تحلیل انتقادی از کتاب «سخنگوی فرهنگ ایران؛ تأملی در آثار و آرای محمدعلی اسلامی ندوشن»
منبع:
فرهنگ یزد سال ۴ بهار ۱۴۰۳ شماره ۱۴
29 - 39
حوزه‌های تخصصی:
نوشتن در مورد استاد نوشتن، کار بسیار پرمخاطره ای است؛ بااین حال دکتر علی اکبر جعفری ندوشن که تعلق خاطری عمیق به دیده ور فرهنگ و ادبیات ایران، دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن دارد، این راه پرمخاطره را با عشقی ستودنی طی کرده است. این عشق را خواننده در لابه لای تمامی فصول، پاراگراف ها، جملات و حتی حروف کتاب سخنگوی فرهنگ ایران می تواند ببیند. دکتر جعفری ندوشن که استاد حقوق دانشگاه یزد است، برخلاف نثر حقوقی که نثری ثقیل و پرتکلف است و خواندن یک متن حقوقی از عهده بخش عظیمی از جامعه ایرانی خارج است، متنی ساده و روان تهیه کرده است. ایشان هم ذات پنداری بسیاری در این اثر با محمدعلی اسلامی ندوشن از خود به نمایش می گذارد. او که علاوه بر هم ولایتی بودن، مانند دکتر اسلامی تحصیلات دانشگاهی حقوق دارد و علاقه ای وافر به ادبیات و فرهنگ ایران نشان می دهد؛ عنوان کتاب را در یک ایهام ادبی برگزیده است: «سخنگوی فرهنگ ایران» که در معنای اصلی اشاره دارد به اسلامی ندوشن که در چندین دهه مقاومتی نستوه در سخن گفتن از ایران و فرهنگش داشت، اما این عنوان معنای دیگری هم می تواند داشته باشد و آن هم سخنگویی «جعفری ندوشن» از «اسلامی ندوشن» است؛ درواقع این کتاب سعی دارد سخنگویِ سخنگوی فرهنگ ایران باشد. کتاب سخنگوی فرهنگ ایران؛ تأملی در آثار و آرای محمدعلی اسلامی ندوشن، تأملی در زندگی، آثار و آرای محمدعلی اسلامی ندوشن، نویسنده و اندیشمند برجسته ایرانی، است که در 182 صفحه با یک دیباچه، هفت بخش و سخن پایانی در بهار 1401، هم زمان با کوچ اسلامی ندوشن از عالم زمینی توسط انتشارات مروارید به زیور طبع آراسته شده است. در ادامه طی سه بخش به معرفی محتوای کتاب، نقاط قوت و ضعف اثر می پردازیم.
