آسیب شناسی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در قبال قفقاز (از فروپاشی شوروی تا ۱۴۰۲)(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزههای تخصصی:
تحولات اخیری که در قفقاز به ویژه در روابط جمهوری آذربایجان و ارمنستان رخ داده است زمینه ساز شرایط مبهم در سیاست خارجی ایران شده است و فرصت ها و تهدیدهای متقابلی را ایجاد کرده که اگر برخوردی هوشمندانه وجود نداشته باشد، سودی برای ایران نخواهد داشت و خسارات سنگینی نیز به کشورمان وارد خواهد شد. همچنین جمهوری اسلامی ایران در دهه های اخیر نتوانسته است آنطور که باید از فرصت های ژئوپلیتیکی خود در آسیای مرکزی و قفقاز استفاده کند؛ این موضوع خود موجب شکل گیری تنش های بسیار بین ایران و همسایگان خود در قفقاز، ایجاد فاصله بین ایران و این منطقه علی رغم اشتراکات بسیار، و نیز اتخاذ سیاست های نه چندان راهبردی و هدفمند شده است. در پژوهش حاضر با روش گرندد تئوری و مصاحبه نیمه ساختاریافته با متخصصین این حوزه به آسیب شناسی سیاست های کلی نظام جمهوری اسلامی ایران در قبال بحران های منطقه قفقاز بویژه قره باغ پرداخته است. پرسش اصلی در این پژوهش این است که روابط ما و نوع سیاست های ایران نسبت به این منطقه چه اشکالاتی دارد؟ این آسیب شناسی را از طریق سه مرحله کدگذاری (اولیه، ثانویه و محوری)؛ مورد تجزیه و تحلیل قرار داده ایم و نهایتا به نظریه اکتشافی رسیده ایم که در بخش تجزیه و تحلیل ارائه می شود.