مرضیه بهرامی باصیری

درک مفهومی و تجارب آموزشی معلمان تربیت بدنی نقش مهمی در پذیرش و اجرای رویکردهای نوین آموزش ایفا می کند. این مطالعه کیفی به بررسی تجربیات زیسته و دیدگاه های معلمان تربیت بدنی ایرانی درمورد رویکردهای سنتی مبتنی بر تکنیک و رویکردهای بازی محور پرداخته است. داده ها از طریق مصاحبه های نیمه ساختارمند با ۱۰ معلم داوطلب تربیت بدنی (۶ زن و ۴ مرد، میانگین سنی: ۲۰/۳۳ سال، میانگین سابقه تدریس: ۲۰/۹ سال) گرد آوری شد. در آغاز، تجربیات آموزشی معلمان در زمینه بازی های تاکتیکی، به ویژه ورزش های توپ و تور بررسی شد. سپس واکنش ها و تفسیرهای ایشان درباره نمونه هایی از «مدل آموزش بازی برای یادگیری» در این ورزش ها تحلیل شد تا میزان انطباق تلاش های آموزشی آن ها با اصول این مدل مشخص شود. تحلیل مضمون نشان داد، همه شرکت کنندگان عمدتاً از رویکردهای سنتی مبتنی بر تکنیک استفاده کردند، اما هم زمان اذعان داشتند که این روش ها انگیزه شاگردان را کاهش می دهد و باعث دل زدگی آنان می شود. معلمان بازی ها را عمدتاً به عنوان ابزاری تکمیلی برای آموزش تکنیک ها می دانستند؛ با این حال، این دیدگاه در تضاد با اصول مدل آموزش بازی برای یادگیری است که بازی ها را در کانون فرایند یادگیری قرار می دهد و بر فهم تاکتیکی، تصمیم گیری، و یافتن راهکارها از راه سناریوهای بازیِ دگرگون شده پیش از اجرای تکنیک تأکید دارد. همچنین یافته ها نشان داد، معلمان تنها بخشی از اصول مدل آموزش بازی برای یادگیری را به کار می بندند. این پژوهش آشنایی اندک معلمان با رویکردهای بازی محور را به عنوان عامل اصلی تداوم استفاده از رویکردهای سنتی مبتنی بر تکنیک برجسته کرد. همچنین بر نیاز فوری به برنامه های آموزشی ویژه رویکردهای بازی محور به عنوان چارچوبی نوین و کارآمد برای آموزش معلمان تربیت بدنی در ایران تأکید دارد.