بازی های المپیک

هدف از انجام این پژوهش، بررسی راهبردهای ورزش قهرمانی کشورهای منتخب با تأکید بر بازیهای المپیک و مقایسه آن با کشور جمهوری اسلامی ایران بود. روش گردآوری اطلاعات مورد نیاز، مطالعات کتابخانه ای بوده و با توجه به ماهیت مطالعه از روش تطبیقی چهار مرحله ای؛ توصیف، تفسیر، همجواری و مقایسه برای توصیف و تحلیل اطلاعات استفاده شد. کشورهای منتخب بررسی شده در پژوهش شامل انگلستان، استرالیا، کره جنوبی، کانادا، قزاقستان و آفریقای جنوبی می باشد. کشورها از پنج قاره مختلف انتخاب شده و علت انتخاب کشورها، سیر صعودی بی نظیر و چشمگیر انگلستان از المپیک ۱۹۹۶ آتلانتا تاکنون، حضور مستمر استرالیا و کره جنوبی در جمع ده کشور برتر جدول رده بندی توزیع مدال در شش دوره اخیر المپیک، قرار گرفتن کانادا در جایگاهی نسبتاً ثابت و قزاقستان و آفریقای جنوبی با وضعیتی تقریباً مشابه شرایط کشورمان در این جدول بوده است. یافته های پژوهش نشان داد که درکشورهای منتخب برای ورزش قهرمانی راهبردهای مدوّنی تدوین شده و تا حدودی در رسیدن به اهداف خود موفق بوده اند. نظام ورزش قهرمانی کشورمان نیز دارای راهبردی مدوّن بوده ولی برخی ارکان مهم توسعه ی ورزش قهرمانی مانند میزبانی از رویدادهای بزرگ ورزشی در آن مدنظر قرار نگرفته و بعضی از اهداف محقق نشده و سبب آن شده اند که ورزش قهرمانی کشور به شکل مطلوبی توسعه نیابد.

این تحقیق با هدف تبیین نقش شاخص های کلیدی منجر به موفقیت ایران در المپیک ریو براساس مدل SPLISS انجام گرفته است. روش تحقیق از نظر ماهیت توصیفی- پیمایشی به صورت تحلیلی، از نظر هدف کاربردی و از لحاظ گردآوری اطلاعات نیز از دسته تحقیقات میدانی و پرسشنامه ای است. جامعه آماری تحقیق را تمام ورزشکاران، مربیان و دست اندرکاران شرکت کننده در بازی های المپیک ریو تشکیل می داد (269=N) که با توجه به تعداد محدود جامعه تحقیق، نمونه گیری به روش کل شمار انجام گرفت. ابزار اندازه گیری متغیرهای پژوهش شامل پرسشنامه شاخص های موفقیت ورزشی دی بوسچر و همکاران (2012) بود. روایی پرسشنامه توسط متخصصان مربوط تأیید شد و پایایی آن با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ 93/0 محاسبه شد. برای تحلیل اطلاعات گردآوری شده از شاخص های آمار توصیفی و آزمون های کولموگروف اسمیرنوف و تی تک نمونه ای به کمک نرم افزار SPSS نسخه 23 و مدلسازی معادلات ساختاری به کمک نرم افزار Smart Pls3 استفاده شد. نتایج نشان داد که حمایت مالی (22/8=t)، عوامل ساختاری و سیاست گذاری (46/9=t)، سیستم توسعه و شناسایی استعدادهای ورزشی (94/14=t)، حمایت های ورزشی و شغلی از ورزشکاران (80/10=t)، توسعه اماکن و تسهیلات آموزشی و تمرینی (20/8=t)، توسعه کمی و کیفی مربیگری (65/6=t)، افزایش حضور در رقابت های ملی - بین المللی (67/7=t)، حمایت های علمی-پژوهشی (28/10=t)، عوامل محیطی - اجتماعی و تنوع جغرافیایی (85/13=t) و افزایش مشارکت ورزشی مردم (47/7=t) در موفقیت تیم های ورزشی حاضر در المپیک نقش معنا داری دارد (01/0=P). همچنین، نتیجه مدلسازی معادلات ساختاری نشان داد که همه عوامل مؤثر بر موفقیت تیم های ورزشی حاضر در المپیک ریو از مقدار T و بار عاملی قابل قبولی و مثبتی برخوردارند و عوامل مؤثر بر موفقیت تیم های ورزشی حاضر در المپیک ریو محسوب می شوند.

هدف: هدف از این مطالعه شناسایی و رتبه بندی عوامل نوسان عملکرد کشتی ایران در بازی های المپیک است. روش شناسی: با استفاده از نمونه گیری هدفمند و در دسترس 110 نفر از جمله مدیران فدراسیون کشتی و هیأت های استانی (25 نفر)، دانشگاهیان صاحب نظر (15 نفر)، مربیان درجه یک کشور (30 نفر) و کشتی گیران نخبه در سطح ملی (40 نفر) به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش یک پرسشنامه محقق ساخته با 42 گویه و شش مؤلفه بود که روایی محتوایی و سازه آن مورد تأیید قرار گرفت. همچنین، پایایی آن با آلفای کرونباخ 92/0 به دست آمد. برای تجزیه و تحلیل یافته ها از روش های آماری توصیفی و آمار استنباطی (آزمون فریدمن و تحلیل عاملی اکتشافی) استفاده شد. همه محاسبات با نرم افزار SPSS18 در سطح معنی داری 05/0P≤ انجام گرفته است. یافته ها: یافته ها نشان داد که حیطه مدیریت و برنامه ریزی به عنوان مهم ترین حیطه در نوسان نتایج کشتی ایران در بازی های المپیک نقش دارد و مؤلفه های مسائل علمی و آموزشی، روابط عمومی و رسانه، کشف و پرورش استعداد، شایستگی مدیریت و رویدادهای ورزشی در اولویت های بعدی قرار دارند. نتیجه گیری: در نهایت پیشنهاد می شود که مسئولان با در نظر گرفتن این عوامل و درجه اهمیت هر یک از آن ها، تلاش خود را برای برطرف کردن این موانع به کار گیرند تا شاهد توسعه پایدار و عدم نوسان کشتی ایران در عرصه های بین المللی از جمله المپیک باشیم.

هدف: هدف این پژوهش، تحلیل عملکرد ایران در 15 دوره حضور در بازی های المپیک تابستانی و مقایسه آن با کشورهای سایر قاره های جهان است.روش شناسی: . روش تحقیق، توصیفی و از نوع مطالعات گذشته نگر می باشد. نمونه برابر با جامعه آماری یعنی 15 دوره بازی های المپیک تابستانی بود که ایران در آن حضور داشته است. داده ها از مقالات، گزارش ها و منابع معتبر با بازی های المپیک جمع آوری و از شاخص های نسبی و مقایسه ای، لکسیکوگراف، آمار توصیفی برای تحلیل داده ها استفاده شد.یافته ها: یافته ها نشان داد که ایران از سال 2004- 1948 به ترتیب 09/0، 04/0 و 16/0 درصد مدال های توزیع شده در قاره های آسیا، آمریکا و آفریقا را کسب کرده و درصد موفقیت (مدال/تعدادحضور) آن در رشته های کشتی، وزنه برداری و تکواندو به ترتیب 93/0 ، 80/0 و 66/0 بوده است. عملکرد ایران در دوره های 16 ، 19 و 30 جهش و در بین این دوره ها سیر نزولی داشت. ضعیف ترین عملکرد پیاپی ایران از نظر توزیع مدال و کارآیی نسبی (مدال/جمعیت)در سه دوره 1988 تا 1996 بود. ایران در المپیک 2008 پکن ضعیف ترین عملکرد را داشت و در سطح جهان، آسیا، آمریکای مرکزی و جنوبی و افریقا به ترتیب رتبه 51، 10، 5 و 4 را کسب کرد. ایران در المپیک 2012 از لحاظ کارایی نسبی(مدال/ورزشکار) بهترین عملکرد تاریخ خود را داشت و در رده دوم جهان قرار گرفت. همچنین در جدول توزیع مدال در جهان، آسیا، آمریکایی جنوبی و مرکزی و افریقا به ترتیب رتبه 17، 5، 2و 1 را بدست آورد. میانگین رتبه ایران در کل المپیک های حضوریافته به ترتیب 26/31، 33/4، 56/2 و 40/3 در جهان، آسیا، آفریقا و آمریکای جنوبی و مرکزی بود.نتیجه گیری: بنابراین، ایران با توجه به تشابه وضعیت توسعه یافتگی در مقایسه با سایر کشورهای آسیا، آفریقا و آمریکای مرکزی و جنوبی، معمولا رتبه بالایی در جدول توزیع مدال و شاخص های نسبی در المپیک ها بدست آورده است