محمدحسین علیزاده

مؤلفه زمان در اثربخشی تمرینهای اصلاحی و ماندگاری آن توجه پژوهشگران را برانگیخته است. هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین اصلاحی و ماندگاری آن پس از چهار ماه بر لوردوز افزایشیافته کمری دانشآموزان پیش و پس از بلوغ است. آزمودنیها شامل 46 دختر 01 و 01 سال قوس کمری افزایشیافته داشتند که به دو گروه تجربی ) 23 n= ( و گروه کنترل ) 23 n= ( تقسیم شدند. گروه تجربی هشت هفته و هفتهای سه جلسه در برنامه تمرینهای اصلاحی شرکت کردند و گروه کنترل فعالیتهای عادی خود را ادامه دادند. در آغاز و پایان دوره و چهار ماه پس از تمرینها، قوس کمری آزمودنیها با استفاده از خطکش منعطف اندازهگیری شد. دادهها بهکمک آزمون آماری تحلیل واریانس با اندازهگیری تکراری و α در سطح معناداری 1.10 انجام شد . نتایج نشان داد که پس از تمرین میزان لوردوز کمری افزایشیافته در دختران نابالغ و بالغ کاهش معنیداری پیدا کردند ) 1.10 p> (. میانگین زاویه لوردوز در گروههای تجربی در پسآزمون دوم افزایش پیدا کرد ) 1.10 p> (. درحالیکه در گروه کنترل در این زمانها تفاوت آماری معنیدار نبود. نتایج تحقیق نشاندهنده تأثیر تمرینها بر قوس کمر افزایشیافته آزمودنیهای نابالغ و بالغ است، هرچند اثربخشی تمرینها پس از بلوغ به مراتب مؤثرتر از قبل از بلوغ بوده است. ماندگاری اثر تمرین نشان میدهد آزمودنیها به شرکت در برنامه تمرینهای اصلاحی مستمر نیاز دارند و با نتایج دلخواه زودهنگام نباید برنامه تمرینی را رها کرد

هدف این پژوهش بررسی اثر برنامه جامع گرم کردن فیفا +11 داوران بر تعادل پویای داوران و کمک داوران مرد فوتبال ایران بود. 52 داور و کمک داور فوتبال بدون سابقه آسیب دیدگی داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند و به صورت تصادفی به گروه های تجربی و کنترل (26 نفر گروه تجربی، 26 نفر گروه کنترل) تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت هفده هفته برنامه +11 داوران را انجام دادند، درحالی که گروه کنترل در طول نیم فصل روش گرم کردن معمول و سنتی خود را اجرا کرد، برای برآورد تعادل پویای داوران در پیش آزمون و پس آزمون از آزمون تعادل Y استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش های آماری توصیفی و آزمون تحلیل واریانس صورت گرفت. یافته ها نشان داد که تعادل پویا در جهت های قدامی و خلفی داخلی و نمره کلی تعادل داوران گروه تجربی در پس آزمون در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معنی داری داشت، درحالی که درجهت خلفی خارجی تفاوت معنی داری بین گروه ها مشاهده نشد. با توجه به یافته های تحقیق، برنامه جامع گرم کردن فیفا +11 داوران می تواند تعادل پویای داوران و کمک داوران فوتبال را بهبود بخشد.

پژوهش حاضر به بررسی تأثیرخستگی بر پارامترهای مکانی و زمانی راه رفتن درافراد با کف پای صاف منعطف و طبیعی پرداخت. در این پژوهش نیمه تجربی از بین دانش آموزان پسر 15تا18ساله شهر تهران، 10 نفر دارای ناهنجاری کف پای صاف و 10 نفر سالم به عنوان آزمودنی در این تحقیق شرکت کردند. از تردمیل آنالیز گیت برای اندازه گیری پارامترهای راه رفتن استفاده شد. برای مقایسه درون گروهی و بین گروهی تأثیرخستگی بر پارامترهای مکانی و زمانی راه رفتن افراد دارای کف پای طبیعی و صاف از آزمون های تحلیل واریانس اندازه های تکراری و تی همبسته استفاده شد. نتایج نشان داد که اختلاف معناداری در پس آزمون بین گروه ها در متغیر حمایت یگانه وجود داشت. اما اختلاف معناداری در متغیرهای زمان گام، زمان قدم، حمایت دوگانه، طول گام، طول قدم و عرض قدم وجود نداشت. همیچنین خستگی تاثیر معناداری بر متغیرهای زمان گام، زمان قدم، حمایت دوگانه، طول گام، طول قدم و عرض قدم داشت.

 پژوهش حاضر با هدف بررسی همهگیرشناسی آسیبهای ورزشی دانشآموزان ایران انجام شده است. در این پژوهش 6300 دانشآموز دختر وپسر 12-16 سال درحالتحصیل در مقطع راهنمایی، از شهرهای تهران، کرج، یزد، خرمآباد، ساری، شهرکرد، بندرعباس، مشهد و تبریز شرکت کردند. آنها بهمدت یک سال تحصیلی بررسی شدند و آسیبهایشان با استفاده از فرم جمعآوری اطالعات و به شیوه آیندهنگر ثبت شد. برای تجزیهوتحلیل دادهها از آمار توصیفی و از جدول متقاطع برای مقایسه متغیر ها با توجه به جنسیت استفاده شد. بیشتر آسیب دانشآموزان پسر در 14 سالگی )3/56 درصد( و دختران در 13 سالگی )4/32 درصد( بود. یافتهها نشان داد که 457 نفر از دانشآموزان )42/10 درصد( دچار آسیب شدند که از این میان بیشترین میزان آسیب در دانشآموزان دختر )4/62 درصد( در خارج از زنگ ورزش )4/35 درصد( و درزمان حضورنداشتنمعلم ورزش )67 درصد(روی دادهبود، اما در دانشآموزان پسر، 4/45 درصد از آسیبها در زنگ ورزش و در حضور معلم ورزش )6/61 درصد( اتفاق اتفاده بود. دختران در کالسهای با جمعیت باالتر در خطر آسیبدیدگی بیشتر بودند )49 درصد(؛ حالآنکه پسران در کالسهای با جمعیت کمتر آسیب بیشتر داشتند )6/39 درصد(. از میان رشتههای گوناگون ورزشی، بیشترین میزان آسیب در پسران در رشتههای فوتبال )69 درصد( وفوتسال )6/11 درصد( و در دختران در رشتههای والیبال )2/17 درصد( و هندبال )7/4 درصد( بود. بیشتر آسیبها در کالسهایی با جمعیت زیاد روی داده بود. دانشآموزان آسیبدیده هیچگونه سابقه فعالیت ورزشی نداشتند و با سابقه کمتر آسیبهای بیشتری داشتند. بیشتر آسیبهای پسران در زنگ ورزش و در دختران در هنگام فعالیتی غیر از ورزشکردن روی داده بود. بهنظر میرسد با تمرکز بر حضور معلمان ورزش در ساعات ورزش و رشتههای ورزشی موردعالقه آنان و افزایش زمان فعالیت به شکل برنامههای مناسب پیشگیری، در زمان فعالیت و غیرورزش بههمراه کنترل جمیت کالسها بتوان از آسیب دانشآموزان پیشگیری کرد. اجرای راهبردی جامع و مناسب شامل بهکارگیری فعالیتهای ورزشی مناسب برای هر گروه سنی، تعیین و کنترل خطرهای احتمالی فعالیتهای ورزشی برای پیشگیری از آسیب بسیار مهم است.

کودکی دوره مهمی برای مداخله درراستای پیشگیری از آسیب ورزشی است. یکی از تمرین های پیشنهادی، تمرین ثبات مرکزی است؛ براین اساس، هدف پژوهش حاضر، ارزیابی تأثیر شش هفته تمرین ثبات مرکزی بر بیومکانیک پرش- فرود تک پا در کودکان فعال 10 تا 12 سال بود. برای انجام پژوهش، 27 کودک فعال نابالغ 10 تا 12 سال که عضو باشگاه های شهر تهران بودند، به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. نتایج نشان داد که متغیرهای کینتیکی شامل نرخ بار و حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین در بازیکنان گروه مداخله تغییری معنادار داشتند؛ اما در زاویه مچ پا در صفحه ساجیتال و فرونتال تغییری معنادار مشاهده نشد. با توجه به نتایج پژوهش، به نظر می رسد که تمرین های ثبات مرکزی تأثیر مثبتی بر برخی از عوامل خطرزای بیومکانیکی پرش- فرود کودکان نابالغ دارند و می توانند در پیشگیری از آسیب های این ورزشکاران مؤثر باشند.

هدف این پژوهش، مقایسه زمان شروع، فعالیت فیدفورواردی، فعالیت فیدبکی و اندازه فعالیت منتخبی از عضلات زانوی ورزشکاران مرد دانشگاهی مبتلا به محدودیت دامنه حرکتی دورسی فلکشن و سالم در پرش و فرود تک پا بود. 30 آزمودنی از سه رشته بسکتبال، والیبال و هندبال به دو گروه کنترل و آزمایشی تقسیم شدند. در پرش فرود تک پا، زمان شروع، فعالیت فیدفورداری، فیدبکی و اندازه فعالیت پنج عضله راست رانی، پهن داخلی، پهن خارجی، دوسررانی و نیم وتری با استفاده از روش الکترومایوگرافی اندازه گیری شدند. یافته ها نشان داد که در هر چهار عامل زمان شروع، فعالیت فیدفورداری، فعالیت فیدبکی و اندازه فعالیت عضلات منتخب زانو، بین ورزشکاران با محدودیت دورسی فلکشن در مچ پا با ورزشکاران سالم تفاوت معناداری وجود ندارد. نظریه زنجیره حرکتی بیانگر این است که نقص در یک بخش از زنجیره می تواند موجب تغییر فعالیت عضلات شود؛ اما یافته های پژوهش حاضر نشان داد که در فعالیت عملکردی پرش تک پا چنین تفاوتی در فعالیت عضلات منتخب وجود ندارد

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی الگوی حرکتی اندام تحتانی در ضربه شوت کاشته فوتبال بود. شرکت کنندگان در این پژوهش 24 بازیکن نخبه فوتبال بودند که همگی آن ها برتری پای راست داشتند و در شش ماه گذشته هیچ گونه آسیب و جراحت جدی نداشتند. 12 نفر از آن ها سالم بودند (سن: 2/1 ± 87/25 سال وقد: 6/4 ± 7/180 سانتی متر) و 12 نفر دیگر (سن: 39/1 ± 25/25 سال و قد: 0/5 ± 37/181 سانتی متر)بازیکنانی بودند که حداقل دو سال از عمل جراحی بازسازی لیگامان صلیبی قدامی (ACL) آن ها می گذشت. پس از 10 دقیقه گرم کردن و اجرای پنج ضربه شوت کاشته، 15 نشانگر منعکس کننده نور کروی شکل به قطر 14 میلی متر روی نقاط مشخص شده آناتومیکی در اندام تحتانی نصب شدند. آزمودنی ها ضربه کاشته شوت فوتبال را سه دفعه انجام دادند. برای اجرای هر ضربه آزمودنی سه قدم از توپ فاصله می گرفت و آن گاه با زاویه 30 درجه به توپ نزدیک می شد و به منطقه مشخص شده به ابعاد 5/1 × 5/1 متر که به فاصله پنج متری از توپ و فاصله نیم متری از سطح زمین قرار داشت، ضربه خود را روانه می کرد. ضربه ها با استفاده از سیستم آنالیز حرکتیبا پنج دوربین دیجیتال (viconvcam460) با فرکانس 200 هرتز ثبت شدند. و زوایا و دامنه حرکتی مفاصل ران، زانو و مچ پا و همچنین سرعت زاویه ای ساق پا و ران با استفاده از نرم افزارهای تحلیل حرکت وایکون و اکسل 2007 و با استفاده از روش دینامیک معکوس در محیط نرم افزار متلب محاسبه شدند. تحلیل داده ها در نرم افزار اس.پی.اس.اس. نسخه 18 با استفاده از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره و بین گروهی (مانوا) در سطح معناداری 05/0 انجام شد. نتایج پژوهش تفاوت معناداری را در زاویه هایپراکستنشن ران و نیز زوایای زانو و مچ پا نشان داد (P < 0.05)، ام ا در دام نه حرکتی ران و زاویه ران هنگام تماس پای ضربه زننده با توپ تفاوت معناداری مشاهده نشد (P > 0.05). هم چنین، تفاوت معناداری در س رعت زاوی ه ای ران ب ین دو گ روه م شاهده نشد (P = 0.63)؛ این درحالی است که ب رای س رعت زاوی ه ای س اق پا در دو گ روه تفاوت معناداری به دست آمد (P = 0.000). با توجه به تغییر پارامترهای حرکتی که موجب تغییر معنادار اندازه زوایای دو گروه شده است، می توان نتیجه گرفت بازسازی آسیب ACLمکانیسم کنترلی و برنامه حرکتی ضربه شوت کاشته را تغییر می دهد و بیشترین تأثیر را بر حرکت مچ و زانو و کمترین تأثیر را بر حرکت ران دارد؛ بنابراین، توصیه می شود مربیان و دست اندرکاران تیم های ورزشی به این موارد توجه کنند.

با توجه به نقش مهمی که کتف در حرکات مفصل شانه بر عهده دارد، موقعیت قرارگیری آن روی قفسه سینه می تواند بر عملکرد این مفصل اثرگذار باشد؛ بنابراین، هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطه پیش بین قدرت و دامنه حرکتی چرخش مفصل شانه با اختلال حرکت کتف در ورزشکاران زن با الگوی پرتاب از بالای سر است. پژوهش حاضر از نوع پژوهش های توصیفی-همبستگی است که روی 60 نفر از بازیکنان زن والیبال، هندبال، بسکتبال و بدمینتون انجام شد. اختلال حرکت کتف از طریق آزمون لغزش جانبی کتف، اندازه گیری شد. برای اندازه گیری دامنه حرکتی و قدرت چرخش مفصل شانه به ترتیب از گونیامتر و قدرت سنج دستی استفاده گردید . داده ها با آزمون های همبستگی اسپیرمن و رگرسیون چندگانه آنالیز شدند. ضرایب همبستگی میان دامنه حرکتی چرخش داخلی شانه (0/734- r = ؛ 0/000 P= )، دامنه حرکتی چرخش خارجی شانه (0/693 r = ؛ 0/001 P= )، قدرت چرخش داخلی شانه (0/674 r= ؛ 0/005 P= ) و قدرت چرخش خارجی شانه (0/719- r = ؛ 0/001 P= ) با اختلال حرکت کتف معنی دار بود. تحلیل مدل پژوهش نشان داد که حدود یک سوم (30/1 درصد) از کل تغییرات در اختلال حرکت کتف، وابسته به متغیرهای مستقل ذکرشده در این مدل رگرسیونی می باشد؛ بنابراین، باید به غربالگری ورزشکاران با الگوی پرتاب از بالای سر، جهت تشخیص اختلال حرکت کتف و شرکت در تمرینات اصلاحی با هدف افزایش دامنه حرکتی چرخش داخلی شانه و قدرت عضلات چرخش دهنده خارجی شانه توجه کرد.

 شیوع قابل توجه اسپرین مچ پا،کناره گیری زودهنگام از ورزش و ناتوانی ناشی از این آسیب، توجه محققان را به انجام پژوهش هایی در جهت شناسایی و کنترل عوامل اثرگذار در ابتلا به این آسیب جلب کرده است. هدف از تحقیق حاضر، مقایسه میزان فعالیت فیدفورواردی منتخبی از عضلات مچ پا در دختران فعال دانشگاهی در معرض خطرآسیب اسپرین مچ پا با دختران سالم بود. بدین منظور، 32 دانشجوی دختر فعال رشته تربیت بدنی، بدون سابقه ی اسپرین مچ پا، به صورت هدفمند و بر اساس نمرات تعادل پویای ناشی از اجرای آزمون Y، به دو گروه 16 نفری، شامل گروه در معرض خطر اسپرین مچ پا (با تعادل کمتر) و گروه سالم، تقسیم شدند. فعالیت فیدفورواردی عضلات، توسط دستگاه الکترومیوگرافی در تکلیف پرش- فرود ارزیابی شد. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون تحلیل واریانس چند متغیری، بررسی و 05/0≥p در نظر گرفته شد. درگروه در معرض خطر اسپرین مچ پا (تعادل کمتر)، میزان فعالیت فیدفورواردی کمتری در عضلات پرونئوس لانگوس و سولئوس نسبت به گروه کنترل، مشاهده شد (05/0p˂). احتمالا فعالیت کمتر این عضلات در افراد با تعادل کمتر، ثبات مچ پا را به خطر انداخته و آنها را در معرض خطر اسپرین مچ پا قرار می دهد.

اسپرین مچ پا یکی از شایع ترین آسیب های اندام تحتانی است. بیشتر از 70 درصد افراد که دچار اسپرین مچ پا شده اند، به بی ثباتی مزمن مچ پا مبتلا می شوند. با وجود این، بعضی از افراد با این آسیب به خوبی سازگار می شوند ( افراد گروه کوپر) و بی ثباتی مزمن مچ پا را تجربه نمی کنند. هدف از پژوهش حاضر مقایسه میزان فعالیت الکترومیوگرافی عضلات درگیر در راهکار های حفظ تعادل حین ایستادن تک پا بین ورزشکاران با بی ثباتی مزمن مچ پا، کوپر و سالم است. 13 ورزشکار مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا ، 10 ورزشکار کوپر و 11 ورزشکار سالم در این تحقیق مشارکت داشتند. هر شرکت کننده به مدت 20 ثانیه تعادل تک پای خود را روی سطوح 3 و 12 دستگاه تعادلی بایودکس حفظ می کرد و فعالیت الکتریکی عضلات با دستگاه الکترومیوگرافی در این مدت ثبت می شد . نتایج نشان داد که فعالیت افراد با بی ثباتی مزمن مچ پا در مقایسه با افراد سالم در عضلات دوقلو داخلی و راست رانی (0/05 p≤ )، در مقایسه با گروه کوپر کاهش یافت که فعالیت عضلات درشت نی قدامی، دوقلو داخلی و راست شکمی (0/05 p≤ ) آنها کاهش یافته بود. افراد با بی ثباتی مزمن مچ پا کاهش فعالیت عضلات ناحیه دیستال و پروگزیمال را در طول ایستادن تک پا نشان دادند و نمی توان با قطعیت بیان کرد که کدام راهکار در این افراد بیشتر در حفظ تعادل در حالت ایستادن تک پا نقش دارد.

عضله دوقلو یکی از عضلات اصلی مفصل زانو است اما تغییرات آن بعد از آسیب ACL کمتر مورد توجه قرار گرفته است. هدف از پژوهش حاضر مقایسه فعالیت عضلات دوقلو داخلی و خارجی در ورزشکاران با و بدون سابقه پارگی رباط صلیبی قدامی حین حرکت افت-فرود بوده است. نمونه پژوهش حاضر شامل 15 نفر با عمل بازسازی ACL ، 15 نفر با پارگی ACL بدون عمل بازسازی و 15 نفر به عنوان گروه کنترل بودند. فعالیت واکنشی عضله دوقلو خارجی در آزمودنی های گروه آسیب دیده به طور معناداری کمتر از گروه کنترل بود. با توجه به اینکه عضله ی دوقلو آنتاگونیست ACL بوده و فعالیت آن می تواند باعث افزایش استرین به ACL شود بنابراین به نظر می رسد کمتر بودن فعالیت عضله دوقلو خارجی در افراد آسیب دیده نسبت به افراد سالم، یک مکانیسم جبرانی است تا از طریق آن استرین وارد بر ACL را کاهش دهند.

حفظ تعادل یکی از اساسی ترین عملکردهای سیستم عصبی-عضلانی در انجام تمامی فعالیت های ساده و پیچیده، به ویژه در مشاغل مختلف است. هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرینات عملکردی بر تعادل آتش نشانان بود. در پژوهش حاضر 30 آتش نشان به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه کنترل و آزمایش جای گذاری شدند. پیش و پس از هشت هفته مداخله تمرینی، از آزمون تعادل عملکردی استفاده شد که برای آتش نشانان طراحی شده است. در گروه آزمایش، تمرینات عملکردی به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و به مدت 90 دقیقه در هر جلسه انجام شد. داده ها با استفاده از آزمون تی مستقل تجزیه وتحلیل شدند. خطاهای بزرگ گروه آزمایش در پس آزمون کاهش معناداری را نشان داد و زمان اجرای آزمون تعادل عملکردی گروه آزمایش نیز به طور معناداری کاهش یافت. نتایج نشان داد تأثیر تمرینات عملکردی بر تعادل آتش نشانان مثبت است؛ بنابراین پیشنهاد می شود برای ارتقای عملکرد آتش نشانان برنامه تمرینی آن ها بر اساس مهم ترین نیازهای حرکتی مانند تعادل ایستا و پویا تدوین و اجرا شود واژگان کلیدی: تعادل ، تمرین عملکردی، آتش نشان

هدف پژوهش بررسی همه گیرشناسی آسیب های ورزش کراس فیت در باشگاه های تهران بود. این تحقیق توصیفی و از نوع گذشته نگر بود. مردان و زنان شرکت کننده در تمرینات کراس فیت باشگاه های تهران مورد بررسی قرار گرفتند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 18 و از آزمون خیدو (X2) در سطح معنی داری 05/0 استفاده شد. نتایج نشان داد میزان بروز آسیب در 1000 ساعت تمرین در مردان و زنان به ترتیب برابر 421/4 و 336/5 آسیب و شایع ترین نواحی آسیب دیده در مردان و زنان شانه و زانو بود. در مردان 22٪ و در زنان 7/29٪ آسیب ها از نوع پارگی عضلانی بود. با توجه به یافته ها که بیان کننده شیوع بالای آسیب در کراس فیت است، به کادر پزشکی تیم ها، مربیان و ورزشکاران این رشته توصیه می شود تا با در نظر گرفتن عوامل خطرزای بالقوه مرتبط با بروز آسیب، اقدامات لازم را جهت پیش گیری از آن ها انجام دهند.

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر تمرینات حس عمقی و تمرینات ترکیبی (حس عمقی + تصویرسازی ذهنی) بر درد، ناتوانی عملکردی و حس عمقی کمر در زنان مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی بود. جامعه آماری، زنان مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی ۳۰ تا ۵۰ سال شهر تهران بودند. که به طور تصادفی به سه گروه تمرینات حس عمقی، تمرینات ترکیبی (حس عمقی و تصویرسازی ذهنی)، و گروه کنترل تقسیم شدند. هر دو گروه تمرینی به مدت شش هفته تمرینات را انجام دادند و گروه گنترل هیچ تمرینی در این مدت انجام ندادند. کمردرد، ناتوانی عملکرد و حس عمقی کمر آزمودنی ها در پیش آزمون و پس آزمون(پس از شش هفته) اندازه گیری شد. جهت اندازه گیری کمردرد، ناتوانی عملکردی و حس عمقی کمر به ترتیب از مقیاس بصری شدت درد ( VAS)، پرسشنامه شاخص ناتوانی اسوستری و بازسازی زاویه ی ۳۰ درجه فلکشن کمر استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که تمرینات حسی عمقی و نیز تمرینات ترکیبی بر کمردرد و ناتوانی عملکرد و حس عمقی کمر زنان مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی تاثیر معنی داری دارد و موجب کاهش آنها می گردد (۰/۰۵>P). اما بین تاثیر آنها بر کمردرد و ناتوانی عملکرد تفاوت معنی داری وجود ندارد (۰/۰۵<P). نتایج پژوهش حاضر بیان داشت که، تمرینات ترکیبی (تمرین فعال با تصویرسازی ذهنی) در مقایسه با تمرینات فعال، بر درد و ناتوانی عملکردی و حس عمقی کمر اثرگذاری یکسان دارند.