احمد فرخی

هدف از تحقیق حاضر، مقایسه سرسختی ذهنی زنان و مردان ورزشکار رشته های تماسی و غیرتماسی در سطوح مختلف مهارتی بود. بدین منظور و پس از انجام یک مطالعه مقدماتی، 300 ورزشکار مرد و زن در سه رشته ورزشی تماسی (ووشو، کیک بوکس و تکواندو) و سه رشته غیرتماسی (بدمینتون، تنیس و اسکواش) و در سه سطح مهارتیِ نخبه، غیرنخبه و مبتدی و به روش هدف مند انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسش نامه سرسختی ذهنی ورزشی گلبی و شیرد (SMTQ 2009) استفاده شد. روایی و پایایی پرسش نامه از طریق یک مطالعه مقدماتی تأیید شد. داده ها از طریق آزمون تحلیل واریانس چند متغیره (MANOVA) و در سطح معنی داری 017/0p< مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج تحقیق نشان داد اثرهای اصلی جنسیت، نوع رشته ورزشی و سطوح مختلف مهارت، هر یک به تنهایی آثاری معنی دار بر میزان سرسختی ذهنی ورزشکاران دارند به طوری که سرسختی ذهنی مردان ورزشکار از زنان ورزشکار، رشته های تماسی از غیرتماسی و ورزشکاران نخبه نسبت به ورزشکاران غیرنخبه و مبتدی به طور معنی داری بیشتر بود (017/0p<)، اما در اثرهای تعاملی شامل تعامل جنسیت و نوع رشته ورزشی، جنسیت و سطوح مختلف مهارتی، نوع رشته ورزشی و سطوح مهارتی و در نهایت تعامل جنسیت، نوع رشته ورزشی و سطوح مختلف مهارتی، تأثیری معنی دار مشاهده نشد. عوامل گوناگون نظیر موقعیت زمانی، سابقه رقابتی، سن، سطح فعالیت، مداخلات روان شناختی، ماهیت رشته ورزشی و تفاوت های فردی در شکل گیری و توسعه سرسختی ذهنی مطلوب نقش دارند که نیازمند بررسی های بیشتر و مستقل می باشند.

هدف ازانجام این پژوهش ،تدوین اهداف، مبانی، اصول وروش های تربیت بدنی در تربیت اسلامی بوده است.یافته های تحقیق با استفاده از روش تحلیل محتوا،حاکی از آن است که بین تربیت بدنی به عنوان یک علم واسلام به عنوان یک دین ،می توان ارتباط هایی را جستجو کرد،به طوری که پیش فرض های برگرفته از اندیشه ی اسلامی ،به نوبه ی خود ،بتواند فرآیند نظریه پردازی را دراین علم تحت تاثیر قرار دهد.براساس دیدگاه اسلامی ،چون تربیت بدنی بخشی از تعلیم وتربیت محسوب می شود، اهداف آن درجهت اهداف کلی تربیت اسلامی وشامل سه دسته است.هدف غایی تربیت بدنی ،همان هدف غایی تربیت اسلامی ، عنی قرب الهی است .اهداف واسطه ای ،به دودسته تقسیم می شوند: فردی واجتماعی در نهایت هدف جزئی آن ،حفظ سلامت،قدرت ونشاط برای زندگی وفراهم آوردن زمینه ی معاش در زندگی کنونی وحیات اخروی است. مبانی تربیت بدنی به دودسته ی فردی واجتماعی تقسیم می شود که ناظر برویژگی های عمومی انسان است .اصول هم به تبع مبانی ،به دونوع فردی واجتماعی تقسیم می شود که برویژگی های عمومی انسان استوار می باشد وناظر برقواعد عام برای تنظیم فعالیت های بدنی است. روش های تربیت بدنی بر حسب اصول دست بندی شده اند.

هدف این پژوهش بررسی وضعیت موجود استعدادیابی و تدوین شاخص های مرتبط با رشته بدمینتون در ایران است. این پژوهش در دو مرحلة جداگانه ولی مکمل هم در یک راستا، انجام گرفت. در بخش اول از 154 نفر، شامل 33 مسئول، 30 مربی و 91 ورزشکار در رشته بدمینتون براساس سه پرسشنامه ویژه، نظرسنجی شد تا وضعیت موجود استعدادیابی و شیوه های مطلوب و مهم ترین ویژگی های زیست سنجی، قابلیت های حرکتی، ظرفیت های روان شناختی و شاخص های مهارتی (عوامل چهارگانه) شناسایی شود. در بخش دوم، این عوامل با اجرای آزمون های مختلف در سه گروه ورزشکاران نخبه (13 نفر)، غیرنخبه (8 نفر) و نیمه ماهر (17 نفر) در یک فعالیت میدانی بررسی شد. نتایج در بخش اول نشان داد که از نظر مسئولان، مربیان و ورزشکاران، در شرایط موجود، الگویی برای استعدادیابی در کشور وجود ندارد (05/0P>)، مناسب ترین سن برای شروع این رشته 12-10 سالگی و بهترین تیپ بدنی اکتومزومورف (بلند و عضلانی) است و آموزش و پرورش باید نقش اصلی را در فرایند استعدادیابی به عهده داشته باشد (05/0P<). در بخش دوم نتایج مشترک بین نظرسنجی و فعالیت میدانی نشان داد محیط ساق پا و عامل استقامت قلبی – تنفسی و نیز تمرکز، مهم ترین پیشگوهای معنی دار در تشخیص ورزشکاران به شمار می روند (05/0P<). در شاخص های مهارتی، همگرایی چندانی بین نتایج به دست نیامد (05/0P>).

هدف از این پژوهش بررسی تاثیر کانون توجه درونی و بیرونی از طریق بازخورد و دستورالعمل بر یادگیری حفظ تعادل پویا بود. جامعه آماری پژوهش حاضر، دانشجویان دختر غیرتربیت بدنی دانشگاه شهید بهشتی تهران بودند. انها واحد تربیت بدنی عمومی (1) را در نیمسال دوم سال 89- 1388 اخذ نمودند. 60 دانشجو با میانگین سنی 1.5±21 سال به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. آنها به صورت تصادفی بر اساس نوع دستورالعمل توجهی (درونی و بیرونی) و نوع بازخورد توجهی (بیرونی و درونی) به 4 گروه آزمایشی تقسیم شدند. آزمودنی ها پس از شرکت در پیش آزمون به مدت 3 جلسه و در هر جلسه 15 کوشش 30 ثانیه ای را برای حفظ تعادل روی دستگاه تعادل سنج تمرین کردند. بعد از 48 ساعت در آزمون یادداری و دو ساعت بعد از آزمون یادداری در آزمون انتقال شرکت کردند. نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر نشان داد گروه های آزمایشی طی جلسات تمرین پیشرفت کرده اند و عملکرد گروه های بازخورد توجهی درونی و بیرونی بهتر از دو گروه دستورالعمل توجهی بود. نتایج تحلیل واریانس عاملی برای مقایسه عملکرد 4 گروه در آزمون یادداری تفاوت معنی داری میان عملکرد گروه ها نشان داد. با مقایسه عملکرد گروه ها مشخص شد گروه های بازخورد و دستورالعمل توجهی بیرونی در آزمون یادداری عملکرد بهتری نسبت به گروه های بازخورد و دستورالعمل توجهی درونی دارند. همچنین نتایج تحلیل واریانس عاملی در آزمون انتقال تفاوت معنی داری میان عملکرد 4 گروه آزمایشی نشان داد و گروه بازخورد توجهی بیرونی در آزمون انتقال، عملکرد بهتری نسبت به گروه های دیگر داشت. با توجه به نتایج تحقیق حاضر پیشنهاد می شود هنگام آموزش تکالیف حرکتی از روش های بازخورد و دستورالعمل جهت دهی توجهی بیرونی (توجه به اثر حرکت) به جای توجه درونی (توجه به خود حرکت) استفاده شود.

هدف از تحقیق حاضر، تعیین روایی و پایایی نسخه فارسی پرسشنامه حالات خلقی برومز 32 سوالی لین و همکاران (2007) بود. بدین منظور و جهت تایید روایی سازه پرسشنامه حالات خلقی برومز، 423 (216 مرد و 207 زن) ورزشکار با سطوح مختلف مهارتی (مبتدی، غیرنخبه و نخبه) در 10 رشته ورزشی تیمی و انفرادی، به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند و پرسشنامه ها را تکمیل کردند. روش اجرا بدین شکل بود که ابتدا با استفاده از روش ترجمه-باز ترجمه، روایی صوری و محتوایی نسخه فارسی پرسشنامه توسط3 متخصصروانشناسی ورزشو3 متخصصآموزشزبانانگلیسیتایید شد. جهت تعیین روایی سازه پرسشنامه از تحلیل عاملی تاییدی مبتنی برمدل معادلات ساختاری، همسانی (ثبات) درونی پرسشنامه از ضریب آلفای کرونباخ؛ و پایایی زمانی (ثبات پاسخ) سوالات از ضریب همبستگی درون طبقه ای در روش آزمون-آزمون مجدد با دو هفته فاصله، استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد مدل اندازه گیری32 سوالی از شاخص های برازندگی (08/0RMSEA= ، 94/0=CFI، 93/0 TLI=)، همسانی درونی (تنش 74/0، سرزندگی 80/0، سردرگمی 72/0، خستگی 76/0، شادکامی 77/0، آرامش 78/0، افسردگی 70/0، خشم 72/0 و کل پرسشنامه 78/0) و پایایی زمانی (تنش 90/0، سرزندگی 87/0، سردرگمی 84/0، خستگی 86/0، شادکامی 87/0، آرامش 86/0، افسردگی 88/0، خشم 86/0 و کل پرسشنامه 88/0) قابل قبولی برخوردار است که بیانگر روایی و پایایی مطلوب نسخه فارسی حالات خلقی برومز 32 سوالی است. در نتیجه از نسخه فارسی مقیاس حالات خلقی برومز 32 سوالی، می توان به عنوان ابزاری جهت مطالعه و ارزیابی ویژگی های خلقی-هیجانی ورزشکاران ایرانی بهره گیری نمود.

هدف این تحقیق، تعیین ارتباط بین جو اخلاقی تیم و تمایلات پرخاشگری ورزشی در بازیکنان نوجوان بسکتبالیست است. بدین منظور 123 ورزشکار (65 پسر و 58 دختر) 19-13 ساله دسته اول و دوم باشگاه های شهر تهران، به روش تصادفی انتخاب شدند. ورزشکاران در فواصل استراحت تمرین تیم به تکمیل پرسشنامه سه بخشی پرداختند که شامل پرسشنامه های جمعیت شناسی، JAMBYSQ (پرسشنامه قضاوت در مورد رفتار اخلاقی در ورزش نوجوانان که اطلاعاتی در مورد میزان قدرت معیارهای تیمی و میزان احتمال به پرخاشگری خود توصیف شده را ارائه می دهد) و TNQ (پرسشنامه معیار تیمی که اطلاعاتی در مورد معیارهای هم تیمی ها و مربی برای تقلب و پرخاشگری ارائه می دهد) بود. روایی و پایایی دو پرسشنامه بررسی و مشخص شد که هر دو پرسشنامه، روا و پایا هستند. نتایج نشان داد بهترین پیش بین در احتمال به پرخاشگری (چه در دختران و چه در پسران)، ادراک ورزشکاران از معیارهای پرخاشگری قبلی تیم شان است (05/0 P<) . معیارهای مربی برای تقلب و پرخاشگری پیش بین مهمی برای تمایلات پرخاشگرانه در دختران بود، ولی در پسران این گونه نبود (05/0 P<). این یافته ها تاثیری را که هم تیمی ها و مربیان در شکل دهی جو اخلاقی در تیم های ورزشی دارند، نشان می دهد. نتایج با تکیه بر نظریه تکامل اخلاقی کوهلبرگ و نظریه یادگیری اجتماعی باندورا به دست آمد . مجموع یافته ها ضمن جانبداری از این دو نظریه، بارزترین مؤلفه جو اخلاقی مؤثر بر پرخاشگری ورزشکاران را، معیارهای پرخاشگری هم تیمی هایشان می دانند

هدف از انجام این تحقیق بررسی نظریه ای بود که کاهش فراوانی نسبی بازخورد سبب افزایش یادگیری برنامه حرکتی تعمیم یافته می شود، در حالیکه یادگیری پارامتر را کاهش می دهد(1). بر این اساس اثر بازخورد خودکنترلی بر یادگیری زمان بندی نسبی و مطلق یک تکلیف زمان بندی متوالی مورد مطالعه قرار گرفته است. 60 نفر آزمودنی به صورت داووطلبانه انتخاب و بر اساس نوع ارائه بازخورد به سه گروه خودکنترلی، جفت شده و آزمونگر تقسیم شدند. تکلیف آزمودنی ها حرکت در مسیر از قبل مشخص شده یعنی فشردن کلید های 2، 6، 8 و 4 یک دستگاه زمان بندی متوالی با حفظ زمان بندی نسبی و مطلق معین بود. آزمودنی های خودکنترلی در هر زمان که نیاز داشتند بازخورد دریافت می کردند، در حالی که دو گروه دیگر کنترلی بر زمان دریافت بازخورد نداشتند. آزمایش از سه مرحله اکتساب، یادداری و انتقال تشکیل شده بود و آزمودنی های خودکنترلی یادگیری زمان بندی نسبی را در هر سه مرحله نشان دادند. نتایج تحلیل واریانس عاملی مرکب نشان داد اثر اصلی نوع بازخورد بر زمان بندی نسبی در دسته کوشش های مختلف مرحله اکتساب معنی دار بود و آزمودنی های گروه خود کنترلی و آزمونگر دارای خطای زمان بندی نسبی کمتری در مقایسه با گروه جفت شده بوده اند. همچنین، اثر اصلی نوع بازخورد بر زمان بندی نسبی در مرحله یادداری معنی دار بود و آزمودنی های گروه خود کنترلی و آزمونگر دارای خطای زمان بندی نسبی کمتری در مقایسه با گروه جفت شده بودند. اثر اصلی نوع بازخورد بر زمان بندی نسبی در مرحله انتقال معنی دار بود و آزمودنی های گروه خود کنترلی دارای خطای زمان بندی نسبی کمتری در مقایسه با گروه جفت شده بودند. یافته ها اثر سودمند بازخورد خودکنترلی بر یادگیری GMP در مقایسه با پارامتر را نشان می دهند و حمایتی دیگر بر جدائی نظری این فرآیندها فرآهم می کنند.

بوکس یکی از ورزش های سازمان یافته پربرخورد است که پیروزی در آن در دو سطح آماتور و حرفه ای با ضربات هدفمند و مکرر به بدن و سر حریف به دست می آید، ازاین رو آسیب سر ناشی از ضربه در بوکسورها دور از انتظار نیست. ممکن است به هنگام وقوع این آسیب، با وجود سالم بودن همه قابلیت های شناختی، بهره وری شناختی کلی از بی توجهی، تمرکز ناقص و خستگی متعاقب متضرر شود. بنابراین هدف تحقیق بررسی اختلالات توجه در بوکسورهای آماتور بود. جامعه آماری این مطالعه، بوکسورهای فعال شهر تهران و آزمودنی های تحقیق حاضر 30 بوکسور آماتور مرد باسابقه (1/3±24 ساله) با تجربه ای بیش از چهار سال به عنوان گروه آزمایش؛ و 30 بوکسور آماتور مرد مبتدی (2/4±25 ساله) با سابقه کمتر از یک سال و 30 دونده مرد 400 و 800 متر (7/2±24 ساله) به عنوان گروه کنترل بودند. برای ارزیابی توجه از فرم S3 آزمون توجه مداوم داف تحت سیستم آزمون وینا استفاده شد. در این آزمون ردیفی از هفت مثلث در فاصله های زمانی نامنظم بر روی صفحه ی نمایشگر ظاهر می شود و زمانی که تعداد سه مثلث رو به پایین باشد، آزمودنی باید کلید واکنش را با حداکثر سرعت فشار دهد. در این آزمون که در مدت 35 دقیقه اجرا می شود، در هر ثانیه یک محرک ظاهر می شود. داده های به دست آمده با استفاده از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیری و در سطح معناداری 05/0 بررسی شد. یافته ها نشان داد که در هیچ یک از متغیرهای مورد بررسی تفاوت معناداری بین گروه ها وجود ندارد (05/0 >P)؛ بدین معنا که حتی دوره های طولانی تر از چهار سال بوکس آماتور موجب ایجاد اختلال در مؤلفه های توجه نمی شود. نتیجه گیری می شود که شدت ضربات واردشده در بوکس آماتور به حدی نمی رسد که حداقل در قسمت هایی که توجه را کنترل می کنند سبب ایجاد آسیب مغزی شود.

هدف تحقیق: در تحقیق حاضر، تاثیر کوتاه مدت فعالیت بدنی در آستانه لاکتات بر زمان واکنش ساده مورد بررسی قرار گرفت. روش تحقیق: به این منظور، تعداد 12 نفر دانشجوی مرد سالم 25-19 ساله دانشگاه تهران که در هیچ فعالیت ورزشی رقابتی شرکت نکرده بودند، گزینش شدند. هر آزمودنی، تکلیف زمان واکنش ساده را به عنوان پیش آزمون به مدت دو دقیقه اجرا کرد. آزمودنی ها سپس کار روی دوچرخه کارسنج (گروه تجربی) را به مدت 10 دقیقه اجرا کردند یا استراحت کردند (گروه کنترل). سپس، تکلیف زمان واکنش ساده را به مدت 10 دقیقه اجرا کردند. داده ها با روش آماری تحلیل واریانس فاکتوریال مخلوطA*(B) یا SP-ANOVA و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح 05/0 P<ارزیابی شد. نتایج: تاثیر کوتاه مدت فعالیت بدنی در آستانه لاکتات برای نمرات زمان واکنش ساده معنی دار بود (F(1،10) = 30.94 ; P<0.05) و نتایج آزمون تعقیبی کاهش معنی داری در زمان واکنش ساده در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل بلافاصله پس از شروع تکلیف تا دقیقه چهار را نشان داد. بحث و نتیجه گیری: فعالیت بدنی در آستانه لاکتات ممکن است از طریق اثر مثبت روی انگیختگی، اثر مثبت روی جریان خون مغز یا به وسیله تنظیم سطوح انتقال دهنده های عصبی در سیستم عصبی مرکزی باعث بهبود زمان واکنش شود.

هدف از پژوهش حاضر تعیین روایی و پایایی نسخه فارسی پرسشنامه سرسختی ذهنی ورزشی (SMTQ) بود. بدین منظور و جهت تأیید روایی سازه پرسشنامه، 197 ورزشکار مرد و زن ( 106 مرد و 91 زن) با سطوح مختلف مهارتی (مبتدی، ماهر و نخبه) در 10 رشته ورزشی تیمی و انفرادی، به صورت نمونه گیری تصادفی انتخاب و پرسشنامه ها را تکمیل کردند. روش اجرا بدین شکل بود که ابتدا با استفاده از روش ترجمه باز ترجمه، پرسشنامه سرسختی ذهنی ورزشی توسط سه متخصص روانشناسی ورزش و سه متخصص آموزش زبان انگلیسی به فارسی ترجمه شد. جهت تعیین روایی سازه پرسشنامه از تحلیل عاملی تأییدی مبتنی بر مدل معادلات ساختاری، همسانی (ثبات) درونی پرسشنامه از ضریب آلفای کرونباخ و پایایی زمانی سؤالات (ثبات پاسخ) از ضریب همبستگی درون طبقه ای به روش آزمون آزمون مجدد با چهار هفته فاصله استفاده شد. نتایج پژوهش نشان دهنده برازش مطلوب مدل پرسشنامه سرسختی ذهنی ورزشی می باشد. نتایج تحلیل عاملی تأییدی نشان داد که شاخص های برازندگی (RMSEA=0.06،TLI=0.92،CFI=0.94) از حد قابل قبول و مطلوبی برخوردار می باشند و در بخش دیگر همسانی درونی با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ نشان داد که خرده مقیاس اطمینان 76/0، خرده مقیاس ثبات 78/0، خرده مقیاس کنترل 72/0و همسانی کل پرسشنامه 76/0 و پایایی زمانی با استفاده از ضریب همبستگی درون طبقه ای خرده مقیاس اطمینان 74/0، خرده مقیاس ثبات 82/0، خرده مقیاس کنترل 74/0و کل پرسشنامه 83/0 می باشد که بیانگر روایی و پایایی مطلوب نسخه فارسی پرسشنامه سرسختی ذهنی ورزشی می باشد. در نتیجه، از نسخه فارسی پرسشنامه سرسختی ذهنی ورزشی می توان به عنوان ابزاری روا و پایا جهت مطالعه و ارزیابی سرسختی ذهنی ورزشکاران ایرانی بهره گیری نمود.

هدف از این پژوهش، بررسی اثر دستورالعمل کانون توجه بر دقت و همچنین سینماتیک پرتاب دارت افراد مبتدی طی یادگیری مهارت بود. 20 دانشجوی دختر راست دست رشته تربیت بدنی دانشگاه الزهرا، بدون تجربه در مهارت پرتاب دارت، در دامنه سنی 22-20 سال داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. دانشجویان بر اساس امتیاز پیش آزمون، به دو گروه همسان کانون توجه بیرونی و کانون توجه درونی تقسیم شدند. سپس تمرینات دوران اکتساب هر گروه با دستورالعمل مربوط به آن (گروه کانون توجه بیرونی تمرکز بر دارت و مسیر آن، و گروه کانون توجه درونی تمرکز بر دست و حرکت آن)، شامل 6 دسته کوشش 10 تایی انجام گرفت. پس از 48 ساعت، شرکتکنندگان در آزمون یادداری بدون دستورالعمل، شامل 2 دسته کوشش 10 تایی، شرکت کردند. داده های سینماتیک با استفاده از فیلمبرداری از اجرای مهارت و تحلیل آن با نرم افزار تحلیل حرکت شریف استخراج شد. خطای شعاعی و خطای متغیر دو بعدی در هر دسته کوشش به عنوان معیار سنجش نتیجه اجرا محاسبه شد. دامنه حرکت شانه، حداکثر دامنه باز شدن آرنج و خم شدن مچ دست پرتاب در پیش آزمون، آخرین دسته کوشش مرحله اکتساب و یادداری به عنوان داده های سینماتیک و معیار سنجش فرایند اجرا در نظر گرفته شد. نتایج تحلیل واریانس دو عاملی با تکرار سنجش نشان داد که اگرچه اثر تمرین بر هر دو نوع خطا معنادار بود (05/0P<)، تفاوت معناداری بین دو گروه وجود نداشت (05/0P>). داده های سینماتیکی فقط در مرحله اکتساب تحت تأثیر نوع کانون توجه تغییر کرد، که البته این اثر تنها در مورد خم شدن مچ دست معنادار بود (05/0P<).

هدف از این پژوهش عبارت است از مقایسه اثر راهکارهای مختلف توجه بر ادراک و تحمل فشار در شدت های مختلف فعالیت استقامتی. بر اساس مدل تننبام (2001)، توجه به محرک های نامرتبط با تکلیف در حال اجرا در شدت های پایین تمرینی، از ادراک فشار تمرین می کاهد، ولی در شدت های بالا به علت افزایش محرک های فشار و خستگی، توجه به سمت راهکارهای مرتبط متمایل می شود و امکان مداخله در آن وجود نخواهد داشت. همچنین، افزایش ادراک فشار، در تحمل فشار (عملکرد) اثر می گذارد و باعث کاهش آن می گردد که آزمون این مدل مورد نظر محقق بوده است. 30 دانشجوی دانشگاه الزهرا با میانگین سنی 9/0±1/20 سال و حداکثر اکسیژن مصرفی در دامنه 33 تا37 میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقه (بر اساس آزمون بروس) که در دوی استقامت بی تجربه بودند به صورت هدف مند آزمودنی های طرح انتخاب شدند. شرکت کنندگان در چهار جلسه با چهار راهکار مختلف توجه و با سه شدت کم، متوسط، و زیاد (از طریق افزایش شیب و سرعت) به فعالیت دویدن روی نوارگردان تا حد واماندگی پرداختند. این راهکارها عبارت بودند از راهکار مرتبط (شمردن تعداد تنفس و گام)، نامرتبط غیر فعال (دیدن فیلم)، نامرتبط فعال (پاسخ به سؤالات ریاضی)، و کنترل (بدون راهکار مشخص). ادراک فشار آزمودنی ها در همه جلسات هنگام اجرای تکلیف بر اساس مقیاس بورگ و ضربان قلب آنان هر یک دقیقه، و نیز تحمل فشار آنان (رکورد دو) با کورنومتر ثبت شد. از روش آماری تحلیل واریانس تک عاملی و دوعاملی با سنجش های مکرر، و آزمون تعقیبی توکی برای تعیین محل معناداری استفاده شد. نتایج نشان داد با وجود اینکه تفاوت معناداری بین میانگین ضربان قلب آزمودنی ها در چهار جلسه آزمون وجود نداشت (یعنی، شرایط فیزیولوژیکی آزمودنی ها کنترل شده بود؛ 05/0 ≤P)، ولی تاثیر انواع راهکار توجه بر میانگین ادراک فشار معنادار بود و اثر متقابل بین راهکار توجه و شدت تمرین بر میزان ادراک فشار نیز معنادار بود (05/0≥P). راهکار نامرتبط فعال تاثیر معناداری در کاهش ادراک فشار داشت و این معناداری فقط در شدت های بالای تمرین (برخلاف مدل تننبام) دیده شد. همچنین، اثر راهکارهای مختلف توجه بر تحمل فشار معنادار نبود (05/0≤P). بنابراین، به کار بردن راهکار توجه نامرتبط فعال در شدت بالای تمرین از ادراک فشار در آن شرایط می کاهد، ولی به کار بردن راهکارهای توجه در تحمل فشار در تمرینات استقامتی نقشی ندارند.

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه انگیزش مشارکت دانشجویان ورزشکار دختر و پسر در فعالیت های ورزشی و رابطه آن با هدف گرایی ورزشی آنان است. نمونه های این تحقیق را 106 دانشجوی دختر ورزشکار و 105 دانشجوی پسر ورزشکار با میانگین سنی 21 سال تشکیل می دادند. از پرسشنامه انگیزش شرکت در فعالیت های ورزشی (PMQ) گیل و همکارانش (1983) و پرسشنامة تکلیف گرایی و خودگرایی در ورزش (TEOSQ) دیودا و نیکولز (1995)، به ترتیب برای ارزیابی دلایل مشارکت در ورزش و ارزیابی هدف گرایی ورزشی استفاده شد. تمام اطلاعات، با استفاده از آزمون های t و ضریب همبستگی پیرسون در سطح معنی داری کمتر از 05/0 تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد یادگیری و بهبود مهارت ها مهم ترین عامل انگیزشی آزمودنی ها برای شرکت در فعالیت های ورزشی بود. آزمون t، تفاوت در انگیزه ها و هدف گرایی ها را بین دختران و پسران نشان داد. مقایسه دو گروه نشان داد ورزشکاران دختر در عامل شهرت (انگیزه بیرونی) و ورزشکاران پسر در عامل بودن با دوستان ( انگیزه درونی) به طور معنی داری بالاتر از گروه مقابلشان بودند. همچنین بدون توجه به جنسیت، بین تکلیف گرایی با انگیزه های درونی و خودگرایی با انگیزه های بیرونی، رابطه معنی داری مشاهده شد. علاوه بر این، نمره تکلیف گرایی دختران به طور معنی داری بیشتر از پسران بود، ولی در خرده مقیاس خودگرایی اختلاف معنی داری با یکدیگر نداشتند.

مگیل و هال (1990) نظریه ای ارائه دادند، مبنی بر این که اثر تداخل زمینه ای تنها وقتی بروز می یابد که مهارتهای در حال یادگیری با برنامه حرکتی تعمیم یافته متفاوت کنترل شوند. از این رو، تحقیق حاضر به منظور آزمایش نظریه آنان اجرا شد. آزمودنیها را 52 دانشجوی دختر غیر تربیت بدنی دانشگاه تهران تشکیل دادند که همگی مبتدی و راست دست بودند (میانگین سنی 21.5 ± 1.23 سال)و به طور تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند. دو گروه، تمرین قالبی و تصادفی را با برنامه حرکتی تعمیم یافته GMP)) یکسان و تغییرات پارامتر مسافت و دو گروه دیگر تمرین قالبی و تصادفی رابا GMPمتفاوت انجام دادند. هر نفر 180 ضربه سرویس بدمینتون (در شش جلسه در شش هفته) را برای اکتساب و بعد از یک هفته بی تمرینی ، 18 کوشش را به طور بلوکهای تصادفی برای آزمون یاد داری اجرا کرد. نتایج آزمون t گروههای مستقل (P<0.05) نشان دادند که تفاوت معناداری بین میانگین آزمون یادداری گروه اول و دوم وجود ندارد، ولی بین میانگین تفاوت پیش آزمون و آزمون یادداری گروه سوم و چهارم تفاوت معناداری وجود دارد. این یافته ها نشان می دهد که تداخل زمینه ای اثر مثبتی بر یادگیری آن دسته از مهارتهایی دارد که با برنامه تعمیم یافته متفاوت کنترل می شوند، ولی اثر معناداری بر یادگیری مهارتها با برنامه حرکتی تعمیم یافته یکسان و تغییرات پارامتری ندارد. ازاین رو ، یافته های این تحقیق از فرضیه مگیل و هال (1990) و فرضیه بازسازی طرح عمل (لی و مگیل، 1985) حمایت می کند.

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر آرایش تمرین (قالبی، زنجیره ای و تصادفی) و نوع ارائه بازخورد (خودکنترلی و جفت شده) بر عملکرد و یادگیری برنامه حرکتی تعمیم یافته و پارامتر اجرا شد. جامعه آماری این تحقیق شامل کلیه دانشجویان پسر مقطع کارشناسی دانشگاه شهید بهشتی بود. نمونه آماری تحقیق نیز شامل 180 دانشجوی داوطلب راست دست با میانگین سنی 1.5±21 سال بود که به طور تصادفی به 12 گروه 15 نفری در دو آزمایش جداگانه تقسیم شدند. هر آزمایش شامل 6 گروه قالبی، زنجیره ای و تصادفی خودکنترلی و جفت شده و مراحل پیش آزمون، مرحله اکتساب و آزمون های یادداری و انتقال بود. تکلیف آزمودنی ها در آزمایش اول، تعقیب هدف نوری روی دستگاه پیروی سنج چرخان با برنامه حرکتی ثابت (مربع) و پارامتر متغیر (سرعت های 20، 30 و 40 دور در دقیقه) و در آزمایش دوم، تعقیب هدف نوری با پارامتر ثابت (20 دور در دقیقه) و برنامه حرکتی متغیر (مربع، دایره و مثلث) با آرایش تمرین و ارائه بازخورد متفاوت بود. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس یک راهه، تحلیل واریانس عاملی مرکب، تحلیل واریانس عاملی مرکب با اندازه گیری های تکراری و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح P<0.05 تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که در هر دو آزمایش، عملکرد گروه های قالبی خودکنترلی و جفت شده در مرحله اکتساب نسبت به گروه های دیگر معنی دار بود. همچنین عملکرد گروه های آزمایش اول (پارامتر) در آزمون های یادداری و انتقال تفاوتی معنی دار با یکدیگر نداشت، اما در آزمایش دوم عملکرد گروه های تصادفی خودکنترلی و جفت شده نسبت به گروه های دیگر معنی دار بود (P<0.05). از سوی دیگر، عملکرد گروه های بازخورد خودکنترلی در هر دو آزمایش از گروه های بازخورد جفت شده در تمامی مراحل آزمون بهتر بود (P<0.05). به طور کلی، نتایج این پژوهش اثر سودمند بازخورد خودکنترلی بر یادگیری برنامه حرکتی تعمیم یافته نسبت به پارامتر را نشان می دهد و از جدایی نظری این فرآیندها حمایت می کند. همچنین نتایج نشان داد که فراگیران گروه خودکنترلی در هر دو آزمایش به طور عمده پس از کوشش های خوب درخواست بازخورد نموده اند که این نتیجه در مقابل دیدگاه هدایت (سالمونی و همکاران، 1984) قرار می گیرد.

هدف پژوهش، مقایسه رشد حرکتی، رشد اجتماعی و ارتباط رشد حرکتی و رشد اجتماعی  120دانش آموز دختر غیر ورزشکار و 80 ورزشکار (20 شناگر، 35 والیبالیست و 35 بستکبالیست) کلاس سوم راهنمایی منطقه شش تهران بوده است. آزمودنی ها مورد آزمون های رشد اجتماعی و ایتزمن و شکل کوتاه مهارت حرکتی برونینکز - اوزرتسکی قرار گرفته اند. سپس از ضریب همبستگی پبرسون، آزمون t مستقل و تحلیل واریانس یکطرفه بهره گیری شده نتایج در سطح احتمال خطاپذیری 5 درصد به دست آمده که عبارتند از: بین رشد حرکتی و مهارت حرکتی درشت، ظریف و درشت و ظریف با رشد اجتماعی معنی داری وجود نداشت و ورزشکاران در رشد حرکتی برتر از غیر ورزشکاران بوده، اما ورزشکاران انفرادی و گروهی با هم تفاوتی نداشتند. همچنین ورزشکاران، اجتماعی تر از غیر ورزشکاران بودند. لیکن در رشد اجتماعی ورزشکاران انفرادی و گروهی تفاوت معنی داری مشاهده نگردید.

هدف تحقیق حاضر بررسی اثر بارافزایی شناختی و دست کاری های حسی (بینایی و حس پیکری) بر کنترل قامت کشتی گیران با سطوح مهارتی مختلف است. آزمودنی های تحقیق را نمونه های در دسترس تشکیل می دادند که شامل چهار گروه 10 نفره (18- 25 سال) از کشتی گیران ماهر، نیمه ماهر، مبتدی و گروه کنترل (غیرورزشکار) بودند. آزمودنی ها هشت تکلیف تعادلی را روی دستگاه تعادل سنج بایودکس در شرایط دست کاری شدة حس بینایی، حس پیکری و شناختی و تکلیف های حاصل از ترکیب این دست کاری ها انجام دادند. طرح تحقیق، ترکیبی دو عاملی به شکل 8(حالت اجرا) × 4(گروه) و روش آماری استفاده شده، تحلیل واریانس بین گروهی با اندازه های تکراری بود. نتایج نشان داد اثر اصلی شرایط اجرا، گروه و همچنین اثر تعاملی معنیدار است (05/0P). بررسی تفاوت های درون گروهی نشان داد بین میانگین نمره های تعادل گروه ها در هشت حالت اجرا تفاوت معنی داری وجود دارد (000/0= P). همچنین، بررسی تفاوت های بین گروهی نشان داد بین میانگین نمره های تعادل چهار گروه نیز تفاوت معنی داری وجود دارد (018/0P=). بر اساس نتایج، در چهار تکلیف تعادلی بدون دست کاری/ دست کاری بینایی/ شناختی/ بینایی - شناختی تفاوتی در تعادل گروه ها وجود ندارد (05/0P)، اما تعادل گروه ها در چهار تکلیف تعادلی دست کاری حس پیکری/ حس پیکری - شناختی/ حس پیکری - بینایی و در نهایت، حس پیکری - بینایی - شناختی به طور معنی داری به نفع گروه ماهر و نیمه ماهر متفاوت بود (05/0P) که در این میان، تعادل کلی افراد ماهر هنگام دست کاری حس پیکری – بینایی - شناختی بهتر از گروه نیمه ماهر بود (032/0= P). نتیجه اینکه، احتمالاً شرکت طولانی مدت در ورزش کشتی انطباقی در سیستم های حسی و شناختی درگیر در کشتی گیران ایجاد میکند که این انطباق های کسب شده با دشوارتر شدن شرایط تکلیف و نزدیک شدن به شرایط پویای کشتی مشخص تر می شود. در این میان، ایجاد چالش شناختی همراه با دست کاری های حسی می تواند در شناسایی تواناییهای کنترل قامت ورزشکاران با سطوح رقابتی مختلف سودمند باشد.

در تحقیق حاضر تاثیر روش های یادگیری پنهان و آشکار بر زمان واکنش زنجیره ای مقایسه شد 66 آزمودنی به صورت تصادفی به سه گروه آزمایشی تقسیم شدند گروه های اول و دوم تکلیف را بدون آگاهی از قواعد موجود در تکلیف (به صورت پنهان) تمرین کردند و گروه دوم علاوه بر تکلیف زمان واکنش زنجیره ای یک تکلیف ثانویه اضافی را نیز همزمان اجرا کردند به گروه سوم (یادگیری آشکار) از وجود تکرار در بخش میانی تکلیف اطلاعاتی داده شد تکلیف مورد نظر شامل 21 محرک چهار گزینه ای بود که در هر بلوک یک سوم ابتدایی وانتهایی آ ن شامل الگوهای تصادفی بود و یک سوم میانی همیشه به صورت یکنواخت تکرار می شد شرکت کنندگان پس از شرکت در پیش آزمون به مدت پنج روز و در هر روز 20 بار بلوک 21 کوششی را تمرین کردند و سپس در آزمون یاد داری مصاحبه و بازشناسی شرکت و پرسشنامه ویژه ای را تکمیل کردند داده ها با روش تحلیل واریانس عاملی مرکب تجزیه و تحلبل و مشخص شد که شرکت کنندگان دو گروه پنهان و گروه آشکار به طور کلی در اجرای تکلیف زمان واکنش زنجیره ای در دوره تمرین پیشرفت کردند ولی این پیشرفت برای گروه یادگیری آشکار و گروه یادگیری پنهان با تکلیف ثانویه بیشتر بود در آزمون یاد داری میانگین زمان واکنش گروه یادگیری پنهان با تکلیف ثانویه بهتر از گروه یادگیری آشکار و هر دو گروه بهتر از گروه پنهان بدون تکلیف ثانویه بودند ولی تفاوت بین گروه ها از نظر آماری معنی دار نبود. در نتیجه می توان گفت که در مهارت های پیچیده یادگیری پنهان حداقل به اندازه یادگیری آشکار درعملکرد افراد موثر است.

هدف از تحقیق حاضر مقایسه سه خرده مقیاس اعتماد به نفس ورزشی (صفتی, حالتی و ورزشی) بین مردان ورزشکار رشته های هندبال و دو و میدانی تیم شهرستان سبزوار و تیم دانشگاه تربیت معلم سبزوار می باشد در شرایطی که تیم های شهرستانی در سطح رقابتی بالاتری نسبت به تیم های دانشگاهی حضور داشتند. روش تحقیق توصیفی و از نوع علی مقایسه ای یا پس از وقوع می باشند. نمونه های آماری این تحقیق با جامعه آماری برابر بوده و 67 نفر می باشد. ابزار جمع آوری اطلاعات لازم, سه پرسشنامه ویژگیهای فردی (PII), اعتماد به نفس صفتی ورزشی (TSI) و اعتماد به نفس حالتی ورزشی (SSCI) است. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات خام از نرم افزار SPSS استفاده گردیدکه در آن به بررسی میانگین و انحراف استاندارد داده ها پرداخته شد و برای مقایسه میانگین ها از تحلیل واریانس چندگانه (MANOVA) و T مستقل بهره گرفته شد. نتایج نشان داد که ورزشکاران شهرستانی در هر سه خرده مقیاس در سطح بالاتری قرار دارند.