بهزاد بازگیر

مقدمه: اتوفاژی یک فرایند ضد پیری و در سلامت کاردیومیوسیت ها بسیار ضروری است. هدف از مطالعه حاضر مقایسه اثر دو مدل تمرین تناوبی با شدت بالا و تداومی با شدت متوسط بر ژن های سیرتوئین و عوامل دفاع ضد اکسایشی در عضله قلب رت های سالمند بود. روش پژوهش: 24 سر رت نر پیر نژاد ویستار با میانگین وزن 50±350 گرم به صورت تصادفی به گروه های کنترل، گروه تمرین تداومی با شدت متوسط (MICT)، گروه تمرین تناوبی شدید (HIIT) تقسیم شدند و 8 هفته تمرین داده شدند. بیان ژن های Sirt1 ، Sirt3 با استفاده از تکنیک Real time-PCR و سنجش غلظت SOD و GPX بوسیله جذب نوری اندازه گیری شد. برای مقایسه گروه ها از آزمون تحلیل واریانس یکراهه در سطح آلفای 05/0 استفاده شد. یافته ها: مقادیر بیان ژن Sirt1 و Sirt3 در گروه HIIT و MICT نسبت به گروه کنترل معنادار بود (05/0>p)؛ همچنین در Sirt1 بین گروه HIIT و MICT تفاوت معنادار وجود نداشت (05/0<p) و بر عکس در Sirt3 تفاوت معنادار وجود داشت (05/0>p). غلظت SOD در در هر دو گروه HIIT و MICT نسبت به گروه کنترل معنادار بود (05/0>p). غلظت GPX در در هر دو گروه HIIT و MICT نسبت به گروه کنترل معنادار بود (05/0>p). نتیجه گیری: هر دو نوع تمرین نسبت به گروه بدون تمرین، سبب تعدیل بیان ژنی ژن های Sirt1 و Sirt3 شدند؛ که احتمالا تمرینات ورزشی مسیر ضد پیری سیرتوئین ها را در موش های پیر فعال می کند. همچنین غلظت عوامل آنتی اکسیدانی بر اثر تمرین و به خصوص تمرین تناوبی شدید افزایش یافت.

هدف پژوهش حاضر با بررسی اثرات تمرین تناوبی شدید در شرایط هایپوکسی (14O2%( و نورموکسی (21O2%( بر لکوسیت ها و سلول های خونی به پاسخ فعالیت وامانده ساز بود. 16 مرد فعال (سن 94/2±27/23 سال، قد 86/5±13/178 سانتی متر، وزن 87/7 ±06/74 کیلوگرم، چربی بدن 70/3±33/19 درصد) به طور تصادفی به دو گروه فعالیت در شرایط هایپوکسی (%14O2) و نورموکسی (%21O2) تقسیم شدند. پیش از شروع تمرین، آزمودنی ها آزمون وامانده سازی را برای تعیین حداکثر بار کاری (Wmax) انجام دادند. نمونه های خونی قبل و بلافاصله بعد از آزمون گرفته شد. همچنین پس از اتمام تمرینات، آزمودنی ها آزمون وامانده سازی را مشابه با روز اول انجام دادند. پروتکل تمرینی شامل 40 دقیقه تمرین، هر هفته شش روز، در دو هفته متوالی انجام شد. تمرین هر جلسه شامل پنج دقیقه گرم کردن، 10 مرحله سه دقیقه ای رکاب زدن (یک دقیقه با شدت 85%-80%Wmax و دو دقیقه با شدت 50% Wmax) و پنج دقیقه سرد کردن بود. گروه اول تمرینات خود را در شرایط هایپوکسی (14%PO2) و گروه دوم تمرینات خود را در شرایط نورموکسی (21% PO2)انجام دادند. در این پژوهش از روش آماری تحلیل واریانس تکراری استفاده شد.تمرینات گروه هایپوکسی منجر به افزایش معنا داری در میزانگلبول قرمز،هموگلوبین و کاهش معنا داری در تجمع ائوزنوفیل-پلاکت نسبت به شرایط نورموکسی در پاسخ به فعالیت وامانده ساز شد. متعاقب این تمرینات، تغییر معنا داری در سطوح نوتروفیل، مونوسیت، لنفوسیتدر پاسخ به فعالیت وامانده سازدر هر دو گروه مشاهده نگردید. چنین می توان نتیجه گیری کرد که تمرین تناوبی شدید در شرایط هایپوکسی علاوه بر افزایش توان گلبول های قرمز می تواند موجب کاهش خطر ترمبوزیس در پاسخ به فعالیت ورزشی وامانده ساز می شود.