شاعران

در جهان عرب شهرت ایلیا ابوماضی (1975-1890) بر کسی پوشیده نیست. تأسیس روزنامه ی سیاسی - اجتماعی «السمیر» به زبان عربی در آمریکا از یک سو و هنر شاعری وی از سوی دیگر، نام او را بلندآوازه ساخته است. ابوماضی یکی از بنیانگذاران ادبیات مهجر به حساب می آید. او و همفکرانش خواستار تحولی بنیادین در ادبیات معاصر عربی نبودند و در این راه به موفقیت های بزرگی دست یافتند یکی از بارزترین وجوه اندیشه ی این شاعر، تأثیرپذیری وی از اندیشه ی خیام و ابوالعلاء معری در زمینه ی فلسفه هستی است. از دیگر مفاهیم کلیدی شعر وی عشق و زیباپرستی است. همچنین وطن پرستی به دلیل حساسیت های سیاسی دوره ی حیات وی در اندیشه و بیان این شاعر اهمیت ویژه ای یافته است.

۲۰۹.

حبیب یغمایی (زندگی نامه ی استاد از منظر فرزندش)

نویسنده: افسانه یغمایی

منبع: رشد آموزش زبان و ادب فارسی ۱۳۸۶ شماره ۸۴

کلیدواژه‌ها: خور بیابانک ‌یغمای جندقی ‌حبیب یغمایی مجله‌ی یغما ‌امتنان

حوزه‌های تخصصی:

حوزه‌های تخصصی ادبیات کلیات شخصیت ها شاعران

تعداد بازدید : ۳۱۱۱ تعداد دانلود : ۱۱۷۸

۲۱۰.

نگاه: از شیراز تا حجاز: جمهوری در اتوبوس

ناقد: عبدالحسین فرزاد

منبع: رودکی۱۳۸۶ شماره۱۹

حوزه‌های تخصصی:

حوزه‌های تخصصی ادبیات کلیات شخصیت ها شاعران

تعداد بازدید : ۱۳۰۴ تعداد دانلود : ۷۴۰

۲۱۱.

عطار، در نگاهی گذرا

سایر: محمد عزیزی

منبع: رودکی۱۳۸۶ شماره۱۵

حوزه‌های تخصصی:

حوزه‌های تخصصی ادبیات کلیات شخصیت ها شاعران

تعداد بازدید : ۱۱۱۳ تعداد دانلود : ۸۶۷

۲۱۲.

شطح عارف و گستاخی دیوانه در مثنوی های عطار(مقاله علمی وزارت علوم)

نویسنده: فاطمه مدرسی

منبع: نامه فرهنگستان ۱۳۸۶ شماره ۳۵

حوزه‌های تخصصی:

حوزه‌های تخصصی ادبیات کلیات شخصیت ها شاعران

تعداد بازدید : ۱۸۳۵ تعداد دانلود : ۱۰۰۹

در میان اهل طریقت، تعابیر و اصطلاحات بسیاری وجود دارد که بزرگان این طایفه نسبت به آن رویکرد یکسان و مشترکی ندارند. از آن جمله است شطح که در میان عرفا بر سر آن اختلاف است. برای واژه شطح، که جمع آن شطحیات است، معانی متعددی ذکر کرده اند، از آن جمله: «شطح فی السیر او فی القول: در رفتن یا سخن گفتن دو رفت و آن را به درازا کشانید.» (فرهنگ لاروس، ذیل شطح) همچنین آمده است: «کلمه شطح به وزن و معنای سطح است و در اصل کلمه سریانی است و معنای آن بسط و انبساط است» (زریاب خوبی، ص 102). شطحیات، در اصطلاح بیان لفظی، وضعیتی است که از دیدگاه وجود شناختی به متشابهات حاصل از به هم بودن وجود و عدم (یا بود و نبود) بر می گردد (شایگان، ص 37).

۲۱۳.