مرضیه بلالی

هدف از تحقیق حاضر، مقایسه اثربخشی بازی های فعال ویدئویی و بازی های پایه ورزشی بر رشد مهارت های بنیادی در دانش آموزان مقطع ابتدایی بود. روش پژوهش حاضر نیمه تجربی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. تعداد 60 دانش آموز ابتدایی (دوره دوم) با دامنه سنی 8 تا 11 سال به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه تجربی (بازی های ویدئویی فعال، بازی های پایه ورزشی) و یک گروه کنترل (بازی های ویدیویی غیر فعال) قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده در این تحقیق، آزمون تبحر حرکتی برونینکس– اوزرتسکی ویرایش دوم، دستگاه ایکس باکس360 به همراه کینکت و دسته می باشد. ابتدا، شرکت کنندگان پیش-آزمون مهارت های حرکتی را اجرا کردند. گروه های تجربی به مدت هشت هفته، دو بار در هفته و هر جلسه، 30 دقیقه به اجرای برنامه تمرینی مربوطه پرداختند. گروه کنترل نیز بازی های ویدئویی غیرفعال را از طریق کنسول ایکس-باکس و دسته تحت نظارت کامل آزمونگر انجام دادند. در انتهای جلسات تمرینی آزمون تبحر حرکتی برونینکس– اوزرتسکی ویرایش دوم، مجدداً از تمام افراد به عمل آمد (مرحله پس آزمون). نتایج تحقیق حاضر نشان داد که گروه های ویدئویی فعال و پایه ورزشی بر رشد مهارت های حرکتی بنیادی تأثیر معناداری دارد. نتایج دیگر این تحقیق نشان داد که تفاوت معناداری بین گروه ها در رشد مهارت های حرکتی بنیادی وجود دارد؛ که این تفاوت ها با گروه کنترل معنادار بود، اما بین گروه های تجربی تفاوت معناداری یافت نشد. بنابراین به مربیان پیشنهاد می شود که علاوه بر تمرینات پایه ورزشی بر بازی های ویدئویی فعال نیز تاکید ویژه ای داشته باشند.

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش میانجی خودکارآمدی در مزیت های یادگیری منتسب به روش تمرین دوتایی بود. بیست و پنج دانشجوی پسر در دو گروه تمرین دوتایی و انفرادی در یادگیری فرم شماره یک تکواندو طی چهار جلسه 30 دقیقه ای مورد آموزش قرار گرفتند. افراد گروه تمرین دوتایی در گروه های دونفری به تمرین می پرداختند ولی افراد گروه تمرین انفرادی به صورت جداگانه تمرین می کردند. پرسش نامه خودکارآمدی یک بار قبل از اولین کوشش تمرینی و یک بار قبل از آزمون یادداری به شرکت کنندگان ارائه شد. نتایج نشان داد پیشرفت یادگیری و خودکارآمدی در گروه تمرین دوتایی بیشتر از گروه تمرین انفرادی بود. لذا می توان جمع بندی کرد که یکی از عواملی که موجب می شود نوآموزانی که به صورت دوتایی تمرین می کنند یادگیری بیشتری را تجربه کنند، نه فقط مشاهده الگوی در حال یادگیری، بلکه بالا رفتن عاملی روانشناختی به نام خودکارآمدی در آنها می باشد.

هدف تحقیق حاضر، بررسی نقش آگاهی از نتیجه (KR) خودکنترلی در حوزه یادگیری مشاهده ای بود. به این منظور، دو گروه خودکنترل و جفت شده در یادگیری زمان بندی نسبی و مطلق یک تکلیف زمان بندی متوالی با هم مقایسه شدند. در مرحله اکتساب، به-منظور بهینه سازی شرایط تمرین از برنامه تمرینی دوتایی متناوب استفاده شد. 32 آزمودنی (16 پسر و 16 دختر)، به صورت داوطلبانه انتخاب و به دو گروه خودکنترل و جفت شده تقسیم شدند. تکلیف آزمودنی ها حرکت در مسیر از قبل مشخص شده، یعنی فشردن کلیدهای 2، 6، 8 و 4 یک دستگاه زمان بندی متوالی، با حفظ زمان بندی نسبی و مطلق معین بود. افراد دو گروه در کنار هم و به صورت دوتایی به تمرین مهارت می پرداختند و تنها تفاوت آنها، اختیاری بود که به افراد گروه خودکنترل برای کنترل برنامه ارائه KR داده شده بود. این اختیار محدود به کوشش های مشاهده ای و در سه کوشش از هر دسته شش کوششی بود. آزمایش شامل سه مرحله اکتساب، یادداری و انتقال بود. نتایج تحلیل واریانس عاملی در اندازه های تکراری مرحله اکتساب نشان داد، هرچند خطای زمان بندی نسبی و مطلق دو گروه خودکنترل و جفت شده طی دوره اکتساب کاهش معنی داری را نشان می دهد (05/0>P)؛ بین تغییرات ایجاد شده در دو گروه، طی این دوره تفاوت معنی-داری وجود ندارد (05/0<P)، در مرحله یادداری و انتقال نیز اختلاف معنی داری بین گروه خودکنترل و جفت شده، در متغیرهای وابسته مشاهده نشد (05/0<P). نتایج این آزمایش نشان داد برای بررسی اثر KR خودکنترلی در حوزه یادگیری مشاهده ای، به غیر از شرایط تمرین، باید عوامل دیگری نظیر نوع تکلیف و ویژگی های آزمودنی را نیز در نظر گرفت.