانی با میانگین 5/47 به عنوان مهم ترین فاکتور شناسایی شد. نتایج پژوهش حاضر نشان دهنده وجود موانع بسیاری در ساختار استعدادیابی ورزش کشور بود که نیاز به توجه مدیران و سیاستگذاران عرصه ورزش دارد تا با برطرف شدن آنها، ورزش کشور به آنچه برای آن هدف گزینی شده است، دست یابد.
