عهدیه یدالله زاده

هدف: اطلاعات کمی در مورد تأثیر مداخلات مبتنی بر خودمختاری بر روی انگیزش و فعالیت بدنی عینی (اندازه گیری شده با شتاب سنج) در دانشجویان وجود دارد. بنابراین، هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر یک دوره مداخله مبتنی بر نیاز خودمختاری بر روی انگیزش و مشارکت دانشجویان دانشگاه فرهنگیان سیستان و بلوچستان بود. مواد و روش ها: روش تحقیق از نوع نیمه تجربی بود. شرکت کنندگان شامل 60 دانشجو دختر دانشگاه فرهنگیان سیستان و بلوچستان با دامنه سنی 19 تا 21 سال (میانگین سنی 84/19 سال) بودند که به طور تصادفی در دو گروه با انتخاب (30 نفر) و بدون انتخاب (30 نفر) قرار گرفتند. پروتکل تحقیق شامل مراحل پیش آزمون و پس آزمون بود. فعالیت بدنی به طور عینی با استفاده از شتاب سنج (ActiGraph GT3X-BT) اندازه گیری شد و از مقیاس انگیزش ورزشی-2  برای سنجش انگیزش استفاده گردید. برنامه مداخله به مدت 12 هفته به طول انجامید. برای تحلیل داده ها از آزمون های تی مستقل و تحلیل واریانس استفاده شد.  یافته ها: نتایج نشان داد که مداخله مبتنی بر خودمختاری باعث افزایش انگیزش خودمختار و فعالیت بدنی و کاهش انگیزش کنترل شده در دانشجویان شد. علاوه بر این، دانشجویان از دستورالعمل های سازمان جهانی بهداشت مبنی بر شرکت در 60 دقیقه MVPA در روز پیروی نکردند. نتیجه گیری: این نتایج نشان دهنده اثربخشی مثبت سبک های تدریس مبتنی بر نظریه خودتعیین گری است. بنابراین، اساتید تربیت بدنی در دانشگاه ها می توانند با استفاده از سبک های تدریس مبتنی بر نظریه خودتعیین گری باعث ارتقاء سطح فعالیت بدنی سلامت-محور دانشجویان شوند که در واقع یکی از اهداف اصلی درس تربیت بدنی عمومی نیز می باشد.

این پژوهش با هدف تعیین اثر حمایت خودمختاری بر یادگیری تکلیف پرتاب از بالای شانه دانش آموزان مقطع ابتدایی انجام شد. پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود که طی آن 54 دانش آموز مقطع ابتدایی از یک مدرسه در شهرستان آستانه اشرفیه به صورت در دسترس انتخاب و از آنان خواسته شد تا به صورت میدانی، تکلیف پرتاب با دست غیر برتر به سمت هدفی متشکل از چندین دایره روی دیوار را فراگیرند. این کودکان پس از پیش آزمون دریکی از ۳ گروه انتخاب مرتبط با تکلیف (کنترل زمان مشاهده فیلم آموزشی)، انتخاب غیر مرتبط با تکلیف (کنترل رنگ توپ) و گروه همتاشده قرار گرفتند. متعاقباً، شرکت کنندگان در مرحله اکتساب شرکت کردند (پنج بلوک ده کوششی) و یک روز پس ازآن در آزمون های یادداری و انتقال نیز شرکت کردند. برای تحلیل داده ها از آزمون های تحلیل واریانس یک راهه در پیش آزمون، یادداری و انتقال و همچنین از تحلیل واریانس مرکب در مرحله اکتساب استفاده شد. بررسی و تحلیل عملکرد این کودکان نشان داد که گروه دارای حق انتخاب مرتبط با تکلیف (019/0 =p) و گروه دارای حق انتخاب غیر مرتبط با تکلیف (002/0 =p) توانستند در مرحله یادداری اجرای بهتری در مقایسه با گروه همتاشده داشته باشند. بااین وجود، در مرحله انتقال تنها گروه انتخاب مرتبط با تکلیف توانست اجرای بهتری در مقایسه با گروه همتاشده داشته باشد. (017/0 =p). این گونه به نظر می رسد که حداقل برای کودکان، انتخاب های مرتبط با تکلیف می تواند هر دو اثر مثبت اطلاعات محور و انگیزش محور را داشته باشد.

پژوهش حاضر با هدف تأثیر اعتقاد به آخرت گرایی و دنیاگرایی بر سلامت روان در ورزشکاران طراحی و اجرا شد. روش پژوهش حاضر پیمایشی است که به صورت میدانی انجام گردید. پژوهش حاضر از جمله مطالعات کاربردی است. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمامی ورزشکاران حرفه ای بودند که تعداد دقیقی از آنان در دسترس نبود. بر حسب انتخاب در دسترس با توجه به فرمول حجم نمونه کوکران در شرایط نامشخص بودن جامعه، تعداد 384 نفر به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. در نهایت پس از توزیع و جمع آوری پرسش نامه های پژوهش، تعداد 354 پرسش نامه مورد تحلیل قرار گرفت. ابزار پژوهش حاضر شامل پرسش نامه 28 سئوالی سلامت عمومی (4 مؤلفه نشانه های جسمانی، اضطراب و بی خوابی، نارسا کنش وری اجتماعی و افسردگی)، پرسش نامه محقق ساخته 7 سئوالی اعتقاد به آخرت گرایی و پرسش نامه محقق ساخته 10 سئوالی اعتقاد به دنیاگرایی بود. در پژوهش حاضر جهت تحلیل داده های پژوهش از روش معادلات ساختاری استفاده شد. کلیه روند تحلیل داده های پژوهش حاضر در نرم افزارهای اس.پی.اس.اس و پی.ال.اس انجام شد. مطابق با نتایج مدل پژوهش مشخص شد با توجه به میزان تی به دست آمده، اعتقاد به دنیاگرایی بر سلامت روان تأثیری به میزان 267/0- دارد. همچنین نتایج پژوهش نشان داد اعتقاد به آخرت گرایی بر سلامت روان تأثیری به میزان 603/0 دارد.

پژوهش حاضر در راستای بررسی تأثیر راهکارهای معلمی آموزش بخشودگی بر میزان بخشودگی و مدارای اجتماعی دانش آموزان دختر و پسر ناحیه 2 شهرستان زاهدان در سال تحصیلی 95-1394 انجام گرفته است. پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با دو گروه آزمایش و گواه بود. نمونه پژوهش تعداد 80 نفر از 4 کلاس (دو کلاس دختر و پسر به عنوان گروه آزمایش و دو کلاس به عنوان گروه گواه) بودند که بصورت تصادفی ساده انتخاب شدند ( 40 نفر در گروه گواه و 40 نفر در گروه آزمایش). ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه 18 سؤالی بخشودگی هارتلند ( HFS ) با سه خرده مقیاس و پرسشنامه 20 سؤالی محقق مدارای اجتماعی با 3 خرده مقیاس با طیف 5 درجه ای لیکرت بود. جهت اجرای پژوهش، ابتدا برای دو گروه آزمایش و کنترل پیش آزمون برگزار شد سپس گروه آزمایش در 10 جلسه برای مدت 6 هفته و حداقل هفته ای 2 بار درکلاس آموزش دیدند، آنگاه پس آزمون به عمل آمد. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های آماری کولموگروف- اسمیرنوف، لوین و تحلیل واریانس یک طرفه و دوطرفه انجام گرفت. نتایج نشان داد، آموزش بخشودگی باعث افزایش میزان نمرات بخشودگی (05/0>047/0 = Sig ) و مدارای اجتماعی (05/0>042/0 = Sig ) در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه در پس آزمون شده است. همچنین تفاوت معناداری میان نمرات گروه آزمایش دو گروه دختر و پسر در پس آزمون متغیر بخشودگی (05/0>044/0 = Sig ) و مدارای اجتماعی (05/0>038/0 = Sig ) نسبت به پیش آزمون مشاهده گردید.