نگرش به زمان

به منظور بررسی تاثیر مدیریت زمان در پیشرفت تحصیلی دانشجویان، از 4450 نفر جامعه آماری بر اساس جدول کرجسی و مورگان به تفکیک رشته و جنسیت، 354 نفر به روش نمونه گیری طبقه ای انتخاب شدند و به پرسشنامه بریتون و تسر (1991) که سه بعد برنامه ریزی طولانی مدت، برنامه ریزی کوتاه مدت و ترجیح زمان برای نظم (نگرش به زمان) را می سنجید، پاسخ دادند. پرسشنامه ها پس از تکمیل، جمع آوری شد. اطلاعات حاصل پس از کدگذاری با استفاده از روشهای آماری همبستگی پیرسون، T مستقل و تحلیل واریانس یکسویه، تجزیه و تحلیل گردید. نتایج آزمونهای همبستگی نشان داد که بین مؤلفه های برنامه ریزی کوتاه مدت و نگرش به زمان با پیشرفت تحصیلی رابطه معناداری وجود دارد ولی بین مؤلفه برنامه ریزی بلندمدت و پیشرفت تحصیلی رابطه معناداری وجود ندارد. همچنین بین میزان مدیریت زمان در دانشجویان دختر و پسر تفاوت معناداری دیده نشد. نتایج تحلیل واریانس یکسویه از سن، ترم و رشته های تحصیلی دانشجویان با مدیریت زمان نشان داد که بین سن و رشته های تحصیلی دانشجویان با مدیریت زمان تفاوت معناداری وجود دارد، ولی این تفاوت بین ترم های مختلف دانشجویان و مدیریت زمان دیده نشد.

هدف پژوهش حاضر ساخت ابزاری برای اندازه گیری نگرش به زمان در میان نوجوانان ایرانی بوده است. به همین منظور دو مطالعه جهت ساخت و اعتباریابی مقیاس نگرش به زمان انجام شد. در مطالعه اول برای شناسایی ابعاد نگرش به زمان و ساخت ابزار از روش کیفی و طرح نظریه برخاسته از داده بنیاد استفاده شد. شرکت کنندگان در مطالعه اول 45 نفر (23 پسر و 22 دختر) بین سنین 15 تا 17 با میانگین سنی 20/16 بودند. سه گروه کانونی در مدارس دخترانه و سه گروه کانونی در مدارس پسرانه تشکیل شد. نتایج کدگذاری باز و محوری برای دوره های زمانی گذشته، حال و آینده نشان داد که نگرش به زمان برای نوجوانان شامل هشت مقوله آینده مثبت، آینده منفی، حال لذت گرا، حال منفی، حال آینده نگر، گذشته مثبت، گذشته منفی و پذیرش گذشته است. در مطالعه دوم بر اساس کدهای به دست آمده از مطالعه اول مقیاس نگرش به زمان تدوین شد و سپس ویژگی های روانسنجی آن مورد بررسی قرار گرفت. شرکت کنندگان در مطالعه دوم شامل 938 دانش آموز (493 دختر و 445 پسر) ایرانی بودند. یافته های بدست آمده از تحلیل عامل اکتشافی نشان داد که مقیاس نگرش به زمان شامل هشت مقوله آینده مثبت، آینده منفی، حال منفی، لذت گرایی، حال آینده نگر، گذشته منفی، پذیرش گذشته و گذشته منفی است. شاخص های برازش مدل در تحلیل عاملی تأییدی روایی این مقیاس را مورد تأیید قرار داد. بر اساس یافته ها، مقیاس نگرش به زمان می تواند به عنوان ابزاری معتبر و روا برای سنجش نگرش به زمان نوجوانان ایرانی مورد استفاده قرار گیرد.

هدف از این پژوهش ، بررسی تأثیر آموزش امید به روش گروهی بر نگرش به زمان بود. روش تحقیق نیمه آزمایشی و طرح پژوهش از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس از دانش آموزان دختر پایه سوم مقطع متوسطه دوم شهر دهگلان در سال تحصیلی 1396-1395 دو کلاس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه ازمایش و گواه ( هر گروه 25 نفر) قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها از نسخه فارسی پرسشنامه نگرش به زمان میللو و ورل استفاده شد. بسته آموزشی امید اشنایدر برای گروه آزمایش طی 12 جلسه اجرا شد و گروه گواه هیچگونه آموزشی دریافت نکرد. برای تحلیل داده ها از تحلیل کواریانس استفاده شد و نتایج نشان داد که آموزش امید بر نگرش به زمان دانش آموزان اثر معناداری داشته است. براساس این یافته ها می توان گفت که آموزش امید به روش گروهی در بهبود نگرش به زمان دانش آموزان اثرگذار است و با آموزش امید می توان افزایش نگرش مثبت به زمان و کاهش نگرش منفی به زمان را انتظار داشت.

هدف پژوهش حاضر، تبیین خردمندی به واسطه نگرش به زمان و زیباشناسی در دانشجویان دختر دانشگاه فرهنگیان خرم آباد است. به این منظور، نمونه ای متشکل از 200 دانشجوی دختر بر اساس جدول کرجسی و مورگان به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب و مقیاس خودارزیابی خرد وبستر، پرسشنامه نگرش به زمان میللو و وورل و آزمون حساسیت زیباشناسی عبدالملکی و همکاران روی آن ها اجرا شده است. داده ها به روش تحلیل معادلات ساختاری با استفاده از نرم افزار لیزرل تحلیل شد. هر سه فرضیه، خردمندی در دانشجویان دختر رابطه معنادار مثبت با نگرش به زمان مثبت و زیباشناسی و رابطه معنادار منفی با نگرش به زمان منفی دارد، تأیید می شود. از یافته های پژوهش، نتیجه گیری می شود که هدف نهایی در دانشگاه باید رشد مهارت خردمندی باشد. چرا که این امر، می تواند آثار بسیار مهمی بر روی انتخاب های بعدی دانشجویان بگذارد و از طریق رشد مهارت زیباشناسی و توانایی نگرش به زمانِ مثبت می توان خردمندی را رشد داد.

زمینه و هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی نقش میانجی گر حس عاملیت در تبیین اثر نگرش به زمان و امید به اشتغال بر کیفیت زندگی دانش آموختگان کم بینا و نابینا بود. روش: روش پژوهش حاضر، توصیفی از نوع همبستگی و به لحاظ هدف نیز کاربردی بود. جامعه آماری پژوهش، شامل تمامی افراد نابینا و کم بینا بین سنین 21 تا 35 سال عضو انجمن نابینایان استان خوزستان در سال 1401 بود که دارای تحصیلات دانشگاهی ) کاردانی تا دکتری( بودند. 233 نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسش نامه کیفیت زندگی نابینایان )فورست، 2000 (، پرسش نامه نگرش به زمان )میللو و وورل، 2010 (، پرسش نامه امید به اشتغال )قریشی راد، 1387 ( و پرسش نامه احساس عاملیت نابینایان فراهانی و همکاران ) 1396 ( بود. داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی و مدل یابی معادلات ساختاری مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: ضریب مسیر غیر مستقیم بین امید به اشتغال و کیفیت زندگی ) 001 / β=0/182 ،P=0 ( مثبت و ضریب مسیر غیر مستقیم بین نگرش منفی به زمان و کیفیت زندگی ) 001 / β=-0/159 ،P=0 ( منفی و معنا دار بود. اما ضریب مسیر غیر مستقیم بین نگرش مثبت به زمان و کیفیت زندگی معنا دار نبود. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که حس عاملیت، اثر نگرش منفی به زمان بر کیفیت زندگی دانش آموختگان کم بینا و نابینا را به صورت منفی و اثر امید به اشتغال بر کیفیت زندگی آنان را به صورت مثبت و معنا دار میانجی گری می کند.

این مطالعه با هدف بررسی نقش میانجی نگرش به زمان و درک استعاری زمان در رابطه ذهن آگاهی با اهمال کاری انجام شد. روش این مطالعه توصیفی- همبستگی بر اساس معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی- واحد کرج در سال 1402 بود که از بین آنها 300 دانشجو به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شد. در این پژوهش شرکت کنندگان مقیاس اهمال کاری، مقیاس ذهن آگاهی، پرسش نامه ادراک استعاری زمان و مقیاس نگرش به زمان را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از همبستگی پیرسون و معادلات ساختاری تحلیل شد. نتایج نشان داد؛ اهمال کاری با ذهن آگاهی رابطه منفی و معنی دار داشت. اثر نگرش مثبت به زمان و ادراک استعاری زمان بر ذهن آگاهی مثبت و به طور مستقیم معنادار بود و اثر نگرش منفی به زمان بر ذهن آگاهی به طور منفی معنادار بود. همچنین، نگرش به زمان و ادراک استعاری زمان نقش میانجی در رابطه بین اهمال کاری با ذهن آگاهی دانشجویان داشت. از طرفی، اهمال کاری با میانجی گری نگرش منفی به زمان با ذهن آگاهی رابطه منفی و معنی داری داشت. لذا پیشنهاد می شود پژوهشگران حوزه علوم رفتاری برای مطالعه زیربنای اهمال کاری دانشجویان به عوامل مربوط به زمان از ابعاد مختلف توجه داشته باشند.