زمین خوردن

هدف از این پژوهش، بررسی اثر شش هفته برنامه تمرینی ثبات مرکزی بر میزان زمین خوردن سالمندان است. چهل زن سالمند (میانگین سن 98/5+20/66 سال) به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. یک هفته قبل از شروع پروتکل تمرینی، برای ارزیابی میزان زمین خوردن از آزمون تعادل برگ استفاده شد. آزمودنی ها بر اساس نمره کسب شده در پیش آزمون برگ به دو گروه خطر زمین خوردن کم (گروه 1)، خطر زمین خوردن زیاد (گروه 2) تقسیم شدند. سپس به صورت تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. گروه تجربی پروتکل تمرینی ثبات مرکزی را به مدت 6 هفته و 3 جلسه در هفته انجام دادند. به این منظور از آزمون های آماری t مستقل و t وابسته و سطح معنی داری 05/0 استفاده شد. نتایج نشان داد که در پس آزمون، گروه های تجربی عملکرد بهتری نسبت به گروه های کنترل داشتند که این اختلاف معنی دار بود (05/0+ P). با توجه به یافته های تحقیق می توان گفت که تمرینات ثبات مرکزی ممکن است کنترل پاسچر و در نتیجه میزان زمین خوردن را در سالمندان بهبود بخشد. همچنین می توان نتیجه گرفت که اگر سالمندان در برنامه های آمادگی بدنی عمومی شرکت کنند، استقلال بیشتری در انجام فعالیت های روزانه خواهند داشت.

به طور کلی، وضعیت آمادگی جسمانی غیرمستقیم بر تعادل پویای افراد تأثیر می گذارد. یکی از مشکلات اغلب سالمندان کم تحرک، نداشتن تعادل و زمین خوردن مکرر است که به آسیب دیدگی و مرگ آنها منجر می شود. هدف مطالعه حاضر، بررسی تأثیر تمرینات آبی بر شاخص های فیزیولوژیکی و زیستی حرکتی مردان سالمند کم تحرک است. 24 سالمند مرد با میانگین سنی 28/1±16/65 سال، قد 10/3±5/165 سانتی متر، وزن 04/4±53/63 کیلوگرم و BMI 61/1±19/ 23 کیلوگرم بر مترمربع داوطلبانه انتخاب شدند. سپس به صورت تصادفی ساده، در دو گروه دوازده نفره کنترل و تمرین جای گرفتند. گروه تجربی، هفته ای سه جلسه تمرین آبی را به مدت شش هفته با شدت 55درصد حداکثر ضربان قلب اجرا کرد. برای تعیین نرمال بودن داده ها، از آزمون کولموگروف-اسمیرنوف و برای تحلیل داده ها از آزمون آماری t مستقل استفاده شد (05/0P≤). نتایج پس آزمون، بهبود معنی دار گروه تجربی را نسبت به گروه کنترل در فاکتورهایتعادل ایستا (001/0=P)، تعادل پویا (001/0=P)، توانایی حرکتی (001/0=P)، فشار خون سیستولی (005/0=P)، دیاستولی (001/0=P)، ضربان قلب استراحتی (001/0=P)، استقامت عمومی (001/0=P)، حداکثر اکسیژن مصرفی (001/0=P)، درصد چربی (001/0=P)، قدرت اندام تحتانی (001/0=P) و انعطاف پذیری (001/0=P) نشان می دهد. باتوجه به نتایج می توان گفت تمرینات آبی با توسعه فاکتورهای زیستی حرکتی، توانایی حرکتی سالمندان را بهبود می بخشد و با جلوگیری از زمین خوردن ، کیفت زندگی آنها را ارتقا می دهد.

هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر تمرینات تکلیف دوگانه شامل تمرینات تعادلی نشستن و برخاستن و تمرین شناختی بر کنترل وضعیت نشستن و برخاستن در زنان سالمند بود. 15 زن سالمند، به صورت تصادفی در دو گروه کنترل ( 7 نفر) و آزمایش (8 نفر) قرار گرفتند. پروتکل تمرین شامل تمرینات ترکیبی (شناختی-تعادلی) در گروه آزمایش و تعادلی در گروه کنترل بود. کنترل پاسچر توسط آزمون میدانی برگ و آزمون زمان برخاستن و رفتن ارزیابی شد. همچنین دامنه و سرعت نوسانات قامتی در جهت قدامی-خلفی و جانبی داخلی حین نشست وبرخاست با استفاده از دستگاه صفحه نیرو با فرکانس 100 هرتز در پیش آزمون و پس آزمون ارزیابی شد. از آزمون تی همبسته و مستقل، ویلکاکسون و یومن ویتنی در سطح معنی داری 0/05 ≥ P استفاده شد. تفاوت معنی داری در نتایج آزمون برگ و دامنه تغییرات و سرعت تغییرات مرکز فشار در جهت قدامی خلفی و میانی-داخلی در گروه آزمایش، قبل و پس از آزمون مشاهده شد . بر اساس نتایج، تمرینات تعادلی به شیوه ترکیبی باعث بهبود تعادل عملکردی و کاهش نوسانات قامتی و متعاقب آن کنترل پاسچر نشست وبرخاست و کاهش خطر سقوط در سالمندان می شود.

ترس از افتادن در سالمندان یکی از نگرانی های اصلی در این قشر است. ترس از افتادن می تواند پیامدهای منفی، ازجمله کاهش انجام کارهای زندگی روزمره و فعالیتهای فیزیکی و کاهش کیفیت زندگی را به همراه داشته باشد. دستکاری قیود تکلیف یکی از روش هایی است که به نظر میرسد می تواند بر بهبود شاخص های تعادلی و ترس از افتادن در سالمندان موثر باشد. از این رو تحقیق حاضر در نظر دارد به بررسی تاثیر دستکاری قیود تکلیف بر میزان ترس از افتادن و شاخص های تعادل سالمندان سالم بپردازد. به همین منظور 30 سالمند سالم به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه مداخله و کنترل تقسیم بندی شدند. گروه مداخله اقدام به انجام تمرینات دستکاری قیود تکلیف به مدت 8 هفته و به صورت 3 بار در هفته پرداختند. گروه کنترل نیز، طی مدت اجرای تحقیق به فعالیت عادی خود ادامه دادند. ترس از افتادن به وسیله پرسشنامه کارآمدی افتادن و شاخص های تعادلی با استفاده از آزمون برخاستن و راه رفتن بررسی شدند. نتایج تحقیق نشان داد اعمال پروتکل تمرینات دستکاری قیود تکلیف باعث کاهش ترس از افتادن و بهبود شاخص های تعادلی در گروه مداخله گردید. نتایج آزمون تحلیل کوواریانس با حذف اثر پیش آزمون نشان داد، هر دو متغیر در گروه مداخله بهبود معناداری را نسبت به گروه کنترل داشتند. نتایج این پژوهش نشان دهنده تأثیر تمرینات ب بر کاهش ترس از افتادن و بهبود تعادل سالمندان است.

برنامه های تمرینی می توانند اثرات منفی سالمندی بر الگوهای راه رفتن را بهبود ببخشند. اما اثربخشی برنامه های تمرینی مبتنی بر دستکاری قیود تکلیف بر الگوهای راه رفتن نامشخص است. ازین رو، هدف تحقیق حاضر بررسی اثربخشی تاثیر دستکاری قیود تکلیف بر پارامترهای فضای زمانی راه رفتن سالمندان سالم است. تعداد 30 مرد سالمند سالم به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه مداخله و کنترل تقسیم بندی شدند. گروه مداخله اقدام به انجام تمرینات دستکاری قیود تکلیف به مدت 8 هفته و به صورت 3 بار در هفته نمودند. گروه کنترل نیز، طی مدت اجرای تحقیق به فعالیت عادی خود ادامه دادند. پارامترهای کینماتیک راه رفتن با استفاده از تجزیه و تحلیل گامبرداری زبریس بررسی شدند. نتایج آزمون تحلیل کوواریانس با حذف اثر پیش آزمون نشان داد شاخص های طول استراید، آهنگ، سرعت و تغییرپذیری سرعت در گروه مداخله بهبود معناداری را نسبت به گروه کنترل داشتند (05/0˂P). در حالی که در شاخص زمان استراید تفاوت معناداری دیده نشد (07/0=P). تمرینات مبتنی بر دستکاری قیود در سالمندان می تواند موجب بهبود پارامترهای مرتبط با راه رفتن شده و ازاین طریق باعث کاهش میزان خطر سقوط و عوارض متعاقب آن در این گروه سنی شود. 

هدف: ترس از سقوط به عنوان یک نگرانی دائمی عنوان شده که ممکن است فعالیت های روزمره زندگی را برای سالمندان محدود سازد. این عامل همچنین با کاهش اعتمادبه نفس به ویژه در عملکردهای تعادلی سالمندان، می تواند منجر به ضعف عضلانی و بی تحرکی این افراد شود. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر 8 هفته تمرینات آرام سازی پیش رونده عضلانی بر میزان ترس از سقوط سالمندان بود. مواد و روش ها: برای این منظور، تعداد 30 نفر از زنان سالمند به شکل در دسترس و بر اساس معیارهای ورود و خروج از تحقیق به عنوان آزمودنی انتخاب شدند و به شکل تصادفی در دو گروه 15 نفری تقسیم شدند. میزان ترس از سقوط آن ها با استفاده از پرسشنامه خودکارآمدی ترس از سقوط سالمندان (FES-I) مورد ارزیابی قرار گرفت. در ادامه، آزمودنی های گروه تجربی به مدت 8 هفته (3 جلسه 45 دقیقه ای در هفته) در یک برنامه تمرینات آرام سازی پیش رونده عضلانی شرکت کردند، در حالی که گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای را دریافت نمی کرد. نمرات ترس از سقوط تمامی آزمودنی ها پس از 8 هفته مجدداً مورد ارزیابی قرار گرفت و در نهایت، از آزمون تحلیل واریانس ترکیبی برای تجزیه وتحلیل اطلاعات به دست آمده از تحقیق استفاده شد (05/0P≤). یافته ها: تحلیل نتایج تحقیق نشان داد یک اثر متقابل معنی دار بین زمان (پیش آزمون، پس آزمون) و گروه (کنترل و تجربی) در ارتباط با نمرات ترس از سقوط وجود دارد (05/0P<). همچنین مشخص شد اثر اصلی زمان و اثر اصلی گروه در ارتباط با متغیرهای تحقیق معنی دار می باشد (05/0>P). نتیجه گیری: به طور کلی به نظر می رسد که اجرای تمرینات آرام سازی منجر به بهبود معنی دار در نمرات ترس از سقوط سالمندان می شود. بر این اساس توصیه می شود نقش این تمرینات در بهبود توانایی های جسمی و روانی سالمندان بیشتر مورد توجه قرار گیرد.