مشارکت سیاسی جوانان به عنوان بزرگترین گروه جمعیتی کشور یکی از مهم ترین مولفه های رفتار سیاسی شهروندان، چه از منظر پژوهشگران رفتار سیاسی و چه از حیث مدیریت سیاسی جامعه در حال تحول ایران، محسوب می شود. در مقاله حاضر نخست خلاصه ای از مهم ترین دیدگاه های مربوط به مشارکت سیاسی و تصویری کلی از اشکال گوناگون مشارکت سیاسی ارایه می شود. سپس بر اساس یافته های پیمایشی که درباره اشکال و سطوح مشارکت سیاسی دانشجویان توسط نگارنده به عمل آمده است، یکی از نظریه های جامعه شناختی مشارکت سیاسی، یعنی «نظریه منابع» مورد ارزیابی قرار می گیرد و برخی «منابع» مورد ادعای این نظریه به عنوان پیش بینی کننده های مشارکت سیاسی بررسی می شوند. یافته های تحقیق مذکور، با توجه به جمعیت خاص مورد بررسی، رابطه آماری معناداری را میان منابع اجتماعی - اقتصادی افراد و مشارکت سیاسی آنان نشان نمی دهد، اما برخی منابع انگیزشی یا روان شناختی مورد ادعای نظریه منابع به عنوان پیش بینی کننده های مشارکت سیاسی تایید می شوند.
ایران از ابتدای قرن بیستم علی رغم ضعفهای داخلی و خارجی، در سازمانهای سیاسی و تخصصی بینالمللی مشارکت داشته است. از این لحاظ، این پژوهش، دو پرسش اصلی را طرح و پاسخ میدهد. این پرسشها عبارتند از: (1) مطالب آرشیوهای سازمانهای بینالمللی در ژنو در مورد ایران در ابتدای قرن بیستم چگونهاند و چگونه میتوان آنها را دستهبندی و ارزیابی نمود؟ (2) از مجموعه اسناد و مدارک موجود در آرشیوهای مزبور چه مفاهیمی را میتوان برای شناخت تعامل ایران با دیگران در دوران مورد مطالعه استنباط کرد؟ این پژوهش براساس مراجعه حضوری به آرشیو چهار سازمان بینالدولی در ژنو شکل گرفته است. این سازمانها عبارتند از جامعه ملل، سازمان بینالمللی کار، اتحادیه بینالمللی مخابرات راه دور و کمیته بینالمللی صلیب سرخ. در این پژوهش اسنادی که در مورد ایران در آرشیوهای مزبور وجود داشته، شناسائی، مطالعه و دستهبندی شده و نهایتا“ سعی شده که رابطه معنیداری از رفتار ایران در این سازمانهای بینالمللی عرضه گردد که به نوبه خود آئینهای از تحولات داخلی ایران، چگونگی اندیشههای نخبگان و حکومتگران ایرانی از مناسبات بینالمللی و شرایط پیچیده کشور در ابتدای قرن بیستم میباشد.