زینب مندعلی زاده

هدف مقاله حاضر، تعیین استراتژی های نوآوری در باشگاه های ورزشی بر اساس رویکرد اقیانوس آبی بود. پژوهش حاضر کیفی و ازنظر هدف، کاربردی بود. جهت گردآوری داده ها از مطالعات کتابخانه ای، مصاحبه و پرسش نامه دلفی استفاده شد. جامعه آماری، اساتید مدیریت ورزشی دانشگاه ها، متخصصان ورزشی و کارآفرینان ورزشی استان خوزستان بودند. با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند، تعداد ۱۷ نفر در دور اول، ۲۹ نفر در دور دوم و تعداد 27 نفر در دور سوم پانل دلفی در تحقیق مشارکت کردند. با توجه به میزان درجه همگرایی، رویکرد دلفی در دور سوم خاتمه یافت. یافته ها نشان داد که بر اساس الگوی تصمیم گیری چهار اقدام در رویکرد اقیانوس آبی که شامل استراتژی های ایجاد، استراتژی افزایشی، استراتژی کاهشی و استراتژی حذف است؛ ازجمله فعالیت هایی که باشگاه های ورزشی به آن ها نپرداخته اند و باید بر مبنای استراتژی ایجاد، به وجود آید شامل مشارکت اجتماعی خیرخواهانه و ایجاد کمپین های تبلیغاتی بود. بر مبنای استراتژی افزایشی، فعالیت هایی که باشگاه های ورزشی بایستی روی آن ها سرمایه گذاری و رقابت کنند شامل افزایش استفاده از رویکردهای تمرینی خلاق بود. بر مبنای استراتژی کاهشی، فعالیت هایی که باشگاه های ورزشی بایستی کمتر شود شامل کاهش هزینه های مالی با استفاده از رویکردهای خلاقانه و حفظ مشتریان قبلی باشگاه های ورزشی بود و درنهایت بر اساس استراتژی حذف، ازجمله فعالیت هایی که باشگاه های ورزشی نباید انجام شود عبارت بود از: حذف فعالیت های تمرینی غلط و اشتباهات تمرینی در باشگاه های ورزشی و حذف تأخیر در ارائه خدمات به ذی نفعان باشگاه های ورزشی.

هدف این پژوهش، طراحی الگوی نوآوری استراتژیک در کسب وکارهای ورزشی با استفاده از نظریه داده بنیاد بود. روش پژوهش، تحلیلی بود که بدین منظور از روش شناسی کیفی استفاده شد. استراتژی پژوهش، استفاده از نظریه برخاسته از داده ها بود. مشارکت کنندگان در پژوهش 16 نفر از استادان مدیریت ورزشی و مدیران ورزشی سازمان ها بودند. استراتژی نمونه گیری در بخش کیفی، هدفمند و با بیشترین تنوع یا ناهمگونی بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل محتوای مصاحبه ها و کدگذاری استفاده شد. ابزار پژوهش مصاحبه باز بود و نتایج برمبنای سه مرحله کدگذاری باز، محوری و گزینشی تحلیل شد. یافته ها نشان داد که ارائه ایده   های نوآورانه، خط مشی کارآفرینانه و فرصت های نوآورانه به عنوان عوامل علّی با درنظرگرفتن شرایط زمینه ای از قبیل زیرساخت های نوآورانه، الگو و طرح های کسب وکار و شرایط علّی ازجمله عوامل محیطی، قانونی، اقتصادی و حمایتی، بر نوآوری استراتژیک اثرگذار هستند. به نظر می رسد عواملی مانند خط مشی کارآفرینانه در کنار وجود فرصت های نوآورانه و درنتیجه توانایی در ارائه ایده های نوآورانه، در کنار وجود زیرساخت های نوآوری، وجود فرهنگ نوآورانه در جامعه، قوانین و سایر عوامل محیطی می توانند زمینه را برای حرکت کسب وکارهای ورزشی به سمت نوآوری استراتژیک فراهم کنند.

هدف پژوهش حاضر بررسی پاسخ های رفتاری اجتماعی مشتریان باشگاه های ورزشی در قبال رابطه با باشگاه است. روش تحقیق، از نوع توصیفی-همبستگی و جامعه آماری تحقیق شامل باشگاه های ورزشی تندرستی شهر اراک بود. نمونه تحقیق به وسیله روش نمونه گیری طبقه ای تصادفی انتخاب شد. جهت جمع آوری داده ها از سه پرسشنامه ی کیفیت رابطه (14 گویه) با ابعاد رضایت، تعهد و اعتماد، پرسشنامه تبلیغات شفاهی (4گویه)، پرسشنامه وفاداری (4گویه) و پرسشنامه رفتار شاکیانه (4گویه) استفاده گردید. اعتبار صوری و محتوایی پرسشنامه ها توسط نظرات متخصصان (12 نفر)، و روایی سازه نیز با تحلیل عاملی تأییدی سنجیده شد. با استفاده از روش آلفای کرونباخ پایایی پرسشنامه ها در یک مطالعه مقدماتی مورد تأیید قرار گرفت. تعداد 380 پرسشنامه توزیع، تعداد 355 پرسشنامه برگشت و تعداد 329 پرسشنامه تجزیه و تحلیل شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزارهای SPSS16، LISREL ، PLS استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که کیفیت رابطه اثر مثبت و معناداری روی وفاداری (75/0a=) و تبلیغات شفاهی (80/0a=) مشتریان باشگاه ها داشت؛ همچنین کیفیت رابطه اثر منفی و معناداری روی رفتارهای شاکیانه مشتریان داشت (75/0a=). بنابراین مدیران و مسؤلان باشگاه های ورزشی باید با در نظر گرفتن نقش کیفیت رابطه و ابعاد آن روی وفاداری، تبلیغات شفاهی و رفتارهای شاکیانه تمام تلاش خود را برای بهبود ابعاد مختلف کیفیت رابطه انجام دهند تا وفاداری مشتریان و تعریف و تمجید آنها از باشگاه را کسب نمایند و از رفتارهای شاکیانه آنها بکاهند.

مقدمه: هدف این پژوهش، مطالعه تجارب دانش آموختگان علوم ورزشیِ شاغل در باشگاه های ورزشی از منظر تجارب فردی به دست آمده، محیط و یادگیری در محیط آموزشی است. روش پژوهش: با توجه به ماهیت تحقیق از روش پدیدارشناسی استفاده شد. مشارکت کنندگان، دانش آموختگان علوم ورزشی بودند که کسب وکار ورزشی را راه اندازی کرده بودند. در این زمینه از نمونه گیری گلوله برفی و نیز مصاحبه عمیق استفاده شد که نمونه گیری تا رسیدن به اشباع نظری ادامه داشت. از مشارکت کننده سیزدهم به بعد مفاهیم استخراج شده تکراری بود. یافته ها: بر این اساس، هشت درون مایه اصلی استخراج شد که عبارت بود از: نیاز به صبور بودن، تلاش برای کسب دانش و مهارت های فردی، نیاز به داشتن اعتمادبه نفس، سخت و طاقت فرسا بودن محیط کسب وکار (گرفتن انواع مجوز)، خلأ برنامه های درسی ارائه شده، کیفیت تعامل استادان با دانشجویان در فرایندهای آموزشی و نوآوری داشتن در فرایند کسب وکار و فرایندهای مدیریتی دانشکده های علوم ورزشی. نتیجه گیری: بررسی دیدگاه ها و ادراک دانش آموختگان علوم ورزشی در زمینه تجارب به دست آمده، آموزش های علوم ورزشی و محیط کسب وکار نشان می دهد نگرش دانش آموختگان برای مدیریت کسب وکار، داشتن مهارت های فردی و تلاش برای به دست آوردن دانش و نوآوری متناسب با تغییرات به روز ورزش بااهمیت است.

هدف این پژوهش، شناسایی راهکارها و پیامدهای حضور زنان در استادیوم فوتبال به عنوان تماشاگر بود. روش تحقیق، توصیفی- تحلیلی با رویکرد کیفی بود و در این راستا از روش دلفی استفاده شد. مشارکت کنندگان در این رویکرد، صاحب نظران رشته مدیریت ورزشی سراسر کشور، روحانیان و پرسنل نیروی انتظامی بودند. برای جمع آوری داده ها، از سه دور دلفی استفاده شد (مشارکت کنندگان دور اول 23 نفر و مشارکت کنندگان دور دوم و سوم، 16 نفر بودند). پرسشنامه دلفی در دور سوم در بخش راهکارها شامل 6 مؤلفه و در بخش پیامدها شامل 5 مؤلفه بود. برای تعیین درجه هماهنگی و توافق بین افراد بر شاخص های به کار رفته از ضریب هماهنگی کندال استفاده شد. نتایج نشان داد که رفع موانع سیاسی، امنیتی، فرهنگی- اجتماعی، اقتصادی، مدیریتی و زیرساختی از جمله راهکارهای مهم جهت حضور زنان بودند. پیامدهای حضور زنان نیز عبارت بودند از: پیامدهای سیاسی، امنیتی، اقتصادی و فرهنگی- اجتماعی. در نتیجه گیری کلی می توان گفت به کار گیری راهکارهای ارائه شده در این تحقیق نیاز به همکاری سیستماتیک نهادهای ذی ربط دارد  و حضور زنان منجر به ارتقای جایگاه سیاسی و دموکراسی کشور در منطقه و جهان، کاهش شکاف بین دولت و خواسته بخشی از مردم و کاهش فشارهای سیاسی درزمینه نقض حقوق بشر می شود.

هدف تحقیق حاضر، شناسایی موانع رشد استارت آپ ها در بخش ورزش و ارائه راهکار بود. این پژوهش ازنظر هدف، کاربردی و ازنظر روش، کیفی بود که بدین منظور از تکنیک دلفی استفاده شد. به منظور گردآوری داده ها از مطالعات کتابخانه ای، مصاحبه و در نهایت پرسشنامه دلفی استفاده شد. جامعه آماری کلیه اساتید مدیریت ورزشی، کارآفرینان ورزشی و نیز متخصصان در پارک علم و فناوری در سطح استان همدان به تعداد 45 نفر بودند. روش نمونه گیری هدفمند بود و در این راستا 30 نفر در تحقیق مشارکت کردند. از 3 دور دلفی استفاده شد. نتایج نشان داد که از جمله موانع رشد استارت آپ ها عبارتند از؛ موانع مدیریتی، فرهنگی اجتماعی، موانع اداری مالی، موانع حقوقی-قانونی، موانع انسانی و موانع محیطی که به تناسب راهکارهایی به منظور رشد استارت آپ ها بیان شد. به نظر می رسد راهکارهای رشد استارت آپ های ورزشی با در نظر گرفتن اکوسیستم کارآفرینانه و در نظر گرفتن تمامی ذی نفعان درگیر در جامعه ورزش، فراهم کردن شرایط مطلوب از قبیل حمایت از مالکیت معنوی، سطح پایین فساد، حمایت های مالی، حمایت از تحقیق و توسعه و نیز بهبود دستیابی به منابع مالی بتواند تداوم رشد این نوع کسب وکارها مفید باشد.

هدف: هدف مقاله حاضر، شناسایی موانع راه اندازی استارتاپ های ورزشی و ارائه راهکار بود.روش شناسی: پژوهش حاضر کیفی و از نظر هدف، کاربردی بود. جهت گردآوری داده ها از مطالعات کتابخانه ای و پرسش نامه دلفی استفاده شد. جامعه آماری، اساتید مدیریت ورزشی، متخصصان در پارک علم و فناوری و استارتاپ ها و صاحبان باشگاه های ورزشی در سطح استان همدان بودند. با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند، 30 نفر در پنل دلفی مشارکت کردند. با توجه به ضریب هماهنگی کندال، رویکرد دلفی در دور سوم خاتمه یافت.یافته ها: نتایج نشان داد که موانع راه اندازی استارتاپ های ورزشی شامل موانع مدیریتی، موانع فرهنگی اجتماعی، موانع سرمایه انسانی، موانع حقوقی-قانونی، موانع ساختاری-تجاری و موانع محیطی بود و در نهایت راهکارهای متناسب با موانع پیشنهاد شد.نتیجه گیری: به نظر می رسد مجموعه عوامل مدیریتی، فرهنگی اجتماعی، موانع سرمایه انسانی، موانع ساختاری- تجاری، حقوقی- قانونی و شرایط محیطی از جمله موانع تشکیل دهنده راه اندازی در یک اکوسیستم استارتاپی ورزشی را تشکیل دهد و در این راستا، با توجه به راهکارها، حمایت سازمان ها و نهادها از استارتاپ ها ضروری به نظر می رسد.

هدف: هدف مقاله حاضر مطالعه مفهوم توسعه پایدار ورزش، موانع و ارائه راهکارهایی برای رسیدن به توسعه پایدارِ ورزش است.روش شناسی: روش تحقیق حاضر توصیفی و کیفی است. در این راستا، از مطالعات کتابخانه ای و مصاحبه با استادان مدیریت ورزشی، مدیران ورزشی، ورزشکاران و مربیان ورزش استفاده شد. تعداد مشارکت کنندگان در تحقیق 14 نفر بود. استراتژی نمونه گیری موارد حاد بود که در این رابطه از تحلیل محتوای مصاحبه ها استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که رسیدن توسعه پایدار ورزش در راستای توجه به ابعاد اقتصادی، اجتماعی و عوامل نهادی با هدف مشارکت اجتماعی محقق می شود. از دیگر نتایج تحقیق دسته بندی موانع پایداری در توسعه ورزش به موانع مدیریتی، ساختاری، محیطی، نگرشی-رفتاری و قانونی- حقوقی بود. راهکارهای توسعه پایدار که توسط صاحب نظران مطرح شد عبارت از تدوین برنامه راهبردی متناسب با تغییرات محیطی، تصویب مصوبات برنامه های از طریق نهادهای قانونی و حقوقی از جمله مجلس شورای اسلامی، متناسب ساختن ساختار ورزش با قوانین بین المللی و برطرف کردن خلأ قانونی در ورزش از طریق حقوق دانان بودند.نتیجه گیری: توجه مدیران و سیاست مداران و مشارکت تمامی نهادها می تواند زمینه را برای توسعه اهداف پایداری در توسعه ورزش و اثرات اقتصادی و اجتماعی در جامعه و نهادها فراهم آورد.

باشگاه های ورزشی برای برآورده کردن رضایت و انتظارات مشتریان به ایجاد تغییر تشویق شده اند. به دلیل رشد تجاری سازی و حرفه ای گرایی صنعت ورزش، قابلیت باشگاه های ورزشی برای ایجاد نوآوری و عملکرد نوآورانه حائز اهمیت است. از این رو، هدف پژوهش حاضر، تأثیر ابعاد قابلیت نوآوری بر عملکرد نوآوری باشگاه های ورزشی بود. پژوهش حاضر از نظر هدف، کاربردی و به لحاظ ماهیت، همبستگی است که به صورت پیمایشی انجام شده است. از پرسشنامه برای گردآوری داده ها استفاده شد. روایی صوری و محتوایی پرسشنامه ها توسط ده نفر از اساتید صاحب نظر مدیریت ورزشی تائید و پایایی آن ها از طریق ضریب آلفای کرونباخ مناسب به دست آمد. نمونه آماری شامل مربیان و صاحبان باشگاه های ورزشی استان لرستان به تعداد 250 نفر بود. از آمار توصیفی و استنباطی و رویکرد مدل سازی معادلات ساختاری استفاده شد. نتایج نشان داد ابعاد قابلیت نوآوری بر عملکرد نوآوری در باشگاه های ورزشی تأثیر مثبت و معناداری دارد و بُعد ساختار نوآوری بیشترین تأثیر و دانش خارجی، رهبری، دانش فردی و فرهنگ نوآوری به ترتیب به عنوان مؤلفه های قابلیت نوآوری بر عملکرد نوآورانه باشگاه های ورزشی تأثیر مثبت و معناداری داشته است. به نظر می رسد باشگاه های ورزشی با بهره گیری از قابلیت نوآوری بتوانند به صورت خلاقانه و با رویکردهای متنوع بهبود عملکرد نوآورانه را داشته باشند و در نتیجه نسبت به باشگاه های دیگر پیشگام و در ایجاد مزیت رقابتی و سودآوری پیش قدم باشند. پیامد توسعه قابلیت نوآوری می تواند در ایجاد تمایز و نوآوری در باشگاه های ورزشی برای صاحبان باشگاه ها سودمند باشد.

هدف: هدف این پژوهش، شناسایی عوامل نقش پذیر بر جایگاه آموزشی رشته کارشناسی علوم ورزشی از منظر یادگیری کارآفرینانه بود.روش شناسی: روش پژوهش کیفی از نوع پدیدارشناسی هرمونوتیک بود. مشارکت کنندگان شامل دانشجویان و استادان رشته علوم ورزشی دانشگاه های دولتی بودند که 23 نفر انتخاب شدند. نمونه گیری هدفمند بود و تا رسیدن به اشباع نظری ادامه داشت. ابزار مورداستفاده، مصاحبه عمیق و باز بود. تحلیل داده ها با استفاده از رویکرد کدگذاری تحلیلی بود. اعتمادپذیری از طریق از مشارکت بلندمدت و همه جانبه نگری مآخذ داده تعیین شد و ضریب توافق درصدی 83 درصد به دست آمد.یافته ها: 49 مضمون فرعی و 8 مضمون اصلی از مصاحبه ها شناسایی شد. مضامین اصلی از قبیل؛ شناخت زمینه های کارآفرینی در شرایط تجربی، ساختار دانشگاهی، محتوا و کیفیت برخی دروس، همکاری بین نهادی، دانش و نگرش استادان، بازنگری عنوان و محتوای درسی، فرایند انتقال آموزشی دروس و تقویت فرایند عملی یادگیری به عنوان عوامل اثر گذار بر یادگیری کارآفرینانه در دانشکده ها عنوان شد. نتیجه گیری: مهم ترین مسئله، برنامه های آموزشی است که رویکردها و سرفصل های صرفاً تئوری، نمی تواند جایگاهی به منظور تقویت یادگیری کارآفرینانه در بین دانشجویان داشته باشد و بازنگری جامع و اصولی برنامه ها و شیوه آموزش به منظور تقویت دانش، نگرش و مهارت و انطباق این آموزش ها با نیازهای جامعه می تواند رشته علوم ورزشی را در جهت توسعه و پویایی کارآفرینانه قرار دهد. 

هدف تحقیق حاضر، تعیین شاخص های کارآفرینی پایدار در ورزش است. روش تحقیق کیفی است که با توجه به اکتشافی بودن تحقیق، از رویکرد دلفی فازی استفاده شد که بر این اساس، میزان موافقت خبرگان از شاخص های مورد نظر ارزیابی شد. خبرگان این تحقیق شامل استادان مدیریت ورزشی و کارآفرینی و کارآفرینان ورزشی بود. راهبرد نمونه گیری، انتخاب موارد حاد و تیپیک بود. نتایج حاصل از سه دور دلفی فازی، 64 شاخص برای کارآفرینی پایدار ورزش کشور را معرفی کرد، به گونه ای که با در نظر گرفتن رویکرد سیستمی از بعد اجتماعی شاخص های ورودی شامل سرمایه انسانی، سرمایه اجتماعی و سرمایه فرهنگی بود، از بعد اقتصادی شاخص های حمایتی شامل سرمایه مالی و سرمایه فیزیکی و از بعد محیطی شاخص های حمایتی شامل سرمایه رابطه ای و سرمایه سازمانی بود و در نهایت شاخص-های نتیجه ای یا برونداد شامل بهره وری اجتماعی، بهره وری اقتصادی، عدالت در ابعاد اقتصادی-اجتماعی بود. در نتیجه اهمیت تعیین شاخص های پایداری برای کارآفرینی ورزشی و لزوم توجه مدیران و سیاستمداران توسعه ورزش به این بخش را مورد تأکید قرار می دهد. در واقع مدل حاصل از شاخص های پایداری در کارآفرینی ورزشی، با در نظر گرفتن فرایند و نتایج و رویکرد سیستمی، نگاه جامعی به برنامه ریزی برای توسعه کارآفرینی در ورزش دارد.

هدف پژوهش حاضر شناسایی موانع محیطی و فردی زنان کارآفرین در ورزش و ارائه راهکارهای پیشنهادی است. روش تحقیق، آمیخته از نوع اندراجی است و برای جمع آوری اطلاعات از نمونه گیری هدفمند استفاده شد. جامعه آماری شامل استادان مدیریت ورزشی و زنان کارآفرین در حوزه ورزش بود. پرسشنامه شامل 23 سؤال در طیف پنج ارزشی لیکرت بود. پس از تأیید روایی، پایایی از طریق ضریب آلفای کرونباخ 846/0 به دست آمد. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از تحلیل عاملی (987/2138=2χ،864/0=KMO) استفاده شد. از مهم ترین موانع فردی برای کارآفرینی زنان، فقدان استقلال مالی، فقدان تجربه و میزان اعتماد به نفس کمتر در مقایسه با مردان در سرمایه گذاری و مهم ترین موانع محیطی، فقدان دسترسی به منابع بود. توسعه کارآفرینی زنان لزوم توجه و افزایش حمایت های اجتماعی در ورزش کشور را می طلبد، چراکه توسعه کارآفرینی زنان در ورزش، توسعه ورزش زنان و بهبود کیفیت زندگی جامعه و حرکت به سمت و سوی پایداری در ورزش کشور را در پی خواهد داشت. بنابراین با توجه به میزان ارزش ایجاد شده توسط کارآفرینی، این تحقیق حمایت از توسعه کارآفرینی در زنان را مورد توجه قرار می دهد که پیامد آن ارتقای کیفیت زندگی زنان و سلامتی و توسعه ورزش در بخش زنان خواهد بود.