شهناز اصلانی

علیرغم اهمیت مشارکت در برنامه های توسعه با محوریت سازمان های مردم نهاد (سمن ها) به عنوان محرک اصلی، اما مسئله مشارکت همچنان حل نشده باقی مانده است. اغلب دولت ها از مشارکتی که به ذینفعان این فرصت را می دهد تا به طور اثربخشی بر برنامه های توسعه تأثیر بگذارند، صحبت می کنند و برای آن پیش قدم می شوند اما در واقعیت در برابر آن مقاومت می کنند و امکان برقراری ارتباط مشارکتی به عنوان قلب مشارکت موثر را نمی دهد. این موضع برای فرآیندهای توسعه بسیار مشکل ساز است. زیرا هیچ مشارکت اثربخشی در توسعه بدون ارتباط موثر اتفاق نمی افتد. از این جهت پژوهش حاضر با تمرکز بر مسئله مندی ارتباطات موثر در مشارکت های توسعه و با هدف آسیب شناسی فرایندهایی که تعامل سمن ها و دولت را شکل می دهد یا موانع برقراری ارتباط موثر می شود این پرسش را پیش کشید که دولت چگونه با سمن ها کار می کند؟ با استفاده از روش نظریه زمینه ای برساختی و تکنیک مصاحبه متراکم با 33 نفر از دبیران سمن های جوانان استان اصفهان نتایج نشان داد سمن های جوانان به جزء جدایی ناپذیر شکل سازمانی دولت تبدیل شده اند و یا به عبارتی سمن ها در دولت حک شده اند. حک شدگی نه تنها استقلال، بلکه پایداری آن ها را مسئله مند کرده است. از اینرو است که توصیف سمن ها از تجربه کار کردن با دولت لحظه ای بودن را، در ادراک آن ها حکاکی کرده است. دولت نه تنها فضای فعالیت سمن ها، بلکه ماهیت روابط خود با آن ها را هم تعریف می کند و رویکردی فروکاهنده در مورد ماهیت سمن، عضویت در آن، عملیات اجرایی و اثربخشی طرح ها و حتی رابطه با دولت ایجاد کرده است.

هدف: هدف اصلی این پژوهش، واکاوی انگیزه های دختران دانشجو از عضویت، نحوه نمایش خود، نحوه مدیریت حریم خصوصی و مزایا و معایب عضویت در این شبکه مجازی است. روش: این پژوهش به لحاظ روشی، وام دار پارادایم طبیعت گرایانه است و به صورت کیفی با انجام مصاحبه های نیمه ساختمند با 20 نفر از دانشجویان دختر دانشگاه اصفهان در مقطع کارشناسی ارشد صورت گرفته است. یافته ها: دانشجویان با انگیزه های مختلفی به خصوص انگیزه فراغت وارد فیسبوک می شوند، دوستانی که در فیسبوک با آنها در ارتباط اند، پیوستاری از ناآشنایی تا شناخت کامل را در بر می گیرد. آنها راهبردهای مختلفی برای نمایش و ابراز خود به کار می گیرند و بر این باورند که استفاده از فیسبوک، پیامدهای کنشی، رفتاری و نگرشی مختلفی در بر دارد. در نهایت، آنها مزایا و معایب مختلفی را برای استفاده از این رسانه قائلند. نتیجه گیری: تجربه فیسبوکی دختران، وضعیت ضد و نقیضی را نشان می دهد؛ به طوری که در عین داشتن پیامدهای مثبت و فرصتهای مختلف، پیامدهای منفی دارد. در پایان پیشنهادهای سیاستی و پژوهشی برای شناخت بهتر و کاهش آسیبهای ناشی از شبکه های اجتماعی مجازی ارائه شده است#,

گسترش شتابان تکنولوژی ارتباطی مسائل جدیدی درباره قدرت رسانه ها در مواجهه مخاطبان با آن ها پدید آورده است، که تصویرسازی جنسیّتی زنان و مردان در رسانه ها یکی از موارد آن است. در این راستا پژوهش حاضر با هدف چگونگی بازنمایی کلیشه های جنسیّتی در آگهی های تلویزیونی با رویکرد برساختی- تفسیری و با روش تحلیل محتوای کیّفی انجام شده است. بنابراین، از میان آگهی های پخش شده از شبکه 3 سیمای جمهوری اسلامی ایران نمونه ای غیر همگون، به روش غیراحتمالی شامل 17 آگهی انتخاب و پس از پیاده سازی، تحلیل و کدبندی در نهایت براساس تعداد دفعات و کیّفیت حضور، نقش های شغلی و اجتماعی، ویژگی های شخصیتی شخصیت های مرد و زن و ویژگی های کلی آگهی، 7 مقوله استخراج شد که عبارت هستند از: تجویزهای نقشی، مناسکی شدن فرمانبری، پیشروی فرادستانه/ پسروی فرودستانه، نشانه گذاری جنسیّتی نیازها، نشانه گذاری جنسیّتی کالاها، فضای نمادین و اندازه نسبی. در تحلیل نهایی مشخص شد که آگهی های تلویزیونی دو الگوی متفاوت زنانه و مردانه از نقش جنسیّتی را به نمایش می گذارند و نه تنها کلیشه های رایج در جامعه را بازتولید می کنند، بلکه فرآیندی از کلیشه سازی را نیز شکل می دهند.

هدف: هدف اصلی پژوهش حاضر، بررسی نقش منابع درونی در گونه شناسی هویت دانشگاهی بود. مؤلفه های اجتماعات رشته ای، ساختار اجتماعی محیط آموزشی، گروه های مرجع و محیط فیزیکی، به عنوان منابع درونی هویت یابی دانشگاهی و گونه های هویتی مشروعیت بخش، مقاومت و برنامه دار، برگرفته از سنخ شناسی هویتی کاستلز، مبنای گونه شناسی هویت دانشگاهی قرار گرفته اند. روش:این پژوهش به صورت پیمایشی بر روی نمونه ای شامل 346 دانشجوی تحصیلات تکمیلی دانشگاه اصفهان انجام شد که به روش نمونه گیری طبقه ای غیر متناسب انتخاب شده بودند. یافته ها: طبق نتایج پژوهش، منابع هویت یابی درونی همچون: اجتماعات رشته ای، ساختار اجتماعی محیط آموزشی، گروههای مرجع و محیط فیزیکی، بیشترین تأثیر را بر هویت مشروعیت بخش و کمترین تأثیر را بر هویت مقاومت دارند و هویت برنامه دار از این لحاظ در حد وسط قرار دارد. نتیجه گیری: از آنجا که تحقق دانشگاه اسلامی، در وهله اول در گرو نقّادی سنت فرهنگی دانشگاه است و این مهم با بسط هویتهای برنامه دار که با نگاهی نقّادانه به دنبال ایجاد تغییرات مثبت است محقق می شود، پس توانمندسازی دانشجویان و ایجاد بسترهای مناسب برای توسعه هویت های برنامه دار ضرورت دارد.