محمد پورکیانی

هدف از این پژوهش ارائه مدل توانمندسازی منابع انسانی مبتنی بر آموزش مجازی در سازمان های ورزشی ملی شرایط دوره پساکرونا بود. روش تحقیق از نوع کیفی با رویکرد تحلیل مضمون بود. مشارکت کنندگان پژوهش شامل صاحب نظران علمی (دانشگاهی) و صاحب نظران اجرایی (مدیران و کارشناسان) در زمینه موضوع پژوهش بود. تعداد نمونه بر حسب رسیدن به اشباع نظری 14 نفر انتخاب گردید. نمونه گیری نیز به روش قضاوتی (هدفمند) انجام شد. ابزار پژوهش مصاحبه نیمه اکتشافی (نیمه هدایت شده) به همراه مطالعه کتابخانه ای تکمیلی آن بود. روایی ابزار و نتایج پژوهش براساس تایید روایی محتوای چارچوب مصاحبه توسط پژوهشگران خبره و میزان توافق بین دو مصحح کدگذاری ارزیابی و تایید گردید. براساس نتایج 84 کد مفهومی استخراج شده در 30 مضمون فرعی، 11 مضمون اصلی و 5 مقوله کلی چارچوب بندی شدند پنج مقوله کلی به ترتیب اثرگذاری-اثرپذیری و مضامین اصلی زیرمجموعه آن ها شامل عوامل زمینه ای - وضعیتی (چالش های سازمانی دوره پساکرونا، تحول دیجیتال فراگیر، الزامات نوین آموزش شغلی)، عوامل ظرفیتی- فنی (ظرفیت فناوری اطلاعات و ارتباطات سازمان ها، قابلیت یادگیری سازمانی)، عوامل فرایندی- کارکردی (زمینه یابی توانمندسازی مجازی، کارآمدی سیستم پیاده سازی، قابلیت آموزش شغلی مجازی)، عوامل قابلیتی-فردی (سواد فناوری کارکنان، قابلیت یادگیری حرفه ای،) و عوامل پیامدی- عملکردی (توانمندی منابع انسانی و پایداری سازمانی) بود. براساس یافته ها می توان گفت توانمندسازی و آموزش شغلی در بسترمجازی نیز مطابق مدل پژوهش یک فرایند و کارکرد چندسطحی است که نیازمند توجه به شرایط زمینه ای و وضعیت محیطی، بهره گیری فنی از ظرفیت ها و ارتقای آمادگی افراد می باشد تا بتواند سرمایه انسانی توانمند و پایداری سازمان را فراهم سازد.

کمیته ملی پارالمپیک ایران به تبعیت از ساختارهای جهانی، تغییراتی را در حاکمیت رشته های پارالمپیکی به منظور توسعه ورزش فراگیر برای افراد دارای معلولیت انجام داده است. در همین راستا، از سال 1398 برخی از رشته های ورزشی معلولان از «فدراسیون ورزش های جانبازان و معلولان» به فدراسیون های ملی انتقال پیدا کرده است. لذا، هدف این پژوهش، شناسایی ضرورت و چالش های انتقال رشته های ورزشی معلولان به فدراسیون های ملی بود. پژوهش به صورت کیفی انجام شد و ۱۳ نفر از خبرگان ورزش معلولان، خبرگان مدیریت ورزشی، ورزشکاران پارالمپیکی، مدیران کمیته ملی پارالمپیک و مدیران فدراسیون ها به صورت هدفمند و گلوله برفی انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها، مصاحبه نیمه ساختاریافته بود و برای تحلیل مصاحبه های کیفی، از رویکرد استقرایی و تحلیل مضمون استفاده گردید. همچنین، برای تسهیل استخراج، طبقه بندی و مدیریت داده ها از نرم افزار مکس کیودا بهره گرفته شد. داده ها به صورت کلی در دو بخش ضرورت ها و چالش های انتقال طبقه بندی شدند. در قسمت اول، مشارکت ورزشی، الزامات بین المللی، حمایت های سیاسی قانونی، لزوم تنوع و فراگیری در جامعه، توسعه فنی، فقدان ظرفیت در فدراسیون های مبدا و لزوم توسعه پایدار به عنوان مقولات اصلی در بخش ضرورت انتقال طبقه بندی شدند. سپس داده ها در بخش چالش های انتقال رشته ها به فدراسیون های ملی در مقولات چالش های ساختاری، ضعف در سیاست های کلان، سوگیری، رویکرد استیجاری، مقاومت در برابر انتقال و فقدان تجربه زیست مشترک طبقه بندی شدند. علیرغم ضرورت انتقال به منظور فراگیری، افزایش فرصت ها و توسعه مشارکت ورزشی، به نظر می رسد این انتقال چالش های فراوانی را برای ورزشکاران دارای معلولیت، فدراسیون های ملی و کمیته ملی پارالمپیک در پی داشته است. یکی از پیشنهادات اساسی برای بهبود این فرایند در مرحله اول، به روزرسانی سیاست های کلان ورزشی، تغییر آیین نامه ها و اساسنامه فدراسیون هاست که می تواند به بهبود این انتقال کمک نماید.