اکرم نامداری

پژوهش حاضر با هدف پیش بینی سازگاری پس از طلاق در زنان براساس حمایت اجتماعی ادراک شده و تاب آوری انجام شد. جامعیه آماری این پژوهش را زنان تحت حمایت کمیتیه امداد امام خمینی (ره) جنوب شهر تهران در سال 1395 تشکیل دادند. با روش غیرتصادفی در دسترس، تعداد 240 نفر از زنان مطلقه به عنوان نمونیه پژوهش انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامیه سازگاری پس از طلاق فیشر (1976)، مقیاس حمایت اجتماعی ادراک شده چند بُعدی زیمت و دیگران (1988) و پرسشنامیه تاب آوری کانر و دیویدسون (2003) بود. داده های جمع آوری شده، با استفاده از روش ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه مورد تحلیل و بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که بین حمایت اجتماعی ادراک شده و تاب آوری با سازگاری پس از طلاق در زنان رابطیه معناداری وجود دارد. به طوری که با افزایش حمایت اجتماعی ادراک شده و تاب آوری زنان مطلقه، میزان سازگاری پس از طلاق در آنها افزایش می یابد. با توجه به نتایج به دست آمده از پژوهش حاضر، پیشنهاد می شود به نقش حمایت اجتماعی ادراک شده و تاب آوری به عنوان عوامل مؤثر بر سازگاری پس از طلاق در بین زنان در جهت پیشگیری و کاهش مشکلات روان شناختی ناشی از طلاق در این قشر از جامعه، توجه شود.