پژوهش های کاربردی در تغذیه ورزشی و علم تمرین

هدف: هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیرهشت هفته تمرین موازی در زمان صبح و عصر بر روی برخی از شاخص های ضد التهابی قلبی- عروقی در مردان جوان دارای اضافه وزن بود. روش: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با گروه کنترل و پیش آزمون و پس آزمون بر روی 40 مرد جوان دارای اضافه وزن با میانگین سنّی 12/25 و وزن 78/85 کیلوگرم انجام شد که به صورت تصادفی در چهار گروه تمرین موازی و کنترل در زمان صبح و عصر قرار گرفته و به مدت 8 هفته، سه جلسه در هفته و با شدت 75 تا 85 درصد ضربان قلب بیشینه اجرا گردید. از آزمودنی ها 5 میلی لیتر خون سیاهرگی جهت اندازه گیری شاخص های التهابی (CRP, IL-6) و همچنین آزمون بالک جهت سنجش VO2max2 گرفته شد. جهت تجزیه و تحلیل آماری از آزمون تحلیل واریانس یک سویه (ANOVA) همراه با آزمون تعقیبی LSD با سطح معناداری 0.05 و نرم افزار spss نسخه 27 استفاده گردید. یافته ها: 8 هفته تمرین موازی در زمان صبح و عصر باعث افزایش VO2max2 و کاهش وزن و شاخص توده بدن در گروه های تجربی در مقایسه با گروه های کنترل می شود. این در حالی بود که افزایش  VO2maxدر زمان عصر نسبت به صبح بیشتر، و کاهش وزن و شاخص توده بدن در زمان صبح نسبت به عصر بیشتر بود، همچنین 8 هفته تمرین موازی در مردان جوان دارای اضافه وزن منجربه افزایش سایتوکان ضدالتهابی IL-10 در گروه های تجربی نسبت به گروه کنترل شد که این افزایش در زمان عصر بیشتر از صبح بود. نتیجه گیری: تمرین موازی در زمان صبح و عصر بر شاخص های ضدالتهابی سیستم قلبی- عروقی موثر بوده و سبب افزایش عوامل ضد التهابی در نوبت عصر نسبت به نوبت صبح می گردد. لذا احتمالاً تمرین موازی در عصر نسبت به صبح زمان مناسب تری برای افراد دارای اضافه وزن باشد.

  هدف: با توجه به تاثیر شاخص های التهابی بر مرگ و میر و اهمیت کاهش آنها، هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرینات ورزشی و مصرف مکمّل کورکومین بر برخی شاخص های التهابی در بیماران همودیالیز است. روش : در این مطالعه نیمه تجربی یک سوکور، با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل ۶۸ شرکت کننده با بیش از ۳ ماه سابقه دیالیز شرکت کردند، این افراد به طور تصادفی به ۴ گروه 17 نفری تمرین، کورکومین، تمرین و مصرف مکمّل کورکومین و کنترل تقسیم شدند. مداخله ورزشی به صورت ۱۲ هفته تمرین و مداخله مکمّل به صورت ۱۰۰۰ میلی گرم کورکومین انجام گرفت. داده ها با استفاده از آزمون کولموگروف- اسمیرنوف و آنالیز کواریانس در سطح معناداری کمتر از 05/0 تحلیل شدند. یافته ها: تاثیر توأمان تمرین و مصرف کورکومین باعث تغییرات معناداری به صورت کاهش میزان فریتین سرم و افزایش سطح آلبومین سرم و ظرفیت عملکردی می شود (P < 0.05). همچنین در گروه تمرین نیز نتیجه مشابهی مشاهده شد. مصرف کورکومین نیز به تنهایی سبب کاهش میزان فریتین سرم و افزایش سطح آلبومین سرم شد (P < 0.05)، اما افزایش معناداری در ظرفیت عملکردی مشاهده نشد (P > 0.05). بیشترین کاهش در سطح فریتین سرم (5/5±59-) و بیشترین افزایش در میزان آلبومین سرم (25±811) و ظرفیت عملکردی (61/15±67) در گروه تمرین همراه با مصرف مکمّل کورکومین مشاهده شد. نتیجه گیری: تمرینات ورزشی به همراه مصرف مکمّل کورکومین باعث کاهش التهاب بیماران دیالیزی می شود و میزان تاثیر گذاری آن نسبت به تمرین به تنهایی و مصرف کورکومین به تنهایی بیشتر است.

هدف: رادیوتراپی متداول ترین روش برای درمان سرطان است. به نظر می رسد که آسیب های بافت بیضه ناشی از درمان رادیوتراپی، بیشتر در اثر استرس اکسیداتیو رخ داده؛ که به دلیل تولید بیش از حدّ نسبت اکسیژن/نیتروژن واکنش پذیر و کاهش سطح آنتی اکسیدان رخ می دهد. از این رو تمرین کوتاه مدت، با شدت متوسط می تواند تأثیر مطلوبی بر ساختار بافت بیضه و وضعیت آنتی اکسیدانی داشته باشد. در این راستا، هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر تمرینات استقامتی تداومی، با شدت متوسط بر سطوح سرمی مالون دی آلدئید، ظرفیت تام آنتی اکسیدانی و ساختار بافت بیضه در موش های صحرایی نر، تحت اشعه یونیزان ایکس بود. روش : ۲۴ سر موش صحرایی نر از نژاد اسپراگ داولی با میانگین وزنی ۲۲۱ گرم به چهار گروه: کنترل سالم، تمرین استقامتی سالم، کنترل تحت اشعه و تمرین استقامتی همراه با اشعه، تقسیم شدند. بعد از ۸ هفته تمرینات استقامتی، موش ها تشریح شده و بافت بیضه جهت مطالعات استریولوژیک و سرم خون برای اندازه گیری عوامل اکسیدانی و آنتی اکسیدانی جدا شدند. داده ها با آزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه در نرم افزار spss تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: پس از ۸ هفته تمرینات استقامتی بین سطوح سرمی مالون دی آلدئید در گروه های مورد مطالعه، تفاوت معنادار مشاهده شد (001/0 =P). همچنین بین ظرفیت تام آنتی اکسیدانی چهار گروه، تفاوت معناداری مشاهده گردید (001/0= P). در مورد ساختار بیضه برخی فاکتورها ازجمله برآورد چروکیدگی (001/0 =P)، حجم لوله های منی ساز (001/0= P)، طول لوله های منی ساز (016/0= P) و قطر لوله های منی ساز (001/0= P)، تفاوت معنادار داشت. نتیجه گیری: 8 هفته تمرین استقامتی با شدت متوسط، تأثیر معناداری بر سطوح سرمی مالون دی آلدئید و ظرفیت تام آنتی اکسیدانی و نیز ساختار بیضه موش های نر صحرایی تحت رادیوتراپی دارد.

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر 12 هفته ورزش در آب و مصرف مکمّل امگا 3 بر مقادیر سرمی BDNF و TNF در مردان مبتلا به بیماری مولتیپیل اسکلروزیس بود. روش: 40 مرد مبتلا به ام.اس. از بین مردان مراجعه کننده به یکی از مراکز معتبر شهرستان مهاباد که دارای پرونده پزشکی بوده و به تشخیص پزشک متخصص مغز و اعصاب وجود بیماری ام.اس. در آنها به اثبات رسیده و تحت درمان بودند، با دامنه سنی 35-40 در قالب یک طرح نیمه تجربی با پیش آزمون و پس آزمون، به صورت تصادفی انتخاب شدند و در چهار گروه 10 نفره تمرین+ مکمّل، تمرین+ دارونما، مکمّل امگا3 و گروه کنترل تقسیم شدند. گروه های مداخله، تمرینات ورزشی را به مدت 12 هفته، هفته ای 3 جلسه 60 دقیقه ای انجام دادند. گروه های مکمّل، روزانه دو گرم امگا3 که به صورت 3 کپسول ژلی بود را به میزان سه بار در روز پس از هر وعده غذایی مصرف می کردند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-22 انجام شد. جهت بررسی طبیعی بودن توزیع داده ها از آزمون شاپیرو- ویلک استفاده شد. بعد از حصول اطمینان از طبیعی بودن توزیع داده ها، جهت مقایسه میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون شاخص های گروه های تجربی و گروه کنترل، از آزمون تحلیل کوواریانس، و جهت مقایسه تفاوت بین داده های چهار گروه از آزمون تعقیبی توکی 3 استفاده شد. یافته ها: تمرینات ورزشی به همراه مصرف امگاه3 باعث افزایش BDNF در گروه ها در مقایسه با گروه کنترل شد، ولی این افزایش در گروه تمرین + مکمّل نسبت به دیگر گروه ها بیشتر بود (p<0/05). نتایج در گروه های مداخله نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری TNF-α را نشان داد (p<0/05). نتیجه گیری: مصرف امگا 3 به عنوان یک مکمّل می تواند اثر مثبتی بر افزایش مقادیر BDNFو کاهش مقادیر TNF-α در مردان مبتلا به ام.اس. داشته باشد.

هدف: هدف مطالعه حاضر تعیین اثر محرومیت از خواب بر سطوح قند خون، پروفایل لیپیدی و توان بی هوازی مردان جوان تمرین کرده بود. روش: 12 ورزشکار پسر به صورت هدفمند انتخاب شدند. مطالعه در دو مرحله، یک مرحله کنترل و یک مرحله تجربی با فاصله یک هفته انجام شد. در مرحله کنترل، پس از 12 ساعت ناشتایی و 8 ساعت خواب کافی، و در مرحله تجربی، بعد از 12 ساعت ناشتایی و 24 ساعت بی خوابی کامل مورد بررسی قرار گرفتند. اندازه گیری قند خون، پروفایل لیپیدی (LDL, HDL) با دستگاه اتوآنالیزور Global 4500 (ایتالیا) و توان بی هوازی با استفاده از تست RAST انجام شد. تغییرات غلظت قند خون و پروفایل لیپیدی در دو مرحله کنترل و تجربی با آزمون t همبسته در سطح معناداری (05/0 p<) آنالیز شد. یافته ها: نتایج نشان داد که توان بی هوازی ورزشکاران در شرایط محرومیت از خواب، نسبت به موقعیت خواب کافی، به طور معنی داری کاهش یافت (002/0=p). همزمان تغییر معناداری در سطوح قند خون (679/0=p)، LDL (676/0=p) و HDL (729/0=p) مشاهده نشد. نتیجه گیری: 24 ساعت محرومیت از خواب باعث تغییر معنی داری در توان بی هوازی مردان جوان تمرین کرده شد. ورزشکاران به علت نیازهای فیزیولوژیکی نسبت به افراد غیرفعال، به خواب بیشتری نیاز دارند. توصیه می گردد از محرومیت از خواب به عنوان یکی از عوامل محدودکننده بالقوه عملکرد فیزیولوژیکی جلوگیری شود.

هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسی یک دوره تمرینات در شیب های مختلف بر روی تردمیل با شیب مثبت 5، منفی 5 و شیب صفر بر شاخص های فیزیولوژیکی در دوندگان کوهستان می باشد. روش : جامعه آماری پژوهش حاضر را دوندگان استقامت و نیمه استقامت شهر خرم آباد تشکیل می دهند. 40 نفر داوطلب به صورت تصادفی انتخاب شدند. نمونه گیری آزمودنی ها به صورت تصادفی ساده می باشد و پس از انتخاب آزمودنی ها، افراد به سه گروه تجربی تمرین در سه شیب مختلف و یک گروه کنترل تقسیم شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری شاپیروویلک، آنوای یک طرفه و t وابسته با تعیین سطح معنی داری p≤0.05 استفاده شد. یافته ها: تمرینات با شیب منفی، مثبت 5 و صفر منجربه بهبود در توان هوازی و بی هوازی شده است. این نتایج نشان می دهد که استفاده از دو بر روی سطوح شیب دار ممکن است در توسعه قدرت هوازی در ورزشکاران با پیش زمینه تمرینی، به جای مطالعات قدرت هوازی با ویژگی هوازی طولانی مدت مؤثرتر باشد. همچنین، برنامه های تمرینی با شیب مثبت و منفی 5 می تواند به عنوان روش های جایگزین توسط مربیان برای بهبود توان بی هوازی مورد استفاده قرار گیرد. نتیجه گیری: استفاده از دویدن بر روی سطوح شیب دار ممکن است در توسعه قدرت هوازی در ورزشکاران با پیش زمینه تمرینی مؤثر باشد.