مرضیه بلالی

هدف تحقیق حاضر، بررسی نقش آگاهی از نتیجه (KR) خودکنترلی در حوزه یادگیری مشاهده ای بود. به این منظور، دو گروه خودکنترل و جفت شده در یادگیری زمان بندی نسبی و مطلق یک تکلیف زمان بندی متوالی با هم مقایسه شدند. در مرحله اکتساب، به-منظور بهینه سازی شرایط تمرین از برنامه تمرینی دوتایی متناوب استفاده شد. 32 آزمودنی (16 پسر و 16 دختر)، به صورت داوطلبانه انتخاب و به دو گروه خودکنترل و جفت شده تقسیم شدند. تکلیف آزمودنی ها حرکت در مسیر از قبل مشخص شده، یعنی فشردن کلیدهای 2، 6، 8 و 4 یک دستگاه زمان بندی متوالی، با حفظ زمان بندی نسبی و مطلق معین بود. افراد دو گروه در کنار هم و به صورت دوتایی به تمرین مهارت می پرداختند و تنها تفاوت آنها، اختیاری بود که به افراد گروه خودکنترل برای کنترل برنامه ارائه KR داده شده بود. این اختیار محدود به کوشش های مشاهده ای و در سه کوشش از هر دسته شش کوششی بود. آزمایش شامل سه مرحله اکتساب، یادداری و انتقال بود. نتایج تحلیل واریانس عاملی در اندازه های تکراری مرحله اکتساب نشان داد، هرچند خطای زمان بندی نسبی و مطلق دو گروه خودکنترل و جفت شده طی دوره اکتساب کاهش معنی داری را نشان می دهد (05/0>P)؛ بین تغییرات ایجاد شده در دو گروه، طی این دوره تفاوت معنی-داری وجود ندارد (05/0<P)، در مرحله یادداری و انتقال نیز اختلاف معنی داری بین گروه خودکنترل و جفت شده، در متغیرهای وابسته مشاهده نشد (05/0<P). نتایج این آزمایش نشان داد برای بررسی اثر KR خودکنترلی در حوزه یادگیری مشاهده ای، به غیر از شرایط تمرین، باید عوامل دیگری نظیر نوع تکلیف و ویژگی های آزمودنی را نیز در نظر گرفت.