مطالعات طب ورزشی

تأثیر ورزش و میزان شدت آن بر پارامترهای بیومکانیک بافت آشیل، چالشی آشکار برای محققان این حوزه است؛ بنابراین مطالعه حاضر با هدف مرور نظام مند مطالعات انجام شده در حوزه اثر تمرینات ورزشی بر ویژگی های بیومکانیکی تاندون آشیل و تأثیر آن بر توان بخشی پس از آسیب تاندون آشیل، انجام شد. برای این بررسی از مطالعات انجام شده در سال های 2020 تا نوامبر 2023 استفاده شد. جست وجوی کلمات کلیدی در چهار پایگاه اطلاعاتی معتبر google scholer، Pub Med، Web of Scince، Scopus، مطابق با PRISMA موارد گزارش برگزیده برای بررسی های سیستماتیک و متاانالیز انجام شد. در این مطالعه عبارات جست وجو شامل Achilles Tendon, Stiffness, Exercise, Biomechanics با کلمات مترادف با دستور Boolean AND ترکیب شده و با دستور Boolean OR پیوند داده شدند. درنهایت، ویژگی های بیومکانیکی تاندون با دو عامل سفتی و مداخلات تمرین ورزشی یا توان بخشی تندینوپاتی تاندون آشیل و متغیرهای آن بررسی شد. از 845 مقاله یافت شده، 10 مقاله برای این پژوهش انتخاب شد. به طورکلی نتایج نشان داد که برای افزایش اثربخشی در هنگام مداخلات تمرینی تندینوپاتی باید در تمرینات نیروی خارجی به اندازه کافی اعمال شود. همبستگی های درخورتوجهی بین سفتی تاندون و فعالیت های مختلف و نمره کل پارگی تاندون آشیل وجود دارد که نشان دهنده اهمیت بالینی سفتی تاندون و اندازه گیری فشار پلانتار پا است. نتایج حاضر نشان می دهد که چگونه تغییر در ساختار آشیل می تواند بر فعالیت های روزانه بیماران تأثیر بگذارد. مداخله با بار بالا تنظیمات مکانیکی و مورفولوژیک چشمگیری در واحد عضلات-تاندون پلانتار فلکسور ایجاد می کند. این امر ممکن است به حفاظت از تاندون در برابر آسیب ناشی از کشش کمک کند. مداخله با بار بالا را می توان به عنوان پروتکل درمانی (جایگزین) مؤثر در مدیریت توان بخشی آسیب تاندون آشیل در نظر گرفت؛ بنابراین انتخاب ورزش مناسب در بازتوانی تاندون آشیل بسیار اهمیت دارد.

زاویه کایفوز سینه ای و لوردوز کمری در بیماران با کمر درد افزایش می یابد. این بدراستایی باعث افزایش بارگذاری بر بافت های فعال و غیرفعال ستون فقرات کمری شده و درنهایت، باعث کمر درد می شود. هدف مطالعه حاضر، بررسی تأثیر تمرینات ثبات مرکزی همراه با هالوینگ شکمی بر راستای بر راستای ساجیتال ستون فقرات سینه ای و کمری در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی بود. در این کارآزمایی بالینی، 30 زن مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی ثبت نام شدند. بیماران به صورت تصادفی به گروه تجربی و کنترل تخصیص یافتند (هر گروه 15 نفر). گروه تجربی به مدت هشت هفته تمرینات ثبات مرکزی همراه با هالوینگ شکمی را انجام دادند و گروه کنترل هیچ مداخله ای نداشتند. زاویه کایفوز سینه ای و لوردوز کمری در حالت ایستاده ارزیابی شد. از روش آماری کوواریانس برای مقایسه نتایج بین گروهی استفاده شد. نتایج نشان داد که گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل با اندازه اثر زیاد، در کاهش زاویه کایفوز سینه ای (487/0, ηp2=000 / 0 P=) و لوردوز کمری (654/0, ηp2= 000/ 0 P=) تأثیر معناداری داشت. تمرینات ثبات مرکزی همراه با هالوینگ شکمی با فعال کردن عضلات عمقی به عنوان عضلات پاسچرال، وضعیت خنثی ستون فقرات را بازیابی می کند؛ درنتیجه توزیع نامتقارن بارگذاری بر ستون فقرات کمری اصلاح می شود و درد کاهش می یابد.

ثبات و تقویت مطلوب ناحیه ی مرکزی به عنوان پل ارتباطی، در انتقال مؤثر نیروی تولیدشده و عملکرد بیومکانیکی کارآمد در ورزش پارکور مهم است. این پژوهش با هدف بررسی میزان تأثیر هشت هفته تمرینات ثبات مرکزی بر بهبود عملکرد جسمانی ورزشکاران پارکور انجام شد. در این مطالعه، 32 نفر با حداقل سابقه دو سال ورزش منظم پارکور، به صورت دردسترس انتخاب شده و به طور تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی برنامه تمرینی ثبات مرکزی با استفاده از توپ سوئیسی را به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه اجرا کرد. برای سنجش عملکرد جسمانی ورزشکاران از دینامومتر به منظور سنجش قدرت عضلات پشتی، تست های میدانی پروتکل مک گیل (کرانچ، پلانک، پلانک راست، پلانک چپ، سورنسن) برای ارزیابی استقامت عضلات مرکزی و از دستگاه اسکن کف پا به منظور بررسی تغییرات مرکز فشار در تعادل دو پا و یک پا، با پای برتر و غیربرتر استفاده شد. آزمون شاپیرو-ویلک توزیع طبیعی داده ها را نشان داد و نتایج آزمون تی مستقل نشان دهنده اثر معنادار دوره تمرینی بر متغیرهای استقامت و قدرت عضلانی گروه تجربی بود (05/0P≤). در بررسی تعادل دو گروه، میزان مساحت نوسان فشار تست تعادل دو پا و همچنین مسافت طی شده مرکز فشار پای برتر گروه تجربی به طور معناداری تغییر یافت (05/0P≤). براساس تحقیق حاضر می توان انتظار داشت که افزایش ثبات عضلات مرکزی سبب انتقال مؤثرتر نیرو می شود؛ درنتیجه روشی قابل اعتماد برای اثربخشی تمرینات مختلف در جهت ارتقای سطح عملکرد جسمانی ورزشکاران پارکور است.

هدف از اجرای این پژوهش بررسی میزان پیش بینی آسیب های ورزشی دانشجویان پسر ورزشکار با استفاده از آزمون های غربالگری حرکتی عملکردی، آزمون تعادلی وای و سیستم امتیاز دهی خطای فرود بود. نمونه پژوهش، 189 نفر از دانشجویان ورزشکار پسر شرکت کننده در پانزدهمین المپیاد ورزشی دانشجویی ایران بودند که به صورت دردسترس و در رشته های تیمی و انفرادی ارزیابی شدند. آزمون تعادل وای، سیستم امتیاز دهی خطای فرود و آزمون غربالگری حرکتی عملکردی از نمونه ها قبل از المپیاد گرفته شد و آسیب های ورزشکاران در طول مسابقات توسط فرم جمع آوری اطلاعات، به روش آینده نگر ثبت شد. به منظور تجزیه و تحلیل آماری داده ها از آزمون رگرسیون لجستیک و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد، درمجموع 39 آسیب در طول مسابقات در 189 نفر آزمودنی به ثبت رسید که معادل 20.64 درصد است. به رغم آسیب چشمگیر دانشجویان ورزشکار، هیچ یک از متغیرهای پیش بین یعنی آزمون های سه گانه، قابلیت پیش بینی متغیر ملاک یعنی آسیب دیدگی را نداشتند. شاید بتوان آسیب های ورزشی را با آزمون های تخصصی رشته های ورزشی پیش بینی کرد.

از ام اس به عنوان یکی از شایع ترین بیماری های مزمن و خود ایمنی در سیستم عصبی مرکزی یاد می شود. از مهم ترین مشکلات این بیماران، نقص های تعادلی و مشکلات مربوط به ضعف های عضلانی و خستگی است؛ ازاین رو هدف اصلی پژوهش حاضر، بررسی تأثیر دوازده هفته تمرین پیلاتس بر تعادل، قدرت عضلانی و خستگی در بیماران مبتلا به ام اس بود. در پژوهش نیمه تجربی حاضر، 22 زن و مرد مراجعه کننده به انجمن ام اس استان فارس به صورت تصادفی و هدفمند به دو گروه مساوی یازده نفره تجربی و کنترل تقسیم شدند. اندازه گیری تعادل در این تحقیق به وسیله آزمون برگ، اندازه گیری خستگی با دستگاه الکترومیوگرافی و اندازه گیری قدرت عضلانی به وسیله دینامومتر دستی قبل و بعد از انجام تمرینات پیلاتس صورت گرفت. تحلیل داده ها با آزمون های تی مستقل و وابسته انجام شد. نتایج پژوهش نشان داد که تمرینات پیلاتس به طور معناداری به کاهش خستگی عضلانی، بهبود شاخص های تعادلی و بهبود قدرت عضلانی مبتلایان به ام اس منجر شده است. پیشنهاد نهایی محقق به این صورت بیان می شود که این روش تمرینی می تواند برای بهبود تعادل، قدرت عضلانی و کاهش خستگی در این بیماران مناسب باشد.

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر تمرین راه رفتن  با محرک موزون شنیداری بر تعادل ایستا و پویای نابینایان بود. روش تحقیق، نیمه تجربی و به لحاظ هدف کاربردی بود. در این مطالعه 20 نوجوان نابینای مادرزاد به روش داوطلبانه و براساس معیارهای ورود به مطالعه، انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت 18 جلسه و هر جلسه 20 دقیقه به تمرین با دستورالعمل توجه بیرونی با استفاده از محرک موزون شنیداری پرداخت. تعادل ایستا و پویا با استفاده از دستگاه فوت اسکن، قبل و بعد از مداخله ارزیابی شد. تحلیل داده ها با استفاده از روش پارامتریک کوواریانس و روش ناپارامتریک بوت استرپ در سطح معناداری 05/0 انجام شد. نتایج بین پیش آزمون و پس آزمون سطح مرکز فشار (629/0=P) و مسافت مرکز فشار (613/0=P) برای تعیین تعادل ایستا و دامنه مرکز فشار در مسیر قدامی-خلفی (063/0=P) و مسیر داخلی-خارجی (428/0P=) برای تعیین تعادل پویا در گروه ها، تفاوت معنا داری را نشان نداد؛ بااین حال، کاهش در نمرات سطح و مسافت مرکز فشار و افزایش در نمرات دامنه مرکز فشار در دو مسیر قدامی- خلفی و داخلی-خارجی، به ترتیب حاکی از بهبود تعادل ایستا و پویای افراد در گروه تجربی بود. نتایج نشان می دهد که شاید بتوان از این گونه مداخلات در بهبود تعادل نابینایان استفاده کرد؛ البته برای حمایت از این گونه مداخلات به مطالعات بیشتری در این زمینه نیاز است.