رادیوتراپی

خودپنداره بدنی، سازه روانی بسیار مهمی است که در زنان ماستکتومی شده، به شدت تضعیف می شود. پژوهش حاضر به منظور تعیین تأثیر فعالیت های منتخب هوازی بر خودپنداره بدنی زنان مبتلا به سرطان پستان ماستکتومی شده تحت رادیوتراپی انجام گردید. 40 بیمار مبتلا به سرطان پستان که پس از پیش آزمون خودپنداره بدنی به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل با تعداد مساوی در هر گروه تقسیم شدند، جامعه آماری پژوهش را تشکیل دادند. شرکت کنندگان در گروه تجربی طی 25 جلسه 20 تا 30 دقیقه ای به تمرینات هوازی منتخب پرداختند. پس از اتمام جلسات تمرینی، از شرکت کنندگان پس آزمون خودپنداره بدنی گرفته شد. به منظور تحلیل داده هااز آزمون تی مستقل در سطح (P<0.05) استفاده گردید. نتایج نشان می دهد که در گروه تجربی، خودپنداره بدنی کلی و خرده مقیاس های آن پیشرفت داشته است؛ در حالی که در گروه کنترل، تغییر قابل ملاحظه ای در خودپنداره بدنی کلی و خرده مقیاس های آن مشاهده نمی شود. با توجه به نتایج پژوهش حاضر به کاردرمانان توصیه می شود که در مراکز درمانی، از فعالیت های هوازی مناسب به عنوان درمان کمکی عوارض روحی روانی ناشی از جراحی ماستکتومی، به ویژه بهبود خودپنداره بدنی بهره گیرند.

پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر ترکیب های مختلف تمرین بدنی و ذهنی بر میزان درجه آزادی (دامنه حرکتی) مفصل شانه زنان مبتلا به سرطان پستان ماستکتومی شده تحت رادیوتراپی انجام گرفت. بدین منظور، 40 بیمار مبتلا به سرطان پستان بستری در بیمارستان میلاد اصفهان به صورت تصادفی در 4 گروه تمرین بدنی، ذهنی، ترکیبی (ذهنی و بدنی) و کنترل قرار گرفتند. گروه های تجربی در 25 جلسه 30 دقیقه ای به انجام تمرین های مربوط به خود پرداختند. پیش-آزمون، قبل از مداخله و پس آزمون در پایان مداخله گرفته شد. همچنین، به منظور تحلیل داده ها از تحلیل واریانس یک راهه استفاده گردید. یافته ها بیانگر این است که بین گروه های مختلف در میزان درجه آزادی مفصل شانه اختلاف وجود دارد. همچنین، نتایج نشان می دهند که تمرین بدنی منجر به بهبود تمام حرکات دامنه حرکتی، به جز نزدیک کردن شده است. تمرین ذهنی نیز موجب بهبود تمام حرکات دامنه حرکتی، به جز نزدیک کردن و چرخش داخلی شده و تمرین ترکیبی باعث بهبود معنادار تمام حرکات دامنه حرکتی شده است. علاوه براین، دریافت می شود که اثر تمرین بدنی در حرکات خم کردن، باز کردن، دور کردن و چرخش خارجی بهتر از تمرین ذهنی می باشد. اثر تمرین ترکیبی نیز در حرکت چرخش داخلی، بهتر از تمرین بدنی بوده و اثر تمرین ترکیبی در تمام حرکات بهتر از تمرین ذهنی است. به-طورکلی و براساس یافته ها، می توان در مراکز درمانی از روش ترکیبی برای بهبود دامنه حرکتی مفصل شانه زنان مبتلا به سرطان پستان ماستکتومی شده تحت رادیوتراپی به عنوان درمان کمکی بهره گرفت.

مقدمه: منابع انسانی نقش بسیار مهمی را در ارائه خدمات سلامت ایفا می کند. هدف این مطالعه برآورد نیروی انسانی موردنیاز بخش شتاب دهنده مرکز تخصصی رادیوتراپی - انکولوژی رضا (ع) بر اساس شاخص حجم کار بود. روش ها: این مطالعه از نوع کاربردی و به روش توصیفی-تحلیلی به صورت مقطعی انجام شد. از هم اندیشی خبرگان برای تعیین اجزاء حجم کار و زمان استاندارد، از کارسنجی برای تائید زمان استاندارد فعالیت های اصلی، از مصاحبه و اطلاعات سیستم پرسنلی برای تعیین میزان و عوامل مرتبط با زمان کاری در دسترس و از اطلاعات سیستم مدیریت و دفاتر ثبت برای تعیین حجم کار سالیانه استفاده شد. برای تحلیل داده ها از نرم افزار اکسل استفاده شد. یافته ها: هفت عامل مرتبط با زمان کاری در دسترس سالانه کارکنان شناسایی شد. زمان کاری در دسترس سالانه برای کارکنان 806 ساعت تعیین شد. آماده سازی و درمان بیمار و اپراتوری و تکمیل پرونده به عنوان فعالیت های اصلی تعیین شد. نتایج محاسبات شاخص حجم کار نشان داد بخش شتاب دهنده سه نفر کمبود نیرو دارد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد در بخش شتاب دهنده مرکز تخصصی رادیوتراپی با کمبود نیروی انسانی حرفه ای مواجه بوده است. به نظر می رسد استفاده از روش شاخص حجم کار برای تعیین و توزیع نیروی انسانی مورد نیاز گامی ضروری برای مدیریت بهینه نیروی انسانی در بخش های تخصصی باشد.

هدف: رادیوتراپی متداول ترین روش برای درمان سرطان است. به نظر می رسد که آسیب های بافت بیضه ناشی از درمان رادیوتراپی، بیشتر در اثر استرس اکسیداتیو رخ داده؛ که به دلیل تولید بیش از حدّ نسبت اکسیژن/نیتروژن واکنش پذیر و کاهش سطح آنتی اکسیدان رخ می دهد. از این رو تمرین کوتاه مدت، با شدت متوسط می تواند تأثیر مطلوبی بر ساختار بافت بیضه و وضعیت آنتی اکسیدانی داشته باشد. در این راستا، هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر تمرینات استقامتی تداومی، با شدت متوسط بر سطوح سرمی مالون دی آلدئید، ظرفیت تام آنتی اکسیدانی و ساختار بافت بیضه در موش های صحرایی نر، تحت اشعه یونیزان ایکس بود. روش : ۲۴ سر موش صحرایی نر از نژاد اسپراگ داولی با میانگین وزنی ۲۲۱ گرم به چهار گروه: کنترل سالم، تمرین استقامتی سالم، کنترل تحت اشعه و تمرین استقامتی همراه با اشعه، تقسیم شدند. بعد از ۸ هفته تمرینات استقامتی، موش ها تشریح شده و بافت بیضه جهت مطالعات استریولوژیک و سرم خون برای اندازه گیری عوامل اکسیدانی و آنتی اکسیدانی جدا شدند. داده ها با آزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه در نرم افزار spss تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: پس از ۸ هفته تمرینات استقامتی بین سطوح سرمی مالون دی آلدئید در گروه های مورد مطالعه، تفاوت معنادار مشاهده شد (001/0 =P). همچنین بین ظرفیت تام آنتی اکسیدانی چهار گروه، تفاوت معناداری مشاهده گردید (001/0= P). در مورد ساختار بیضه برخی فاکتورها ازجمله برآورد چروکیدگی (001/0 =P)، حجم لوله های منی ساز (001/0= P)، طول لوله های منی ساز (016/0= P) و قطر لوله های منی ساز (001/0= P)، تفاوت معنادار داشت. نتیجه گیری: 8 هفته تمرین استقامتی با شدت متوسط، تأثیر معناداری بر سطوح سرمی مالون دی آلدئید و ظرفیت تام آنتی اکسیدانی و نیز ساختار بیضه موش های نر صحرایی تحت رادیوتراپی دارد.