مهدی سهرابی

مقدمه: دستکاری و کنترل محیط، به بهبود مهارت های حرکتی، افزایش مشارکت ورزشی و مشارکت اجتماعی فعال تر منجر می شود. این عوامل به نوبه خود شایستگی جسمانی و حرکتی را افزایش می دهند. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی آموزش سنتی و TGFU بر شایستگی ادراک شده، مشارکت ورزشی و یادگیری مهارت های بسکتبال دانش آموزان 10 تا 12 ساله بود.روش پژوهش: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی بود. جامعه آماری پژوهش شامل دانش آموزان پسر 10 تا 12 ساله شهر میبد بود که 45 نفر به روش نمونه گیری هدفمند در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی به سه گروه 15 نفری، شامل گروه های تمرین سنتی، تمرین TGFU و کنترل تقسیم شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه انگیزه مشارکت ورزشی، پرسشنامه ادراک شایستگی، آزمون های دریبل کنترلی و پاس بسکتبال ایفرد استفاده شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس (آنکوا) و آزمون تعقیبی بنفرونی، در سطح معناداری 0/05≥P استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که شایستگی ادراک شده (جسمانی، شناختی و اجتماعی)، مشارکت ورزشی و یادگیری مهارت های بسکتبال (پاس و دریبل) در گروه سنتی و TGFU نسبت به گروه کنترل بهتر بود (0/05≥P). همچنین این نتایج در گروه TGFU به طور معنا داری نسبت به گروه سنتی بیشتر بود (0/05≥P).نتیجه گیری: معلمان و مربیان می توانند برای افزایش مشارکت در ورزش و بهبود شایستگی های دانش آموزان و همچنین فراهم کردن تجربه یادگیری جذاب و انگیزشی برای دانش آموزان از شیوه آموزش TGFU استفاده کنند. 

مقدمه: از اهداف تحقیقات ایجاد محیط یادگیری است که بتواند یادگیری را افزایش دهد. هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر تداخل زمینه ای بر دقت فضایی و برنامه ریزی مجدد حرکتی تکلیف حرکتی متوالی در افراد مبتلا به پارکینسون است.روش پژوهش: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی است و طرح پژوهش پیش آزمون - پس آزمون است. 64 نفر از افراد مبتلا به پارکینسون ( میانگین سنی= 3 ± 93/62 سال) به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی به چهار گروه مساوی (16 نفری) شامل قالبی- تشابه زیاد/ قالبی- تشابه کم/ تصادفی-تشابه بالا/ و تصادفی- تشابه کم تقسیم شدند. شرکت کننده ها180کوشش ( 12 بلوک 15 کوششی) برای سه تکلیف حرکتی متوالی انجام دادند. خطای اجرای الگوهای حرکتی در همه مراحل محاسبه شد. در مرحله اکتساب از آزمون تحلیل واریانس مرکب دو (تداخل زمینه ای) × دو (تشابه توالی) × 11 (بلوک های اکتساب)، مراحل یادداری از تحلیل واریانس دو (تداخل زمینه ای) × دو (تشابه توالی) × سه (مرحله)، آزمون انتقال و برنامه ریزی مجدد از طرح تحلیل واریانس دوطرفه دو (تداخل زمینه ای) × دو (تشابه توالی) در سطح 0/05 تحلیل شدند.یافته ها: نتایج نشان داد در مرحله اکتساب گروه قالبی- تشابه بالا عملکرد بهتری داشتند و اثر تعاملی گروه و تشابه توالی در مراحل یادداری و انتقال معنادار نبود، در مرحله برنامه ریزی مجدد نیز گروه تصادفی - تشابه بالا بهتر بودند.نتیجه گیری: طبق فرضیه بسط تمرین تصادفی قدرت بازنمایی حافظه را افزایش می دهد و پردازش عمیق تری را در حافظه شکل دهد.

پژوهش حاضر با هدف بررسی تمرینات شناختی-حرکتی Wii بر تبحرحرکتی، توجه دیداری و انعطاف پذیری شناختی کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه/ فزون کنشی انجام شد. در پژوهش حاضر از روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل، استفاده شد. به این منظور 30 پسر 8 تا 11 سال دارای اختلال نقص توجه/ فزون کنشی، به روش نمونه گیری در دسترس از بین مراجعه کنندگان به مرکز رشد آوند انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل، قرار گرفتند. تمرینات گروه تجربی، به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه یک ساعت اجرا شد. همه آزمودنی ها قبل و بعد از مداخله، توسط آزمون تبحرحرکتی بروینینکس-اوزرتسکی و آزمون ساخت دنباله مورد ارزیابی قرار گرفتند. از نرم افزار R جهت تحلیل داده ها و از آزمون تحلیل کواریانس چندمتغیری برای بررسی تفاوت بین میانگین دو گروه استفاده شد. سطح معناداری در این مطالعه 05/0 درنظر گرفته شد. نتایج این آزمون، تفاوت معنی دار بین دو گروه، در خرده مقیاس های تعادل (01/0= p)، هماهنگی اندام فوقانی (01/0= p)، هماهنگی دوسویه (02/0= p)، قدرت (006/0= p)، سرعت واکنش (02/0= p) و چالاکی اندام فوقانی (003/0= p) نشان داد. اما تفاوت معنی داری در خرده مقیاس های سرعت و چابکی (09/0= p) و کنترل بینایی-حرکتی (27/0= p) مشاهده نشد. همچنین بر مبنای یافته ها، تفاوت معنی داری در انعطاف پذیری شناختی بین دو گروه تجربی و کنترل وجود دارد (001/0= p) نتایج این پژوهش پیشنهاد می کند که بازی های شناختی-حرکتی Wii می تواند به عنوان روشی آسان، کم هزینه و جذاب به بهبود تبحرحرکتی و انعطاف پذیری شناختی کودکان دارای اختلال نقص توجه/ فزون کنشی کمک کند.

هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر هشت هفته برنامه تمرینی ثبات مرکزی بر شدت درد و استقامت تنه در کودکان و نوجوانان دارای کمردرد بود. ۳۰ دختر (۱۰-۹ سال) و ۳۰ دختر (۱۵-۱۴ سال) دارای کمردرد غیراختصاصی که شرایط ورود به تحقیق را داشتند، به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و آزمودنی های هر رده سنی به طور تصادفی در دو گروه کنترل و تجربی قرار گرفتند. ابتدا شدت درد و استقامت عضلات تنه به ترتیب توسط مقیاس آنالوگ دیداری و تست های عملکردی مکگیل در تمامی گروه ها ثبت شد. سپس گروه های تجربی تمرینات ثبات مرکزی را طی هشت هفته و سه جلسه در هفته به طور منظم انجام دادند و در پس آزمون مجددا متغیرهای ذکر شده در تمامی گروه ها اندازه گیری شد. جهت تحلیل داده ها از آزمون آنالیزکوواریانس استفاده شد. نتایج پژوهش کاهش معنی داری در شدت درد (001/0P<) و همچنین افزایش معنی دار در میزان استقامت عضلات تنه (001/0P<) را در آزمودنی های گروه تجربی نشان داد. در تأثیر برنامه تمرینی بر شدت درد بین گروه های سنی کودک و نوجوان تفاوت معنی داری وجود نداشت، اما در متغیر استقامت تنه بین دو گروه سنی تفاوت معنی داری مشاهده شد (001/0P<) که در گروه نوجوان نسبت به کودک با افزایش بیشتری همراه بود. با توجه به نتایج بدست آمده، انجام تمرینات ثبات مرکزی می تواند در کاهش درد و افزایش استقامت عضلات تنه در کودکان و نوجوانان دارای کمردرد مفید باشد. بنابراین پیشنهاد می شود از مزایای بالقوه این تمرینات در گروه های سنی مورد نظر استفاده شود.

مقدمه : نارساخوانی یک اختلال یادگیری است که توانایی کودکان در خواندن، نوشتن و پردازش اطلاعات را تحت تأثیر قرار می دهد. پژوهش ها نشان می دهد فعالیت های بدنی سازمان یافته می توانند به بهبود این اختلال کمک کنند. هدف مطالعه حاضر بررسی تأثیر برنامه حرکتی منتخب بر درک مطلب و خواندن دانش آموزان نارساخوان ۷ تا ۹ ساله بود. روش پژوهش: جامعه آماری شامل تمام دانش آموزان نارساخوان ۷ تا ۹ ساله شهر فردوس بود. شرکت کنندگان به سه گروه تمرینات منتخب، تجربی و کنترل تقسیم شدند. پژوهش به روش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون–پس آزمون و گروه کنترل انجام شد. مداخله در دو گروه تمرینی اجرا شد، در حالی که گروه کنترل هیچ تمرینی نداشت. برنامه منتخب بر اساس رویکرد بلایت (توجه، تعادل، هماهنگی) طراحی و طی ۴ هفته اجرا شد. یک روز قبل از شروع، آزمون خواندن و نارساخوانی (نما) و آزمون درک مطلب از همه افراد گرفته شد. گروه های تمرینی در ۱۲ جلسه ۷۰ دقیقه ای (۱۰ دقیقه گرم کردن، ۵۰ دقیقه تمرین ایستگاهی، ۱۰ دقیقه سردکردن) شرکت کردند. داده ها با آزمون های آنکووا و مانکووا تحلیل شد. یافته ها : نتایج نشان داد گروه تمرینات منتخب در پس آزمون در هر دو متغیر درک مطلب و خواندن عملکرد بهتری نسبت به دو گروه دیگر داشت ( 0/05=p). نتیجه گیری: برنامه حرکتی منتخب مبتنی بر رویکرد بلایت موجب بهبود معنی دار درک مطلب و خواندن دانش آموزان نارساخوان شد و اثربخشی آن تأیید گردید

در مسیر تکامل روزافزون حوزه روانشناسی ورزشی، این قلم بر آن است تا پیشرفت های شایان توجه حاصل شده در درک ابعاد روانشناختیِ عملکرد ورزشی را به تصویر کشد و در عین حال، چشم اندازهایی بدیع را برای پژوهش های آینده ترسیم نماید. انبوه پژوهش های متقن به خوبی گواه آن است که آمادگی ذهنی، همتراز با تمرینات بدنی، نقشی انکارناپذیر در دستیابی به عملکرد بهینه ایفا میکند و کثرت مطالعات، کارآمدیِ مداخلات روانشناختی را در سطوح گوناگونِ ورزشی و رقابتی به اثبات رسانده است. دستاوردهای نوینِ این عرصه به خوبی نمایانگر آن است که چگونه راهبردهای شناختی-رفتاری میتوانند دستاوردهای ورزشی را به شکلی چشمگیر ارتقا بخشند. تمرین های تجسمی که در آنها ورزشکاران به مرور ذهنیِ عملکردهای خود می پردازند، نویدبخش ارتقای مهارتها و نتایج رقابتی بوده اند. به همینسان، راهکارهای هدفگذاری در حفظ انگیزه و تمرکز در طول فصلهای طولانیِ تمرین نقشی مؤثر داشته اند. و شاید از همه مهمتر، کاربستِ مداخلات مبتنی بر ذهن آگاهی، ورزشکاران را در مدیریت فشارهای طاقت فرسای رقابت ها یاری رسانده و به آنان در حفظ تعادل عاطفی مدد رسانده است. دامنه تأثیر این اصول روانشناختی فراتر از بهبود عملکرد، مسائل حیاتیِ سلامت روان در جامعه ورزشی را نیز دربرمی گیرد. در حالی که روزگاری مشکلات روانی در فرهنگ ورزشی یا نادیده انگاشته میشد یا با نگرشی همراه با انگ مواجه بود، امروزه شاهد شیوعِ اضطراب، افسردگی و فرسودگی در میان ورزشکاران در تمامی سطوح هستیم. این بیداری جمعی به ایجاد ساختارهای حمایتیِ فراگیرتر و ادغام تدریجیِ متخصصان سلامت روان در سازمانهای ورزشی انجامیده است؛ هرچند هنوز فاصله قابل توجهی تا دسترس پذیریِ پایدار این منابع و همخوان سازیِ آنها با فرهنگ های متنوع باقی است. فناوری های نوین نیز افق های تازهای را در سنجش و مداخلات روانشناختیِ ورزشی گشوده اند. سامانه های بیوفیدبک این امکان را فراهم آورده اند تا واکنش های فیزیولوژیک به استرس در زمان واقعی زیر نظر گرفته شوند، و پلتفرم های واقعیت مجازی به ورزشکاران اجازه می دهند رویارویی با موقعیت های پرفشار را در فضاهای کنترل شده تمرین کنند. این ابزارهای فناورانه در ترکیب با روش های کلاسیکِ روانشناسی، ظرفیتی خیره کننده برای برنامه های آموزشیِ ذهنیِ شخصی سازی شده و کارآمد ایجاد کرده اند. در افق پیشِ رو، چندین حوزه کلیدی نیازمند توجه جمعیِ ما به عنوان پژوهشگر و متخصص است. ضرورتِ مطالعاتِ میان فرهنگی برای درک تجلیِ اصول روانشناختی در بسترهای اجتماعی و نظام های ارزشیِ گوناگون بیشازپیش احساس میشود. تدوینِ رویکردهای تحولیِ مادام العمر به پرورش ورزشکاران می تواند به همراهیِ بهترِ آنان در گذار به دنیای رقابت ها و خروج از آن بینجامد. افزون بر این، همکاری های میانرشتهای با حوزه هایی چون علوم اعصاب و داده پردازی، نویدبخش بینش هایی نوین در پیوند ذهن و بدن در عرصه عملکرد ورزشی است. با تأمل در این افق های پیشِ رو، به روشنی درمییابیم که روانشناسی ورزشی در آستانه نقطه ای عطف قرار دارد. این رشته از اثباتِ صرفِ اهمیتِ عوامل روانشناختی در ورزش فراتر رفته و اینک با چالشی ژرفتر روبه روست: چگونگیِ به کارگیریِ اثربخشِ این دانش در جمعیت ها و محیط های متنوع. این مهم نه تنها پژوهش های ژرفانگر، که گفتوگوهای خردمندانه برای پُر کردن شکافِ میانِ یافته های علمی و اجرای عملی را می طلبد. این باور راسخ را دارم که نشریاتِ ارجمندی چون این مجله، با انتشار پژوهش های کمّی و کیفیِ والا که هم مرزهای دانش را درمی نوردند و هم پایبندِ کاربستِ عملی هستند، نقشی بیبدیل در پیشبرد این مسیر ایفا خواهند کرد. با ادامه مسیرِ برجسته سازیِ پژوهش های نوآورانه و ترویجِ رویکردهای مبتنی بر شواهد، می توانیم اطمینان یابیم که روانشناسی ورزشی، توانِ خود را در ارتقای عملکرد ورزشی و غنا بخشیدن به تجربه ورزش برای همه کنشگرانِ این عرصه به کار خواهد بست.