روایی

پژوهش حاضر با هدف بررسی روایی و پایایی مقیاس موانع در اوقات فراغت سالمندان ایرانی انجام گرفت. به این منظور 552 شرکت کننده (347 مرد و 205 زن) سالمند با دامنه سنی 60 سال به بالا به صورت چندمرحله ای انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری پرسشنامه اطلاعات دموگرافیکی و مقیاس موانع در اوقات فراغت (هوبارد و منل، 2001) بود. از تحلیل عامل تأییدی برای بررسی روایی سازه، ضریب همبستگی پیرسون برای بررسی روایی سازه همسانی درونی و ضریب آلفای کرونباخ برای بررسی پایایی استفاده شد. نتایج نشان داد که مقیاس موانع در اوقات فراغت سالمندان ایرانی دارای روایی و پایایی است. تحلیل عاملی تأییدی نشان داد مقیاس به طور مناسبی تأیید شد. نتایج نشان داد که این مقیاس در کل و در سه عامل از همسانی درونی قابل قبولی برخوردار است (آلفای کرونباخ کل=0/86). همچنین همبستگی معنا داری بین گویه ها با عوامل و عوامل با کل مقیاس مشاهده شد که نشان می داد این سؤالات موضوع یکسانی را می سنجند. تحقیق حاضر بیانگر روایی و پایایی قابل قبول نسخه فارسی مقیاس موانع در اوقات فراغت در سالمندان ایرانی با سه عامل شامل عامل درون فردی، برون فردی و ساختاری بود، که قابلیت کاربرد در جامعه ایرانی را دارد.

هدف پژوهش حاضر، سنجش روایی و پایایی نسخه فارسی پرسشنامه محدودیت های گردشگران ورزشی پیست های اسکی استان تهران بود. جامعه آماری پژوهش، کلیه گردشگران پیست های اسکی استان تهران بودند که با توجه به اینکه کل جامعه بیش از ده هزار نفر بود، از طریق جدول مورگان 370 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند که از این تعداد، 362 پرسشنامه معتبر تحلیل شد. ابزار اندازه گیری، پرسشنامه وی (2008) بود که پس از ترجمه و بازترجمه و بومی سازی متناسب با فرهنگ کشور به 17 سؤال کاهش یافت که در چهار عامل کلی (محدودیت درون فردی، محدودیت بین فردی، محدودیت دوستی و خویشاوندی و محدودیت ساختاری) دسته بندی شد. روایی صوری و محتوایی آن توسط یازده نفر از استادان مدیریت ورزشی در زمینه توریسم ورزشی و همچنین چندین تن از متخصصان روان سنجی تأیید شد و پایایی ابزار از طریق آلفای کرونباخ به دست آمد (0/95=α). نتایج نشان داد که براساس میزان ارتباط و t-Value تمامی سؤالات رابطه معناداری با عامل های خود داشتند. نتایج تحلیل عاملی مرتبه دوم نیز حاکی از آن بود که ارتباط بین چهار عامل کلی با مفهوم محدودیت های گردشگران ورزشی معنادار بود و همه هفده گویه از چهار عامل ابزار اندازه گیری حمایت کرده و ساختار عاملی و روایی سازه ابزار را تأیید می کنند.

هدف این پژوهش ساخت و بررسی روایی و پایایی ابزار رفتار مصرف کننده ورزشی در ورزش همگانی بود. 560 نفر از مشارکت کنندگان ورزش همگانی با روش نمونه گیری طبقه ای تصادفی به عنوان نمونه انتخاب شدند. با مطالعه و گردآوری متون و مقالات مرتبط با رفتار مصرف کننده ورزشی، 21 سؤال استخراج شد. برای بررسی روایی پرسشنامه از روایی محتوای نسبی و سازه و همچنین برای بررسی پایایی پرسشنامه از آلفای کرونباخ استفاده شد. نتایج تحلیل عاملی اکتشافی سه بعدِ"فراوانی شرکت"، "نیات خرید" و "مصرف رسانه" را مشخص کرد. با توجه به نتایج تحلیل عاملی تأییدی و حذف یکی از سؤالاتِ دارای بار عاملی کمتر از میزان مطلوب، نتایج بیانگر آن بود که تمام سؤالات از بار عاملی مطلوبی برخوردار بودند. آزمون مدل نشان داد که شاخص های لازم برای برازش مدل اندازه گیری در محدوده مطلوبی قرار دارند (5/21 =CMIN/DF ، GFI=0/893، 0/868=TLI، 1/0=CFI ، 0/73=PNFI و 0/078=RMSEA). مقدار آزمون آلفای کرونباخ برای کل ابزار و خرده مقیاس های فراوانی شرکت، نیات خرید و مصرف رسانه به ترتیب عبارت بودند از 0/89، 0/851، 0/847، و 0/774. این مطالعه ابزار مناسبی که دارای روایی و پایایی مطلوبی برای ارزیابی رفتار مصرف کننده ورزشی باشد، فراهم کرد تا جامعه علمی و پژوهشی بازاریابی ورزشی از آن در سنجش صنعت ورزش بهره جویند.

آگاهی از اهداف مشارکت شرکت کنندگان در فعالیت های ورزشی و فراغتی از اهداف مهم بازاریابان ورزشی است. مقیاس ارزیابی و سیاهه فراغت جدی (اسلیم) از ابزارهای معتبری است که به منظور آگاهی از پیامدهای مشارکت شرکت کنندگان در فعالیت های فراغتی در زمینه مدیریت اوقات فراغت ساخته شده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی روایی و پایایی نسخه فارسی مقیاس ارزیابی و سیاهه فراغت جدی در میان تماشاگران فوتبال لیگ برتر (تابستان 1396) بود. نسخه اصلی مقیاس، دارای ۱۸ خرده مقیاس و ۵۴ گویه است. ۶۷۰ مرد ۱۸ تا ۶۵ سال تماشاگر مسابقات فوتبال لیگ برتر به صورت هدفدار، تصادفی و داوطلبانه مقیاس اندازه گیری متغیر پیامدهای مشارکت (اسلیم) گولد و همکاران (۲۰۰۸) را تکمیل کردند. برای برآورد روایی سازه مقیاس از تحلیل عاملی تأییدی استفاده شد. پایایی مقیاس نیز با استفاده از روش آلفای کرونباخ محاسبه شد. نتایج پژوهش نشان داد که نسخه فارسی مقیاس، از ساختار اصلی (شش مؤلفه و 18 خرده مقیاس) حمایت کرده و روایی و پایایی مقیاس تأیید می شود. در نتیجه، نسخه فارسی مقیاس ارزیابی و سیاهه فراغت جدی برای آگاهی از پیامدهای مشارکت تماشاگران ورزشی توصیه می شود که بر مبنای آن بازاریابان ورزشی می توانند به طراحی برنامه های بازاریابی هدفمند بپردازند.

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی و تعیین روایی و پایایی مقیاس اندازه گیری منش پهلوانی در بازیکنان لیگ برتر فوتبال انجام شده است. روش شناسی: از میان کلیه بازیکنان شاغل در لیگ برتر فوتبال ایران(396=N)  در فصل 90-91، تعداد 162 نفر انتخاب شدند. روش نمونه گیری پژوهش حاضر در مرحله انتخاب تیم ها، در دسترس و سپس در مرحله انتخاب بازیکنان به صورت تمام شمار بود. از تکنیک تحلیل عاملی اکتشافی برای دسته بندی سؤالات پرسشنامه و برای بررسی کفایت مدل نیز از شاخص و نتایج آزمون بارتلت استفاده شد. برای آزمون فرضیات پژوهش از آزمون های کولموگروف-اسمیرنف برای تعیین نرمال بودن داده ها، t  یک نمونه ای، تحلیل عاملی اکتشافی، و برای برازش مدل از تحلیل عاملی تأییدی (به صورت دو مرحله ای) استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آموس نسخه 18 و همچنین SPSS نسخه 16 در سطح معنی داری 05/0 P≤ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: یافته ها نشان داد که مقیاس اندازه گیری منش پهلوانی از روایی سازه، ساختار عاملی و ثبات درونی مطلوبی برخوردار است. همچنین ، میانگین نمره کلی منش پهلوانی بازیکنان لیگ برتر 72/12±59/73 بود و میانگین نمره خرده مقیاس های منش پهلوانی در سطح متوسطی ارزیابی شد. در میان بازیکنان لیگ برتر فوتبال ایران ، تیم پیکان کمترین و تیم پاس همدان بیشترین میزان نمره منش اخلاقی را داشتند. نتیجه گیری: با توجه به یافته های تحقیق و تأیید مطلوبیت مقیاس اندازه گیری منش پهلوانی و همچنین بومی بودن آن پیشنهاد می شود در سنجش های آتی از این مقیاس نیز جهت بررسی منش پهلوانی ورزشکاران استفاده شود.

برقراری روابط صمیمانه با دیگران از عمده ترین مسائل در سرآغاز جوانی است. جهت گیری بین فردی به نحوه واکنش های افراد نسبت به دیگران اشاره دارد و بر نگرش ها، رفتارها و ارزش های آنان تأثیر می گذارد. هدف از پژوهش حاضر بررسی ویژگی های روان سنجی مقیاس جهت گیری میان فردی (IOS) در دانشجویان بود. جامعه آماری پژوهش را دانشجویان دوره کارشناسی دانشگاه فردوسی مشهد تشکیل می دادند. تعداد 299 نفر از این دانشجویان با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. گردآوری داده ها از طریق مقیاس جهت گیری میان فردی (IOS؛ هیل، 1987) انجام شد. پس از ترجمه و ترجمه معکوس، همسانی درونی و روایی عاملی اکتشافی و تأییدی پرسشنامه بررسی شد. نتایج نشان داد که مقیاس جهت گیری میان فردی (IOS) با 24 عبارت و چهار خرده مقیاس حمایت هیجانی، توجه، برانگیختگی مثبت و مقایسه اجتماعی از روایی عاملی مطلوبی در دانشجویان برخوردار است. روایی همگرا و واگرای سازه و پایایی مقیاس نیز مطلوب بود. در مجموع به نظر می رسد مقیاس جهت گیری میان فردی (IOS) در نمونه دانشجویان از روایی و پایایی مطلوبی برخوردار است و به همین واسطه در مطالعات مرتبط با روابط بین فردی در میان دانشجویان با اطمینان قابل استفاده است.

مقیاس همدلی شناختی، عاطفی و جسمی ساختار سه مولفه جدیدی از همدلی را پیشنهاد می کند. هدف از این پژوهش بررسی ویژگی های روان سنجی مقیاس همدلی شناختی، عاطفی و جسمانی بود. روش پژوهش حاضر از نوع همبستگی بود. جامعه آماری کلیه دانشجویان دامنه سنی 18 تا 50 سال ایرانی در سال تحصیلی 1401-1402 بودند که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده در پژوهش شامل مقیاس همدلی شناختی، عاطفی و جسمانی(CASES)، مقیاس واکنش بین فردی(IRI) ، پرسشنامه، الکسی تیمیای پرس (PAQ) مقیاس تجربه زمانی لذّت بودند. داده های پژوهش به روش تحلیل عاملی تأییدی ، (CFA) آلفای کرونباخ و ضریب پیرسون با استفاده از نرمافزارهای SPSS 24 و Lisrel 8 تجزیه وتحلیل شدند. پایایی پرسشنامه با استفاده از روش همسانی درونی محاسبه شد. برای به دست آوردن اعتبار همگرا نیز از پرسشنامه های الکسی تایمیا پرس (2018)، مقیاس واکنش بین فردی دیویس (1983) مقیاس تجربه زمانی لذت گارد (2006) استفاده شد. نتایج حاصل از محاسبه پایایی با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ، ضریب الفای بالاتر از 70/0 را نشان داد. تحلیل عاملی تائیدی نیز نشان داد که راه حل سه عاملی از برازش مناسب تری برخوردار است. نتیجه تحلیل همبستگی از اعتبار این مقیاس و به ویژه جداسازی همدلی جسمانی از همدلی عاطفی پشتیبانی می کند. براساس نتایج این پژوهش، می توان نتیجه گرفت که مقیاس همدلی عاطفی، شناختی و جسمانی از پایایی و اعتبار مناسب برخوردار است و مولفه ها را از هم متمایز می سازد.

زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی ویژگی های روان سنجی پرسشنامه خودتنظیمی درمان (TSRQ) در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو بود. روش و مواد: این پژوهش توسعه ای و از نظر روش گردآوری داده ها در زمره مطالعات توصیفی و اعتباریابی آزمون قرار داشت. جامعه آماری پژوهش را بیماران مبتلا به دیابت نوع دو شهر مشهد در پائیز 1402 تشکیل می دادند. دو گروه نمونه 201 نفری و 283 نفری از این بیماران به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و پرسشنامه های خودتنظیمی درمان (TSRQ)، شایستگی ادراک شده (PCS)، سرزندگی ذهنی (SVS)، رضایت از زندگی (SWLS) و فشار روانی (K6) را تکمیل کردند. تجزیه و تحلیل داده با تحلیل عاملی اکتشافی و تأییدی، رگرسیون چندگانه و تحلیل واریانس چندمتغیره و با استفاده از نرم افزار های SPSS.27 و Amos.24 انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که پرسشنامه خودتنظیمی درمان (TSRQ) از ساختاری دو عاملی برخوردار است. واریانس تبیین شده برای بعد رعایت رژیم دارویی و کنترل قندخون برابر با 58/81 درصد و در بعد برنامه غذایی و فعالیت بدنی برابر با 40/85 درصد بود. تحلیل عاملی تاییدی نیز این ساختار را تأیید کرد. همسانی درونی مقیاس با آلفای کرونباخ و دو نیمه کردن به تأیید رسید. روایی پیش بین در ارتباط با شایستگی ادراک شده، سرزندگی، رضایت از زندگی و فشار روانی در سطح مطلوبی قرار داشت (01/0>P). بین قندخون ناشتا (FBS) با هیچ یک از ابعاد خودتنظیمی درمان دیابت رابطه معناداری وجود نداشت (05/0<P). تحلیل واریانس چندمتغیره نیز تفاوت هایی را بر حسب سال های ابتلا به دیابت، جنسیت، سن، وضعیت تأهل، میزان تحصیلات و وضعیت اشتغال تفاوت های معناداری در خودتنظیمی دیابت نشان داد (01/0>P). نتیجه گیری: به نظر می رسد، پرسشنامه خودتنظیمی درمان (TSRQ) در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو از ویژگی های روان سنجی مناسبی برخوردار بوده و می تواند در ارزیابی توانایی خودمدیریتی و خودتنظیمی این بیماران و کمک به بهبود آنان سودمند واقع شود.

هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین ویژگی های روانسنجی مقیاس پریشانی شکست عاطفی می باشد. روش شناسی: پژوهش حاضر یک پژوهش مقطعی-توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری کلیه دانشجویان دارای تجربه شکست عاطفی شهرستان ساری بودند، که از بین آن ها 406 دانشجو به عنوان نمونه با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار استفاده شده در این مطالعه مقیاس پریشانی شکست عاطفی (BDS)، پرسشنامه ضربه عشق (LTI)، پرسشنامه تنظیم هیجان شناختی نسخه 18 سوالی (CERQ-18)، پرسشنامه پذیرش و عمل نسخه 10 سوالی (AAQ-II) و نسخه 10 سوالی پرسشنامه افکار تکرارشونده (RTQ-10) بود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نسخه 24 نرم افزار SPSS، و روش های آماری آلفای کرونباخ، تحلیل عاملی اکتشافی و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد، مقیاس پریشانی شکست عاطفی از ساختار تک عاملی و ضریب همسانی درونی 94/0 برخوردار بود؛ به علاوه ضریب پایایی حاصل از روش بازآزمایی 81/0 به دست آمد. همچنین، این ابزار با پرسشنامه ضربه عشق، پرسشنامه افکار تکرارشونده، با خرده مقیاس راهبردهای ناسازگارانه پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان و با خرده مقیاس اجتناب از تجارب هیجانی پرسشنامه پذیرش و عمل همبستگی مثبت معنادار و با خرده مقیاس راهبردهای سازگارانه پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان و با خرده مقیاس کنترل زندگی پرسشنامه پذیرش و عمل همبستگی منفی معنادار نشان داد، که این نتایج روایی همگرا و واگرای آن را تایید نمود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده، می توان نتیجه گرفت که به نظر می رسد مقیاس پریشانی شکست عاطفی در جمعیت ایرانی دارای اعتبار و روایی مطلوب بوده، و می تواند به عنوان ابزاری مفید جهت سنجش شدت پریشانی ناشی از شکست عاطفی مورد استفاده قرار گیرد.