علی فتاحی

تأثیر ورزش و میزان شدت آن بر پارامترهای بیومکانیک بافت آشیل، چالشی آشکار برای محققان این حوزه است؛ بنابراین مطالعه حاضر با هدف مرور نظام مند مطالعات انجام شده در حوزه اثر تمرینات ورزشی بر ویژگی های بیومکانیکی تاندون آشیل و تأثیر آن بر توان بخشی پس از آسیب تاندون آشیل، انجام شد. برای این بررسی از مطالعات انجام شده در سال های 2020 تا نوامبر 2023 استفاده شد. جست وجوی کلمات کلیدی در چهار پایگاه اطلاعاتی معتبر google scholer، Pub Med، Web of Scince، Scopus، مطابق با PRISMA موارد گزارش برگزیده برای بررسی های سیستماتیک و متاانالیز انجام شد. در این مطالعه عبارات جست وجو شامل Achilles Tendon, Stiffness, Exercise, Biomechanics با کلمات مترادف با دستور Boolean AND ترکیب شده و با دستور Boolean OR پیوند داده شدند. درنهایت، ویژگی های بیومکانیکی تاندون با دو عامل سفتی و مداخلات تمرین ورزشی یا توان بخشی تندینوپاتی تاندون آشیل و متغیرهای آن بررسی شد. از 845 مقاله یافت شده، 10 مقاله برای این پژوهش انتخاب شد. به طورکلی نتایج نشان داد که برای افزایش اثربخشی در هنگام مداخلات تمرینی تندینوپاتی باید در تمرینات نیروی خارجی به اندازه کافی اعمال شود. همبستگی های درخورتوجهی بین سفتی تاندون و فعالیت های مختلف و نمره کل پارگی تاندون آشیل وجود دارد که نشان دهنده اهمیت بالینی سفتی تاندون و اندازه گیری فشار پلانتار پا است. نتایج حاضر نشان می دهد که چگونه تغییر در ساختار آشیل می تواند بر فعالیت های روزانه بیماران تأثیر بگذارد. مداخله با بار بالا تنظیمات مکانیکی و مورفولوژیک چشمگیری در واحد عضلات-تاندون پلانتار فلکسور ایجاد می کند. این امر ممکن است به حفاظت از تاندون در برابر آسیب ناشی از کشش کمک کند. مداخله با بار بالا را می توان به عنوان پروتکل درمانی (جایگزین) مؤثر در مدیریت توان بخشی آسیب تاندون آشیل در نظر گرفت؛ بنابراین انتخاب ورزش مناسب در بازتوانی تاندون آشیل بسیار اهمیت دارد.

سفتی سطح عاملی موثر بر آسیب ها خواهد بود زیرا تغییر در میزان این پارامتر افزایش نیروهای اعمالی را به همراه دارد. تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی، مدل علی- مقایسه ای و نوع کاربردی می باشد. جامعه آماری 14 نفر والیبالیست 18 تا20 سال بودند. ثبت فعالیت الکتریکی عضلات توسط دستگاه الکترومایوگرافی بایود 8 کاناله و براساس پروتکل SENIAM بر روی 4 عضله منتخب اندام تحتانی انجام شد. از میانگین و انحراف استاندارد برای توصیف داده ها، شاپیروویلک برای ارزیابی نرمال بودن توزیع داده ها، آمار استنباطی برای تاثیر نوع سطح بر متغیرهای تحقیق از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و برای وجود تفاوت از آزمون تعقیبی بونفرنی استفاده گردید. همچنین نتایج نشان داد که در آزمون تحلیل واریانس بین گروه ها هیچ اختلاف معناداری بین عملکرد اوج فعالیت عضلانی در عضلات پهن خارجی و دو سر رانی هنگام پرش و فرود روی سطح تاتامی، چمن و شن وجود ندارد (05/0≤p)، اما در عضله ساقی قدامی و دوقلو در بین سطوح نیز اختلاف معناداری دیده شد (00/0=p). همچنین هیچ اختلاف معناداری بین عملکرد هم انقباضی در مفصل زانو و مچ پا وجود ندارد (05/0≤p)، با این تفاوت که میانگین درصد هم انقباضی روی چمن بالاترین و روی شن کمترین میزان در مفصل زانو و در مفصل مچ پا کمترین میزان روی شن و بالاترین میزان روی تاتامی دیده شد

هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر یک دوره تمرین ترکیبی بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی سالمندان مرد فعال ورزشکار بود. 40 مرد سالمند فعال به صورت داوطلبانه و در دو گروه تجربی و کنترل در این پژوهش شرکت کردند. از آزمودنی های هر دو گروه، قبل و بعد از هشت هفته تمرین، آزمون های تعادل، کنترل حرکتی، کنترل وضعیتی و راه رفتن گرفته شد. گروه تجربی در یک برنامه تمرینی ترکیبی شرکت کردند و گروه کنترل در این مدت به انجام فعالیت های روزمره خود ادامه دادند. برای مقایسه نتایج قبل و بعد از تمرینات در هر گروه، در صورت نرمال بودن متغیرها از آزمون تی همبسته و در غیراین صورت از آزمون ناپارامتریک ویلکاکسون استفاده شد، نتایج نشان می دهد یک دوره تمرین ترکیبی در کنترل وضعیتی و عملکرد راه رفتن معنادار نیست، ولی می تواند در بهبود کنترل حرکتی، تعادل در مردان سالمند فعال مؤثر باشد و احتمال زمین خوردن افراد را کاهش دهد.   

پژوهش حاضر با هدف تحلیل متغیرهای منتخب کینتیکی-زمانی اندام تحتانی والیبالیست های نخبه جوان در حین اجرای دفاع روی تور انجام شد. 30 والیبالیست جوان نخبه مرد تیم ملی به عنوان آزمودنی در این پژوهش شرکت داشتند.  با قرارگرفتن روی صفحه نیروی انجام تکنیک دفاع روی تور، متغیرهای نیروهای عمودی و زمان های این نیروها، زمان بین دو نیروی اوج، کل زمان فرود، نسبت بین نیروهای اوج و زمان های بین دو نیروی اوج محاسبه شدند. از آمار توصیفی، آزمون کلموگروف- اسمیرنوف و آزمون همبستگی پیرسون برای تجزیه وتحلیل داده ها استفاده شد. ارتباط معنادار مثبتی بین زمان های اوج، زمان بین نیروهای اوج و نیروهای اوج مشاهده شد، اما ارتباط معنادار منفی بین سایر متغیرها وجود داشت؛ بنابراین، والیبالیست ها باید در هنگام فرود تأکید بیشتری بر اندام تحتانی در لحظه فرود داشته باشند؛ زیرا، افزایش زمان اوج ثانویه نیروی تماسی  را کاهش خواهد داد.

هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر خستگی عملکردی بر متغیرهای فشار کف پایی در مرحله استقرار راه رفتن نوجوانان والیبالیست با و بدون سابقه آسیب اسپرین مچ پا بود. از 24 والیبالست شرکت کننده در پژوهش، شاخص های فشار کف پایی در مرحله استقرار راه رفتن با استفاده از دستگاه پدو اسکن وابسته به فورمتریک، قبل و بعد از خستگی ثبت شد. خستگی، شاخص های فشار کف پایی را در افراد بدون سابقه آسیب اسپرین مچ پا در مرحله استقرار راه رفتن تغییر نداد، ولی در افراد با سابقه آسیب اسپرین در مچ یک پا، در میانگین فشار کف پای با سابقه آسیب و در حداکثر فشار، سطح تماس و مدت زمان گام برداری پای بدون آسیب تفاوت معنادار مشاهده شد. به نظر می رسد خستگی ناشی از پرش و فرود در گروه با سابقه آسیب اسپرین مچ یک پا می تواند در افزایش احتمال خطر آسیب مجدد در اندام تحتانی و پا هنگام راه رفتن تأثیر داشته باشد.