مرتضی ولایی

آزمون های شناسایی استعداد موسیقی ابزارهایی هستند که به منظور ارزیابی توانایی های موسیقایی افراد طراحی شده اند. این آزمون ها به طور عمده توانایی هایی مانند درک ریتم، تشخیص زیر و بمی صداها، تمایز ملودی ها و حافظه موسیقایی را می سنجند. این مطالعه به منظور مرور روش ها و کاربردهای مختلف این آزمون ها در حوزه های گوناگون از جمله آموزش موسیقی، استعدادیابی کودکان و نوجوانان، هدایت تحصیلی و حتی فرآیندهای استخدامی موسیقی انجام شده است. روش پژوهش از نوع مروری تحلیلی است و منابع مختلف علمی درباره ابزارهای ارزیابی استعداد موسیقی جمع آوری و تحلیل شده اند. یافته های تحقیق نشان می دهد که آزمون هایی چون  Seashore Measures of Musical Talents، MET  و آزمون های گوردون (PMMA، IMMA، AMMA) هرکدام ویژگی های خاصی دارند که برای سنجش جنبه های مختلف توانایی های موسیقایی طراحی شده اند. نتایج این آزمون ها به ویژه در شناسایی استعدادهای موسیقایی در سنین پایین، تشخیص تفاوت های فردی در توانایی های موسیقایی، ارزیابی اثربخشی آموزش های موسیقی، کاربردهای پژوهشی و مطالعات علمی و کمک به مربیان و والدین در تصمیم گیری های آموزشی مؤثر است. بررسی ها نشان می دهند که آزمون MMA از ادوین گوردون به دلیل تطابق بیشتر با شرایط فرهنگی و آموزشی ایران، برای استفاده در این کشور مناسب تر است. در نهایت، این مطالعه به تحلیل نقاط قوت و ضعف هر آزمون پرداخته و پیشنهاداتی برای بهبود روش های موجود در راستای ارتقای استعدادیابی موسیقی ارائه می دهد. برای ارتقای استعدادیابی موسیقی در ایران، باید دسترسی به آموزش های موسیقی در تمامی سطوح و مناطق گسترش یابد. استفاده از فناوری های نوین، برگزاری کارگاه ها و مسابقات، شناسایی استعداد در مدارس و تقویت همکاری با ارگان های دولتی و خصوصی به رشد استعدادها کمک می کند. در نهایت ایجاد شبکه های حمایتی نیز اهمیت دارد.

مقدمه: هدف این پژوهش، بررسی تأثیر خود گفتاری بر پاسخ های روان شناختی و فیزیولوژیک اضطراب رقابتی تکواندوکاران نخبه است. روش: 33 تکواندوکار نخبه مرد به صورت تصادفی انتخاب و به دو گروه کنترل(16 نفر) و آزمایش(14 نفر) تقسیم شدند. در پیش آزمون(رقابت اول) مولفه​ های شناختی اضطراب رقابتی(اضطراب شناختی، اعتمادبه نفس و اضطراب جسمانی) و مولفه فیزیولوژیکی کورتیزول بزاقی هر دو گروه اندازه گیری شد . گروه آزمایش، 10 جلسه تمرین خود گفتاری و گروه کنترل، تنها تمرین بدنی انجام دادند. پس از مداخله خود گفتاری، پس​آزمون(رقابت دوم) گرفته شد. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره، استفاده شد. یافته​ ها: نتایج نشان داد، اضطراب شناختی و جسمانی در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل، کاهش و اعتماد​به​نفس، افزایش یافت. میزان کورتیزول بزاقی نسبت به گروه کنترل در پس​آزمون، کاهش معنادار داشت. نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش، پیشنهاد می شود از خودگفتاری برای کاهش مولفه های شناختی و فیزیولوژیکی اضطراب رقابتی استفاده شود.

ابهام در فلسفه تربیتی و نپرداختن به شرایط موردنیاز از یکسو، نبود زمینه و دغدغه کافی برای نهادینه کردن فلسفه تربیتی در نظام آموزشی و شیوع بیمارگونه ی گرایش به ایجاد مهارت تست زنی در دانش آموزان، مخاطراتی را در سطوح فردی و اجتماعی به همراه دارد. این تحقیق، با تکیه بر روش پدیدارشناسی به تحلیل ادراک و تجربه زیسته، با انجام مصاحبه نیمه ساختاریافته با 15 نفر از رتبه های برتر در کنکور کارشناسی، کارشناسی ارشد و متخصصین پرداخته شد تا تأثیر ثبت نام در کلاس های موسوم به تست زنی بر عملکرد دانش آموزان در آزمون کنکور سراسری، مورد واکاوی قرار گیرد. یافته ها بیانگر 4 مضمون کلی، افت سواد دانش آموختگان با 7 زیر مضمون، نخبه های کم درآمد با 4 زیر مضمون، تضعیف تربیت رسمی با 4 زیر مضمون و مضمون نابرابری اجتماعی با 9 زیر مضمون است. نتایج نشان می دهد، هرچند استفاده از این کلاس ها، احتمال موفقیت در آزمون های چندگزینه ای را افزایش می دهد، اما به شکل گیری و تشدید نابرابری اجتماعی انجامیده است. به دیگر سخن، ترویج بیمارگونه استفاده از کلاس های کنکور زمینه را برای ناکارآمدتر شدن آموزش وپرورش رسمی آماده کرده و درنتیجه نادیده گرفته شدن استعدادهای بسیاری که به دلایلی نظیر مادی، اجتماعی و فرهنگی، توانایی استفاده از این نوع آموزش ها ندارند را به دنبال داشته و توان قبولی در رشته های پر درآمد و پرطرفدار را از آن ها سلب خواهد کرد. به نظر می رسد این موارد منجر به نادیده گرفته شدن بخش از توان بالقوه ی جامعه و تشدید نابرابری اجتماعی شده است؛ این امر اهمیت بازاندیشی برای جلوگیری از دامنه دار شدن مخاطرات ذکر شده را بیش از پیش نمایان می سازد.