پیمان توکلی

ایده و به تناسب آن ماهیت دانشگاه همواره با استعاره های گوناگونی در نسبت با ساخت تاریخی زمانه توصیف و تبیین شده است. بنابراین هدف تحقیق حاضر مطالعه پدیدارشناسانه دانشگاه در پیوند با استعاره ایده ال بودن است. در واقع هدف تحقیق یاقتن معنای دانشگاه ایده ال در میان اساتید به عنوان کنشگران دانشگاهی است. به لحاظ روش شناسی، رویکرد آن کیفی است و از منظر پدیدارشناسانه با تاکید بر رویکرد فان مانن برای تحلیل داده ها استفاده شده است. جامعه آماری آن اساتید شاغل در دانشگاه گیلان در حال حاضر هستند. روش نمونه گیری آن هدفمند با تاکید بر تنوع حداکثری است. با استفاده از تکنیک مصاحبه نیمه ساختاریافته و پس از مصاحبه با 25 نفر از اساتید دانشگاه گیلان و اشباع نظری داده ها گردآوری شد. یافته های تحقیق بیانگر 8 مقوله به عنوان ویژگی های یک دانشگاه ایده ال هستند. این مقولات دانشگاه های انسان محور، مسئله محور، جهان محور، علم محور، کیفی، غیرایدئولوژیک، کنشگر و شتاب را شامل می شوند. بر این مبنا در یک دانشگاه ایده ال، دانشگاه نه در کرانه بلکه در مرکز قرار دارد. آموزش ترجمه ای از پژوهش است و پژوهش نخبه گرایانه به عنوان یک کالای لوکس بخشی از تعلقات دانشگاه نیست. درنهایت با یک تفکر سلبی در نسبت با جهان بیرون، میدان رقابت علمی برمبنای ارزش های دانشگاهی تعیین می شود.

دانشگاه به عنوان کانون اصلی اندیشه در جامعه، دل مشغولی بیشتری نسبت به زمان و زمان مندی در مواجهه با ظهور اقتصاد سرمایه داری و زمان مکانیکی (ساعتی) در عصر مدرن و انقلاب تکتولوژیکی متأخر داشته است. هدف این پژوهش، مطالعه تجربه زمان در میان اعضای هیأت علمی دانشگاه گیلان است. ازلحاظ روش شناسی روش این پژوهش، کیفی و رویکرد آن پدیدارشناسی است. روش تحلیل در این پژوهش روش فان مانن است. جامعه آماری این پژوهش کلیه اعضای هیأت علمی شاغل در دانشگاه گیلان هستند. برای انتخاب نمونه ها از روش های نمونه گیری هدفمند و گلوله برفی به طور هم زمان استفاده شده است. تکنیک جمع آوری اطلاعات مصاحبه نیمه ساختاریافته است که پس از مصاحبه عمیق با 25نفر عضو هیأت علمی دانشگاه گیلان و اشباع نظری انجام شد. یافته های پژوهش نشان می دهد که اعضای هیأت علمی دارای هفت نوع زمان در زیست دانشگاهی هستند. این هفت نوع عبارتنداز: زمان کیفی، زمان شتاب، زمان ساختاری، زمان فشرده، زمان آموزشی، زمان پژوهشی و زمان مطالعه. این زمان ها به صورت هم زمان و به شکل متناقض در دانشگاه وجود دارند؛ اما تقابل میان پذیرش یا انکار زمان غالب در سیستم دانشگاه را بازنمایی می کنند. این تقابل بیان گر یک ناهم زمانی است که مقاومت بیشتر فرد را هم زمان به هم گرایی با شتاب بیشتری سوق می دهد.