سعید صادقیان

سکوهای پرنده بدون سرنشین بهعنوان یکی از منابع تهیه اطلاعات در این سیستمهای فرماندهی و کنترل، علاوه بر قابلیت تهیه محصولات سهبعدی دقیق، مزایای متعددی ازجمله کاهش زمان، هزینهها و تجهیزات خاص و نیاز کمتر به افراد متخصص را نسبت به سایر روشها دارا هستند. در این مقاله به ارزیابی قابلیتهای نوین سکوهای پرنده بدون سرنشین، آنالیز و تلفیق اطلاعات این سنجندههای قابلنصب بر این وسایل و استفاده از این داده در سیستمهای اطلاعات مکانی برای کاربردهای نظامی و دفاعی پرداخته میشود. برای این منظور بررسیها بر روی تصاویر اخذشده توسط سکوی پرنده ایبیپلاس با استفاده از سنجنده CanonIXUS127HS در منطقهای نیمهشهری، توسط نرمافزار Pix4dmapper صورت گرفته است. با بهرهگیری از گیرنده سامانه ماهوارهای ناوبری جهانی و واحد اندازهگیری اینرشیال المانهای توجیه خارجی تصاویر اندازهگیری و بهمنظور اثبات دقت هندسی تصاویر مجموعاً از 19 نقطه کنترل زمینی در منطقه بهعنوان نقاط چک استفاده و مقادیر خطای باقیمانده هر یک از آنها محاسبه گردید. نتایج، میانگین خطای مؤلفههای مسطحاتی به ترتیب، 008/0 و 014/0- متر و در مؤلفه ارتفاعی، 009/0 متر را نشان داد که این نتیجه، بیانگر دقت بالای محصولات سهبعدی تهیهشده با استفاده از این سکوها بدون استفاده از نقاط کنترل زمینی است.

این مقاله درصدد ارائه گونه ای دسته بندی از انواع روابطی است که می توان میان زندگی نامه نویس و سوژه اش متصور شد. نخستین رابطه محتمل رابطه ای است مبتنی بر نوعی «هم حسی» که به نویسنده امکان می دهد سوژه را در حالات مختلف تصور بکند و به تصویر بکشد. در این صورت، گاه نویسنده، همچون اغلب زندگی نامه نویسان ایرانی، بر ویژگی های برجسته سوژه متمرکز می شود تا به راه تقدیسِ «قهرمانِ» تاریخی برود. اما گاه زندگی نامه نویس می کوشد عادی ترین جلوه های زندگی را به واژه دربیاورد تا از این طریق نسخه ای انسانی تر از سوژه ارائه بدهد که فرسنگ ها با تصویر «مردان نامیِ » ستوده در زندگی نامه های سنتی فاصله دارد. این تقابل با سنت زندگی نامه نویسی ممکن است به قدری عیان باشد که به یکی از وجوه بارز متن تبدیل شود و نوع دیگری از رابطه زندگی نامه ای را شکل بدهد که ما آن را رابطه «انتقادی» نامیده ایم: خواه موضوعِ انتقاد قواعد ژانری باشد، خواه هدفش تخریبِ شخصیتِ تاریخی. ورای تقدیس و نقد، حالت سومی را نیز می توان متصور شد که رواجش میان نویسندگان فرانسوی کم نیست و حکایت از نوعی «بازتابندگی» دارد؛ آن وقتی است که زندگی نامه نویس با روایتِ زندگیِ «دیگری» می کوشد تا گره های وجودیِ خویش را آینه وار بکاود یا از روایتِ «دیگری» محملی بسازد برای گفتمانی عاریه ای که، در عین سکوت، به او امکان بیان دغدغه هایش را می دهد. بالطبع پیمودن هر یک از این مسیرها از تلقیِ خاص هر نویسنده از زندگی و ادبیات تأثیر می گیرد و بر شکل گیریِ دریافتِ مخاطب از ژانر زندگی نامه ، ظرفیت ها و چالش هایش اثر می گذارد.