سیما پناهی راد

زمینه و هدف: نوجوانی دوره ای حیاتی در رشد شخصیت و تثبیت عادات سبک زندگی است که در آن تغییرات روانی، بیولوژیکی، فیزیکی و اجتماعی رخ می دهد و خطر عادات مضر برای سلامتی افزایش می یابد. این مرحله، کلید پیشگیری از مشکلات سلامتی است. مطالعات نشان داده اند که محیط های مختلف در این دوره بحرانی می توانند رشد مغز، قابلیت های شخصی و سلامت در طول زندگی نوجوانی را شکل دهند. توجه به فقدان تحقیق در مورد ترجیحات نوجوانان در کشورهای در حال توسعه مانند ایران نقطه عزیمت مطالعه حاضر است. روش بررسی: داده های این پژوهش با توزیع پرسشنامه بین 384 نوجوان 19-10 ایل گولی تبریز جمع آوری شد. پرسشنامه به سه دسته زیبایی شناسی پارک، امکانات رفاهی پارک و اجتماع پذیری پارک تقسیم شد و با استفاده از روش نمونه گیری سیستماتیک بین نوجوانان حاضر در پارک توزیع گردید. آمار توصیفی، روایی و پایایی سوالات، آزمون نرمال بودن داده ها، همبستگی بین شاخص ها و آزمون من-ویتنی با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شد.ز یافته ها و نتیجه گیری: نتایج همبستگی اسپیرمن در SPSS نشان داد که اجتماع پذیری پارک با همبستگی 809/0 بیشترین تاثیر را بر رفاه ذهنی افراد نوجوان داشته است و به دنبال آن امکانات رفاهی پارک و زیبایی شناسی پارک به ترتیب با همبستگی 775/0 و 593/0 در رده های دوم و سوم موثر بر رفاه ذهنی نوجوانان تاثیر داشته است. پارک های شهری بر سطح رفاه ذهنی افراد نوجوان تأثیر مثبت دارند. علاوه بر این، این مطالعه می تواند برای ایجاد راهنمای معماران منظر و شهرسازان در طراحی پارک ها و فضاهای سبز شهری برای ایجاد فضای راحت تر برای سالمندان مفید باشد که باعث ارتقای ذهنیت آنها می شودراه حلی عملی و پایدار برای مصرف انرژی در آب و هوای سرد و خشک است و می توان از مزایای بسیار آن در اقلیم این شهر بهره برد.

زمینه و هدف: پارک های شهری به عنوان فضاهایی برای فرار از زندگی شهری، تقویت سلامت جسمی و روانی و ایجاد تعاملات اجتماعی اهمیت دارند. جوانان، به ویژه دختران 15 تا 24 ساله، از گروه های آسیب پذیر جامعه هستند که حضور کمتری در پارک ها دارند. پارک های شهری با تقویت سلامت روانی و کاهش تنهایی، برای جوانان، به ویژه دختران 15 تا 24 ساله، اهمیت دارند. روش بررسی: این مطالعه در شهر سنندج انجام گرفته و تعداد 513 پرسشنامه توسط دختران جوان حاضر در پارک آبیدر، آشتی، روجیار و کوچکه رش سنندج توزیع و تکمیل گردید. پرسشنامه از 3 متغیر مستقل (فعالیت ها، اجتماع پذیری و آسایش و رفاه) ساماندهی شده بود و داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS مورد آنالیز و تحلیل قرار گرفت. یافته ها و نتیجه گیری: بررسی نتایج حاصل از همبستگی اسپیرمن در نرم افزار SPSS نشان داد که فعالیت در پارک، با ضریب همبستگی 800/0، بیشترین تأثیر را بر کاهش احساس تنهایی دختران جوان داشته است. پس از آن، اجتماع پذیری پارک با ضریب همبستگی 707/0 و آسایش و رفاه پارک با ضریب همبستگی 682/0 به ترتیب در رتبه های دوم و سوم قرار گرفته اند. نتایج این مطالعه نشان می دهد که ایجاد فرصت های مناسب برای فعالیت و تعاملات اجتماعی در پارک ها، به همراه تأمین آسایش و رفاه، می تواند نقش مهمی در کاهش احساس تنهایی دختران جوان ایفا کند. توجه به ترجیحات آنان می تواند پارک ها را به فضاهایی تبدیل کند که نقش مؤثری در بهبود کیفیت زندگی و کاهش احساس تنهایی دختران جوان در جوامع امروزی ایفا کنند.