فولیستاتین

هدف این پژوهش، تعیین تأثیر ترتیب تمرین ترکیبی (قدرتی و استقامتی) بر سطوح سرمی میوستاتین، فولیستاتین و نسبت فولیستاتین بر میوستاتین زنان سالمند بود. تعداد 40 نفر از زنان سالمند (با دامنه سنی 82/0±34/60 سال؛ قد 01/0±155 سانتی-متر؛ وزن 89/1±72/71 کیلوگرم و BMI 63/0±45/29 کیلوگرم بر مترمربع) به طور تصادفی ساده در یکی از 4 گروه تمرین استقامتی + قدرتی (E+S) (n=9)، قدرتی + استقامتی (S+E) (n=10)، ترکیبی چرخشی (ACT) (n=12) و کنترل (n=9) تقسیم شدند. برنامه های تمرینی به مدت 8 هفته و 3 روز در هفته انجام شد. برنامه تمرین استقامتی شامل کار بر روی دوچرخه کارسنج (با شدت 80-60% (MHR و برنامه تمرین قدرتی شامل چندین تمرین منتخب بالاتنه و پایین تنه ( با شدت 75-40% 1RM، 18-8 تکرار) بود. نتایج نشان داد میزان فولیستاتین و میوستاتین پس از 3 نوع ترتیب تمرین، تغییر معنی داری نیافت (0.05≤P). نسبت فولیستاتین به میوستاتین در گروه E+S افزایش یافت، هرچند معنی دار نبود (0.05≤P)؛ ولی این نسبت در گروه S+E کاهش معنی داری را نشان داد (0.04=p) و پس از تمرین، ACT تغییری نیافت (0.05≤P). همچنین، 8 هفته تمرین ترکیبی، به افزایش معنی دار قدرت بالاتنه در گروه های تمرین ترکیبی E+S و ACT و قدرت پایین تنه در همه گروه های تمرینی منجر شد (0.05>p). بر اساس یافته های این مطالعه به نظر می رسد ترتیب تمرین می تواند بر سازگاری های عملکردی ناشی از تمرین تأثیرگذار باشد. همچنین، به نظر می رسد با توجه به افزایش نسبت فولیستاتین بر میوستاتین در گروه E+S و کاهش این نسبت در گروه S+E، ترتیب استقامتی + مقاومتی، به محیط آنابولیک تر و ترتیب مقاومتی + استقامتی، به محیط کاتابولیک تری منجر شود.

هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر ترتیب تمرینات ترکیبی بر برخی از عوامل آمادگی جسمانی، ظرفیت عملکردی و سطوح سرمی میوستاتین و فولیستاتین زنان یائسه بود. روش بررسی کارآزمایی بالینی بود. 33 زن یائسه 50 تا 60 ساله به طور تصادفی در سه گروه هوازی- مقاومتی (11 نفر)، مقاومتی- هوازی (10 نفر) و گروه کنترل (12 نفر) قرار گرفتند. تمرین در مدت 8 هفته و 4 جلسه در هفته انجام گرفت. برای تحلیل داده ها از روش آماری آنوا با اندازه های تکراری استفاده شد. نتایج نشان داد غلظت میوستاتین، فولیستاتین، شاخص توده بدن بین سه گروه تفاوت معنا داری نداشت (05/0P>). درصد کاهش شاخص توده بدنی در گروه هوازی– مقاومتی بیشتر و درصد کاهش میوستاتین و فولیستاتین در گروه مقاومتی– هوازی بیشتر بود، ولی معنا دار نبود. بین دو گروه تمرین و کنترل در قدرت و استقامت عضلانی بالاتنه تفاوت معنا داری وجود داشت (05/0P>). در هر دو نوع ترتیب تمرین افزایش معنا داری در قدرت و استقامت عضلانی بالاتنه مشاهده شد (05/0P>) و درصد تغییرات قدرت و استقامت عضلانی بالاتنه در گروه مقاومتی- هوازی بیشتر بود، ولی معنا دار نبود. براساس یافته ها می توان گفت در متغیرهای پژوهش تفاوت معنا داری بین ترتیب های متفاوت تمرین ترکیبی وجود ندارد و زنان یائسه می توانند از هر دو نوع ترتیب به منظور افزایش قدرت و استقامت عضلانی بالاتنه و جلوگیری از افزایش میوستاتین و تحلیل عضلانی استفاده کنند.

فولیستاتین یک پروتئین کلیدی در تنظیم هیپرتروفی عضلانی (قلبی و اسکلتی) است که بیماری دیابتی نوع 1 می تواند به نقص در عملکرد آن منجر شود. بنابراین، هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر 6 هفته تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) و استقامتی بر میزان قند خون و محتوای پروتئین فولیستاتین در بافت بطن چپ قلب موش های صحرایی نر مبتلا به دیابت نوع 1 است. در این تحقیق، 18 سر موش صحرایی نر 2 ماهه نر از نژاد اسپراگ داولی با میانگین وزن 20±300 گرم انتخاب شدند. پس از دیابتی شدن نوع 1 از طریق محلول استرپتوزوتوسین، به روش تصادفی به 3 گروه: 1. تمرین HIIT 2. تمرین استقامتی و 3. کنترل (هر گروه 6 سر) تقسیم شدند. گروه های تمرینی 4 روز در هفته مطابق با برنامه های تمرینی HIIT و استقامتی به مدت 6 هفته به تمرین ورزشی پرداختند. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون آنوای-یکطرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. 6 هفته تمرین HIIT و استقامتی به کاهش معنا دار میزان قند خون (0001/0=P) و افزایش معنا دار محتوای پروتئین فولیستاتین (0001/0=P) نسبت به گروه کنترل منجر شد. تمرین HIIT و استقامتی، سطوح قند خون را کاهش داد که نشان دهنده این مطلب است، که این دو نوع تمرینی می تواند راه درمانی مناسب و غیرتهاجمی برای کنترل دیابت باشد. همچنین تمرین استقامتی و تمرین HIIT به افزایش محتوای درون سلولی پروتئین فولیستاتین منجر شد که این افزایش در گروه استقامتی بیشتر بوده است که می تواند جهت هیپرتروفی فیزیولوژیک و کاهش عوارض پاتولوژیک قلبی از جمله کاردیومیوپاتی دیابتی مفید باشد.

مقدمه: اضافه وزن و چاقی به عنوان یکی از مشکلات اساسی در دنیای امروز می باشد که می تواند با افزایش سن می تواند پیشرفت کرده و سبب بروز بیماری های مختلف گردد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر مصرف مکمل اسپیرولینا همراه با تمرین هوازی بر تغییرات مایوستاتین، فولیستاتین و توده چربی افراد میانسال دارای اضافه وزن بود. مواد و روش ها: 35 نفر در سه گروه کنترل (11 نفر)، گروه مکمل (اسپیرولینا+تمرین هوازی) (12 نفر)، گروه دارونما (دارونما+تمرین هوازی) (12 نفر) بصورت تصادفی تقسیم بندی شدند. تمرین هوازی با شدت 60 تا 75 درصد ضربان قلب بیشینه به مدت هشت هفته و تواتر سه جلسه در هفته انجام گرفت. همچنین روزانه چهار گرم مکمل اسپیرولینا مصرف گردید. متغیرهای تن سنجی، فولیستاتین و مایوستاتین قبل و بعد از دوره اندازه گیری شد. برای آنالیز داده ها آزمون آنالیز واریانس اندازه های مکرر استفاده شد و سطح معنی داری 05/0> در نظر گرفته شد. یافته ها: اختلاف معنی دار بین گروه ها سطح سرمی فولیستاتین (250/0=p)، مایوستاتین (099/0=p) و چربی بدنی (564/0=p) مشاهده نگردید. با این حال تغییرات درون گروهی نشان داد که چربی بدنی در گروه های مکمل و دارونما بطور معنی داری کاهش یافته است (001/0=p). نتیجه گیری: استفاده از تمرین هوازی و مکمل اسپیرولینا بنظر می رسد علیرغم عدم تاثیر روی فولیستاتین و مایوستاتین می تواند روی بهبود ترکیبی بدنی اثر مثبت داشته باشد.

مقدمه: مایوستاتین به عنوان قوی ترین عامل مهار کننده رشد و تکثیر سلول های عضلانی، و فولیستاتین مهارکننده مایوستاتین نقش مهمی در تغییرات ترکیب بدن دارند. هدف: هدف از این مطالعه بررسی تأثیر کاهش وزن حاد بر تغییرات ترکیب بدن و مقادیر سرمی مایوستاتین و فولیستاتین کشتی گیران بود. روش شناسی : 15 کشتی گیر مرد تمرین کرده با میانگین سنی 8/1 ± 7/22 سال و میانگین وزنی1/9 ± 1/77 کیلوگرم طی 48 ساعت از طریق محدودیت شدید غذایی (کاهش تقریبی 80% کالری مصرفی روزانه) و دهیدراسیون اقدام به کاهش چهار درصد از وزن بدن خود کردند. قبل و بعد از برنامه کاهش وزن، شاخص های پیکر سنجی، ترکیب بدنی، و نمونه خونی آزمودنی ها به منظور برآورد مقادیر سرمی مایوستاتین و فولیستاتین، اندازه گیری شد. داده ها از طریق آزمون تی- استیودنت همبسته تجزیه و تحلیل آماری شدند. یافته ها: در پی کاهش وزن سطوح سرمی مایوستاتین و فولیستاتین به ترتیب به طور معناداری افزایش و کاهش یافت (01/0>P). توده چربی (مطلق و نسبی) و توده بدون چربی مطلق آزمودنی ها نیز کاهش معناداری داشت (01/0>P)، و افزایش معناداری در توده بدون چربی نسبی آزمودنی ها مشاهده شد (01/0>P). نتیجه گیری: کاهش سریع وزن از طریق افزایش مایوستاتین و کاهش فولیستاتین با تحریک فرایند کاتابولیک توده بدون چربی بدن، سبب تحلیل عضلانی می شود. واژه های کلیدی: مایوستاتین، فولیستاتین، ترکیب بدن، کاهش وزن، کشتی گیران

مقدمه و هدف: راهکارهای متعددی برای بهبود وضعیت جسمانی و رشد عضلانی افراد غیر ورزشکار توسط پژوهشگران مورد استفاده قرار گرفته است. تمرینات مقاومتی به عنوان اصلی ترین روش تمرینی که موجب بهبود هورمون های آنابولیک و رشد عضلانی می شود مورد مطالعات گسترده ای قرار گرفته است. از این رو، این پژوهش با هدف بررسی تاثیر دو روش تمرینی هرمی مسطح و دوگانه بر نسبت فولیستاتین به مایوستاتین و IGF-1 مردان غیر ورزشکار انجام شد.مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی بود. نمونه های این پژوهش را 30 مرد غیر ورزشکار با محدوده سنی 18 تا 25 سال و شاخص توده بدنی 18-25 کیلوگرم بر متر مربع تشکیل دادند. پروتکل تمرینی گروه های هرمی مسطح و دوگانه به مدت دوازده هفته (سه الی پنج جلسه در هفته) انجام شد. در الگوی هرمی مسطح، آزمودنی ها پس از گرم کردن هر حرکت را در 7 نوبت تمرینی انجام دادند. تمرینات گروه هرمی دوگانه نیز شامل انجام همان حرکات در 8 نوبت متوالی بود. در ابتدا و انتهای پژوهش، 10 سی سی خون از ورید کوبیتال جهت بررسی سطوح هورمونی از آزمودنی ها اخذ گردید. در نهایت از آزمون اندازه گیری مکرر در سطح معنی داری 0.05>P جهت تحلیل آماری نتایج استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد 12 هفته تمرین مسطح و دوگانه افزایش معناداری در نسبت فولیستاتین به مایوستاتین و IGF-1 نسبت به گروه کنترل ایجاد کرد (0.05>P)؛ اما این تفاوت بین دو گروه تمرینی معنادار نبود (0.05>P).نتیجه گیری: استفاده از پروتکل های تمرینی مقاومتی هرمی مستقل از نوع هرم می تواند موجب بهبود هورمون های آنابولیک و رشد عضلانی در افراد غیر ورزشکار که در شرایط استرس زا زندگی می کنند، شود. 

مقدمه و هدف: پروتئین های فولیستاتین و میوستاتین و آیریزین پروتئین های کلیدی در تنظیم هایپرتروفی و آتروفی عضلانی هستند. مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثر هشت هفته تمرینات تناوبی شدید و مقاومتی بر شاخص های میوستاتین و فولیستاتین و آیریزین سرم در دختران جوان ورزشکار و غیرورزشکار اجرا شد.مواد و روش ها: در مطالعه حاضر 48 نفر از دختران ۱۸ تا ۲۵ سال ورزشکار و غیرورزشکار به چهار گروه تجربی 12 نفری: ورزشکار گروه تمرینی HIIT و ورزشکار گروه تمرین مقاومتی و غیرورزشکار گروه تمرینی HIIT و غیرورزشکار گروه تمرین مقاومتی تقسیم شدند. آزمودنی های گروه های تمرینی به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته به تمرینات ویژه پرداختند. پروتکل تمرین در گروه تمرینات HIIT شامل سه ست پروتکل Rast بود، که در هر ست آزمودنی در شش وهله و در هر وهله فاصله ۳۵ متری را با حداکثر سرعت می دوید و تمرینات به شکل فزاینده ای تا هفته چهارم در هفته یک ست و از هفته ی پنجم تا هشتم هر دو هفته ای یک ست اضافه انجام دادند و در نهایت به هشت ست رساندند. گروه تمرین مقاومتی هر جلسه هشت ایستگاه را به صورت دایره ای تمرین کردند. حرکات مقاومتی در دو هفته با شدت ۷۵-۶۵ درصد 1RM معادل ۱۲-۱۰ تکرار بیشینه انجام شد و سپس به ۸۵-۸۰ درصد IRM که معادل ۴ تا ۶ RM است افزایش یافت. به منظور مقایسه تغییرات درون گروهی در مراحل پیش آزمون و پس آزمون در گروه های تمرینی از آزمون t وابسته و آنوا و برای بررسی تفاوت بین گروهی از آزمون بونفرونی استفاده شد. همچنین محاسبات آماری در سطح معنا داری 05/0>P در نظر گرفته شد.یافته ها: نتایج گروه های چهارگانه، در حالت پس آزمون نسبت به پیش آزمون، افزایش میانگین شاخص فولیستاتین و آیریزین سرم و کاهش میانگین میوستاتین دختران جوان ورزشکار و غیرورزشکار را نشان داد و عملکرد گروهای ورزشکار بهتر از غیرورزشکار بود (0.05>P). همچنین نتایج آنوا نشان داد که بین گروه های چهارگانه تفاوت معناداری در میوستاتین و فولیستاتین سرم وجود نداشت (0.05<P). اما در آیریزین سرم بین گروه تمرینات مقاومتی ورزشکاران با مقاومتی و تناوبی غیرورزشکاران تفاوت معناداری وجود داشت (0.05>P). بین گروه تناوبی ورزشکاران با باگروه های مقاومتی و تناوبی غیرورزشکاران تفاوت وجود داشت. بین گروه تمرینات تناوبی غیرورزشکارن با مقاومتی غیرورزشکاران نیز تفاوت معناداری وجود داشت (0.05>P).بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد که هشت هفته تمرینات تناوبی شدید و مقاومتی شدید توانست باعث کاهش میوستاتین و افزایش فولیستاتین و آیریزین سرم دختران ورزشکار و غیرورزشکار شد. این بهبود در میان ورزشکاران بیشتر از غیرورزشکاران بود.