سمیرا نوبخت

در حکمروایی مدرن، تغییر از ساختارهای مرکزی و سلسله مراتبی به سمت رویکردهای مشارکتی با سازمان های اجتماعی و نهادهای غیردولتی، که به توسعه پایدار شهری کمک می کنند، اهمیت دارد. در تحقیق حاضر، حکمروایی شهری به عنوان یکی از راهبردهای اساسی برای دستیابی به توسعه پایدار در شهر مرزی سردشت مورد بررسی قرار گرفته است. رویکرد جمع آوری داده ها، تعاملی و متمرکز بر دانش فنی، و استفاده از روش های تحلیلی، به کار رفته است. یافته های تحقیق به سه بخش تقسیم می شود: ابتدا شناسایی عوامل موثر در حکمروایی بر توسعه پایدار شهری با در نظر گرفتن 12 متغیر، سپس بررسی نقش این متغیرها در تحقق توسعه پایدار شهری از طریق روش تحلیل اثرات متقاطع، و در نهایت شناسایی پیشران های کلیدی تحقق پذیری توسعه پایدار با استفاده از روش دلفی آنی و اولویت بندی آن ها بر اساس اهمیت و عدم قطعیت. نتایج نشان می دهند که پنج متغیر اصلی شامل تشویق و ترغیب شهروندان به مشارکت، هماهنگی میان نهادهای شهری برای حل مسائل و اجرای پروژه ها، برگزاری جلسات عمومی جهت تبیین اقدامات عمومی، همسوسازی بین سازمان های شهری مختلف در اداره شهر، و ارتباط مدیران شهری با نهادهای علمی و دانشگاهی به عنوان موثرترین متغیرهای تأثیرگذار بر روند توسعه پایدار در منطقه مرزی سردشت شناخته شده اند. تحلیل سناریوهای توسعه پایدار در چارچوب حکمروایی شهری نشان می دهد که احتمال وقوع وضعیت های بحرانی در آینده توسعه پایدار در شهر مرزی سردشت بیشتر است.