پریسا ارنواز

تنش های ناشی از شیوه مدرن زندگی پیامدهای ناگوار روانی و جسمی برای انسان به بار آورده و تحقیقات اخیر در خصوص تاثیرات درمانی طبیعت بر انسان، موجب شکل گیری مبحثی نوین با نام مناظر شفابخش شده است. اما قرن هاست که شفابخش بودن باغ های تاریخی ایران ثابت شده است. باغ ایرانی از آثار فاخر تمدن ایران است که با ورود اسلام به این سرزمین و تغییر جهان بینی مردمان، همچنین بروز اندیشه های عرفانی برگرفته از اسلام تحولی شگرف یافت. با توجه به اهمیت پدیده شفابخشی در معماری منظر، پژوهش حاضر به ریشه های پیدایش این مفهوم در باغسازی کهن ایران پرداخته و چگونگی تاثیر عرفان اسلامی در شفابخشی باغ را تبیین می کند. با تکیه بر استدلال منطقی و تحلیل اسناد کتابخانه ای، تعریفی جامع از باغ ایرانی و ریشه های شکل گیری آن ارائه می شود. سپس جایگاه عرفان در اسلام و نقش آن در شکل گیری هنر، معماری و باغسازی بررسی می گردد. نتایج تحقیق نشان می دهد که معمار مسلمان ایرانی، با الهام از اصول عرفان اسلامی، فضایی را طراحی کرده است که فراتر از کارکردهای کالبدی، آگاهانه دارای خاصیت شفابخشی است. حضور در باغ ایرانی، تجربه ای عارفانه است که ابتدا موجب شفای معنوی می شود. این امر با اعتلای روح و روان، به شفای جسمی منتهی شده، نهایتا سلامت کلی انسان را به همراه دارد. یافته های این تحقیق تأکید می کنند که عرفان اسلامی، به عنوان زیربنای فکری و معنوی معمار ایرانی، نقش کلیدی در ایجاد فضاهای شفابخش داشته است. باغ ایرانی میراثی فرهنگی و الگویی الهام بخش برای طراحی فضاهای معاصر با هدف افزایش سلامت است.