هدایت و توفیق در دیدگاه تفسیری آیه الله معرفت و علامه طباطبایی (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
هدایت یکی از سنت های الهی است و آن به حسب مراتب، در تأثیر و نتیجه گوناگون است. انسان، در مسیر هدایت در سیری تکوینی و معین، مراحل و مراتبی را طی می کند و منازل کمال را پشت سر می گذارد تا به والاترین مرحله تکامل خود برسد. این مراتب که در طی حرکت نوع بشر مشهود است، هر یک ملازم مقامی است که مخصوص به خود اوست و از ابتدای حرکت نوع بشر در سیر وجودیش تا آخرین نقطه کمال همراه اوست. توفیق، یکی دیگر از سنن الهی است که ملازم هدایت است و به اسباب و مناسباتی اطلاق می شود که خداوند به سبب آن، بندگانش را در مسیر خشنودی خویش قرار می دهد و از حرکت در جهت معاصی دور می دارد. این مقاله به مقایسه و داوری دیدگاه آیه الله معرفت با علامه طباطبایی در خصوص هدایت و توفیق و رابطه بین این دو سنت الهی پرداخته است.Guidance and Succor in Allamah Tabatabaii and Ayatollah Ma'refat's Exegetic Views
Guidance is a divine wont with different effects and results due to its stages. Man passes several stages, degrees and waystations of perfection in the way of guidance in a cosmic and definite journey in order to reach his highest stage of perfection. Each of these stages which are evident in man's journey necessitates its unique position accompanying him in his existential journey to the final stage of perfection. Succor is another divine wont which accompanies guidance and refers to factors and relations due to which God guides his servant towards His satisfaction and prevents him from sins. The present paper compares and evaluates Allamah Tabatabaii and Ayatollah Ma'refat's views about guidance and succor as two divine wont, and their relationship.
تبلیغات
