حامد اسماعیلی

هدف این تحقیق تعیین اثر هشت هفته تمرین اصلاحی بر الگوی توزیع فشار کف پایی نوجوانان دچار زانوی پرانتزی بود. ۱۲ پسر ۱۳ تا ۱۷ ساله دچار دفورمیتی زانوی پرانتزی به عنوان گروه تجربی و ۱۲ نفر بدون دفورمیتی به عنوان گروه شاهد در این تحقیق شرکت کردند. از دستگاه اندازه گیری فشار کف پایی برای اندازه گیری پارامترهای کف پایی حین فاز استانس راه رفتن استفاده شد. گروه دچار زانوی پرانتزی هشت هفته تمرین اصلاحی انجام دادند. در ابتدا و انتهای دوره پیش آزمون و پس آزمون گرفته شد. اطلاعات جمع آوری شده گروه ها از طریق روش های آماری t مستقل و همبسته در سطح معناداری ۰۵/۰ تجزیه و تحلیل شد. نتایج پیش آزمون نشان داد که افراد دچار زانوی پرانتزی در ناحیه انگشتان دوم تا پنجم، حداکثر فشار بیشتری را نسبت به افراد گروه شاهد تجربه می کنند (۰۱۸/۰=P). مرکز فشار پا در جهت جانب داخلی-خارجی این افراد در زیر فاز تماس پاشنه با زمین بیشتر سوپی نیت است (۰۴۹/۰=P). تمرینات اصلاحی موجب کاهش حداکثر فشار در ناحیه انگشتان دوم تا پنجم در گروه تجربی شد (۰۲۲/۰=P)، اما تغییر معناداری در مقادیر مرکز فشار پا در جهت جانب داخلی-خارجی مشاهده نشد (۰۵/۰˃P). با توجه به یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت که حرکات اصلاحی موجب بهبود الگوی توزیع فشار افراد دچار زانوی پرانتزی و بهبود الگوی راه رفتن می شود.

هدف این پژوهش، تعیین تأثیر خستگی موضعی عضلات چهارسر ران بر پارامترهای الکترومایوگرافی مرحلة استانس راه رفتن بود. به این منظور 12 مرد فعال (سن 27/2±5/24 سال، وزن 61/4±8/75 کیلوگرم، قد 46/6±6/178 سانتی متر) انتخاب شدند. برای ایجاد خستگی عضلات چهارسر ران از دستگاه Leg extension با بار 50 درصد یک تکرار بیشینه استفاده شد. فعالیت الکترومایوگرافی سطحی عضلات راست رانی، پهن خارجی، پهن داخلی، دوسررانی، نیم وتری، دوقلوی داخلی و درشت نیی قدامی هنگام راه رفتن قبل و بعد از اجرای پروتکل خستگی ثبت شد. از روش آماری t همبسته برای تجزیه وتحلیل داده ها استفاده شد. نتایج نشان داد بعد از خستگی موضعی، فعالیت عضلات مورد بررسی در مرحلة استانس راه رفتن کاهش یافته است. از این تحقیق می توان نتیجه گرفت که خستگی عضلات چهارسر ران با کاهش فعالیت دیگر عضلات و به ویژه همسترینگ همراه است که ممکن است سبب کاهش ثبات مفصل زانو در مرحلة استانس راه رفتن و در نتیجه احتمال آسیب دیدگی مفصل زانو شود.

هدف این مطالعه مقایسه اثر دو روش رکابزدن بر شاخص خستگی و فعالیت عضلات اندام تحتانی دوچرخهسواران جاده بود. هشت دوچرخهسوار جاده در دو جلسه مجزا با فاصله یکهفته در آزمایشگاه حاضر شدند. در یک جلسه با روش فقط فشار و در جلسه دیگر با روش فشار-کشش رکاب زدند. فعالیت الکترومایوگرافی سطحی عضلات راسترانی، پهن خارجی، پهن داخلی، دوسررانی، نیموتری، دوقلوی خارجی، دوقلوی داخلی و درشتنی قدامی ثبت شد. هر نوبت آزمایش تا حد واماندگی و براساس پروتکل ازپیشتعیینشده انجام شد. بین فازهای فشار و استراحت حین دو روش رکابزدن در فعالیت عضلات اختلاف معنادار بود، اما در روش فقط فشار فعالیت عضلات بهطور معناداری بیشتر بود. همچنین دوچرخهسواران با روش کشش- فشار دیرتر به واماندگی رسیدند. باتوجه به نتایج این مطالعه، روش رکابزدن کشش- فشار باعث فعالیت کمتر عضلات و به تبع آن باعث افزایش کارایی میشود. به دوچرخهسواران جاده پیشنهاد میشود که از روش کشش- فشار برای رکاب زنی استفاده کنند

مطابق تحقیقات اخیر، تقویت عضلات خارجی- پشتی مفصل ران، درد افراد مبتلا به مشکل کشککی- رانی را کاهش می دهد، ولی اثر تقویت این عضلات بر کینماتیک اندام تحتانی هنوز روشن نیست. تحقیق حاضر با هدف بررسی اثر تمرین های تقویتی عضلات دورکننده و چرخاننده های خارجی مفصل ران بر کینماتیک اندام تحتانی افراد مبتلا به درد کشککی- رانی در دو حالت ایستا و پویا انجام شده است. در یک کارآزمایی تصادفی کنترل شده، 33 فرد مبتلا به سندرم درد کشککی- رانی به صورت تصادفی در دو گروه تجربی (8 زن با میانگین سنی 6/8 ± 30 و میانگین شاخص توده بدنی 2/6 ± 23/8 و 8 مرد با میانگین سنی 7 ± 31/2 و میانگین شاخص توده بدنی 1/5 ± 25/6) و شاهد (9 زن با میانگین سنی 7/3 ± 29/9 و میانگین شاخص توده بدنی 3/2 ± 23/2 و 8 مرد با میانگین سنی 6 ± 32 و میانگین شاخص توده بدنی 1/9 ± 25/5) تقسیم شدند. افراد در گروه تجربی، به مدت دوازده هفته و هر هفته سه جلسه تمرین تقویتی عضلات دورکننده و چرخاننده های خارجی مفصل ران را با استفاده از تراباند، تحت نظارت درمانگر، دریافت کردند. بر گروه شاهد هیچ گونه مداخله تمرینی اعمال نشد. قدرت عضلات مفصل ران و کینماتیک در دو حالت ایستا و پویا، قبل و بعد از مداخله بررسی شد. برای تحلیل آماری، از تحلیل واریانس برای اندازه های مکرر از نرم افزار SPSS استفاده شد (آلفا=0/05). پس از دوازده هفته مداخله تمرینی، به دنبال افزایش قدرت عضلات دورکننده در زنان از 19/6 به 26/4 درصد وزن (0/000= P ) و در مردان از 29/9 به 38/1 درصد وزن (0/003= P ) و عضلات چرخاننده های خارجی در زنان از 13/2 به 16/9 درصد وزن (0/024= P ) و در مردان از 26/3 به 34/9 درصد وزن (0/000= P )، زوایای والگوس پویایی زانو در اسکات یک پایی در زنان از 170 به 174/6 درجه (0/018= P ) و در مردان از 171/8 به 176/8 درجه (0/017= P ) و افتادگی لگن سمت مقابل در پایین آمدن از پله تنها در زنان از 7/9 به 6 درجه (0/04= P ) در گروه تجربی بهبود یافت. در زاویه چهارسررانی هیچ تفاوت معنی داری مشاهده نشد (0/05 ≤ P ). یافته ها نشان داد که تقویت عضلات مفصل ران، کینماتیک اندام تحتانی در حالت پویا را در صفحه حرکتی فرونتال تغییر می دهد و شاید بتوان گفت که به دلیل این تغییرات، به دنبال تقویت عضلات دور کننده و چرخاننده های خارجی مفصل ران توسط تراباند، نشانه های درد کشککی-رانی به صورت پایدارتری بهبود می یابند.

تغییر سیاست های دولت بر بازارها و از جمله بازار سهام و متعاقب آن سطح نگهداشت وجه نقد شرکت ها تاثیر می گذارد و مدیران رویه های اداره امور شرکت ها خود را با توجه به سیاست های دولت انتخاب می کنند. موضوع نقدینگی از نظر ادامه فعالیت شرکت دارای اهمیت زیادی است زیرا می توانند بر توانایی شرکت برای حفظ حیات و تحقق اهداف اساسی تاثیر بگذارد. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر سیاست های انبساطی و انقباضی در حوزه های پولی و مالی دولت به عنوان عامل برونزا در انتخاب روش های حسابداری توسط هیئت مدیره به عنوان عامل درونزا بر روی نااطمینانی نگهداشت وجه نقد می باشد. بدین منظور داده های 81 شرکت پذیرفته شده در بورس و فرابورس اوراق بهادار تهران طی سال های 1387 تا 1396 از طریق داده های ترکیبی مورد بررسی و آزمون قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان می دهد که تطابق سیاست های مالیاتی، روش های ارزیابی موجودی کالای و روش های تجدید ارزیابی شرکت ها و سیاست های پولی انقباضی دولت ها بر کاهش عدم اطمینان در نگهداشت وجه نقد موثر هستند. همچنین تطابق سیاست های تامین مالی در شرکت ها و سیاست های مالی انقباضی دولت ها بر کاهش عدم اطمینان در نگهداشت وجه نقد موثر هستند.

کاهش قدرت عضلانی و حس عمقی از پیامدهای پارگی لیگامنت متقاطع قدامی است که بعد از عمل بازسازی همراه فرد باقی می ماند. این پژوهش با هدف مقایسه حس وضعیت مفصل و قدرت عضلانی مفصل زانو بین افراد آسیب دیده که دوره توان بخشی ورزشی را گذرانده اند و به فعالیت بازگشته اند، با افراد سالم انجام شد. 25 نفر از بازیکنان مرد بسکتبال (11 نفر با عمل بازسازی اتوگرفت و 14 نفر سالم) در این مطالعه شرکت کردند. حداکثر گشتاور فلکسوری و اکستنسوری زانو در سرعت های زاویه ای 60 و 180 درجه بر ثانیه و حس عمقی در زاویه 45 درجه در پای برتر و غیربرتر توسط دستگاه دینامومتر ایزوکنتیک اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون F و آزمون تی مستقل تحلیل شد. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بین گروه آسیب دیده و سالم در حداکثر گشتاور فلکسوری و اکستنسوری در سرعت زاویه ای 60 درجه در ثانیه (483/0 p =) گشتاور فلکسوری در زاویه 180 درجه پای برتر و غیربرتر (371/0p = ، 890/0 p =) و حس وضعیت مفصل پای برتر و غیربرتر (896/0 p =) تفاوت معنادار وجود نداشت، اما گشتاور اکستنسوری در زاویه 180 درجه هر دو پای برتر (034/0p = ) و غیربرتر (043/0 p =) در گروه آسیب دیده کمتر از گروه سالم بود. از یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که بعد از انجام دادن کامل تمرین های بازتوانی، عواقب ناشی از عمل جراحی بهبود می یابد و احتمال آسیب مجدد در ورزشکاران کاهش می یابد. 

تنه و عضلات آن در حفظ مکانیک راه رفتن نقشی مهم ایفا می کنند. خستگی و ضعف این عضلات می تواند مکانیک راه رفتن را تحت تأثیر قرار دهد. مسیر مرکز فشار حین راه رفتن منعکس کننده مکانیک کلی بدن است. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر خستگی عضلات ناحیه تنه روی مسیر مرکز فشار حین راه رفتن بود. تعداد 20 نفر دانشجوی زن در این مطالعه شرکت کردند. از شرکت کنندگان خواسته شد تا با سرعت خودانتخابی مسیر راه رفتن را در شرایط قبل و پس از خستگی عضلات تنه طی کنند. در وسط مسیر راه رفتن، یک دستگاه فوت اسکن قرار داده شده بود. اطلاعات مربوط به مسیر مرکز فشار، مدت زمان نسبی فازهای استانس و زاویه پیش روی در دو حالت قبل و پس از خستگی با استفاده از دستگاه فوت اسکن اندازه گیری شد. پس از خستگی مدت زمان نسبی فاز تماس اولیه افزایش و مدت زمان نسبی فاز تماس جلوی پا کاهش پیدا کرد. پس از خستگی، در فازهای صاف شدن جلوی پا و پوش آف جلوی پا مسیر مرکز فشار خارجی تر شده و زاویه پیش روی کاهش پیدا کرد. با توجه به یافته های پژوهش حاضر می توان گفت خستگی و ضعف عضلات ناحیه تنه تغییراتی در مکانیک راه رفتن می شود. این تغییرات می تواند افراد را در معرض آسیب هایی قرار دهد.

استفاده از اندام فوقانی در تمرینات رایج پلانک، عامل محدود کننده ای در هدف قرار دادن عضلات مرکزی است. هدف از مطالعه حاضر بررسی فعالیت عضلات مرکزی در پلانک با و بدون تکیه بر اندام فوقانی در درجات مختلف بدن بود. 21 مرد سالم غیر ورزشکار در رده سنی 20 تا 30 سال در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنی ها پلانک را در دو حالت با تکیه بر اندام فوقانی (توسط ابزار تعلیقی TRX) و بدون تکیه بر اندام فوقانی (توسط ابزار محقق ساخته) در درجات 20، 40، 60 و 80 درجه بدن اجرا نمودند. هر هشت تمرین به مدت 5 ثانیه و با 2 تکرار انجام شد. فعالیت عضلات راست شکمی، مایل خارجی، مالتی فیدوس، راست کننده ستون فقرات کمری و راست رانی اندازه گیری و مقایسه شد. آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج مقایسه فعالیت عضلات مرکزی بین دو پوزیشن پلانک با و بدون تکیه بر اندام فوقانی در درجات مختلف بدن تفاوت معناداری را نشان نداد (821/0=P). تغیر زاویه بدن (درجات 20، 40، 60 و 80) در حرکت پلانک در هر دو حالت با تکیه بر اندام فوقانی و بدون تکیه بر اندام فوقانی، تفاوت معناداری را در فعالیت عضلات مرکزی نشان داد (05/0P≤). عدم استفاده از اندام فوقانی در تمرینات پلانک تغییری در فعالیت عضلات مرکزی ایجاد نمی کند و همچنین با افزایش تدریجی زاویه بدن، سطح فعالیت آنها افزایش می یابد.

هدف: خستگی می تواند سبب تغییر در عملکرد شلیک و تعادلی افراد گردد. این امر در مورد نظامیان کم تر مورد توجه قرار داده است. تحقیق حاضر بر آن است تا به بررسی تأثیر خستگی ناشی از انجام حرکات نظامی روی دقت شلیک و عملکرد تعادلی نظامیان بپردازد. روش شناسی: 12 نفر از نظامیان ارتش با سابقه بیش از 10 سال تیراندازی حرفه ای در این مطالعه شرکت کردند. نمره 10 شلیک این افراد به همراه نوسانات مرکز فشار در حالت ایستاده و حین شلیک و تعادل پویای این افراد در دو وهله قبل و پس از خستگی اندازه گیری شد. یافته ها: پس از خستگی، نمره شلیک نظامیان کاهش پیدا کرد (001/0=p). همچنین نوسانات مرکز فشار حین ایستادن کامل (012/0=p) و حین شلیک (001/0=p) پس از خستگی افزایش پیدا کرد. علاوه بر این تعادل پویای افراد شرکت کننده پس از خستگی کاهش پیدا کرد (001/0=p). نتیجه گیری: خستگی ناشی از حرکات نظامی سبب کاهش دقت شلیک و عملکرد تعادلی نظامیان می شود. این نتایج برای اتخاذ راهکارهایی برای کاهش اثرات خستگی می تواند اطلاعات مفیدی را برای مربیان و متخصصان آمادگی جسمانی نظامیان فراهم کند.

اختلالات طیف اوتیسم از عوارض روانشناختی شایع در کودکان است که می تواند بیومکانیک مهارت راه رفتن را متأثر کند. هدف پژوهش حاضر مقایسه ویژگی های فاز استانس راه رفتن در کودکان مبتلا به اوتیسم با کودکان سالم بود. 40 کودک با دامنه سنی 12-7 سال در دو گروه مبتلا به اوتیسم و سالم قرار گرفتند. زمان بندی زیرفاز های استانس، زاویه پیش روی پا و زمان کلی استانس به عنوان ویژگی های فاز استانس برای گروه ها با استفاده از دستگاه فوت اسکن در مسیر راه رفتن اندازه گیری شد. نتایج نشان داد کودکان مبتلا به اوتیسم در مقایسه با گروه شاهد در مراحل تماس جلوی پا و پوش آف جلوی پا، زاویه پیش روی پا و زمان کلی استانس مقادیر بیشتر و در مراحل تماس اولیه و صاف شدن پا مقادیر کمتری داشتند (P≤0/05) . این یافته ها نشان می دهد کودکان مبتلا به اوتیسم استراتژی های متفاوتی برای حمایت از وزن بدن در مراحل مختلف فاز استانس دارند.

راهبرد شدت نگه داشت وجه نقد می تواند آینده و سرنوشت شرکت ها را تعیین کند. و لذا مدیران شرکت ها باید رویه های اداره امور شرکت ها خود را با توجه به سیاست های دولت انتخاب نمایند، زیرا تغییر سیاست های دولت بر بازارها و از جمله بازار سهام و متعاقب آن شدت نگهداشت وجه نقد شرکت ها تاثیر می گذارد. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر سیاست های انبساطی و انقباضی در حوزه های پولی و مالی دولت به عنوان عامل برونزا در انتخاب روش های حسابداری توسط هیئت مدیره به عنوان عامل درونزا بر روی شدت عدم اطمینان در نگهداشت وجه نقد می باشد. بدین منظور داده های 81 شرکت پذیرفته شده در بورس و فرابورس اوراق بهادار تهران طی سال های 1391 تا 1396 از طریق داده های ترکیبی مورد بررسی و آزمون قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان می دهد که تطابق سیاست های مالیاتی و سیاست های پولی انقباضی و سیاست های مالی انبساطی موجب کاهش شدت عدم اطمینان در نگهداشت وجه نقد می شود. همچنین بین متغیر تعاملی سیاست های موجودی کالا و سیاست های پولی انبساطی با شدت عدم اطمینان در نگهداشت وجه نقد رابطه منفی و معناداری وجود دارد. به علاوه بین متغیر سیاست های تامین مالی و سیاست های مالی انبساطی با شدت عدم اطمینان در نگهداشت وجه نقد رابطه منفی و معنادار برقرار است. همچنین نتایج پژوهش نشان داد که تطابق سیاست های تجدید ارزیابی و سیاستهای پولی انقباضی موجب کاهش شدت عدم اطمینان در نگهداشت وجه نقد می گردد.

زمینه و هدف: خستگی ناشی از دویدن با تغییراتی در مکانیک دویدن همراه است. هدف از مطالعه حاضر تعیین اثر خستگی ناشی از دویدن روی فعالیت برخی از عضلات اندام تحتانی در مرحله اتکای دویدن بود. روش تحقیق: تعداد 20 نفر دونده مرد در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنی ها قبل و پس از اجرای پروتکل خستگی، 6 بار مسیر 14 متری را دویدند. فعالیت الکترومیوگرافی سطحی عضلات درشت نئی قدامی، دوقلوی داخلی، دوقلوی خارجی، نعلی، پهن خارجی و دوسررانی آزمودنی ها قبل و پس از اجرای پروتکل خستگی ثبت شد. درصد فعالیت عضلات، شاخص هم انقباضی و زمان رسیدن به حداکثر فعالیت عضلات، در مرحله اتکاء دویدن ارزیابی شدند.  داده ها با استفاده از آزمون t وابسته در سطح معنی داری 0/05 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: پس از خستگی در مرحله جذب، فعالیت عضلات دوقلوی داخلی (0/02=p) و دو سررانی (0/02=p) و شاخص هم انقباضی بین عضلات پهن خارجی و دوسر رانی (0/02=p)، پهن خارجی و دوقلوی خارجی (0/001=p) و درشت نئی قدامی و دوقلوی داخلی (0/01=p)؛ کاهش پیدا کرد. در مرحله تولید پس از خستگی، فعالیت عضله درشت نئی قدامی کاهش (0/001=p) و فعالیت عضله دوقلوی داخلی (0/01=p) افزایش پیدا کرد. در این مرحله، هم انقباضی عضلات درشت نئی قدامی و دوقلوی داخلی (0/0001=p) و درشت نئی قدامی و نعلی (0/005=p) پس از خستگی کاهش یافت. در مرحله پیش فعالیت، خستگی باعث افزایش فعالیت عضلات درشت نئی قدامی (0/01=p) و دوسر رانی (0/001=p) شد. هم چنین خستگی باعث افزایش زمان رسیدن به حداکثر فعالیت عضلات دو سررانی، دوقلوی داخلی و دوقلوی خارجی گردید (0/001=p). نتیجه گیری: خستگی سبب ایجاد تغییراتی در مکانیزم زمان بندی عضلانی هنگام دویدن شد که احتمالاً نتیجه تلاش سیستم عصبی بدن برای کاهش خطر ابتلاء به آسیب های وارد بر بدن است. از این رو، توجه به زمان بندی حداکثر فعالیت عضلات در دوندگان مبتدی به منظور پیشگیری از آسیب، پیشنهاد می شود.

استئوآرتریت زانو بیماری شایعی است که می تواند مکانیک راه رفتن را تغییر دهد. هدف از پژوهش حاضر مقایسه الگوهای فشار کف پایی در زنان سالمند با و بدون استئوآرتریت زانو بود. 36 زن بالای 60 سال در دو گروه مبتلا به استئوآرتریت زانو و سالم در این پژوهش شرکت کردند. حداکثر فشار کف پایی و زمان بندی زیرفازهای استانس آن ها حین راه رفتن با سرعت خودانتخابی اندازه گیری شد. نتایج نشان داد حداکثر فشار کف پایی بیماران در ناحیه انگشت شست و داخل پاشنه کمتر و در نواحی متاتارسال چهارم و وسط پا بیشتر از گروه شاهد بود. همچنین آن ها مدت زمان کمتری در فازهای تماس اولیه و تماس جلوی پا و زمان بیشتری در فاز صاف شدن جلوی پا صرف می کنند. با توجه به یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گیری کرد که زنان سالمند مبتلا به استئوآرتریت زانو، در مقایسه با هم سالان سالم خود حین راه رفتن الگوی توزیع فشار کف پایی متفاوتی دارند.

با توجه به رابطه مستقیم ورزش فوتبال با دویدن و راه رفتن در سرعت های مختلف، یافتن الگوهای مختلف دویدن می تواند در کمک به تجویز تمرینات بهتر و ارتقای عملکرد بازیکنان در سنین مختلف نقش مهمی را ایفا کند. هدف پژوهش حاضر ثبت ویژگی های مرحله استانس در بین فوتبالیست های رده های سنی مختلف و یافتن تفاوت های احتمالی بود. تعداد 58 نفر از فوتبالیست های آماتور پسر از رده های سنی مختلف در 3 رده سنی زیر 13 سال، زیر 15 سال و زیر 17 سال در این مطالعه شرکت کردند. بازیکنان در 4 تکلیف راه رفتن، جاگینگ، دویدن با سرعت انتخابی و دویدن با حداکثر سرعت در مسیری مستقیم که دستگاه فوت اسکن در وسط آن قرار داشت بصورت پابرهنه دویدند. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که به طور کلی زاویه پیشروی با افزایش سن کاهش پیدا کرده و با افزایش سرعت حرکت زاویه پیشروی افزایش پیدا می کند. در ارتباط با زمانبندی زیرمرحله ها نتایج نشان داد که بین گروه های مختلف با رده های سنی تفاوت وجود دارد. همچنین نتایج نشان داد که زمانبندی زیرمرحله ها در سرعت های محتلف متفاوت است. به طور کلی، نتایج مطالعه حاضر نشان داد که ویژگی های فرایند مرحله استانس گیت بین گروه های مختلف با رده های سنی مختلف، متفاوت است. این یافته ها برای مربیان رده های سنی فوتبالیست ها در اتخاد الگوهای مناسب دویدن می تواند مفید واقع شود.

پس از عمل بازسازی لیگامنت متقاطع قدامی، همچنان تغییراتی در مکانیک دویدن باقی می ماند. بررسی مسیر مرکز فشار یکی از متغیرهای نشان دهنده مکانیک کلی راه رفتن و دویدن است. هدف از مطالعه حاضر مقایسه مسیر مرکز فشار در افراد با سابقه جراحی بازسازی لیگامنت متقاطع قدامی بود. 48 بسکتبالیست مرد (24 نفر با سابقه جراحی و 24 نفر سالم) در این مطالعه شرکت کردند. مسیر مرکز فشار هر دو پای آزمودنی ها طی راه رفتن و دویدن با پای برهنه توسط دستگاه فوت اسکن در دو محور داخلی-خارجی و قدامی-خلفی ثبت و در 4 زیرفاز مرحله سکون محاسبه شد. نتایج نشان داد که حین راه رفتن و دویدن در گروه با سابقه جراحی در فاز پوش آف جلوی پا مسیر مرکز فشار داخلی تر از گروه سالم بود. همچنین در گروه با سابقه جراحی، مسیر مرکز فشار پای آسیب دیده در فاز پوش آف جلوی پا حین راه رفتن و دویدن داخلی تر از پای سالم بود. از یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گیری کرد که مسیر مرکز فشار افراد با سابقه بازسازی لیگامنت متقاطع قدامی با افراد سالم متفاوت است. این تفاوت در مسیر مرکز فشار می تواند باعث تغییر بارگذاری زانو شده و خطر ابتلا به استئوآرتریت زانو را افزایش دهد.

هدف: هدف اصلی این مطالعه بررسی اثربخشی روش تدریس مبتنی بر نقشه مفهومی بر باورهای ضمنی هوش و مهارت های حل مسأله در میان دانش آموزان دبیرستانی زاهدان بود. این تحقیق به دنبال تعیین این بود که آیا استفاده از نقشه های مفهومی می تواند به طور معناداری توانایی های شناختی و تحلیلی دانش آموزان را بهبود بخشد یا خیر.   روش شناسی: این مطالعه از یک طرح کارآزمایی تصادفی کنترل شده استفاده کرد که شامل 30 دانش آموز دبیرستانی از زاهدان بود که به صورت تصادفی به گروه تجربی (n=15) و گروه کنترل (n=15) تخصیص داده شدند. گروه تجربی آموزش با استفاده از نقشه های مفهومی دریافت کرد، در حالی که گروه کنترل به روش های تدریس سنتی ادامه داد. داده ها با استفاده از پرسشنامه باورهای ضمنی هوش (IBI) و پرسشنامه مهارت های حل مسأله (PSS) جمع آوری شد. این مطالعه به مدت پنج ماه ادامه داشت و داده ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون های تعقیبی بنفرونی با نرم افزار SPSS-27 تحلیل شدند.   یافته ها: آمار توصیفی نشان داد که گروه تجربی افزایش قابل توجهی در باورهای ضمنی هوش و مهارت های حل مسأله از پیش آزمون به پس آزمون داشتند، با بهبود میانگین نمرات از 3.45 به 4.12 و از 3.68 به 4.33 به ترتیب. در مقابل، گروه کنترل تغییرات ناچیزی نشان داد. تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر تفاوت های معناداری بین گروه ها و در طول زمان نشان داد (p < 0.05) و آزمون های تعقیبی بنفرونی تایید کرد که این بهبودها در گروه تجربی معنادار بودند.   بحث و نتیجه گیری: یافته ها نشان می دهند که روش تدریس مبتنی بر نقشه مفهومی در بهبود باورهای ضمنی هوش و مهارت های حل مسأله در میان دانش آموزان دبیرستانی مؤثر است. این روش آموزشی نه تنها به درک عمیق تر مفاهیم کمک می کند بلکه تفکر انتقادی و مهارت های تحلیلی را نیز تقویت می کند. این مطالعه به مزایای بالقوه استفاده از نقشه های مفهومی در برنامه های آموزشی به منظور توسعه شناختی اشاره دارد.

ناپایداری مزمن مچ پا منجر به افزایش عدم تقارن در اندام تحتانی می شود. با این حال عدم تقارن قدرت و سرعت تغییر مسیر بازیکنان فوتبال دارای ناپایداری مزمن مچ پا مورد تجزیه وتحلیل قرار نگرفته است. هدف مطالعه حاضر ارزیابی عدم تقارن قدرت عملکردی و سرعت تغییر مسیر بازیکنان فوتبال دارای ناپایداری مزمن مچ پا می باشد. سی و دو بازیکن حرفه ای مرد فوتبال دارای ناپایداری مزمن مچ پا در این مطالعه شرکت کردند. از آزمون های هاپ یک گانه-و-سه گانه تک پا برای ارزیابی عدم تقارن قدرت افقی و از آزمون های چرخشo180و برشo90 برای ارزیابی عدم تقارن سرعت تغییر مسیر پای آسیب دیده-سالم و غالب-غیرغالب استفاده شد. نتایج نشان داد به ترتیب 25(78%) و 7(22%) بازیکن در پای غالب و غیرغالب به آسیب مبتلا بودند. بین عدم تقارن هاپ یک گانه و عملکرد چرخش °180 در پای غیرغالب (0.027P=؛0.392r=)، آسیب دیده (0.019P=؛0.413r=)، و عدم تقارن پای آسیب دیده و سالم (0.009P=؛0.452-r=) ارتباط معناداری مشاهده شد. ارتباط معناداری نیز بین عدم تقارن هاپ سه گانه و عملکرد برش °90 در پای غالب (0.042P=؛0.362r=) و پای آسیب دیده (0.036P=؛0.373r=) مشاهده شد. با این حال، بین سایر متغیرها ارتباط معناداری مشاهده نشد (0.05 P>). توافقات کم برای تشخیص مشابه بین آزمون های سرعت تغییر مسیر با هاپ (25- 63.%15) و بین آزمون های سرعت تغییر مسیر (5.%12) نشان داده شد. با توجه به اینکه پای غالب مسئول انجام مهارت های فوتبال است، می تواند توانایی بازیکنان فوتبال دارای ناپایداری مزمن مچ پا را حین فعالیت های عملکردی فوتبال کاهش دهد؛ بنابراین با توجه به ارتباط بین عدم تقارن قدرت افقی و سرعت تغییر مسیر چندجهته، پیشنهاد می شود در برنامه های آماده سازی و توانبخشی، تمریناتی با هدف کاهش عدم تقارن قدرت افقی به منظور بهبود عملکرد سرعت تغییر مسیر طراحی شود.