غلامحسین عمادزاده

مسأله علم الهی، یکی از مسایل مهم فلسفی و کلامی است که فلاسفه اسلامی خردورزی را در آن به اثبات رسانده‏اند؛ ولی چون روش آنان این بوده که در سخنان پیشینیان خود، اشکال‏تراشی و نکته‏سنجی کنند و پس از تخریب از طریق اشکال‏ها، به بازسازی و یا نوسازی نظام فلسفی و یا قواعد عقلی بپردازند. ابن‏سینا صور علمی را در علم باری تعالی به غیرمطرح نموده و خواجه نصیرطوسی با اشکالات متعددی این صور مرتسمه را مورد انتقاد قرار داده است. صدرالمتالهین صور مرتسمه را دارای اشکال می‏داند ولی در مقام دفاع از ابن‏سینا برآمده و به اشکال‏های طوسی پاسخ گفته است. این مقاله در پی تحلیل عقلی و پاسخ صدرا به اشکال اول طوسی بر ابن‏سینا برآمده است.

از مباحثی که میدان نزاع فلسفی را برای شارحان و مفسران حکمت متعالیه فراهم آورده و به تعارض آرای آنها انجامیده است، تبیین اختلاف و تفاوت بین وجود رابط و محمولی است. اگرچه این اختلاف نظرها، از عقلانیت فلسفی بسیاری از این شارحان حکایت می کند و افق خردورزی این متفکران را آشکار می نماید، ولی همچنین بستری را برای کشف نگرش آنها به عناصر محوری حکمت متعالیه مهیا می سازد. حکیم سبزواری از شارحان حکمت صدرایی است که با تعلیقه های خود بر اسفار و تأیید و تشریح مبانی این حکمت در کتاب هایش ابهام را از دامن بسیاری از مسائل این حکمت می زداید، ولی در این موضوع، نظریه ای مخالف با صدرا اتخاذ می-کند. این مقاله در پی بررسی دغدغه های وی در اظهار دیدگاه متفاوت با صدرالمتألهین در مسأله وجود رابط و محمولی است که تحلیل نکات فلسفی و پی گیری موضع گیری های وی در این بحث، طرح بعضی از نظریه های رقیب و منتقد وی را غیر قابل اجتناب می نماید.

ابن سینا موضوع نفس و مباحث آن را سرلوحه پیگیری های فلسفی خود قرار داده و تبیین های فلسفی او در این مباحث به شیوه ای است که متفکران پس از او نتوانند بدون توجه به نظریات وی مسائل و مباحث نفس را بررسی کنند. یکی از موضوع های که در این میدان به تفصیل به آن پرداخته قوای باطنی نفس است. یکی از قوای باطنی قوه واهمه است که وی از پیشتازان طرح این قوه در میان قواست. وی درکتاب هایش مانند شفا و اشارات به آن پرداخته و کارکرد آن برای نفس و جایگاه آن را مشخص کرده است. نگارنده در این مقاله به جستاری در نظریات وی پرداخته وکارایی و ویژگی های آن را بررسی کرده و به نتایجی در دیدگاه وی در احکام این قوه و قوای نازل آن رسیده و احکام واهمه در انسان و حیوان و مرز جدایی و تمایز فراورده های آن را در حیوانات و انسان تحلیل نموده است و داوری منطقی ابن سینا در محصولات این قوه، دروغ و باطل بودن بسیاری از احکام آن را در انسان مورد توجه قرارداده و ملاک داوری های مختلف احکام این قوه را در سخنان ابن سینا آشکار کرده است.

إنّ مسأله حدوث العالم وقدمه کانت مثار جدل متفاقم بین الفلاسفه من جهه والمتکلمین والمتشرعه من جهه أخرى، وذلک لأنّ رؤیه هؤلاء الأخیرین تدور على امتناع قِدَم المخلوق، والذی یکون قدیماً وغیر مسبوق بعدم زمنی لا یکون مخلوقاً ومحدَثاً. فالحکماء قد دافعوا عن مبنى الحدوث الذاتی بناءاً على أنّ الزمان ینتزع من أمور یتطرق إلیه التغییر والتدریج، ولذا یرى أکثرهم أنّ الزمان منتزع من الحرکه، و إن کان بعضهم قد أذعن بأنّ مسأله الحدوث والقدم جدلیه الطرفین إثباتا ونفیاً. وبما أنّ مدرسه الحکمه المتعالیه قد حاولت أن تجمع بین مبانی مدرسه الفلسفه والکلام والعرفان، فقد طرحت رؤیه جدیده ومبتکره لحل هذه المسأله، حیث حاول الحکیم السبزواری توضیح کافه العناصر المحوریه للحکمه الصدرائیه المتعالیه، فقد أتى باصطلاح جدید فی مباحث حدوث العالم وقدمه وهو مصطلح: الحدوث الاسمی، بل نجده یدّعی اکتشافه من الآیات القرآنیه والکلمات الإلهیه. تتناول هذه المقاله هذا الاصطلاح بنحو أعمق لیس من ناحیه الاصطلاح و حسب، بل لتدرسه فی وعاء المبانی العرفانیه والفلسفیه عند الحکیم السبزواری، و تحلل من هذه الناحیه مسأله فاعلیه الباری التی تشکل المستند الأهم وساحه الصراع والتحدی فیما بین المتکلمین والفلاسفه فی مفهوم الحدوث، وتطرح التفاته السبزواری لمسأله التجلّی التی هی إحدى مبانیه المسببه عن تبنیه للحدوث الاسمی. ثم سنتناول نظریات الإثبات والنفی لهذا الحدوث عند شارحی منظومته، أعنی المدرس الآشتیانی والشیخ الآملی فیما ذهبا إلیه من المواقف المتباینه، حیث اتخذ المحقق الآشتیانی موقفاً إیجابیاً لهذا الحدوث بناءً على مبانیه العرفانیه فی التجلّی والظهور والتعیّن مستعملاً مصطلح الحدوث فحسب، بید أنّ الآملی کان له موقف سلبی تجاه هذا المبنى وعدَّه خارجاً عن منظومه الأبحاث الفلسفیه والحکمه المتعالیه.من ثَمَّ یتبلور مبنى الحکیم السبزواری فی تبنّیه لأصاله الوجود على ما طرحه فی مسأله الحدوث الاسمی.

در این مقاله جهات در منطق ابن سینا، انواع ضرورت و ضرورت مطلقه و همچنین رابطه معنای منطقی و فلسفیِ جهات بررسی می شود. در ادامه، تفسیر ملاصدرا از ضرورت مطلقه و تعبیر آن به ضرورت ازلی موردبحث قرار می گیرد و نتایج فلسفی ای که صدرا از طرحِ این ضرورت گرفته برجسته می شود و مشخص می گردد که ضرورت در هلیات بسیطه از نوع ضرورت ازلی و ضرورت در هلیات مرکبه از نوع ضرورت ذاتی است. همچنین برهان پذیری قضایای ضرورت ازلی به بحث گذاشته می شود. در ادامه، به نظر ابتکاری ملاصدرا دربابِ امکان فقری پرداخته خواهد شد. وجود در معنای امکان فقری عین فقر است و تمام وجودات در این معنی عین تعلق اند. بنابر مبانی حکمت متعالیه، ازآنجاکه تشکیک در وجود راه دارد، ممکن فقری مقول به تشکیک است. از نظر استاد مهدی حائری یزدی، ابتکار ملاصدرا در طرح امکان فقری درواقع تکمیل بحث ضرورت مطلقه در ابن سیناست. براین اساس، به طرح و بررسی و گسترش نظر ایشان نیز پرداخته خواهد شد.