درخت حوزه‌های تخصصی

تشیع از جریاناتی است که همزمان با ظهور اسلام و توسط پیامبر اکرم (صلی اله علیه و آله) شکل گرفت. شواهد معتبر تاریخی و روایی چون حدیث یوم الدار، منزلت، غدیر و... صحت این مطلب را تایید می نماید؛ از همین روست که گروهی از اصحاب پیامبر (صلی اله علیه و آله) همانند سلمان، مقداد، ابوذر و عمار یاسر در همان عصر رسالت به شیعه علی (علیه السلام) معروف بودند. جریان تشیع در عصر نبوی دارای ویژگی های بارزی چون تعبد و تسلیم در برابر نصوص وارد شده از سوی پیامبر (صلی اله علیه و آله)، زهد و پارسایی و ساده زیستی، شجاعت و جنگجویی در میدان های نبرد، ایمان و اعتقاد راسخ و... بود که در پرتو این ویژگی ها از دیگر جریانات بازشناخته می شد.

ممکن است مهم‏ترین عوامل ایجاد انشعاب در مذهب و فرقه‏اى دینى، اختلافات فکرى، دورى از آرمان‏هاى اولیه، تفاسیر متفاوت از نصوص دینى، اختلاف در جانشینى و جاه‏طلبى برخى رهبران دانسته شود، ولى آن‏چه در این مجال به عنوان یکى از عوامل ایجاد انشعاب در فرقه‏هاى دینى، به‏خصوص در دوران معاصر تلقى شده، روابط معادلات سیاسى است که بر اساس آن، یا دولت‏مردان، تأسیس و حمایت از انشعابى را وسیله‏اى براى دست‏یابى به منافع و مقاصد سیاسى خود مى‏دانند و یا برخى از رهبران مذهبى با استفاده از فرصت‏ها و تهدیداتى که در عرصه معادلات و روابط سیاسى بین دولت‏مردان داخلى و خارجى واقع مى‏شود، در صدد تحصیل اقتدار مذهبى یا سیاسى براى خود مى‏باشند. در این تحقیق، سعى شده با بررسى و تحلیل عواملى چون جریان‏هاى حاکم در دربار قاجار، اوضاع داخلى ایران، روابط ایران و انگلستان و منافع و مقاصد انگلستان در هند و جهان اسلام، به چگونگى تشکیل و تکوین فرقه آقاخانیه پرداخته شود.

چکیده در نوشته حاضر، روند و جریان تاریخ نگارى شیعیان در سده‏هاى نخستین بررسى شده است. طرح دو دیدگاه در باره جهت‏گیرى مذهبى گزارش‏هاى موجود در مصادر تاریخى اهل‏سنت، و نیز بررسى واژه‏ها و اصطلاحات تاریخ‏نگارى در کتاب‏هاى فهرست شیعه، به‏ویژه رجال نجاشى، و هم‏چنین تجزیه و تحلیل نوشته‏هاى تاریخى شیعیان، از جمله مباحث این نوشته است. نتیجه این پژوهش آن است که شیعیان به تاریخ‏نگارى (به‏ویژه حوزه‏ها و محورهایى، مانند غیبت امام دوازدهم که دیگر فرقه‏ها به آن کمتر توجه داشته) اهمیت داده‏اند. البته از آن‏جا که به صاحبان قدرت، اعتماد نداشته به روند تاریخ‏نگارى عمومى و تاریخ خلافت، رغبت چندانى نشان نداده‏اند. در ادامه، شیوه و سبک تاریخ‏نگارى «جلودى» یکى از مورخان پرتألیف، اما گمنام شیعه بررسى شده است.