حیدر صادقی

به کارگیری ابزار مناسب و روش های علمی استعدادیابی توسط مربیان و متخصصان ورزشی می تواند فرآیند شناسایی و پرورش استعدادهای ورزشکاران را سرعت بخشیده، موقعیتی فراهم آورد که ورزشکاران مستعد به سمت ورزش متناسب با استعداد و توانایی خود هدایت شوند. پژوهش های موجود در حوزه استعدادیابی ورزشی معمولاً به صورت تعیین شاخص های مؤثر بر استعدادیابی یا هنجاریابی است. هدف از انجام این تحقیق طراحی نرم افزار استعدادیابی بر پایه منطق فازی در رشته بسکتبال، با قابلیت رتبه بندی ورزشکاران بسکتبال در پُست های پنج گانه است. در این پژوهش، با انتخاب مهم ترین پارامترهای استعدادیابی بسکتبال از دیدگاه متخصصان حوزه های پیکرسنجی (قد)، قابلیت های حرکتی (چابکی)، مهارتی (پرتاب پنالتی) و روانی (اعتمادبه نفس) و بر اساس نورم ورزشکاران رده جوانان نخبه و ملی­پوش بسکتبال در این پارامترها به عنوان شاخص، الگوریتمی بر پایه منطق فازی (به وسیله بسته ابزار منطق فازی در نرم افزارMATLAB) طراحی شده است که پارامترهای فوق را به عنوان ورودی مدل دریافت و بسکتبالیست ها را در مقایسه با نورم ملی پوشان رده جوانان در این پارامترها در وضعیت های نامتناسب با رشته بسکتبال (Unmatched)، نیمه متناسب (Semi-matched)، متناسب (Matched)، استعداد درخشان (Brilliant) و نادر (Rare) طبقه بندی می کند. با توجه به رکورد بسکتبالیست ها در پارامترهای تعیین شده، مستعدترین فرد در هر پُست تعیین و استعداد و قابلیت ورزشکار در پُست های پنج گانه بسکتبال رتبه بندی می شود. پژوهش حاضر، با تلفیق پژوهش های موجود در حوزه های تعیین شاخص های مؤثر و تهیه نورم و هنجاریابی ورزشکاران نخبه در این شاخص ها، نرم افزاری هوشمند برای استعدادیابی در رشته بسکتبال ارائه می دهد که نورم بسکتبالیست ها را در پارامترهای قد، چابکی، پرتاب پنالتی و اعتمادبه نفس (که توسط پژوهشگران به عنوان مؤثرترین شاخص ها تعیین گردیده اند) را دریافت می کند و در مقایسه با نورم بسکتبالیست های ملی پوش، قابلیت و استعداد بسکتبالیست ها را در هر پُست، در خروجی نرم افزار رتبه بندی و نمایان می کند. در نهایت، نرم افزار می تواند مربیان و متخصصان ورزش بسکتبال را برای تعیین ورزشکاران مستعد این رشته در رده های پایه یاری رساند.

تعادل، مهارت حرکتی پیچیده ای است که پویایی وضعیت بدن را در جلوگیری از افتادن توصیف می کند. هدف از این تحقیق، پایایی سنجی آزمون های عملکردی تعادل ایستا، نیمه پویا و پویا در زنان آکتومورف جوان (34 – 24 سال) بود. 25 زن آکتومورف با میانگین سنی 51/1 ± 00/26 سال، قد 14/1 ± 9/166 سانتی متر و وزن 27/3 ± 99/46 کیلوگرم به عنوان آزمودنی در این تحقیق شرکت کردند. تعادل آزمودنی ها با استفاده از آزمون های عملکردی تعادلی ایستا (بس، رومبرگ، شارپندرومبرگ، لک لک و فرشته)، نیمه پویا (ستاره) و پویا (زمان برخاستن و رفتن و راه رفتن تاندوم) و تیپ بدنی با استفاده از روش هیث – کارتر ارزیابی شد. هر آزمون برای هر فرد در سه نوبت با فاصلة استراحت 72 ساعت انجام گرفت. از آزمون کولموگروف – اسمیرنوف برای بررسی نرمال بودن توزیع داده ها و همچنین از روش آماری ICC برای بررسی پایایی آزمون ها در سطح معناداری 05/0 P≤ استفاده شد. در زنان آکتومورف جوان، برای ارزیابی تعادل ایستا، آزمون های بس در سطح پایدار در وضعیت های یک پا بالا و تاندوم، بس در سطح ناپایدار در وضعیت یک پا بالا، لک لک، فرشته در سطح پایدار در پای برتر حالت چشم باز و پای غیربرتر حالت های چشم باز و بسته و فرشته در سطح ناپایدار در پای برتر در حالت های چشم باز و بسته، تعادل نیمه پویا، آزمون ستاره و تعادل پویا، آزمون زمان برخاستن و رفتن که از سطح پایایی خیلی خوب برخوردار شدند (80/0 ICC>)، توصیه می شوند. پایایی آزمون های تعادلی ایستای بس در سطح ناپایدار در وضعیت های پاجفت و تاندوم، رومبرگ، فرشته در سطح پایدار در پای برتر حالت چشم بسته، فرشته در سطح ناپایدار در پای غیربرتر حالت چشم بسته و آزمون تعادل پویای راه رفتن تاندوم مورد استفاده در این تحقیق با تیپ بدنی آکتومورف تأیید نشد، ازاین رو می توان گفت که پایایی آزمون های مذکور متأثر از تیپ بدنی افراد است. براساس یافته های این تحقیق به پژوهشگران توصیه می شود در ارزیابی تعادل افراد با توجه به تیپ بدنی آنان، آزمون هایی معتبر و پایا به کار ببرند.

تمرینات ریباندتراپی به عنوان یک روش تمرینی جدید که موجب تحریک مکانیکی سیستم عصبی– عضلانی می شود، مورد توجه پژوهشگران و توان بخشان قرار گرفته است. با توجه به رابطه کارایی سیستم عصبی-عضلانی با تعادل که جزء لاینفک فعالیت های روزمره و ورزشی است، هدف از انجام این پژوهش تأثیر تمرینات ریباندتراپی بر تعادل پویای زنان جوان ورزشکار بوده است. تعداد 40 نفر از زنان ورزشکار با میانگین و انحراف استاندارد (سن:03/2±9/22سال، وزن:21/4±97/64 کیلوگرم، قد:05/6±25/170 سانتی متر و شاخص توده بدنی:1/2±6/22) به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند و به صورت تصادفی به دو گروه کنترل (10 نفر بسکتبالیست و 10 نفر تکواندو کار) و تجربی (10 نفر بسکتبالیست و 10 نفر تکواندوکار) تقسیم شدند. قبل از اعمال برنامه تمرینی ریباندتراپی، تعادل پویای آزمودنی ها با استفاده از تست تعادل گردشی (SEBT) اندازه گیری شد. گروه های تجربی، تمرینات ریباندتراپی را که شامل پریدن های ایمنی، هوازی، قدرتی و مقاومتی بود در هشت هفته و هر هفته پنج روز به مدت 30 دقیقه انجام دادند. پس از پایان دوره هشت هفته ای در نظر گرفته شده، پس آزمون تست تعادل گردشی SEBT از دو گروه کنترل و تجربی به عمل آمد. از روش آماری t مستقل به منظور تحلیل داده ها استفاده شد. تمرینات ریباندتراپی، تأثیرمعنی داری در پنج جهت (داخلی، قدامی – داخلی، خلفی، خلفی– داخلی و خلفی- خارجی) آزمون تست تعادل گردشی نشان داد، در حالی که در سه جهت (قدامی، قدامی– خارجی و خارجی) تعادل پویای گروه های تجربی تکواندو کاران و بسکتبالیست هاتفاوت معنی داری نداشتند. با توجه به یافته های تحقیق، تمرینات ریباند تراپی را می توان برای بهبود وضعیت تعادل پویا توصیه کرد، اگرچه انتظار می رود بهبود در تعادل پویا در جهات (داخلی، قدامی– داخلی، خلفی، خلفی– داخلی و خلفی- خارجی) بیشتر باشد.

شوت جفت یکی از مهم ترین راه های کسب امتیاز در بازی بسکتبال است. لذا، شناسایی عوامل مؤثر بر موفقیت شوت جفت مورد توجه محققان قرارگرفته است. هدف از انجام این تحقیق، بررسی بیومکانیک اجرای شوت جفت موفق و ناموفق بسکتبالیست های مرد نخبه بود. در این تحقیق شش نفر از بهترین شوت زن های سوپرلیگ با میانگین سنی 04/3±33/23 سال، قد 21/2±67/189 سانتی متر، وزن 58/5±84 کیلوگرم، و سابقه بازی 5/2±10سال شرکت داشتند. هشت مارکر روی نشانگرهای آناتومیکی (برجستگی های استخوانی) ویژه آزمودنی ها نصب و از آن ها خواسته شد از دو مسافت 25/4 متر و 25/6 متر شوت جفت ارسال دارند. اطلاعات کینماتیکی (زاویه مفاصل، دیاگرم زاویه به زاویه) و کینتیکی (جابه جایی و محل قرارگیری مرکز فشار) مربوط به شوت های موفق و ناموفق با استفاده از دو دوربین فیلمبرداری و صفحه نیرو ثبت و پردازش شد. برای تجزیه و تحلیل آماری بین دو اجرای موفق و ناموفق آزمون ناپارامتری ویلکاکسون و مدل رگرسیون لجستیک در سطح (05/0p≤) به کار رفت. در شوت جفت دو امتیازی اختلاف بین میانگین زوایای مفاصل در شوت موفق و ناموفق به ترتیب در مفاصل مچ پا، مچ دست، و ران و در شوت جفت سه امتیازی در مفاصل ران و مچ پا معنادار بود. نتایج به دست آمده نشان داد تغییرات زاویه ای مفاصل در لحظه رهایی و موقعیت قرارگیری مرکز فشار در وضعیت خمیدگی بر نتیجه شوت جفت تاثیر دارند.

هدف از این تحقیق بررسی ارتباط بین استقامت عضلات تنه و ویژگی های آنتروپومتری با میزان دردهای کمری در ورزشکاران دارای ناهنجاری گودی کمر بود. تعداد 30 نفر از دانشجویان پسر دانشگاه تربیت معلم تهران که در تیم های ورزشی این دانشگاه عضویت داشتند در این تحقیق شرکت نمودند. نمونه های تحقیق همگی دارای ناهنجاری گودی کمر بوده و بر اساس شدت درد در ناحیه کمری به سه دسته کمردرد خفیف، کمردرد متوسط و کمردرد شدید تقسیم بندی شدند. میزان درد این افراد با استفاده از پرسشنامه ناتوانی و درد اسوستری تعیین گردید. جهت بررسی وجود ارتباط بین استقامت عضلات تنه و ویژگی های آنتروپومتری با میزان دردهای کمری در ابتدا برخی ویژگی های فردی آزمودنی ها مانند قد، وزن و شاخص توده بدنی (BMI ) با استفاده از دستگاه بادی کامپوزیشن آنالایزر اندازه گیری شد. پس از آن آزمون های مربوط به اندازه گیری استقامت عضلات تنه اجرا شد. برای اندازه گیری استقامت عضلات پشت از تست سورنسن و برای اندازه گیری استقامت عضلات شکم از آزمون دراز و نشست استفاده گردید. برخی از ویژگی های آنتروپومتری آزمودنی ها شامل طول اندام فوقانی و تحتانی، پهنای لگن، پهنای شانه و قد نشسته آنها نیز اندازه گیری شد. همچنین جهت ارزیابی دامنه حرکتی کمر و زاویه گودی کمر آزمودنی ها از دستگاه اسپاینال موس استفاده گردید. نتایج آزمون های آماری نشان داد که بین متغیرهای استقامت عضلات پشت و شکم و میزان درد کمر رابطه منـفی معـنی داری وجـود دارد (p= 0.000<0.05 ). نتایج بدست آمده بیانگر این بود که با افزایش استقامت عضلات تنه میزان درد کمر کاهش می یابد. همچنین بین برخی ویژگی های آنتروپومتری آزمودنی ها، شامل طول اندام فوقانی و تحتانی، پهنای لگن، پهنای شانه، قد نشسته و میزان درد کمر هیچ رابطه معنی داری مشاهده نشد، و تنها بین دامنه حرکتی کمر با میزان کمردرد رابطه معنی داری وجود داشت (p<0.05 ). بنابراین چنین به نظر می رسد که استقامت عضلانی کم در ناحیه عضلات شکم و پشت و کاهش دامنه حرکتی ورزشکاران در ناحیه کمری، خطر ابتلا به کمردرد را افزایش میدهد.

فراگیر شدن ورزش و اهمیت جایگاه آن در مناسبات بین المللی توجه فراوانی را از ناحیه دولت ها متوجه این پدیده ساخته است. موفقیت کشورها در میادین بین المللی ورزشی علاوه بر تأثیرات اجتماعی و اقتصادی، نمادی از ثبات و توانمندی های همه جانبه آن کشورها محسوب می شود و یکی از علل سرمایه گذاری بالای کشورها در ورزش قهرمانی و حرفه ای، از این مورد نشأت می گیرد. فرایند کشف ورزشکاران مستعد، برای شرکت در برنامه تمرینی سازماندهی شده، از مهم ترین موضوعاتی است که امروزه در ورزش مطرح است. این مقاله با مروری بر مطالعات صورت گرفته در حوزه استعدادیابی ورزشی به چالش ها، تنگناها و کمبودهای موجود در مسیر استعدادیابی علمی اشاره دارد. جست وجوی مقالات در پایگاه های اطلاعاتی معتبر مانند  PubMedو Science Direct  و همچنین SCOPUS و Springer با جست وجوی کلمات استعدادیابی در ورزش، شاخص های استعدادیابی در ورزش (ذاتی و اکتسابی) و الگوهای استعدادیابی انجام و بررسی نهایی روی بیش از 60 مقاله صورت پذیرفت. مطالعات حوزه استعدادیابی ورزشی نوپا بوده و هنوز الگوی مشخص و همه جانبه ای که دربرگیرنده همه ابعاد باشد، ارائه نشده است. تعداد معدودی از الگوها تأثیر شاخص های ذاتی مانند ژنتیک را در شناسایی استعداد ورزشی مناسب می دانند؛ درحالی که بیشتر پژوهش ها الگوهایی که مبتنی بر ارزشیابی مهارت بعد از آموزش هستند، تعیین کننده می دانند. دسته شایان توجه دیگری از مطالعات همزمان با در نظر گرفتن شاخص های مهارتی، بر شاخص های حوزه های فیزیولوژیکی، آنتروپومتریکی، بیومکانیکی و روانی نیز تکیه دارند.

هدف از این پژوهش بررسی تاثیر شش هفته تمرین قدرتی پلایومتریک و ترکیبی بر تعادل پویای دانشجویان مرد ورزشکار بود.60 دانشجوی مرد رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی با میانگین و انحراف استاندارد سنی 95/4±18/23 سال وزن 09/3±17/72 کیلوگرم و قد 63/3±58/173 سانتی متر بدون سابقه آسیب در اندام تحتانی سر و اختلالات دهلیزی به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند و به صورت تصادفی به چهار گروه 15 نفری [گروه یک: تمرین قدرتی؛ گروه دو: تمرین پلایومتریک؛ گروه سه: تمرین ترکیبی(قدرتی و پلایومتریک) و گروه چهار: کنترل] تقسیم شدند. روز قبل از اجرای شش هفته برنامه تمرینی تعادل پویای آزمودنیها با تست تعادل ستاره (SEBT) اندازه گیری شد. در طی شش هفته که سه گروه تمرینی تمرینات ویژه خود را انجام می دادند از گروه کنترل خواسته شد فعالیت های بدنی روزانه و تمرینات خود راحفظ نمایند. روز بعد از اتمام دوره تمرینی تعادل پویای آزمودنی ها اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از روش های آمار توصیفی آنالیز واریانس یک سویه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری 05/0 ≤ α استفاده شد. تمرین قدرتی پلایومتریک و ترکیبی افزایش معنی دار فاصله دستیابی آزمودنی ها در هر هشت جهت SEBT را نشان دادند. یافته های تحقیق هم چنین نشان داد تمرین ترکیبی از تمرین قدرتی و پلایومتریک و تمرین پلایومتریک نیز از تمرین قدرتی بهبود بیشتری در تعادل پویای آزمودنیها ایجاد می کند. با توجه به نتایج تحقیق استفاده از تمرینات ترکیبی پلایومتریک و قدرتی(به ویژه ترکیبی) به منظور کاهش احتمال آسیب و بهبود تعادل پویای ورزشکاران توصیه می شود.

پیچ خوردگی مچ پا شایع ترین آسیب ورزشی بوده و عوارض دراز مدت پس از آسیب اولیه منجر به دور ماندن ورزشکار از میادین به مدت طولانی تر شده و عملکرد ورزشکار را با مشکل رو برو می کند. هدف از انجام این تحقیق بررسی قدرت عضلات اورتور و اینورتور در بیماران مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا و تاثیر تمرینات قدرتی به عنوان یک مداخله درمانی بود. 24 نفر از بازیکنان فوتبال در این تحقیق شرکت داشتند که به دو گروه سالم و مبتلا تقسیم گردیدند. پس از انجام معاینات بالینی، حداکثر گشتاور و حداکثر گشتاور به وزن اسنتریک و کانسنتریک حرکات اورژن و اینورژن مچ پا توسط نیروسنج ایزوکینتیک اندازه گیری شد. به دنبال اجرای برنامه تمرین شش هفته ای از گروه مبتلا در شرایط مشابه پس آزمون گرفته شد. سرعت ارزیابی ایزوکینتیک در این تحقیق 60 و 120 درجه بر ثانیه انتخاب گردید. به منظور تحلیل داده های خام از آزمون t استیودنت مستقل جهت مقایسه مقادیر حداکثر گشتاور بین دو گروه و آزمون t استیودنت زوج برای بررسی تاثیر تمرین در گروه بیمار استفاده گردید. نتایج اختلاف معنی داری را بین حداکثر گشتاور اسنتریک عضلات اورتور به وزن بدن در افراد مبتلا نسبت به گروه سالم با دو سرعت انتخابی آزمون ایزوکینتیک نشان داد. ضمنا اختلاف معنی داری بین حداکثر گشتاور و حداکثر گشتاور به وزن کانسنتریک اینورژن و حداکثر گشتاور اسنتریک اورژن بین دو گروه مشاهده نشد. ضمنا، مقدار حداکثر گشتاور و حداکثر گشتاور به وزن عضلات اورتور در افراد مبتلا به بی ثباتی پس از اجرای تمرین اختلاف معنی دار داشته و به طوریکه تمرین قدرتی باعث افزایش حداکثر گشتاور گردید. مطالعه حاضر نشان داد که ضعف عضلات اورتور می تواند یکی از عوامل بی ثباتی مزمن مچ پا باشد و تمرینات قدرتی پیش رونده می تواند باعث بهبود نسبت قدرت عضلات اورتور به اینورتور در مچ پای دچار بی ثباتی گردد.

هدف از این مطالعه مقایسه پایداری پویا در ناهنجاری پای چرخیده به داخل و خارج در حرکت پرش- فرود بود. تعداد 27 نفر از دانشجویان پسر دانشکده تربیت بدنی دانشگاه تربیت معلم(سن 65/1± 29/23سال، وزن 77/7±17/70 کیلوگرم) که هیچ گونه آسیب دیدگی در اندام تحتانی و آسیب دیدگی مربوط به سر نداشتند، در این مطالعه شرکت کردند. با استفاده از آزمون شاخص افتادگی استخوان ناوی آزمودنی ها در سه گروه پای چرخیده به داخل(9 نفر)، پای چرخیده به خارج(9 نفر) و پای معمولی(9 نفر) قرار گرفتند. پایداری پویا آزمودنی ها با استفاده از آزمون زمان رسیدن به پایداری کسب شد که پایداری ورزشکار را در حرکت پرش- فرود(که از حرکات آسیب زا ورزشی می باشد) ارزیابی می کند. زمان رسیدن به پایداری آزمودنی در دو راستای جانبی(ML ) و قدامی- خلفی(AP ) محاسبه شد. پس از محاسبه زمان رسیدن به پایداری مربوط به هر آزمودنی داده های مربوطه با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس چند متغیری (MANOVA ) و تحلیل واریانس یک راهه(ANOVA ) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در راستای جانبی میانگین زمان رسیدن به پایداری در گروه پای چرخیده به داخل با گروه پای چرخیده به خارج تفاوت معنی دار مشاهده شد. در حالی که اختلاف میانگین زمان رسیدن به پایداری بین گروه پای چرخیده به داخل با پای معمولی و همچنین پای چرخیده به خارج با پای معمولی معنی دار نبود. از بین سه گروه پا، گروه پای چرخیده به خارج در مقایسه با دو گروه دیگر دیرتر به پایداری رسیدند. کاهش پایداری در آزمودنی­های با پای چرخیده به خارج ممکن است به علت ساختار مکانیکی و ساختمان خاص پای چرخیده به خارج و همچنین نقص در گیرنده­های عمقی مفصل و استراتژی­های عضلانی این نوع پا باشد. اختلال در پایداری افراد دارای پای چرخیده به خارج ممکن است احتمال آسیب های مچ پا مانند اسپرین مچ پا و همچنین آسیب­های مربوط به زانو را افزایش دهد.

فعالیت های ورزشی معمولاً در شرایط فشار روانی اجرا می شوند، به ویژه اگر تکلیف ورزشکار از نوعی باشد که فرصت جبران در آنها محدود است؛ بنابراین هدایت توجه به بهترین نشانه ها و صرف نظر کردن از نشانه های نامناسب از عواملی است که می تواند تا حدودی بر موفقیت فرد اثرگذار باشد. هدف این تحقیق، بررسی تأثیر کانون توجه و سطح مهارت بر دقت پرتاب آزاد بسکتبال، در شرایط فشار روانی است. 32 دانشجوی مرد راست دست با دامنة سنی 20 تا 30 سال که در درس تربیت بدنی 2 شرکت داشتند، به روش نمونه گیری در دسترس برای شرکت در این تحقیق انتخاب شدند. ابتدا، اضطراب صفتی آزمودنیها، با استفاده از سیاهة SCAT مشخص شد و افراد دارای اضطراب صفتی زیاد و کم از پژوهش حذف شدند. سپس، آزمودنیها، به منظور متجانس شدن، با توجه به سطح مهارت در پیش آزمون، در دو گروه 16 نفری سطح مهارت بالا و پایین و هر گروه نیز به صورت تصادفی به دو زیر گروه هشت نفری کانون توجه درونی و بیرونی تقسیم شدند. دقت پرتاب آزمودنی ها در شرایط فشار روانی به روش ارلنشپیل اندازه گیری و مقایسة مجازی افراد شرکت کننده، با استفاده از مقیاس پنج ارزشی انجام شد. نتایج تحلیل واریانس دو عاملی و آزمون تعقیبی نشان داد که اثر مهارت بر دقت پرتاب آزاد تحت فشار روانی معنی دار نیست (05/0p≥ )، ولی اثر کانون توجه (05/0 p≤) معنی دار است و اجرا در حالت اتخاذ کانون توجه درونی بهتر است. حاصل تعامل کانون توجه و سطح مهارت بر دقت پرتاب آزاد نیز معنی دار است (008/0P= ,(28 ,1)F). در حالت کانون توجه بیرونی، در افراد مبتدی (73/0 ±05/3 M=) و ماهر (60/0± 843/1M=) تفاوت معنیداری وجود دارد (003/0p= ,610/3- t=) همچنین در افراد ماهر، در حالت کانون توجه درونی (43/0±3M=) و بیرونی (6/0± 843/1 M=) تفاوت معنیداری وجود دارد (0005/0, p= 954/10t= -). با توجه به نتایج می توان گفت اجرا تحت شرایط فشار روانی در افرادی با مهارت کم، باعث تسهیل و در افراد ماهر باعث تخریب عملکرد شد. این امر احتمالاً نشان میدهد اجرا در شرایط فشار روانی به روش های متفاوتی که در بحث آمده بر فرایندهای عملکرد حرکتی و دقت پرتاب آزاد اثرگذار بوده است.

این تحقیق با هدف بررسی تأثیر دوازده هفته تمرین قدرتی و افزایش قدرت عضلانی بر کنترل پوسچر پویا و ایستا در زنان سالمند سالم انجام شد. 24 زن سالمند که سابقه فعالیت ورزشی منظم نداشتند، با میانگین سن2/4±33/62 سال, وزن 5/6±66/73 کیلوگرم، قد 3/6±83/156 سانتی¬متر، به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. کنترل پوسچر پویا در این افراد، قبل و بعد از دوره تمرین (12 هفته تمرین قدرتی) با استفاده از آزمون های پیشروی در اندام فوقانی در جهت خلفی قدامی و جانبی و در اندام تحتانی اندازه¬گیری شد. برای ارزیابی کنترل پوسچر ایستا از آزمون OLST استفاده شد. از آمار توصیفی و آزمون t همبسته برای مقایسه نتایج قبل و بعد از دوره تمرین در سطح معنی-داری 05/0 استفاده شد. نتایج نشان می دهد در آزمون های FRLT ، LERT، FRT، FRRT که بیانگر اندازه تعادل پویا هستند، اختلاف معنی¬داری وجود دارد، اما در داده هایOLST که اندازه تعادل ایستا را نشان می دهد، تفاوت معنی¬داری مشاهده نمی¬شود. نتایج تحقیق نشان می دهد استفاده از فعالیت¬هایی که قدرت را در اندام تحتانی و عضلات تثبیت¬کننده بدن افزایش می دهد، تضمین¬کننده بهبود تعادل پویا و کنترل پوسچر در زنان سالمند سالم است.

هدف از انجام مطالعه حاضر بررسی ارتباط بین برخی مفاصل و پارامترهای ایزوکینتیک اندام تحتانی با حداکثر ارتفاع پرش عمودی به صورت جفت پا و تک پا بوده است در این تحقیق تعداد 28 نفر از دانشجویان مرد ورزشکار به طور داوطلبانه شرکت کردند. پارامترهای ایزوکینتیک اندام تحتانی اوج گشتاور زمان رسیدن به اوج گشتاور زاویه دستیابی به اوج گشتاور زمان شتاب گیری توان متوسط و میزان توسعه اوج گشتاور در مفاصل زانو و مچ پای برتر آزمودنی ها توسط دستگاه ایزوکینتیک در سرعتهای زاویهای 60 و180 درجه بر ثانیه و حداکثر پرش عمودی آزمودنی ها به صورت جفت پا و تک پا با استفاده از دستگاه سارجنت اندازه گیری شد. به منظور تحلیل دادهها از آزمونهای ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره در سطح معنی داری 05/0 ≥ α استفاده شد. رابطه معنی داری بین اکثر پارامترهای مفاصل زانو و مچ پا در سرعتهای زاویه ای 60 و 180 درجه بر ثانیه به غیر از زاویه دستیابی به اوج گشتاور با ارتفاع پرش عمودی جفت پا و تک پا در سطح 05/0 ≥ α مشاهده شد. برای پرش عمودی جفت پا در سرعت زاویهای 60 درجه بر ثانیه میزان واریانس تبیین شده توسط مجموع پارامترهای مفصل زانو (65/0= R2و 0001/0= P) و برای مجموع پارامترهای مفصل مچ پا (51/0= R2 و 001/0= P) بهدست آمد. برای پرش عمودی تک پا در سرعت زاویهای 60 درجه بر ثانیه میزان واریانس تبیین شده توسط مجموع پارامترهای مفصل زانو (45/0= R2 و 015/0= P) و برای مجموع پارامترهای مفصل مچ پا (53/0= R2 و 036/0= P) بهدست آمد. نتایج این تحقیق اهمیت و نقش بیشتر مفصل زانو در اجرای پرش عمودی جفت پا و مفصل مچ پا را در اجرای پرش عمودی تک پا برجسته کرده است.

نقصان در قدرت و انعطاف عضلات اگر در سطح مهره های ستون مهره ها به خصوص قسمت پشتی به وجود آید، می تواند هم راستایی آن را به هم زده و از حالت طبیعی خارج کند. هدف از انجام این تحقیق بررسی ارتباط بین قدرت و انعطاف عضلات تنه با میزان قوس کایفوز پشتی در دانش آموزان پسر مقطع راهنمایی بود. آزمودنی های این تحقیق را 67 دانش آموز در دسترس با میانگین و انحراف استاندارد سن (سال) 83/0±15/13، وزن (کیلوگرم) 06/12±57/52 و قد (سانتی متر) 59/8±40/157 تشکیل دادند. به منظور ارزیابی راستای ستون مهره ها، از دستگاه اسپاینال ماوس استفاده شد. قدرت عضلات بازکننده ستون مهره ها و قدرت عضلات نزدیک کننده کتف با استفاده از دستگاه دینامومتر اندازه گیری شد. اندازه گیری انعطاف پذیری تا کننده های کمربند شانه ای توسط آزمون بلند کردن دست ها از زمین در حالت درازکش و انعطاف عضلات سینه ای شکمی توسط آزمون باز کردن تنه در حالت درازکش انجام گرفت. نتایج آزمون ضریب همبستگی پیرسون، ارتباط معنی داری بین کایفوز پشتی با تمام متغیرهای پیش بین(قدرت عضلات بازکننده پشت(55/0-=r )، قدرت عضلات نزدیک کننده کتف(46/0-=r )، انعطاف عضلات تاکننده کمربند شانه ای(50/0-=r ) و انعطاف عضلات سینه ای شکمی(46/0-=r ) در سطح 05/0 نشان داد. نتایج رگرسیون چند متغیره سه الگوی پیش بین را معرفی کرد که در سومین و مهم ترین الگوی پیش بین، متغیرهای قدرت عضلات بازکننده پشتی(38/0-=β) و انعطاف عضلات سینه ای شکمی(26/0-=β )، انعطاف عضلات تاکننده کمربند شان ای(25/0-=β ) به عنوان مهم ترین پیشگوها برای میزان تغییرات کایفوز پشتی معرفی شدند(39/17= 63و3 F و 009/0> P و 45/0= R2 ). با توجه به نتایج تحقیق چنین به نظر می رسد با کاهش قدرت عضلات بازکننده تنه و نزدیک کننده کتف، کاهش انعطاف عضلات سینه ای شکمی و نیز تاکننده کمربند شانه ای، میزان قوس کایفوز پشتی افزایش می یابد.

شناسایی فاکتورهای تاثیرگذار در موفقیت شوت جفت، به عنوان امتیازآورترین و کاربردی­ترین شوت در بسکتبال، نقش مهمی در ارتقای سطح کمی و کیفی عملکرد ورزشکاران دارد(26). هدف از انجام این مطالعه، تعیین رابطه بین برخی پارامترهای کینتیکی بدن انسان در چهار حالت آمادگی، خمیدگی، پرش و فرود با نتیجه شوت جفت در دو مسافت (25/4 متر) و (25/6 متر) در مردان بسکتبالیست نخبه بود. بدین منظور شش نفر از بهترین شوت کننده­های تیم ملی با میانگین سنی (04/3±33/23 سال)، قد (21/2±67/189 سانتی­متر)، وزن (58/5±84 کیلوگرم)، سابقه بازی (5/2±10 سال) که همگی راست دست بودند و در دو پست گارد راس و فوروارد بازی می­کردند و سابقه عضویت در تیم­های ملی را نیز دارا بودند، در این تحقیق شرکت نمودند. ابتداء به بازیکنان توضیح داده شد که به صورت ثابت و بدون دریبل از دو مسافت 25/4 متر و 25/6 متر به صورت عمود بر تخته اقدام به اجرای مهارت شوت جفت نمایند ولی برای آنها در مورد موفق و ناموفق بودن شوت جفت و هدف محقق توضیحی بیان نشد. فرم رضایتنامه توسط بازیکنان تکمیل و از آزمودنی­ها خواسته شد روی صفحه نیرو قرار بگیرند و از دو مسافت 25/4 متر و 25/6 متر اقدام به شوت کنند. اطلاعات مربوط به یک شوت موفق (ورود توپ به درون حلقه بدون برخورد به تخته یا لبه حلقه) و یک شوت ناموفق (برخورد توپ به حلقه و یا تخته و اوت شدن) ثبت و از نرم افزار وین آنالیز، برای تجزیه و تحلیل اطلاعات استفاده شد. مقایسه میانگین و انحراف استاندارد پارامترهای مربوط به موقعیت قرارگیری مرکز فشار بدن در چهار وضعیت آمادگی، خمیدگی، پرش و فرود (T1 ، T2 ، T3 و T4 ) در دو محور x و y برای دو شوت جفت موفق و ناموفق با استفاده از نرم افزار 13-spss ، با به کارگیری روش آماری ویلکاکسون (05/0>p ) انجام شد. درمحور y ها (مؤلفه خلفی-قدامی) در مسافت 25/4 متر غیر از وضعیت­ T1 (آمادگی) و در بقیه وضعیت­ها مرکز فشار در شوت موفق در فاصله دورتری (به طور میانگین 13 میلیمتر) از مبداء نسبت به شوت ناموفق، قرار گرفته بود. در شوت جفت سه امتیازی، در دو وضعیت­ T3 (پرش) و T4 (فرود) مرکز فشار در شوت جفت موفق در فاصله دورتری (به طور میانگین 5/27 میلیمتر) از مبداء نسبت به شوت جفت ناموفق قرار گرفت، و در شوت جفت سه امتیازی ناموفق، مرکز فشار در وضعیت­های T1 (آمادگی) و T2 (خمیدگی) در فاصله دورتری (به طور میانگین 23 میلیمتر) از مبداء نسبت به شوت موفق واقع شده بود. نتایج بدست آمده بیانگر این نکته بود که موقعیت قرارگیری مرکز فشار در وضعیت خمیدگی (بخصوص در شوت جفت سه امتیازی) می­تواند به عنوان یک عامل مهم و مؤثر بر نتیجه شوت جفت باشد .

هدف تحقیق حاضر بررسی اثر بارافزایی شناختی و دست کاری های حسی (بینایی و حس پیکری) بر کنترل قامت کشتی گیران با سطوح مهارتی مختلف است. آزمودنی های تحقیق را نمونه های در دسترس تشکیل می دادند که شامل چهار گروه 10 نفره (18- 25 سال) از کشتی گیران ماهر، نیمه ماهر، مبتدی و گروه کنترل (غیرورزشکار) بودند. آزمودنی ها هشت تکلیف تعادلی را روی دستگاه تعادل سنج بایودکس در شرایط دست کاری شدة حس بینایی، حس پیکری و شناختی و تکلیف های حاصل از ترکیب این دست کاری ها انجام دادند. طرح تحقیق، ترکیبی دو عاملی به شکل 8(حالت اجرا) × 4(گروه) و روش آماری استفاده شده، تحلیل واریانس بین گروهی با اندازه های تکراری بود. نتایج نشان داد اثر اصلی شرایط اجرا، گروه و همچنین اثر تعاملی معنیدار است (05/0P). بررسی تفاوت های درون گروهی نشان داد بین میانگین نمره های تعادل گروه ها در هشت حالت اجرا تفاوت معنی داری وجود دارد (000/0= P). همچنین، بررسی تفاوت های بین گروهی نشان داد بین میانگین نمره های تعادل چهار گروه نیز تفاوت معنی داری وجود دارد (018/0P=). بر اساس نتایج، در چهار تکلیف تعادلی بدون دست کاری/ دست کاری بینایی/ شناختی/ بینایی - شناختی تفاوتی در تعادل گروه ها وجود ندارد (05/0P)، اما تعادل گروه ها در چهار تکلیف تعادلی دست کاری حس پیکری/ حس پیکری - شناختی/ حس پیکری - بینایی و در نهایت، حس پیکری - بینایی - شناختی به طور معنی داری به نفع گروه ماهر و نیمه ماهر متفاوت بود (05/0P) که در این میان، تعادل کلی افراد ماهر هنگام دست کاری حس پیکری – بینایی - شناختی بهتر از گروه نیمه ماهر بود (032/0= P). نتیجه اینکه، احتمالاً شرکت طولانی مدت در ورزش کشتی انطباقی در سیستم های حسی و شناختی درگیر در کشتی گیران ایجاد میکند که این انطباق های کسب شده با دشوارتر شدن شرایط تکلیف و نزدیک شدن به شرایط پویای کشتی مشخص تر می شود. در این میان، ایجاد چالش شناختی همراه با دست کاری های حسی می تواند در شناسایی تواناییهای کنترل قامت ورزشکاران با سطوح رقابتی مختلف سودمند باشد.

هدف مطالعه حاضر عبارت است از بررسی تفاوت های جنسیتی در میزان حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین(VGRF) و میزان بار (ROL) در حرکت پرش- فرود. 44 دانشجوی ورزشکار سالم رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی، شامل 22 مرد (وزن 22/3±89/75 کیلوگرم، قد 52/4±84/177 سانتی متر، و سن 3±24 سال) و 22 زن (وزن 85/2±17/64 کیلوگرم، قد 58/5±20/164 سانتی متر، و سن 2±22سال) به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. آزمودنی ها حرکت پرش- فرود را روی صفحه نیرو انجام دادند. حداکثر VGRF و میزان بار آزمودنی ها با استفاده از اطلاعات نیروهای عکس العمل زمین در حین فرود محاسبه شد. به منظور مقایسه این پارامترها بین دو گروه از روش آماری تحلیل واریانس چندمتغیره با سطح معناداری 05/0≥α استفاده شد. نتایج تحلیل واریانس چندمتغیره تفاوت معناداری را در میزان بار بین زنان و مردان نشان داد (05/0≥P و 372/0=Wilks Lambda و 627/5 = 41و1F). میزان بار در زنان 85/15 درصد بیشتر از مردان بود (30/113±10/479 در زنان و 50/98±20/403 در مردان)، اما تفاوت حداکثر VGRF در بین دو گروه معنادار نبود (05/0

هدف تحقیق: هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی تاثیر یک دوره تمرین ذهنی تعادلی بر کنترل پاسچر پویای دانشجویان مرد غیر ورزشکار بود. روش تحقیق: 30 نفر دانشجوی مرد غیر ورزشکار با میانگین و انحراف استاندارد سن 14/2 ± 5/22 سال، وزن 35/4±91/70 کیلوگرم و قد 14/4± 42/174 سانتی متر، بدون سابقه در آسیب اندام تحتانی، اختلالات دهلیزی و آسیب هایی که منجر به عدم توانایی آنها در انجام آزمون های در نظر گرفته شده برای این تحقیق شود، آزمودنی-های این تحقیق را تشکیل دادند. آزمودنی ها به صورت تصادفی به دو گروه 15 نفری (شاهد و تجربی) تقسیم شدند. برای برآورد کنترل پاسچر پویای آزمودنی ها از تست تعادل ستاره (SEBT) در هشت جهت استفاده شد. طی دوره تمرین(10 روز) آزمودنی های گروه تجربی، تمرین ذهنی تعادلی را انجام دادند و آزمودنی های گروه شاهد به فعالیت های عادی روزانه خود، طبق روال گذشته، ادامه دادند. از آمار توصیفی برای محاسبه میانگین و انحراف استاندارد سن، قد و وزن آزمودنی ها و نیز فاصله دستیابی آنها در هشت جهت SEBT، و برای مقایسه فاصله دستیابی آزمودنی ها در دو گروه پس از اعمال برنامه تمرینی از آزمون t مستقل و از آزمون t همبسته برای تعیین تاثیر تمرین بر کنترل پاسچر پویا در سطح معنی داری 05/0 P< استفاده شد. نتایج: پس از اجرای دوره تمرینی و در پس آزمون SEBT فاصله دستیابی آزمودنی های گروه تجربی در جهت های (خلفی، خلفی جانبی، خلفی داخلی، داخلی و قدامی داخلی) افزایش معنی داری داشت که نشانگر تاثیرات افزایشی اجرای تمرینات ذهنی برکنترل پاسچر پویای افراد غیر ورزشکار بود. در حالی که در فاصله دستیابی آزمودنی های گروه کنترل در پیش و پس آزمون SEBT هیچ تفاوت معنی داری مشاهده نشد. ضمن این که فاصله دستیابی آزمودنی های گروه تجربی در سه جهت سخت آزمون SEBT (قدامی، قدامی جانبی و جانبی) در پیش آزمون و پس آزمون تفاوت معنی داری نداشت. بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق تمرین ذهنی را می توان به یک روش کاربردی در بهبود کنترل پاسچر پویای افراد سالم محسوب نمود.

هدف از انجام مطالعه حاضر مقایسه نیروی برشی قدامی زانو در پای چرخیده به داخل و خارج و نرمال در حرکت فرود تک پا بود. آزمودنی های تحقیق را 30 نفر(15 مرد و 15 زن) از دانشجویان فاقد هرگونه آسیب (سن 73/1±00/22 سال و وزن 24/7±32/73 کیلوگرم و قد 34/5±08/175 سانتی متر) رشته تربیت بدنی تشکیل دادند. آزمودنی ها بر اساس تست افتادگی ناوی در هر جنس در سه گروه پای چرخیده به داخل و خارج و معمولی قرار گرفتند. آزمودنی ها از روی جعبه ای به ارتفاع 30 سانتی متر و به فاصله 15 سانتی متر از صفحه نیرو، به صورت تک پا روی مرکز صفحه نیرو فرود آمدند. اطلاعات مربوط به نیروها از طریق صفحه نیرو جمع آوری و بوسیله تقسیم کردن بر وزن افراد، نرمال و سپس فیلتر گردیدند. حداکثر نیروی عکس العمل زمین در جهت خلفی به عنوان نیروی برشی قدامی زانو(معادل فشار بر ACL) در نظر گرفته شد. جهت مقایسه سه گروه پای مردان و همینطور مقایسه سه گروه پای زنان از تحلیل واریانس یک راهه استفاده گردید. نتایج نشان داد گروه پای چرخیده به داخل زنان نسبت به دو گروه دیگر زنان تفاوت معناداری از لحاظ نیروی برشی قدامی زانو دارند. احتمالا زنانی که پای چرخیده به داخل دارند نسبت به دو گروه دیگر زنان بیشتر در معرض صدمه به ACL می باشند.

با توجه به رابطه بین خستگی عضلانی ناشی از فعالیت های ورزشی با تعادل پویا، هدف این پژوهش بررسی اثر خستگی عضلات پروگزیمال و دیستال اندام تحتانی بر تعادل پویا در فوتبالیست های مرد بود. به این منظور 20 نفر از دانشجویان مرد فوتبالیست رشته تربیت بدنی که هفته ای 3 بار در تمرینات تیم فوتبال دانشگاه شرکت داشتند با میانگین و انحراف استاندارد سنی 73/0 24/20 سال، قد 28/4 27/170 سانتیمتر، وزن 24/9 38/67 کیلوگرم و شاخص توده بدن 02/2 22/23 کیلوگرم بر مترمربع، بدن سابقه آسیب در اندام تحتانی، به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. برای برآورد تعادل پویای آزمودنی ها، پس از گرم کردن مختصر (10-5 دقیقه کشش و دو نرم)، از تست تعادل ستاره (SEBT) در هشت جهت استفاده شد. به منظور ایجاد خستگی در عضلات پروگزیمال و دیستال اندام تحتانی آزمودنی ها، از ایزوکینتیک بایودکس استفاده شد. تعداد جلسات آزمون چهار جلسه بود که ترتیب آنها براساس محل و صفحه حرکتی به صورت تصادفی انتخاب می شد. در هر یک از جلسات خستگی در یکی از گروه های عضلانی پلانتاردورسی فلکسور و اورتور/ اینورتورهای مفصل مچ پا و فلکسور/ اکستنسور و آبداکتور/ آداکتورهای مفصل ران به صورت انجام انقباضایت مکرر تا رسیدن به 50 درصد گشتاور حداکثر اولیه، با فاصله 72 ساعت و تا حد ممکن در شرایط مساوی اعمال شد. پس از اجرای برنامه خستگی پس آزمون SEBT به عمل آمد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی، آزمون t همبسته و تحلیل واریانس (طرح اندازه گیری مکرر) در سطح معنی داری 05/0 P استفاده شد. نتایج نشان داد که خستگی ایزوکینتیک عضلات پروگزیمال و دیستال اندام تحتانی موجب کاهش معنی دار فاصله دستیابی در آزمون SEBT می شود. ضمن اینکه اعمال برنامه خستگی در عضلات مفصل ران به کاهش بیشتر فاصله دستیابی آزمودنی ها نسبت به عضلات مچ پا منجر شد. با توجه به یافته های تحقیق، خستگی عضلات پروگزیمال نسبت به دیستال اندام تحتانی در تعادل پویای بازیکنان فوتبال بیشتر اثرگذار است.