سبک زندگی پساکرونایی

پژوهش حاضر به دنبال بررسی تغییرات سبک زندگی شهروندان تهرانی بود. روش تحقیق از نوع پیمایش و جامعه آماری پژوهش، کلیه شهروندان بالای 15 سال شهر تهران در سال 1402 بوده اند که با استفاده از روش نمونه گیری چندمرحله ای، 404 نفر از آنان انتخاب و مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه محقق ساخته بوده و از روش اعتبار صوری و منطقی و آزمون آلفای کرونباخ برای سنجش اعتبار و پایایی معرف ها استفاده شد. بر مبنای یافته های پژوهش، بیشترین تغییرات مربوط به مؤلفه های «دوری از دورهمی» با میانگین تفاوت 418/0 منفی و نیز «هراس پاندمیک» با میانگین تفاوت 413/0 می باشد؛ البته «پزشکی شدن زندگی» با میانگین تفاوت 114/0 و «احساس رهاشدگی» با میانگین 096/0 در عین معناداری، تغییرات کمی را نشان می دهند. در آخر این تغییرات در سه بعد محوری: هراس مفصل بندی شده، مراقبت شبکه ای و رشد کنشگری اجتماعی استخراج شده است. بر مبنای بعد هراس مفصل بندی شده، احساس رهاشدگی و هراس پاندمیک تبدیل به بخش بنیادی سبک زندگی شهروندان تهرانی شده است. بر مبنای بعد مراقبتِ شبکه ای، پزشکی شدن زندگی، دوری از دورهمی، مجازی شدن زیستِ اجتماعی و خودمراقبتی جسمی، و بر مبنای بعد رشد کنشگری اجتماعی، حساسیتِ زیست محیطی و مسئولیت اجتماعی تبدیل به بخش های کلیدی سبک زندگی نوین شهروندان تهرانی شده اند.