مریم آقازاده

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر نوسانات خلقی و ابراز هیجانی زوجین دارای تعارض زناشویی بود. روش: پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی به صورت پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش را تمامی زوجین دارای تعارض زناشویی مراجعه کننده به کلینیک های مشاوره و خانواده درمانی فرامهر، مسیر آرامش و یاشام شهر تبریز تشکیل دادند. نمونه پژوهش شامل 30 زوج دارای تعارض زناشویی بود که به صورت نمونه گیری هدفمند و داشتن ملاک های ورود- خروج از میان جامعه آماری انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسش نامه های ابرازگری هیجانی کینگ و آمونز (1990) و عاطفه مثبت و منفی واتسون و همکاران (1988) استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره (مانکوا) در نسخه 24 نرم افزار آماری SPSS تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که تفاوت معناداری بین نمرات پس آزمون نوسانات خلقی و ابراز هیجانی وجود دارد. به عبارت دیگر، اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد موجب کاهش میانگین مؤلفه عاطفه منفی، افزایش مؤلفه عاطفه مثبت نوسانات خلقی و افزایش ابراز هیجانی گروه مورد مداخله شده است (01 /0>P). نتیجه گیری: درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد تأثیر معنی داری بر نوسانات خلقی و ابراز هیجانی دارد. بنابراین می توان از طریق درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، نوسانات خلقی را کاهش و ابرازگری هیجان را افزایش داد.

رسانه های ارتباطی ضمن افزایش انعطاف پذیری افراد، سطح قابلیت انطباق آنها را با موقعیت های جدید افزایش می دهد و باعث کاهش پای بندی افراد به سنتهای معارض با جامعه مدرن و گرایش جامعه از کنش عرفی به کنش خردگرایانه می شود و اسباب بسط و گسترش دموکراسی، حوزه عمومی و جامعه مدنی را فراهم می سازد. ویروس کرونا شرایطی را به وجود آورده است که فاصله با انسان ها، فاصله با طبیعت و فاصله ب ا اشیا به الزامی اجتماعی تبدیل شده و ارتباطات در فضای واقعی یا به تعبیری فضای فیزیکی- طبیعی دارای اختلال و مشکل شده است. این تحقیق با استفاده از روش توصیفی و تحلیلی انجام گرفته است و در صدد پاسخگویی به این سوال بود که فضای شکل گرفته پس از کرونا در شبکه های اجتماعی کدام خصوصیات تکنولوژیهای ارتباطی را برجسته نموده و ضعف رسانه های ما در برخورد با کرونا ناشی از عدم شناخت ما در کدام یک از این خصوصیات است. در این تحقیق ابت دا ب ه ابع اد زمینه ای حین کرونا و پساکرونا به لحاظ اجتماعی پرداخته شد. سپس نیازها، باید و نبایدها، وظایف دانشگاه ها و مراکز علمی، وظایف دولتها مورد بحث و بررسی قرار گرفت. در پایان مسئولیت رسانه ها در راستای مقابله با همه گیری این ویروس تبیین شد. در این راستا می توان ادعا کرد که فضای شکل گرفته پس از کرونا در شبکه های اجتماعی خصوصیت تعاملی بودن و جمع زدایی رسانه را کاملاً نمایان کرده است.