حامد فهیمی

مقدمه: هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر خودگفتاری راهبردی بر عملکرد و توجه دیداری والیبالیست هاست.روش پژوهش: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. شرکت کنندگان، 54 والیبالیست مبتدی پسر بودند که به صورت در دسترس انتخاب شدند. شرکت کنندگان به صورت تصادفی در پنج گروه خودگفتاری راهبردی از نوع  آموزشی (10 نفر)، خودگفتاری انگیزشی (11 نفر)، خودگفتاری آموزشی- انگیزشی (10 نفر)، خودگفتاری انگیزشی- آموزشی (11 نفر) و کنترل (12 نفر) قرار گرفتند. مداخله خودگفتاری به مدت 12 هفته و هر هفته سه جلسه انجام گرفت. در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون در حین اجرای تکلیف سرویس ساده، امتیازات سرویس توسط محقق ثبت شد و رفتار خیرگی شرکت کنندگان توسط دستگاه ردیاب چشم اندازه گیری شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی بنفرونی تحلیل شد.یافته ها: نتایج نشان داد که خودگفتاری راهبردی بر عملکرد سرویس ساده (0/0001=P) و طول دوره چشم آرام تأثیر معناداری دارد (0/0001=P). نتایج آزمون بنفرونی نشان داد که خودگفتاری آموزشی سبب افزایش عملکرد حرکتی و افزایش طول دوره چشم آرام شده است. گروه های ترکیبی نیز که از این دستورالعمل استفاده کرده اند سبب افزایش عملکرد حرکتی و دوره طولانی تر چشم آرام شده اند. اما خودگفتاری انگیزشی بر عملکرد حرکتی و طول دوره چشم آرام تأثیری ندارد.نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر بر اهمیت خودگفتاری آموزشی بر عملکرد و توجه دیداری والیبالیست های مبتدی تأکید دارد و از سازوکار توجهی خودگفتاری پشتیبانی می کند.

مقدمه: کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی در اجرا و ردیابی تکالیف هدف گیری-دریافت دارای ضعف می باشند. پژوهش حاضر با هدف تاثیر انسداد بینایی بر مهارت هدف گیری-دریافت و چشم آرام در کودکان با اختلال هماهنگی رشدی انجام گرفت. روش پژوهش: در این پژوهش نیمه تجربی که با طرح اندازه گیری تکراری انجام گرفت، از بین دختران و پسران مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی در مرکز بهزیستی و توابخشی خوراسگان اصفهان، 26 کودک مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی با دامنه سنی 7 تا 9 سال به صورت هدفمند انتخاب شدند. شرکت کنندگان به پرتاب 10 توپ به سمت دیوار و همزمان دریافت توپ برگشتی تحت سه شرایط بینایی کامل، انسداد ابتدایی و انسداد انتهایی پرداختند. همزمان با پرتاب و دریافت توپ، حرکات چشم شرکت کنندگان توسط دستگاه ردیابی بینایی و همچنین نمره عملکرد آن ها ثبت گردید. داده ها به روش تحلیل واریانس درون گروهی با اندازه گیری تکراری و آزمون تعقیبی بنفرونی تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد که اجرای مهارت هدف گیری- دریافت و طول دوره چشم آرام در شرایط انسداد ابتدایی و انسداد انتهایی در مقایسه با شرایط بدون انسداد به طور معناداری تضعیف گردید (0/05>p). همچنین، نتایج نشان داد که انسداد ابتدایی باعث تضعیف بیشتر اجرای مهارت پرتاب و دریافت و هم طول دوره کوتاه تر چشم آرام در مقایسه با انسداد انتهایی گردید (0/05>P). نتیجه گیری: به طور کلی نتایج تحقیق حاضر از نقش سیستم پیش برنامه ریزی در اجرای مهارت پرتاب و دریافت در کودکان با اختلال هماهنگی رشدی حمایت می کند.

هدف مطالعه حاضر مقایسه چشم ساکن کودکان با تبحر حرکتی بالا و پایین بود. در این مطالعه علی مقایسه ای، 40 کودک 7 تا 14 ساه شهر اصفهان به صورت نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. شرکت کنندگان در مطالعه حاضر تکلیف پرتاب کردن و دریافت کردن را 10 مرتبه انجام دادند. هنگام اجرای تکلیف موردنظر، داده های چشم ساکن به وسیله دستگاه ردیابی چشم مدل ارگونیر (Ergoneers) ثبت و توسط نرم افزار Dikablis 3.1، تحلیل شد. پس از بررسی نرمال بودن داده ها، داده ها به روش آماری تی مستقل و ضریب همبستگی پیرسون در سطح معنا داری 05/0تحلیل شد. نتایج آزمون تی مستقل نشان داد که کودکان با تبحر حرکتی بالا در شروع چشم ساکن (0001/0 P=)، پایان چشم ساکن (023/0 P=)، دوره چشم ساکن (0001/0 P=) و عملکرد گرفتن (0001/0 P=) در مقایسه با کودکان با تبحر حرکتی پایین بهتر عمل کردند. همچنین نتایج نشان داد که در هر دو گروه کودکان با تبحر حرکتی بالا و پایین، بین عملکرد گرفتن با شروع چشم ساکن ارتباط منفی معنادار و با پایان چشم ساکن و دوره چشم ساکن ارتباط مثبت معنا داری وجود دارد. به طور کلی نتایج تحقیق حاضر نشان داد که متغیر چشم ساکن از متغیرهای مؤثر و مرتبط با عملکرد حرکتی و همچنین متناسب با سطح خبرگی است.