سحر نجفی پر

خسرو و شیرین نظامی، یکی از برجسته ترین منظومه های غنایی ادبیات فارسی است. این داستان مملوء از گفت وشنودهای عاشقانه و کنش های عاشق و معشوق است. هدف از نگارش این مقاله، بررسی زبان بدن یا به عبارت دیگر کنش ها و واکنش های شخصیت های داستان در این منظومه است. روش تحقیق به صورت توصیفی – تحلیلی است. نتایج این پژوهش نشان می دهد که نظامی زبان بدن را بخشی از ارتباط مؤثر می داند و معتقد است، حرکات و اشارات می توانند حاوی پیام هایی ضمنی باشند. او اعتقاد دارد که زبان بدن صادقانه تر از زبان کلامی است؛ افرادی هستند که با استفاده از کلمات و اشارات، خود را چنان نشان می دهند که نیستند و با این تظاهر سعی در فریفتن دیگران دارند و با زبان بدن می توان آن ها را شناخت. نتایج نشان می دهد که نظامی زبان بدن را به عنوان بخشی از ارتباط مؤثر می داند. او معتقد است که حرکات و اشارات می توانند پیام های ضمنی را منتقل کنند و زبان بدن به طور معمول صادقانه تر از زبان کلامی عمل می کند. رفتارهای غیرکلامی شخصیت های داستان، اغلب مفاهیمی چون عشق، آشفتگی، دلتنگی، احترام، بی تابی، حزن و اندوه، خشم، ناراحتی و حیا را القا کرده اند. در این میان غالبا بیان اندوه و غم ناشی از فراق و هجران با رفتارهای چهره به تصویر درآمده اند.