محمدرضا زائری بهروز

هدف این مطالعه بررسی رابطه خودشناسی انسجامی با تحمل آشفتگی هیجانی و تفکر انتقادی در دانشجویان دارای نشانگان ضربه عشق بود. روش مطالعه توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان دانشگاه خوارزمی دارای نشانگان ضربه عشق در سال تحصیلی 1403-1402 بود. تعداد 112 نفر از افرادی که در سیاهه ضربه عشق (LTI) نمرات بالاتر از 20  گرفته بودند و در بازه سنی 18 تا 38 سال قرار داشتند به صورت نمونه گیری هدفمند به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. گردآوری داده ها با مقیاس خودشناسی انسجامی (ISS)، مقیاس تحمل پریشانی (DTS) و مقیاس گرایش به تفکر انتقادی (EMI) صورت گرفت. تحلیل داده ها با استفاده از مدل سازی معادلات ساختاری مبتنی بر رویکرد حداقل مربعات جزئی (PLS-SEM) انجام شد. نتایج نشان داد که خودشناسی انسجامی با تحمل آشفتگی هیجانی (0.53=R2) و تفکر انتقادی (0.68=R2) رابطه معناداری دارد. بنابراین اجرای کارگاه های روانشناسی مبتنی بر خودشناسی انسجامی، ضروری است. این رویکرد برای پرورش تحمل بیشتر پریشانی عاطفی و تفکر انتقادی در دانشجویانی که نشانگان ضربه عشق را تجربه کرده اند، ضروری است.

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه شفقت ورزی به خود با نگرش به خیانت زناشویی با نقش میانجی خودنظم دهی هیجانی بود. پژوهش حاضر توصیفی- همبستگی بود که در قالب مدل یابی معادلات ساختاری انجام شد. جامعه پژوهش را کلیه دانشجویان متاهل دانشگاه آزاد اسلامی واحد ایلام در سال تحصیلی 03-1402 تشکیل دادند که از بین آنها به صورت نمونه گیری در دسترس 280 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه نگرش به خیانت زناشویی وایتلی، پرسشنامه شفقت به خود نف و همکاران و پرسشنامه خودنظم دهی هیجانی هافمن و کاشدان بود. داده ها براساس مدل یابی معادلات ساختاری و با استفاده از نرم افزار AMOS نسخه 24 تحلیل شدند. یافته ها نشان دادند که رابطه منفی معناداری بین شفقت ورزی به خود با نگرش به خیانت زناشویی و رابطه مثبت معناداری بین شفقت ورزی به خود و خودنظم دهی هیجانی در سطح 01/0 وجود دارد. به علاوه، میان خودنظم دهی هیجانی با نگرش به خیانت زناشویی رابطه منفی معناداری به دست آمد. در نهایت شفقت ورزی به خود از طریق خودنظم دهی هیجانی بر نگرش به خیانت زناشویی دانشجویان دارای اثر غیرمستقیم بود. مبنای نتایج فوق، مدل خودنظم دهی هیجانی در رابطه بین شفقت ورزی به خود با نگرش به خیانت زناشویی از برازندگی مطلوبی برخوردار بود.

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه سبک های یادگیری (عینی، مشاهده تاملی، آزمایشگری فعال و عینی) و انگیزش درونی با نقش میانجی پیوند معلم- شاگردی انجام گرفت. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پایه یازدهم منطقه یک شهر زنجان به تعداد 5600 نفر در سال تحصیلی 03-1402 بود که از بین آنها به روش نمونه گیری در دسترس و براساس جدول مورگان تعداد 300 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسش نامه های سبک یادگیری کلب (1984)، مقیاس انگیزش درونی آمابایل و همکاران (۱۹۹۴) و  رابطه معلم - شاگرد موری و زیواچ (۲۰۱۱) استفاده شد. داده ها با استفاده از مدل یابی معادلات ساختاری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها نشان دادند: بین سبک یادگیری عینی، مشاهده تأملی و آزمایشگری فعال با انگیزه درونی ارتباط مستقیم و معناداری وجود دارد ولی با سبک یادگیری انتزاعی رابطه ای یافت نشد. همچنین بین سبک یادگیری عینی، مشاهده تأملی و آزمایشگری فعال با پیوند معلم- شاگرد ارتباط مستقیم و معناداری وجود دارد ولی با سبک یادگیری انتزاعی رابطه ای یافت نشد (01/0p<)؛ نیز بین سبک یادگیری عینی، تأملی و آزمایشگری فعال به طور غیرمستقیم و با میانجی گری پیوند معلم- شاگرد با انگیزش درونی ارتباط معناداری وجود دارد؛ اما با سبک یادگیری انتزاعی به طور غیرمستقیم ارتباط معناداری یافت نشد (01/0p<). در نتیجه به نظر می رسد که در جهت بهبود انگیزه درونی دانش آموزان می توان سبک های یادگیری و پیوند معلم- شاگرد را مورد بررسی قرار داد.